แต่จะผิดแปลกก็ตรงที่ทั่วทั้งร่างของเขา

 

โดนโซ่ตรวนมัดระโยงระยางไปหมด

 

"พี่สาวคนนั้นใจดีไม่เลวเลยน่ะ 

 

สะกดเจ้าให้จิตดำดิ่งสู่โลกจิตใต้สำนึก

 

 เจ้าจะได้หลับลึกไม่ต้องรับรู้เรื่องราวใดๆ

 

 แต่ว่านางไม่รู้ว่าโลกนี้มีข้าอยู่ เจ้าถึงฟื้นสติมาอีกครั้ง"

 

แต่นายอาร์ตก็ไม่คิดจะสนใจฟัง 

 

ในหัวของเขาตอนนี้มีแต่วิเวียนเท่านั้น

 

 ตอนนี้เธอกำลังโดนไอ้แวมไพร์บ้ากามข่มขืนอยู่

 

 ไม่รู้ว่าตอนนี้เธอจะเป็นอย่างไรบ้าง

 

 อากัปกริยาเหล่านี้ของนายอาร์ตอยู่ในสายตาชายแปลกหน้าคนนั้นหมด 

 

 

 

ชายแปลกหน้าคนนั้นจึงจัดแจงดีดนิ้วเบาๆอีกครั้ง

 

 พริบตานั้นภาพของวิเวียนก็ปรากฏขึ้นทันที

 

ในตอนนี้หญิงสาวอยู่ในสภาพเปลือยเปล่า

 

 เนื่องจากเสื้อผ้าที่เคยสวมใส่โดนฉีกขาดจนหมด 

 

ขาทั้งสองข้างของเธอถูกจับมาวางฟาดบ่าของเจ้าแวมไพร์ตัวร้าย 

 

โดยมีใบหน้าของมันซุกอยู่ในหว่างขาของเธอ

 

 พร้อมกับดูดเลียร่องหีของเธออย่างเมามัน

 

 โดยที่หญิงสาวทำได้เพียงเม้มปากแน่น

 

เพื่อไม่ให้คล้อยตามอารมณ์เสียวที่มัน ปรนเปรอ

 

 แม้ตอนนี้เธอกำลังจะเงี่ยนขึ้นมาแล้วก็ตาม

 

"หืมมมมม นี่น่ะเหรอ แหวนหินธาตุที่เขาว่า"

 

 เจ้าเบลลิคหยุดเล้าโลมเธอชั่วครู่

 

 เมื่อสายตาของมันเหลือบไปเห็นแหวนที่เธอใส่อยู่ 

 

ว่าแล้วมันก็จัดการปลดแหวนนั้นทันที 

 

ก่อนจะบีบทำลายทิ้งจนป่นเป็นผง

 

 "แค่นี้มึงก็หมดท่าแล้วสิ ฮ่าๆๆๆ"

 

 

 

"ข้าไม่เข้าใจ ..... ตาแก่รอสมันไม่ใช่คนโง่

 

 ทำไมภารกิจสำคัญแบบนี้ถึงได้ส่งนางมา นี่พอนางไม่มีแหวนนั่น 

 

นางก็ไม่ต่างอะไรกับแวมไพร์ชั้นนักรบดาดๆเลยสิ"

 

 เวโรนิก้าเอ่ยขึ้นอย่างสงสัย

 

"เจ้าคิดมากไปแล้วมั้ง ใครจะรู้ ตาแก่รอสมันอาจจะโง่จริงๆก็ได้ หึๆๆ"

 

 มาโฮนที่ยืนห่างออกไปกับไม่ยี่หระในข้อสงสัยของนาง

 

แต่ใครจะสงสัยอย่างไงก็ช่าง

 

 สำหรับเจ้าเบลลิคตอนนี้มันสนใจแต่หญิงสาวตรงหน้าเท่านั้น

 

 ผิวที่เรียบเนียนขาวสะอาด เรือนร่างเซ็กส์ซี่แสนเย้ายวน

 

 รวมไปถึงใบหน้าสวยหวานของเธอที่ช่างเร้าอารมณ์มันหนักหนา

 

 จนมันทนไม่ไหว ต้องลงไปประกบปากแสนอวบอิ่มอย่างดุเดือด

 

