เขาในตอนนี้ยืนอยู่ท่ามกลางต้นไม้หลากหลายพันธุ์

 ที่มีลักษณะต้นผิดเพี้ยนไม่เหมือนกับต้นไม้ใดๆที่เขารู้จัก

 

 รอบตัวเขามีแต่สัตว์เล็กๆอยู่รายล้อมไม่ว่าจะเป็น

นก กระต่าย กระรอก ลิงตัวน้อย

 แต่ว่าสีสันของมันก็ผิดแปลกต่างออกไปเช่นกัน

 

 เขาได้แต่ตั้งคำถามว่าที่นี่คือที่ไหน

 เพราะแม้มันจะดูคล้ายสถานที่ที่เขารู้จัก

 แต่มันก็ไม่มีอะไรที่เหมือนกันเลยสักอย่าง

 

"วิเวียน" ชายหนุ่มเอ่ยชื่อหญิงคนรักของเขาขึ้นมาทันที

 เพราะก่อนที่เขาจะหมดสติ

เขาจำได้ว่าเธอกำลังอยู่ในอันตราย

 

 เขาจึงออกจามหาเธอด้วยความเป็นห่วง

 โชคดีที่หญิงคนรักของเธอสอนให้เขารู้จักใช้

 

 เวทย์เชื่อมจิต ทำให้แม้ว่าตอนนี้เขาอยู่บนสถานที่

ที่เขาไม่รู้จักแต่เขาก็สามารถรู้ตำแหน่ง

 ของเธอได้อย่างแม่นยำ

 

 

 

และเมื่อเขาจับตำแหน่งเธอได้

 ชายหนุ่มก็รีบวิ่งลัดป่าไปหาเธอทันที

 แต่ทันทีที่เขาลัดเลาะผ่านป่ามาได้

 

 เขาก็ต้องตกใจเมื่อพบภาพบาดตาที่เห็นตรงหน้า

 วิเวียนหญิงสาวคนรักของเขานอนโดนมัดมือไว้เหนือหัว

 สองขาด้านล่างก็อ้าออกอย่างเต็มที่

 

เพื่อให้ชายร่างยักษ์ที่อยู่ตรงกลางขยับ ซอยได้ถนัด

 เสียงครวญครางที่ดังลั่นของทั้งคู่บ่งบอกได้เลยว่า

กำลังเย็ดกันอย่างถึงพริก ถึงขิงแค่ไหน

 

 และมันก็มากพอที่จะทำให้ไม่มีใครสนใจ

นายอาร์ตที่เดินลัดแนวป่าออกมา

 

วิเวียนกำลังโดนข่มขืน !! นี่คือสิ่งที่นายอาร์ตคิด

 เมื่อเป็นเช่นนั้นเขาก็ตัดสินใจเข้าช่วยเธอทันที

 

'วิเวียน ผมมาช่วยแล้ว'

 นายอาร์ตตะโกนสื่อสารทางโทรจิตผ่านเวทย์

 

'อาร์ต !!!' วิเวียนอุทานอย่างตกใจ 

ก่อนที่เธอจะรีบห้ามเขาไว้ทันที

 'อาร์ตอย่าเข้ามาๆๆๆ'

 

 

'วิเวียน !!' นายอาร์ตชะงักเท้าไปทันที

 

'อาร์ตฟังวิเวียนน่ะ' โชคดีที่แวมไพร์ลินคอร์น

 กำลังเมามันส์กับการเย็ดเธอ 

 

มันจึงไม่ได้สนใจนายอาร์ตที่อยู่ไม่ห่างนัก 

หญิงสาวจึงเอ่ยผ่านทางโทรจิต

 'อาร์ตรีบหนีไปให้ไกลที่สุด'

 

'วิเวียน !! ผมไม่ทิ้งวิเวียนหรอก' นายอาร์ตเอ่ยตอบโต้

 แหมตัวเขาจะไม่ใช่พวกสู้คนเท่าไหร่

 

 แต่การที่ผู้ชายคนนึงเห็นคนรักกำลังถูกข่มขืน 

แต่เขากลับหนีเอาตัวรอด

 เรื่องแบบนี้ เขาจะทำได้ยังไงกัน

 

