ตอนที่ 70: หลานชายของอาจารย์รัชทายาท

“เสื้อผ้าของคุณหนูเปียกชุ่มไปหมด กลับไปเปลี่ยนก่อนเถิด หากมีเรื่องใด นายท่านจะชี้แจงให้ทราบภายหลัง” ฉู่อวิ๋นเอ่ยพลางเร่งให้สาวใช้พาหลู่เซิ่งกลับไปยังเรือนพักที่ฉู่ซือหานจัดเตรียมไว้ให้

หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว หลู่เซิ่งก็ยังอดสงสัยไม่ได้ แม้นางจะรู้จักฉู่อวิ๋นได้ไม่นาน แต่ก็พอทราบว่าเขาเป็นคนเที่ยงตรงยุติธรรม

เหตุการณ์เมื่อครู่เห็นได้ชัดว่าเด็กชายคนนั้นถูกคุณชายเจียงผลักตกน้ำ แต่ฉู่อวิ๋นกลับทำราวกับไม่เห็นความผิดนั้นเสียอย่างนั้น

การผลักผู้อื่นตกสระ ย่อมถือเป็นการพยายามฆ่าโดยเจตนา แต่ย่าของเด็กกลับไม่เพียงไม่เอาเรื่อง ซ้ำยังรีบออกตัวขอโทษแทนผู้ก่อเหตุเสียอีก แล้วเหตุใดฉู่อวิ๋นจึงมีท่าทีลำบากใจเช่นนั้นกันเล่า?

คุณชายเจียงผู้นั้น... เป็นใครกันแน่?

ขณะกำลังครุ่นคิด เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น “เข้ามา”

พอสิ้นเสียง นางก็เห็นฉู่ซือหานผลักประตูเข้ามา วันนี้เขาแต่งกายด้วยอาภรณ์ขุนนางสีชาด ดูสง่างามและทรงอำนาจยิ่งกว่าทุกวัน

“ได้ยินมาว่าเจ้ากระโดดลงไปช่วยเด็กตกน้ำงั้นหรือ” เขาเอ่ยถามทันทีที่ก้าวเข้ามา

หลู่เซิ่งมิได้ตอบคำถามนั้น แต่กลับย้อนถามแทนว่า “คุณชายเจียงผู้นั้น... เป็นใครหรือเจ้าคะ”

ฉู่ซือหานไม่ตอบในทันที เขาเทน้ำชาอุ่นใส่ถ้วย แล้วยื่นให้นางหนึ่งถ้วยก่อนรินให้ตนเองอีกถ้วย จากนั้นจึงเอ่ยเรียบ ๆ ว่า “ปู่ของเขาคืออาจารย์สอนรัชทายาท”

เพียงประโยคสั้น ๆ ก็เพียงพอให้หลู่เซิ่งเข้าใจทุกอย่าง คนผู้นั้น... แม้แต่ฉู่ซือหานเองก็คงไม่อาจแตะต้องได้ง่าย ๆ อย่างน้อยในทางยศศักดิ์ก็ถือว่ามีอำนาจสูงกว่า

ทว่า…

“แต่ในเมื่อผู้ใดกระทำผิด ก็สมควรได้รับโทษไม่ต่างจากคนทั่วไปมิใช่หรือ เด็กนั่นเป็นเพียงหลานของอาจารย์รัชทายาท จะปล่อยให้ทำร้ายผู้อื่นตามอำเภอใจได้อย่างไรกัน”

“คำพูดนั้นมีไว้ปลอบประชาชนเท่านั้นเอง” ฉู่ซือหานแค่นยิ้มเย็น “เจ้าคิดหรือว่าหากฮ่องเต้ทรงกระทำผิดจะถูกลงโทษเช่นสามัญชน”

หญิงสาวนิ่งงันไปชั่วครู่ นั่นสินะ นางอาจช่างใสซื่อเกินไป

“ข้าเพียงพูดไปตามที่คิดเท่านั้น” นางเม้มริมฝีปากเบา ๆ รู้สึกได้ถึงความแตกต่างระหว่างโลกภายนอกกับชีวิตเรียบง่ายที่เคยอยู่บนเขาในอดีต

ท่านอาจารย์ของนางเคยกล่าวไว้ไม่ผิด โลกภายนอกนั้นสลับซับซ้อนเกินกว่าที่จะเข้าใจได้ด้วยใจบริสุทธิ์เพียงอย่างเดีย

“อย่าได้กังวลไปนัก” ฉู่ซือหานหัวเราะเย็น ๆ “หากตระกูลเจียงไม่รู้จักสั่งสอนหลานชายตนก็ย่อมมีคนอื่นลงมือแทนในวันหน้า”

ตระกูลเจียงอาศัยบารมีของอาจารย์รัชทายาทกดขี่ผู้อื่นมานานหลายปี แม้แต่เจ้าหนูเจียงชวิ่นวัยเพียงหกขวบ ก็เคยฆ่าคนมาแล้ว หากมิใช่เพราะอาจารย์รัชทายาทไปขอให้รัชทายาทช่วยไว้ ป่านนี้เด็กนั่นคงสิ้นชีพไปนานแล้ว

ผู้ที่เท้าเปล่าย่อมไม่กลัวผู้ที่สวมรองเท้า

ตระกูลเจียงใช้บารมีสร้างศัตรูนับไม่ถ้วนทั่วคฤหาสน์หลินเจียง วันหนึ่ง... เวรกรรมย่อมย้อนคืนอย่างแน่นอน

อีกอย่าง ยังไม่แน่ว่าผู้ที่จะขึ้นครองราชย์ต่อไปจะเป็นรัชทายาทผู้นี้หรือไม่…

แน่นอนฉู่ซือหานมิได้เล่าเรื่องเหล่านี้ให้หลู่เซิ่งฟังเพราะเห็นว่าไม่จำเป็น อีกทั้งเกรงว่านางจะไม่ชอบฟังเรื่องบ้านเมืองอันซับซ้อนพวกนี้

“เจ้าหิวหรือไม่” เขาเปลี่ยนเรื่องถามเสียงเรียบ

“จะหิวได้อย่างไรเจ้าคะ” หลู่เซิ่งหัวเราะเบา ๆ “ข้าพึ่งกินจนอิ่ม ยังไม่ถึงชั่วยามเลยด้วยซ้ำ”

ฉู่ซือหานพยักหน้ารับ “เช่นนั้นก็เตรียมตัวไว้ ข้าจะไปเปลี่ยนชุดแล้วพาเจ้าออกไปเดินชมเมืองสักหน่อย”

แววตาของหลู่เซิ่งพลันสว่างขึ้นทันที นางพยักหน้าอย่างร่าเริง

“เจ้าค่ะ!”

นางเฝ้ารอคำนี้อยู่พอดี ในที่สุดก็ได้ออกไปเดินชมตลาดอีกครั้งเสียที