วิเวียนได้ยินเช่นนั้น 

น้ำตาของเธอก็ไหลพรากออกมาอย่างไม่อาจระงับได้

 เพราะในความเป็นจริง เขาไม่ควรจะมาขอโทษใดๆกับเธอเลย

 

 เป็นเธอต่างหากที่ผิดต่อเขา

 การกระทำที่เขาคิดว่าเธอโดนย่ำยี

 แต่ในความเป็นจริงเธอต่างหากที่แอ่นหี

ให้แวมไพร์ตรงหน้ากระแทกอย่างเต็มใจ

 

 เธอในตอนนี้ช่างชั่วช้าเหลือเกิน

 ที่มีอารมณ์สุขสมกับรสกามตรงหน้า

 สุขสมทั้งๆที่มีชายคนรักนั่งอยู่ไม่ไกล 

 

แต่ไม่รู้เลยว่าต่อจากนี้ไป

 เขายังจะรักผุ้หญิงร่านราคะแบบเธออยู่หรือเปล่า

 

'อาร์ตยังรักวิเวียนอยู่ไหม' หญิงสาวเอ่ยถามอย่างแผ่วเบา

 

'ผมรักวิเวียนเสมอ'

 

'ดีแล้ว' วิเวียนยิ้มรับกับคำตอบที่ได้รับ

 เธอใช้สองขาที่วางอยู่เหนือบ่าโน้มคอเจ้าแวมไพร์ตรงหน้าลงมา ก่อนจะแลกลิ้นกันอย่างดูดดื่ม

 ก่อนที่เธอจะกระตุกเกร็งไปทั้งร่าง

 พร้อมกับปล่อยน้ำรักที่อยู่ในร่างออกมาไม่ขาดสาย

 บ่งบอกว่าเธอเสร็จสิ้นถึงสรวงสวรรค์เสียแล้ว

 

เธอในตอนนี้ช่างเหมือนคนเห็นแก่ตัวแท้ๆ

 เธอทำผิดต่อชายคนรักมากมาย

 แต่เธอก็ยังเรียกร้องขอความรักจากเขาอยู่

 

 แต่ความรักของเขานี่แหละ 

ที่เป็นสิ่งที่ทำให้เธอมีที่ยึดเหนี่ยว 

ไม่ให้จิตเสียสมาธิจากเพลงกามที่ได้รับ

 

 ทำให้พลังมาน่าของเธอยังรอดพ้นจากการดูดกลืนจากเจ้าแวมไพร์

 

"เสร็จไป 3 ครั้งแล้วยังใจแข็งอยู่อีกน่ะ ดี

 ลองแบบนี้ดูสิว่ายังจะทนไปได้ถึงแค่ไหน"

 เจ้าลินคอร์นเองก็หงุดหงิดใจไม่น้อย

 

 มันสามารถทำให้พรีสสาวตรงหน้าเสร็จสมไปได้ถึง 3 ครั้ง

 แต่มันก็ยังไม่อาจดูดกลืนพลังมาน่าจากเธอได้อีก

 ด้วยเหตุนี้มันจึงสอดมือไปใต้วงแขนของหญิงสาว

 

 

 

 แล้วเกาะกุมไปที่หัวไหล่

 แถมยังทิ้งน้ำหนักตัวทับสองขาของเธอที่พาดบ่าเขาหนักขึ้นไปอีก

 ด้วยท่านี้ทำให้หญิงสาวโดนล็อกจนไม่อาจจะขยับไปไหน

 ในขณะที่เจ้าแวมไพร์ สามารถกระแทกได้สุดกำลัง

 

"อ๊า ...... อ๊า ........ อ๊างงงงงงง"

 หญิงสาวครวญครางลั่นรับกับแรงกระแทกตรงหน้า

 ทั้งที่ในตอนแรกเธอถึงฝั่งฝันไปแล้ว

 

 แต่ตอนนี้เหมือนตัวเธอโดนดึงกลับมาเริ่มนับหนึ่งใหม่อีกครั้ง

 ทั่วร่างของเธอบิดเกร็งไปหมดเพราะความเสียว

 ร่องหีของเธอขมิบรัดท่อนเอ็นที่กระหน่ำเข้ามาอย่างร้อนร่าน

 