'อาร์ต !! อาร์ตฟังวิเวียนน่ะ 

ถ้าอาร์ตเข้ามาอาร์ตจะโดนมันจับ 

แล้วตอนนั้นเราจะตายกันทั้งคู่ 

 

ถ้าอาร์ตรักวิเวียน อาร์ตรีบหนีไปเร็วๆ' 

เมื่อเห็นนายอาร์ตยังไม่ยอมไป

 วิเวียนก็เอ่ยขึ้นกับเขาอีกรอบ

 

 

 อันที่จริงเธอเองก็พอเข้าใจว่าเขารู้สึกเช่นไร

 แต่สำหรับเธอนั้น 

ความปลอดภัยของเขาสำคัญที่สุด

 

'แต่ผม......'

 

'อาร์ต !! ถ้าอาร์ตยังไม่ฟังวิเวียนวิเวียนจะกัดลิ้นให้ตายเดี๋ยวนี้ !!'

 

เมื่อเจอคำขู่ของหญิงคนรัก นายอาร์ตก็ไม่รู้ว่าจะทำเช่นไรต่อไป

 เขาได้แต่เดินกลับเข้าไปในแนวป่า

 

 แต่จะให้เขาหนีเอาตัวรอดเขาก็ไม่อาจทำได้ 

สองทางที่ไม่รู้ว่าจะทำเช่นไร 

ในที่สุดก็ทำให้เขาทรุดลงนั่งยังสิ้นหวัง

 

 เขาในตอนนี้ได้แต่โทษตัวเองที่เป็นคนไม่เอาไหน อ่อนแอ

 ไม่อาจแม้จะปกป้องคนรักที่โดนย่ำยี

 

 เขาอยากเหลือเกินอยากที่จะมีพลังมากกว่านี้ หรือไม่

 ก็อยากให้มีใครสักคนที่มีพลังมากพอ

มาช่วยเหลือคนรักของเขาให้ปลอดภัย

 

'คนที่มีพลังมากพอ'

 แต่แล้วนายอาร์ตก็เหมือนฉุกคิดอะไรได้บางอย่าง

 นี่อาจจะเป็นทางเดียวที่ช่วยวิเวียนได้

 และเขาก็ไม่มีเวลามารีรออีกแล้ว

 

 ชายหนุ่มรวมพลังเวทย์ไว้ที่ฝ่ามือ

ก่อนจะร่ายเวทย์ใส่ตัวเอง "ห้วงนิทรา"

 

"หึ ๆๆๆๆ !! นี่มันเรียกบ้าหรือโง่กันแน่ว่ะเนี่ย

 นี่เจ้าเป็นคนมาหาข้าถึงที่เลยเหรอ"

 

เสียงหัวเราะลั่นของชายผมยาว

ที่ถูกมัดโดยโซ่ตรวนจำนวนมากดังก้องไปทั่วห้อง ไม่สิ !

 น่าจะเรียกว่าโลกมิติอีกมิติหนึ่งมากกว่า

 

 มิติที่เต็มไปด้วยความมืดมิด

 

 ชายผู้นี้เป็นชายที่แม้แต่นายอาร์ตเองก็ไม่รู้ว่าเป็นใคร

 ทำไมถึงมีหน้าตาเหมือนเขาไม่มีผิด และทำไม

 ถึงได้มาอยู่ในจิตใต้สำนึกของเขา

 

"ชั้นอยากช่วยวิเวียน" นายอาร์ตเอ่ยขึ้นมาช้าๆ

 

"ก็ได้ ....... เหมือนเดิม เจ้ากับข้าเรามาสลับที่กัน"

 ชายลึกลับพูดจบก็ยื่นมือออกไปทันที

 

"ไม่ !!" นายอาร์ตปฏิเสธลั่น

 

 "ชั้นจะช่วยวิเวียนอง ที่ชั้นมานี่ ชั้นแค่อยากยืมพลัง

 อยากยืมพลังที่จะได้ช่วยวิเวียนได้"

 

"หึ ! ตลกน่า คิดเหรอว่าข้าจะยอม"

 ชายผมยาวหัวเราะเบาๆพร้อมกับกล่าวเย้ยหยัน

 

"ถ้าแกไม่ยอม อย่างมากเราก็มาฆ่าตัวตายด้วยกัน !!" 