 โดยไม่สนใจเลยว่าหญิงสาวพยามขัดขืนแค่ไหน

 

 ใช่ มันไม่สนใจอะไรเลย เพราะในสายตามันตอนนี้

 

 วิเวียนก็คือที่ระบายความเงี่ยนเท่านั้น

 

"อือหือออออ นมมึงแข็งแป๊กเลยนี่หว่า เงี่ยนเหรอว่ะอีร่าน"

 

 เจ้าเบลลิคตะโกนใส่หญิงสาวอย่างสะใจ

 

 มือข้างหนึ่งของมันขยี้ขยำเต้างามของหญิงสาว

 

ราวกับต้องการให้มันแหลกคามือ ส่วนอีกข้างก็รูดควยเบาๆ

 

 เตรียมตัวเย็ดครั้งใหญ่ โดยที่หญิงสาวไม่อาจจะขัดขืนใดๆได้

 

 ได้แต่นอนเจ็บใจที่มันด่า

 

 และเจ็บใจร่างกายตัวเองที่พ่ายแพ้ต่อความเงี่ยนง่าน

 

จนออกอาการให้มันรู้

 

 อาการที่พร้อมจะโดนเสพสมทั้งที่หัวใจไม่ได้ต้องการ

 

"หืมมมม หีมึงยังน้ำออกมาน้อยไปหน่อยว่ะ

 

 แต่ช่างเถอะกูอยากเย็ดมึงแล้ว

 

 งั้นก็เย็ดทั้งฝืดๆที่แหละ สะใจกูอีกแบบ ฮ่าๆๆ"

 

 เจ้าเบลลิคหัวเราะร่าพร้อมกับเอาลำควยมาจ่อที่รูหี

 

 แล้วก็จัดการดันเข้าไปช้าๆ

 

"โอ๊ยยยยย อย่า......... เอามันออกไป มันเจ็บบบบบ !!"

 

 วิเวียนร้องเสียงหลงพร้อมกับ

 

พยามเอามือดันหน้าอกเจ้าแวมไพร์ร่างยักษ์ 

 

เพื่อหวังจะหยุดการลุกล้ำของมัน แต่ก็ไม่เป็นผล

 

 ร่างกายเธออ่อนล้าเกินไป

 

 เจ้าควยยักษ์นั่นก็เลยคืบคลานลุกล้ำร่องหีเธอมาเรื่อยๆ

 

"ฮ่าๆๆๆ สะใจเว้ยยยยย" เจ้าเบลลิคร้องร่าอย่างสุดมันส์ ว่าแล้วมันก็จัดการซอยควยทันที

 

 สลับกับเสียงร้องระงมเจ็บปวดราวกับจะขาดใจของวิเวียน

 

"วิเวียนนนนนน"

 

เสียงของนายอาร์ตดังก้องไปทั่ว

 

 เขาทรุดลงกับพื้นพร้อมกับปล่อยน้ำตาลูกผู้ชาย

 

ให้รินไหลอย่างไม่สนใจใคร

 

 เขาได้แต่เจ็บใจตัวเองที่อ่อนแอ

 

 เจ็บใจตัวเองที่ทำได้แค่เฝ้าดูคนรักโดนทำร้าย

 

 เจ็บใจตัวเองที่ช่วยอะไรไม่ได้เลย

 

"ข้าช่วยนางได้น่ะ" เสียงเอ่ยเรียบๆของชายอีกคนที่ดังขึ้น

 

 ทำให้นายอาร์ตหันขวับไปมองทันที

 

"แกว่าอะไรน่ะ แกช่วยเธอได้งั้นเหรอ" 

 

นายอาร์ตหูตาตื่นอย่างมีความหวัง

 

"เจ้ากับข้า ...... จะว่าไปเราก็เป็นหนึ่งเดียวกัน

 

 เพียงแต่เราโดนพลังบางอย่างแยกออก

 

 ในยามปกติจะเป็นเจ้าที่ครองร่างและข้าที่โดนกักขัง"

 

 ชายแปลกหน้าเว้นช่วงสักพักก่อนจะเอ่ยต่อ 

 

"ถ้าเจ้าอยากช่วยนางก็แค่ให้ข้า ครองร่างแทนเจ้า ก็แค่นั้น"