แต่ร่องหีที่เปียกเยิ้มไปด้วยน้ำรักเช่นนี้

 กลับสร้างความสุขสมให้กลับเจ้าแวมไพร์โดยที่มันไม่รู้ตัว

 ท่อนเอ็นที่เปียกเยิ้มทำให้มันสามารถ

เพิ่มความเร็วในการกระแทกได้อย่างเต็ม ที่

 

 ยิ่งกระแทกมันก็ยิ่งมันส์ ยิ่งมันส์มันก็ยิ่งกระแทก

 จนตอนนี้เสียกระแทกนั้น ดังสนั่นจนได้ยินไปไกล

 แต่ทั้งที่กระแทกอย่างรุนแรงขนาดนี้ 

 

พรีสสาวตรงหน้าก็ยังไม่ยอมถอย เธอกลับแอ่นหีสู้

 และขมิบตอดอย่างไม่กลัวเกรง

 

"อุ๊กกก" เจ้าแวมไพร์ร้องมาคำนึงพร้อมอาการของ

ท่อนเอ็นที่บวมขยายในร่องสวรรค์

 สิ่งเหล่านี้ทำให้วิเวียนรู้ว่าเจ้าแวมไพร์ตรงหน้าใกล้ถึงจุดหมายแล้ว

 

 เธอจึงเร่งปลุกเร้าด้วยการขมิบตอดร่องเสียวอย่างรุนแรง

 แรงตอดที่รุนแรงปานลูกสูบที่สูบเอาน้ำรัก

ที่เต็มล้นในลูกอัณฑะให้ไหลออก

 

 แรงตอดที่สูบเอาน้ำเชื้อให้หลั่งไหลออกมาตามท่อ

 แรงตอดที่สูบเอาน้ำกามมาอัดแอ่นตรงปลายกระบอก

 แรงตอดที่สูบเอาน้ำเงี่ยนแตกกระจายออกมาเต็มรูหี

 

"อาร์ตตตตต !!" หญิงสาววีดร้องอย่างสุดเสียง

 

"จักพรรดิแดง !!" นายอาร์ตที่รอสัญญาณ

จากเธออยู่ร่ายเวทย์ทันที

 ลูกไฟขนาดยักษ์ถูกสร้างขึ้นมา

ที่มือขวาและทันทีที่ลูกไฟสร้างเสร็จ

 นายอาร์ตก็ปล่อยลูกไฟนั่น

เข้าใส่ร่างเจ้าแวมไพร์ตรงหน้าทันที

 

"ม่านรัตติกาลลลล !!" แต่เสี้ยววินาทีที่ลูกไฟนั่นจะเข้าถึงตัว

 กำแพงเงาทมิฬขนาดใหญ่ก็ตั้งตระหง่าน

 ก่อนจะดูดเอาพลังเพลิงลูกไฟเพลิงนั่นเข้าไปจนหมด .......

 

 

 เมื่อลูกไฟที่เป็นโอกาสสุดท้ายของพวกเขาสิ้นท่าเสียแล้ว

 นายอาร์ตก็ทรุดเข่าลงอย่างหมดแรง

 

ทั้งหมดนี้เพราะเขาประมาทจนเกินไป

 แวมไพร์ตรงหน้าเป็นแวมไพร์ขุนพลที่ได้ชื่อว่า

เป็นทหารที่เก่งกาจที่สุดของราชาแวมไพร์เลอเซอโร่

 

 สปีดการร่ายเวทย์ของเขาจึงไวเหนือกว่าใครในใต้หล้า

 แค่เขารู้ล่วงหน้าแค่เสี้ยววินาที

 ก็สามารถสยบไพ่ตายของเขาได้เสียหมดสิ้น

 

"อ๊ะ" แต่แล้วเจ้าลินคอร์น

ก็ต้องร้องออกมาอย่างตื่นตระหนก

 เขาก้มมองท่อนเอ็นที่เสียบแช่ก่อน

 

จะหันไปมองพรีสสาวที่นอนหายใจรวยระรินตรง หน้า

 เธอค่อยๆเงยหน้าขึ้นเพื่อสบตาตอบรับตัวเขา

 สายตาและรอยยิ้มที่มุมปากของเธอ

 

ตอบคำถามที่เขาสงสัยในใจได้ทุกอย่าง

 พลังมาน่าของเขากำลังถูกดูดออก !!

