"ครับท่าลินคอร์น ข้าขอให้เบลลิคมาช่วยข้าอีกแรง

 มีแวมไพร์ชั้นแม่ทัพ 3 คนทำงานนี้ งานจะสำเร็จได้เร็วขึ้นครับ"

เวโรนิก้าที่ได้ยินคำร้องนี้ก็ก้มหน้าลงเล็กน้อยพร้อมกับพูดเบาๆในใจ 

'ฉลาดนักน่ะ' แต่เธอก็ไม่ได้ว่าอะไรต่อ

 ส่วนข้อเสนอของมาโฮนนั้น

 ก็ได้รับคำยินยอมจากแวมไพร์ชั้นขุนพลตรงหน้า

แวมไพร์มาโฮนหันมามองเธอเล็กน้อย

 สายตาของมันราวกับจะกินเลือดกินเนื้อเธอยังไงยังงั้น

 แต่มันก็ไม่พูดอะไรเดินนำเพื่อนคู่หูออกไปข้างนอก

 ส่วนเจ้าแวมไพร์เบลลิคได้แต่งงเป็นไก่ตาแตก เกิดอะไรขึ้น

 ทำไมเจ้ามาโฮนที่กลับมาหลังจากออกไปปฏิบัติภารกิจ 3 วัน

 ถึงได้ร้องขอให้นำตัวแวมไพร์คู่แค้นของพวกมันมาช่วยงาน

 เมื่อมันทั้งคู่เดินออกมาด้านนอกได้

 เจ้าเบลลิคก็ตรงเข้าไปคว้าคอมาโฮนขึ้นมาทันที

"ทำอะไรของเจ้าว่ะ ไอ้มาโฮนนนนนน"

"ไม่ต้องเสือก !! มึงไปให้พ้น"

 มาโฮนตวาดลั่นพร้อมกับใช้มือกระแทก

เข้าที่หน้าอกเบลลิคอย่างแรงจนมันกระเด็น ไปไกล

 เล่นเอาเจ้าแวมไพร์อ้วนถึงกับนอนจุกลุกไม่ขึ้น ส่วนมาโฮนเอง

 เมื่อเดินไปจนลับตาคนแล้ว

 มันก็ฟาดฝ่ามือระบายอารมณ์เข้ากับพนังริเวนนั้นอย่างรุนแรง

 จนพนังรอบด้านพังทลายทันที

 พร้อมกับเผยให้เห็นสีหน้าเคืองแค้นของเจ้าแวมไพร์

 และมันยิ่งแค้นหนักเมื่อมันนึกถึงเหตุการณ์ไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้า

ณ. สวนสาธารณะหลังมหาวิทยาลัยที่เดิม

 พรีสสาวกับชายหนุ่มเหาะทะยานลับไปไกลแล้ว

 ทิ้งไว้เบื้องหลังแค่เพียงร่องรอยการต่อสู้อย่างดุเดือดเมื่อครู่

 และซากแวมไพร์ที่กระจายเกลื่อนเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย แค่เพียงอึดใจ

 ซากเหล่านั้นก็สลายกลายเป็นขี้เถ้าหายไปทันที แต่ ....

 ในหมู่ซากของฝูงแวมไพร์ มีเศษชิ้นอยู่จำนวนหนึ่งที่ยังไม่สลาย

 มินำซ้ำมันยังสั่นดุ๊กดิ๊กไปมาราวกับมีชีวิต

 และทันใดนั้นเจ้าซากพวกนี้ก็ก่อตัวกลายเป็นนกกาตัวเล็ก

 ค่อยๆเดินเตาะแตะมารวมกัน ก่อนจะรวมกันเป็นเนื้อเดียว

"อ๊ากกกกกกก"

 ร่างเนื้อนั่นร้องลั่นก่อนจะก่อรูปเป็นร่างคน มาโฮน นั่นเอง

 นี่คือความมหัศจรรย์เวทย์ร่างเงาพันปักษา

ที่ต่อให้โดนฉีกร่างกระจัดกระจาย แค่ไหน

 แต่สุดท้ายชิ้นเนื้อเหล่านั้นก็สามารถมารวมตัวกันได้ใหม่

 แถมยังฟื้นฟูอาการบาดเจ็บได้อีกด้วย

 เรียกว่าผู้ใช้เวทย์นี้ได้แทบจะเป็นอมตะเลยทีเดียว

 "อีพรีสระยำ ทำกูแสบนักน่ะ แต่คิดจะฆ่ากูมันไม่ง่ายหรอกเว้ยยยยยย"

"โอ้ ....... แต่สภาพเจ้าก็ดูไม่ได้เลยไม่ใช่เหรอ !!"