 

"แต่ถ้าทำอย่างงั้น ....." ใช่ ถ้าให้เจ้านี่ครองร่าง

 

 งั้นตัวเขาก็ต้องเป็นฝ่ายโดนกักแทนน่ะสิ 

 

แต่วิเวียนกำลังอยู่ในอันตราย

 

"แกช่วยวิเวียนได้จริงๆเหรอ แกจะช่วยวิเวียนจริงๆเหรอ"

 

 ชายหนุ่มเอ่ยอย่างแผ่วเบา

 

 เขาต้องตัดสินใจระหว่างช่วยคนรักกับตัวเอง ซึ่งมันไม่ง่ายเลย

 

"กษัตริย์ตรัสแล้วไม่คืนคำน่า" 

 

ชายแปลกหน้าตอบกลับ พร้อมกับยืนมือออกมา

 

นายอาร์ตหลับตาลงช้าๆ ในชีวิตของเขาตอนนี้

 

 วิเวียน คือคนที่สำคัญที่สุดแล้ว

 

 เพียงเพื่อช่วยเธอ แม้จะต้องโดดลงเหวลึก เขาก็ยินดี

 

 ชายหนุ่มก็ลืมตาขึ้นหลังตัดสินใจได้แน่วแน่

 

 เขาเดินก้าวไปหาชายแปลกพร้อมกับเอื้อมมือไปจับมือของเขาทันที

 

 พริบตานั้นแสงที่มือของทั้งคู่ก็สว่างจ้า

 

 และก่อนที่สติของนายอาร์ตจะดับวูบลง .........

 

 เขาก็ได้เห็นหน้าชายแปลกหน้าคนนี้ชัดๆเป็นครั้งแรก

 

 ใบหน้าที่เหมือนกับเขาไม่มีผิดเพี้ยนราวกับฝาแฝด !!

 

"แกเป็นใคร ......."

 

 

 

"อาหหหหห์" เสียงชายหนุ่มตวาดก้อง

 

 ทันใดนั้นพันธนาการที่สร้างจากเวทย์ธาตุดินเลเวล 6

 

 ก็แตกออกราวกับมันเป็นเศษกระเบื้องราคาถูก

 

 ร่างของนายอาร์ตค่อยๆยันกายลุกขึ้นช้าๆ

 

 ท่ามกลางความตกใจของเหล่าแวมไพร์ที่จ้องมองอย่างไม่เชื่อสายตา

 

 ไม่เว้นแม้แต่เจ้าเบลลิคที่กำลังซอยควยอย่างเมามันก็ตาม

 

และก่อนที่ใครจะได้ทันทำอะไร ชายหนุ่มก็ลืมตาขึ้น

 

 ตาของเขาลุกวาวราวกับตาของสัตว์ร้าย

 

พร้อมกับจับจ้องที่เป้าหมาย

 

 พริบตานั้นร่างของเขาก็พุ่งวาบอย่างรวดเร็ว

 

ก่อนจะตวัดขาขวาเข้าใบหน้าของ เจ้าเบลลิคอย่างจัง

 

 จนร่างยักษ์ของมันถึงกับกลิ้งกระเด็นกระดอนไม่เป็นท่า

 

 แต่ชายหนุ่มก็ยังไม่หยุดแค่นั้น 

 

เขาค่อยๆเดินก้าวเข้าไปหาต่อช้าๆ

 

"มึงงงงงง !!" เจ้าเบลลิคลุกขึ้นร้องตะโกนลั่น

 

 ตอนนี้เลือดสดๆของมันไหลทะลักออกมาไม่หยุด

 

 แถมฟันของมันก็หักหลุดมาตั้งหลายซี่

 

 มันมองร่างของมนุษย์ตัวน้อยอย่างโกรธแค้น

 

 ก่อนจะพุ่งเข้าใส่พร้อมกับปล่อยหมัดเข้าใบหน้าของชายหนุ่มอย่างจัง

 

จนหน้าของ เขาถึงกับสะบัดตามแรงหมัดอย่างรุนแรง

 

"อ๊ากกกกก" แต่แล้วกลับเป็นเจ้าเบลลิคซะเองที่ร้องลั่นอย่างเจ็บปวด

 