นายอาร์ตยื่นคำขาด 

 

เขาไม่รู้ว่าการยื่นคำขาดของเขาครั้งนี้จะได้ผลไหม แต่ที่แน่ๆ

 มันทำให้ชายลึกลับตรงหน้าบันดาลโทสะเสียแล้ว

 

"กล้าขู่ข้าเหรออออ!!!!" 

 

ชายลึกลับกระทืบเท้าอย่างโกรธเกี้ยว

 พริบตานั้นลมพายุที่รุนแรงมหาศาลก็พัดโหมกระหน่ำทันที

 ลมพายุนี้กระแทกเอาร่างนายอาร์ตอย่างจัง

 

จนเขาถึงกับผงะถอยหลังไปหนึ่งก้าว

 แต่กระนั้นเขาก็ยังจ้องตาตอบกลับชายลึกลับตรงหน้าอย่างไม่ลดละ

 ไม่มีวี่แววความกลัวเกรงเลยแม้แต่น้อย

 

 

และเมื่อพายุตรงหน้าสงบลง

 ทุกอย่างก็กลับมาสงบเงียบอีกครั้ง

ราวกับจะบอกว่าชายลึกลับตรงหน้าอารมณ์เย็น ลงแล้ว

 และทันใดนั้นเขาก็เปล่งเสียงหัวเราะมาเบาๆ

 

"หึๆๆๆๆ เจ้านี่มันชั่งโง่ดีแท้ โง่เหมือนกับตัวข้าไม่มีผิด"

 ชายลึกลับหัวเราะเสร็จก็เผยยิ้มที่คาดเดาไม่ออกออกมา

 "ก็ได้ ถือว่าข้ายอมแพ้ ถ้าจะให้พลังตามที่เจ้าต้องการ"

 

เมื่อชายลึกลับพูดจบ เขาก็ยื่นมือออกไปเช่นเดิม

 การยื่นมือแบบนี้นายอาร์ตเอง

ก็ไม่รู้ว่าเป็นเล่ห์กลอะไรของชายตรงหน้าหรือ เปล่า

 

 แต่เขาก็ไม่มีเวลาให้ลังเล

 เขาจึงยื่นมือออกไปสัมผัสกับมือตรงหน้า และทันใดนั้นเอง

 พลังความร้อนบางอย่างก็ไหลเข้าสู่มือของเขา

 

 พลังความร้อนที่ยิ่งจับมันก็ยิ่งร้อนมากขึ้นเรื่อยๆ

 ร้อนมากจนเขาไม่อาจทานไหว

ได้แต่เปล่งเสียงร้องออกมาอย่างทุกข์ทรมาน

 

แต่ไม่นานนักการถ่ายเทพลังก็จบลง

 นายอาร์ตทรุดลงนั่งอย่างเจ็บปวด

 

พร้อมกับกุมมือที่ปวดแสบปวดร้อน

 โดยมีชายลึกลับจ้องมองเงียบๆ

 

"นั่นคือจักรพรรดิแดง" ชายลึกลับเอ่ย 

"มันเป็นเวทย์ธาตุไฟเลเวล 9 ที่มีอำนาจการเผาผลาญสูง

 นี่ล่ะคือสิ่งที่เจ้าต้องการ"

 

"แต่เจ้าสามรถใช้เวทย์นี้ได้ครั้งเดียวเท่านั้น

 และข้าก็ขอเตือนสักอย่างน่ะว่า 

ในตอนนั้นข้าเองก็ใช้เวทย์นี้

 

 แล้วผลของมันก็คือทำให้วิญญาณของข้า

หลุดจากการครอบครองร่าง เจ้าเองถ้าใช้เวทย์นี้

 

 ก็อาจจะหลุดออกเช่นกัน ..... คิดเอาเองล่ะกันน่ะ

 ว่ามันจะคุ้มค่าให้ลองเสี่ยงหรือเปล่า"

 