 

 หรือทั้งหมดนี้มันเป็นเพราะเมื่อครู่เขาใช้พลังป้องกันลูกไฟ

 จึงเสียสมาธิไปชั่วเสี้ยววินาที

 

 ทำให้พลังมาน่าของเขาถูกดูดออกมาพร้อมกับน้ำกาม

 เมื่อคิดได้เช่นนั้นเจ้าแวมไพร์

 

จึงพยามปิดกั้นไม่ให้พลังมาน่าไหลออกอย่าง เต็มที่

 แต่น่าเสียดายที่ทุกอย่างมันสายไปเสียแล้ว

 เขาไม่อาจจะหยุดพลังมาน่าที่หลั่งไหลได้อีกต่อไป

 

สองมือของเจ้าแวมไพร์กำลังหมดแรงลง

 มันจึงดิ้นรนครั้งสุดท้ายด้วยการเอื้อมไปบีบคอของหญิงสาว

 เพื่อหมายจะสังหารให้เธอตายตกตามกัน

 

 แต่นั่นก็เป็นการดิ้นรนที่ไร้ค่า 

มันไม่เหลือเรี่ยวแรงใดๆอีกแล้ว 

ร่างของมันเริ่มซีดเผือกก่อนจะล้มลง

 เมื่อการดูดพลังมาน่าเสร็จสิ้นลง

 

ทุกอย่างยังอยู่ที่เดิม ........ นายอาร์ต วิเวียน

 และลินคอร์น ยังไม่ได้ไปไหน

 แต่ที่แปลกไปคือหญิงสาวที่พึ่งดูดพลังมาน่าของอีกฝ่ายมาสดๆร้อนๆ

 

 แต่ตัวกลับนอนกระสับระส่ายอย่างเจ็บปวด

 ท้องของเธอบวมใหญ่ราวกับคนท้องใกล้คลอด

 เธอหวีดร้องเรียกชื่อชายคนรักตลอดเวลา

 โดยมีเขาคอยกุมมือเธออยู่ข้างๆ

 

 

"วิเวียนๆ" เขาในตอนนี้ทำอะไรไม่เลยนอกจากกุมมือเธอ

 และลูบหัวเธออย่างแผ่วเบา

 

"ไม่ต้องตื่นเต้นไป

 นางแค่ดูดพลังของข้าเข้าไปเยอะก็แค่นั้น"

 ลินคอร์นที่นอนหายใจรวยรินเอ่ยขึ้น 

 

"พลังมาน่าของข้า

 มีปริมาณเทียบเท่าแวมไพร์ชั้นราชาเลยน่ะ

 นางเล่นดูดรวดเดียวหมดแบบนั้น

 ร่างกายจึงไม่สามารถย่อยสลายได้ในทันทีไงล่ะ"

 

"ดูซะ ท้องนางเริ่มยุบแล้ว"

 ท้องของวิเวียนเริ่มยุบแล้วจริงๆ 

และตัวเธอก็เริ่มผ่อนคลายลง 

 

"ถ้านางตื่นขึ้นมา นางจะกลายเป็นพรีสธาตุแสง

ที่สามารถใช้เวทย์เลเวลไม่ต่ำกว่าเลเวล 9 เลยทีเดียว

 น่าเสียดายที่ข้าจะไม่มีโอกาสได้สู้กับนางในสนามรบอีกแล้ว"

 

"แต่ที่น่าเสียดายที่สุด 

คือข้าต้องตายโดยที่ไม่ได้เห็นหน้าเจ้า เวโรนิก้า ...."