 หมัดของมันที่ทลายได้แม้แต่หินผากลับสั่นระริกอย่างปวดร้าว

 

 แต่มันทันที่มันจะทำอะไรต่อ

 

 ชายหนุ่มตรงหน้าก็ปล่อยหมัดสวนกลับเข้ามาทันที

 

 หมัดที่รุนแรงของเขาที่ซัดมาเล่นเอาร่างยักษ์ปักหลั่นของมัน

 

 ถึงกับตัวงอก่อนจะปลิวกระเด็นอีกครั้ง

 

ทั้งหมดนี้สร้างความตะลึงแก่ทุกคนที่กำลังเฝ้ามอง

 

 ไม่เว้นแม้แต่วิเวียนที่เอ่ยขึ้นอย่างไม่เชื่อสายตา

 

"อาร์ต............."​

 

 "อ๊ากกกก ..... อ๊ากกกก ..... อ๊ากกกกก"

 

เสียงร้องลั่นโหยหวนของเจ้าแวมไพร์ร่างยักษ์ดังก้องไปทั่วอีกครั้ง

 

 ก่อนที่มันจะสำรอกเอาของเหลว 

 

ที่ผสมปนเปกับเลือด ออกมาจากปากอีกกองใหญ่

 

 แสดงให้เห็นว่าหมัดลุ้นๆของนายอาร์ตเมื่อครู่

 

 ส่งผลกระทบไปถึงอวัยวะภายในของมัน 

 

จนบอบช้ำแทบแหลกเหลว นี่ถ้ามันเป็นแวมไพร์ชั้นปลายแถวทั่วไป

 

 ป่านนี้มันคงจะสิ้นชื่อไปนานแล้ว

 

 แต่กระนั้นสภาพมันตอนนี้ก็ไม่ได้ดีกว่านั้นไปเท่าไหร่เลย

 

 เพราะแค่มันพยามจะพยุงตัวขึ้น ความเจ็บปวดก็เล่นงาน

 

 จนมันต้องล้มกระแทกพื้นไปอย่างสิ้นท่า

 

"มึ ............ ง !!" ความเจ็บปวดยังตามเล่นงานเบลลิคไม่หยุด

 

 ขนาดแค่มันพยามจะพูดความเจ็บปวดก็แผ่ซ่าน

 

จนมันไม่อาจจะเอ่ยออกมาเป็นคำได้เลย

 

 ครั้นมันจับจ้องไปยังมนุษย์ตัวน้อยที่เป็นผู้สร้างความบอบช้ำ

 

 ความเกี้ยวกราดที่มีอยู่ในตอนแรกก็แทบมลายหายไปจนหมดสิ้น

 

 เหลือไว้แค่เพียงความหวาดผวาเท่านั้น

 

 ก็เพราะสายตาที่คู่นั้นที่จับจ้องมาที่มัน 

 

มันช่างดูเหี้ยมเกรียม โหดร้าย

 

 และน่าหวาดหวั่นอย่างที่มันไม่เคยเห็นที่ไหนมาก่อน

 

 แต่ไม่ทันที่มันจะคิดอะไรต่อ ร่างตรงหน้าพุ่งทะยานเข้ามาจู่โจมมันแล้ว !!

 

ตูมมมมม !! เสียงกระแทกจากการโจมตีของชายหนุ่มดังกึกก้อง

 

ราวกับเสียงระเบิดยังไงยังงั้น

 

 ทั้งๆที่การโจมตีเมื่อครู่ก็แค่เพียงการกระโกดถีบเท้าเท่านั้นเอง

 

 

 

 ส่วนผลของการจู่โจมนั้น 

 

ก็ก่อให้เกิดหลุมลึกขนาดใหญ่ใต้เท้านายอาร์ต

 

 และตามมาด้วยแรงสั่นสะเทือนขนาดแผ่นดินไหวย่อมๆ

 

 เล่นเจ้าแวมไพร์มาโฮนหน้าตาตื่นเพราะ

 

เขตอาคมที่มันกางไว้ทานแรงไม่ไหวจนแทบจะปริแตก

 

 จนมันถึงกับต้องอุทาน "แค่โจมตีธรรมดาเท่านั้นน่ะ......."