"อ้อ ...... และเรื่องสุดท้าย 

จังหวะที่ดีที่สุดที่จะใช้เวทย์นี้ ก็คือตอนที่เจ้าแวมไพร์นั่น

 เย็ดผู้หญิงคนนั้นจะเสร็จสมแล้วเท่านั้นน่ะ

 

"ว่าไงน่ะ !! จะบ้าเหรอไง

 นี่ชั้นมาหานายก็เพื่อหาทางช่วยให้เธอรอดจากโดนข่มขืนนะ"

 นายอาร์ตร้องลั่นอย่างเดือดดาด

 

 

 

"ไม่มีใครช่วยนางได้อีกแล้ว 

และถ้าเจ้าใช้เวทย์นี้ในตอนนี้

 ลูกไฟก็จะเผาร่างทั้งนางและเจ้าแวมไพร์นั่นไปพร้อมกัน

 

 แต่ถ้าเจ้ารอให้เจ้าแวมไพร์นั่นเย็ดเสร็จ

 มันจะแยกออกจากตัวนาง

 และนั่นก็จะเป็นจังหวะที่ดีที่สุดที่เจ้าจะใช้เวทย์นี้"

 

"แปลว่าชั้นต้องปล่อยให้มันย่ำยีวิเวียนต่อไปอย่างนั้นเหรอ"

 นายอาร์ตตะโกนลั่น ก่อนที่ภาพทุกอย่างรอบๆกายเขา

 จะค่อยๆเลือนหายไป

 

นายอาร์ตลืมตาตื่นกลับมายังโลกอีกครั้ง

 เขามองไปที่มือขวาที่ตอนนี้

เขารู้สึกถึงพลังมหาศาลไหลเวียนอยู่

 

 แค่เพียงเขาลองเกร็งกำลังเล็กน้อย

ก็สามารถสร้างลูกไฟขนาดเล็กขึ้นได้ที่กลาง ฝ่ามือ

 เมื่อเป็นเช่นนี้เขาจึงมองไปยังเป้าหมายตรงหน้า

 

 เจ้าแวมไพร์ก็ยังย่ำยีคนรักของเขา

โดยที่ไม่สนใจตัวเขาที่อยู่ตรงนี้เช่นเดิม

 ในใจของเขาตอนนี้อยากเลยเกิน

 

 

ที่จะซัดพลังใส่ร่างเจ้าแวมไพร์นั่นทันที

 แต่คำที่ชายลึกลับนั่นให้ไว้ยับยั้งเขาเอาไว้

 ทำให้เขาทำได้เพียงนั่งพิงต้นไม้อยู่เงียบๆ

 

'วิเวียน' เขาเอ่ยเรียกหญิงสาว

 

'อาร์ต !! ทำไมอาร์ตยังไม่หนีไปอีก'

 วิเวียนร้องถามอย่างตกใจ

 ในขณะที่เจ้าแวมไพร์เริ่มช้อนสองขาของเธอมาวางเหนือบ่า

 

'ผมได้มาแล้ว ..... ผมได้พลังที่จะจัดการมันมาแล้ว'

 

แต่ตอนนี้วิเวียนไม่สามารถเอ่ยตอบอะไรเขาได้อีกแล้ว

 เพราะทันทีที่เธอถูกจัดให้อยู่ในท่าขาวางพาดบ่า

 ร่องเสียวของเธอจะแอ่นขึ้นเต็มที่

 

 และเมื่อโดนท่อนเอ็นที่ทั้งยาวทั้งแข็ง

เป็นลำของแวมไพร์นั่นกระแทกเขามา

 มันจะแทงลงไปลึกที่สุดจนกระทบมดลูกของเธออย่างรุนแรง

 

 ตอนนี้พรีสสาวรู้สึกจุกไปทั่วหน้าท้องไม่มีแรง

แม้จะแค่ส่งเสียงร้องด้วยซ้ำ ไป

 

'แต่ผมยังใช้มันไม่ได้ ใช้มันไม่ได้จนกว่ามันจะย่ำยีวิเวียนเสร็จ

 วิเวียนผมขอโทษ' นายอาร์ตเสียงสั่นเครือ

 

 พร้อมกับเอ่ยขอโทษหญิงคนรักออกมาเบาๆ