แต่ทันใดนั้น เสียงหนึ่งก็แทรกขึ้นมา

 เล่นเอามาโฮนต้องหันขวับไปต้นเสียงด้วยความตกใจ

 เจ้าของเสียงนั้นที่แท้ก็เป็นนกกาตัวหนึ่ง 

แต่มันไม่ใช่นกกาธรรมดา 

เพราะมันเป็นหนึ่งในร่างแยกของเจ้ามาโฮนเอง เป็นไปได้ยังไง !

 ทำไมยังเหลือร่างแยกของมันอยู่

 เพราะรอดจากเวทย์นั่นได้เหรอ ไม่ใช่ ! เพราะมันไม่ได้โจมตีต่างหาก

 มันกำลังถูกควบคุมโดยคนอื่น

"เวทย์แทรกซึม !! เดี้ยวก่อน .... เจ้าเองเหรอ"

 เวทย์แทรกซึมเป็นเวทย์สอดแนมชั้นสูง

 เพราะไม่เพียงมันจะทำให้ล่วงรู้ความลับของเป้าหมาย

 มันยังใช้ควบคุมอวัยวะเล็กๆบางอย่างของเป้าหมายได้ด้วย

 ดังนั้นไม่แปลเลยที่ร่างแยกตัวหนึ่งของมาโฮนจะถูกควบคุม

 แต่สิ่งที่น่ากลัวกว่านั้นก็คือ

 ผู้ที่ใช้เวทย์นี้อยู่ ไม่ใช่ใครเลย คู่แค้นของมัน เวโรนิก้า !!

"เอาไงดีล่ะมาโฮน

 เหตุการณ์ครั้งนี้มันถูกบันทึกลงความจำข้าหมดแล้วน่ะ

 ไหนแวมไพร์ฉลาดๆเช่นเจ้าลองบอกหน่อยสิ 

ถ้าเรื่องนี้รู้ถึงหูท่านลินคอร์น มันจะเกิดอะไรขึ้น"

"นังเวโรนิก้า ....... เจ้ากล้าขู่ข้าเรอะ !!" มาโฮนตวาดลั่น

"จะลองดูไหมล่ะ !! แต่สำหรับเจ้า

 ท่านลินคอร์นคงไม่ใจดีให้โดนแค่ทัณฑ์ไร้น้ำหรอกน่ะ"

 ดูท่าคำขู่ของเวโรนิก้าจะได้ผล เจ้ามาโฮนนี่เงียบไปทันที

"เจ้า ...... จะเอายังไง" มาโฮนเอ่ยขึ้นมาช้าๆ

 นังนี่ที่มายืนตีฝีปากข่มขู่เขาแบบนี้

 จุดประสงค์ของนางก็คือต้องการต่อรองอะไรบางอย่างกับเขาแน่ๆ

 แต่ไม่ว่ายังไงตอนนี้เขาก็อยู่ในสภาพเป็นรอง

 คงต้องลองฟังข้อเสนอของนางก่อน

"หึๆๆ พูดง่ายดีนี่มาโฮน

 ยังไงเดี้ยวเจ้าก็ต้องกลับไปรายงานความคืบหน้า

กับท่านลินคอร์นใช่ไหม

 ข้าก็แค่อยากให้เจ้าช่วยรายงานหน่อยว่า 3

 วันที่ผ่านมานี้เจ้าหาเจ้าหนุ่มนั่นไม่เจอ และก็ขอให้ข้าออกมาช่วยงาน

 แค่นี้แหละ เป็นไง ง่ายไหม"

