ตอนที่ 69: คุณชายเจียง

“กลับไปที่จวนก่อนเถิด พักผ่อนให้สบาย แล้วข้าค่อยพาเจ้าออกไปเดินชมเมืองอีกที” เสียงของฉู่ซือหานดังขึ้น ขัดความคิดของหลู่เซิ่งที่ยังอยากเดินเลือกของต่อ

นางเหลือบตามองไปยังฝูงชนที่กำลังมุ่งหน้าไปทางร้าน “สมบัติของแผ่นดิน” แล้วรีบพยักหน้าตอบรับอย่างว่าง่าย

จวนหลินเจียงนั้นกว้างใหญ่ไม่น้อย โชคดีที่อยู่ไม่ไกลจากย่านการค้าอันคึกคักนัก

บรรดาองครักษ์ภายในศาลากลางเมืองพากันจับจ้องด้วยความประหลาดใจ เมื่อเห็นเจ้านายผู้เย็นชาไม่เคยข้องแวะผู้ใด กลับพาสตรีนางหนึ่งกลับมาด้วย

“มิใช่ว่าท่านเจ้าเมืองกลับไปยังตำบลหวงหยางเพื่อถอนหมั้นพร้อมสอบสวนคดีฆาตกรรมตระกูลเติ้งหรือ แล้วเหตุใดถึงพาสตรีกลับมาด้วยเล่า” มีผู้กล้าคนหนึ่งเอ่ยถามฉู่อวิ๋นด้วยความอยากรู้

ฉู่อวิ๋นตำหนิไปสองสามคำ ก่อนจะก้มกระซิบเบา ๆ ว่า “นางคือคู่หมั้นของท่าน”

เพียงไม่นาน ข่าวว่า “นายท่านได้พาคู่หมั้นกลับมา” ก็แพร่กระจายไปทั่วอย่างรวดเร็ว

จากนั้นก็เกิดเหตุแปลก ๆ ตามมา เช่น ไม่ว่านางหลู่เซิ่งจะเดินไปทางใด ก็มักจะมีคนแอบตามอยู่ไม่ห่าง

พอนางหันกลับไป พวกนั้นก็แสร้งทำเป็นคุยกันต่ออย่างแนบเนียน

แต่พอได้เห็นใบหน้าของหลู่เซิ่งเต็มตา เหล่าทหารยามก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจพร้อมกันว่า — คู่ที่สวรรค์ชักนำให้มาพบกันโดยแท้

จนกระทั่งฉู่ซือหานต้องออกคำสั่งด้วยตนเอง ความวุ่นวายนี้จึงได้สงบลง

ศาลากลางเมืองนั้นแม้จะโอ่อ่าและขึงขัง แต่กลับเต็มไปด้วยบรรยากาศอันเงียบงันและน่าเบื่อ นอกจากพวกหญิงชราที่ทำงานบ้านแล้ว แทบไม่มีหญิงสาวสักคนให้เห็น

วันถัดมา เนื่องจากฉู่ซือหานต้องไปส่งมอบของมีค่า เขาจึงให้หลู่เซิ่งพักผ่อนอยู่ในจวนและออกไปเดินเล่นตามสบาย

เขารู้ดีว่านางรู้จักขอบเขตของตน จึงไม่กังวลว่านางจะก่อเรื่อง

หลู่เซิ่งเดินมาถึงสระบัวกลางสวน หย่อนตัวนั่งในศาลาไม้ไผ่กลางสระ แล้วเอนตัวงีบหลับด้วยความเพลีย

แต่ไม่นานก็มีเสียง “ต๋อม!” ดังขึ้นจากผืนน้ำ

นางลืมตาขึ้นอย่างตกใจ เห็นเด็กชายสองคนยืนอยู่ริมสระ กำลังขว้างก้อนหินแข่งกันอย่างสนุกสนาน กลัวว่าตนจะถูกลูกหลง นางจึงรีบลุกขึ้นเดินออกไปจากตรงนั้น แต่ยังไม่ทันไปไกล ก็มีเสียงกรีดร้องดังลั่นตามหลังมา

หลู่เซิ่งหันกลับไป ก็เห็นว่าเด็กชายคนหนึ่งพลัดตกลงไปในสระบัวเสียแล้ว ส่วนอีกคนกลับยืนหัวเราะเสียงดังอยู่บนตลิ่ง!

เมื่อเห็นร่างเล็กดิ้นรนอยู่ในน้ำ สีหน้าของหลู่เซิ่งก็เปลี่ยนไปทันที โดยไม่ลังเล นางกระโจนลงไปในสระ บุกฝ่ากอใบบัวเข้าไปอุ้มเด็กขึ้นมา

ตอนที่นางอุ้มเด็กขึ้นฝั่ง ฉู่อวิ๋นก็รีบวิ่งมาถึงพอดี “คุณหนูหลู่ เกิดอะไรขึ้นหรือขอรับ?”

เด็กชายคนนั้นร้องไห้สะอึกสะอื้น พลางโผเข้ากอดหลู่เซิ่งแน่น

หลู่เซิ่งใช้มือปาดน้ำที่ใบหน้า ก่อนจะพูดอย่างใจเย็นว่า “บางทีเขาอาจพลาดพลั้งตกน้ำเองก็ได้”

“เขาผลักข้า! เขาผลักข้า!!” เด็กชายร้องไห้โฮ พลางชี้นิ้วไปยังอีกคนอย่างเดือดดาล

“คุณชายเจียง?” ฉู่อวิ๋นขมวดคิ้ว สีหน้าฉายแววกังวลทันที

“พูดเหลวไหลอะไรเช่นนั้น!” สตรีวัยกลางคนคนหนึ่งรีบวิ่งเข้ามา ตบหลังหลานชายเบา ๆ อย่างตำหนิ ก่อนหันไปกล่าวขอบคุณหลู่เซิ่ง

“ต้องขอขอบคุณคุณหนูที่ช่วยชีวิตหลานของบ่าวไว้ เจ้าหนูนี่ซุกซนเกินไป คงพลาดตกน้ำเองแน่ ๆ ไม่เกี่ยวกับคุณชายเจียงหรอกเจ้าค่ะ” พูดจบ นางก็อุ้มหลานชายไว้แน่น พร้อมกล่าวขอโทษคุณชายเจียง แล้วรีบพาเด็กจากไปอย่างลนลาน

เด็กชายที่ถูกเรียกว่า คุณชายเจียง แค่นเสียงในลำคออย่างหยิ่งผยอง ก่อนเชิดหน้าเดินจากไปพร้อมบ่าวรับใช้

หลู่เซิ่งมองตามหลังด้วยคิ้วขมวดแน่น ก่อนเอ่ยถามฉู่อวิ๋นอย่างสงสัย “คุณชายเจียงผู้นั้นเป็นผู้ใดกันหรือ”

หากไม่มีผู้ใดกล้าว่ากล่าวตักเตือนตั้งแต่ยังเยาว์ เช่นนี้โตขึ้นจะไม่กลายเป็นคนเหลิงอำนาจหรอกหรือ