 

 ลินคอร์นเอ่ยขึ้นพร้อมกับแหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้า

 ร่างกายของเขาในตอนนี้เริ่มสลายลงอย่างช้าๆ

 

"เวโรนิก้า" นายอาร์ตทวนชื่อเบาๆ

 

"รู้จักนางด้วยเหรอ"

 

"เธอเป็นแวมไพร์ที่ตามล่าชั้น"

 นายอาร์ตเอ่ยตอบ

 

 "ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะน่ะ 

แต่ที่แล้วมาเหมือนเธอจะเข้ามาช่วยชั้นตลอด"

 

"ชั้นเป็นหนี้เธอ ...... แกมีอะไรอยากฝากบอกถึงเธอหรือเปล่า"

 นายอาร์ตกล่าวขึ้นต่อเขา

 

"งั้นก็ช่วยบอกนางที .... เรื่องทั้งหมด ข้าขอยกให้นางแล้ว"

 ลินคอร์นเอ่ยฝากฝังเป็นครั้งสุดท้าย

 ก่อนที่ร่างของเขาจะสูญสลายหายไปจนหมด

 

เมืองชายแดนระหว่างมนุษย์และแวมไพร์

 

ด้วยสภาพเศรษฐกิจในโลก wonderland มีการเติบโตสูง

 โดยเฉพาะกรรมสิทธิ์ในการถือครองที่ดินกลายเป็นสิ่งมีค่า

 ในหลายๆครั้งที่ที่ดินเพื่อการเกษตรของประชาชนระดับล่าง

 

 มักถูกชนชั้นระดับสูงกว่าเข้ามายึดครองอย่างไม่เป็นธรรม

 แต่ประชาชนเหล่านั้นก็ไม่มีสิทธิ์มีเสียงอะไรที่จะไปขัดขืนได้เลย

 พวกเขาทำได้เพียงต้องอพยพเดินทาง

 

ออกไปหาที่ดินทำกินใหม่เอาดาบหน้า

 ทำให้เกิดเมืองเล็กๆขึ้นมาใหม่มากมายในทุกแห่ง

 ไม่เว้นแม้แต่ชายแดนอย่างบริเวนนี้ก็เช่นกัน

 

แต่ทั้งที่เป็นเมืองริมชายแดน 

แต่เมืองนี้กลับสงบสุขอย่างประหลาด

 อาจจะเป็นเพราะบริเวณนี้ไม่ใช่จุดสัญจร

 

 จึงไม่มีมนุษย์หรือแวมไพร์แปลกหน้าผ่านเข้ามาเลยสักครั้ง

 แต่ความสงบสุขที่เคยมีกำลังจางหาย เมื่อมีแวมไพร์สาว 1 นาง

 กับพาลาดินทั้ง 5 กำลังเดินทางมาเยือน

 

"เจ้าแน่ใจน่ะว่านางหลบอยู่ในเมืองนี้" 

พาลาดินแห่งไฟเอ่ยเสียงกร้าว

 

"นางโดนมีดของข้า ไม่มีทางเดินทางต่อได้แน่ ไม่ว่ายังไง

 นางก็ต้องหลบรักษาตัวในเมืองนี้นี่แหละ"

 เจ้าพาลาดินแห่งลมเอ่ยยืนยันหนักแน่น

 

 

"เบิร์น ... หาแวมไพร์ตัวเดียวในเมืองนี้มันไม่ง่ายเลยน่ะ

 พวกเราไม่มีทางหาได้เจอแน่

 ถ้ายังไงก็ต้องเกณฑ์ให้พวกชาวบ้านช่วยหาอีกแรง"

 

 เจ้าพาลาดินแห่งน้ำเสนอ

 

แต่เจ้าพาลาดินแห่งไฟกลับไม่คิดจะใช้วิธีนั้น

 มันมีอีกวิธีที่คิดเอาไว้แล้ว 

 

วิธีนี้รับรองว่าหานางแวมไพร์ได้เร็วกว่าแน่ๆ

 เจ้าพาลาดินยิ้มออกมาอย่างชั่วร้าย

ก่อนจะเอ่ยคำสั่งแก่เหล่าพาลาดินที่เหลือ