"เวโรนิก้า ........ !!" มาโฮนคำรามลั่นอย่างเคืองแค้น

 เจ้ามาโฮนนั้นเป็นแวมไพร์แท้ที่เกิดมาในตระกูลเก่าแก่

 ที่ผ่านมามันทำตัวหยิ่งผยองไม่เห็นใครอยู่ในสายตามาตลอด

 โดยเฉพาะเจ้าพวกแวมไพร์ตีตรา

 ที่มันรังเกียจเข้าไส้ แต่มาวันนี้

 มันต้องมาโดนแวมไพร์ชั้นต่ำที่มันเกลียดชังข่มขู่

 แบบนี้มันจะเอาหน้าไว้ที่ไหน ..... แต่ มันก็ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว 

"ข้าตกลง !!"

"ข้าดีใจที่ได้ที่เราตกลงกันได้ แล้วเจอกันมาโฮน"

 หลังจากแวมไพร์สาวพูดจบ ร่างนกตัวนั้นก็กระตุกเบาๆ

 เป็นสัญญาณว่าเวทย์มนต์โดนถอนไปแล้ว

 พอกับเสียงหัวเราะเบาๆอย่างผู้มีชัยที่ค่อยๆลอยห่างออกไป

 ทิ้งไว้เพียงแค่ร่างของมาโฮน แวมไพร์ที่กำลังคลั่งตายเพราะความแค้น

เวโรนิก้ายืนมองเจ้าแวมไพร์คู่หูทั้งสองที่กำลังออกจากห้องไป

 พร้อมกับเผยรอยยิ้มที่มุมปากมาแว๊บหนึ่ง 

'เจ้าเล่ห์ไม่เปลี่ยนเลยน่ะเจ้ามาโฮน

 คิดจะเอาไอ้แวมไพร์อ้วนเบลลิคมาเป็นแนวร่วมเรอะ ก็ดี

 ข้าจะได้หาเวลาเอาคืนพวกเจ้าได้ในคราวเดียว'

"ฝีมือเจ้าใช่ไหม" เสียงเรียบๆแต่ทรงพลังของชายอีกโลกดังขึ้น

 เวโรนิก้าหันไปตามเสียงพร้อมกับก้มหน้าอย่างนอบน้อม

 "หึ ... เจ้ามีอะไรมาให้ข้าแปลกใจได้เสมอน่ะ ......

 ข้าไม่รู้หรอกน่ะว่าเจ้าใช้วิธีไหน และข้าก็คิดว่าข้าไม่จำเป็นต้องรู้

 แต่ที่ข้ารู้ก็คือ นี่สิ สมกับเป็นเจ้า เวโรนิก้า"

"ขอบคุณค่ะท่านลินคอร์น

 แต่ทั้งหมดนี้ก็เพราะข้าได้ท่านลินคอร์นสั่งสอนค่ะ

"หึๆ ....... อย่าทำให้ข้าผิดหวังเป็นครั้งที่สองน่ะ เวโรนิก้า"

"ค่ะ"

"ตุ๋น ๆๆ มาช่วยข้าหน่อย" 

พรีสสาวร้องลั่นเมื่อร่อนลงมาหน้าบ้าน แต่ก็เงียบไม่เสียงตอบรับ 

"บ้าจริงเชียว นี่หนีเที่ยวใช่ไหมเนี่ย"

"ไม่เป็นไรหรอกวิเวียน ผมเดินไหว"

นายอาร์ตกล่าวช้าๆพร้อมกับค่อยๆเดินอย่างอ่อนเพลีย

 โดยมีหญิงสาวประครองไม่ยอมห่าง

 "วิเวียนเป็นยังไงบ้าง"

"แค่นี้เอง วิเวียนสบายมาก"

 หญิงสาวเอ่ยตอบพร้อมกับยิ้มให้เขาอย่างสดใสเหมือนทุกครั้ง

"วิเวียน ...... ผมขอโทษน่ะ"

"อาร์ตไม่ต้องขอโทษหรอก อาร์ตไม่ใช่คนผิด"

"แต่ว่าผม ......." ไม่ทันที่ชายหนุ่มจะพูดอะไรต่อ

 วิเวียนก็จูบที่ริมฝีปากของเขาอย่างแผ่วเบา

 จูบที่นุ่มนวลนี้วิเศษราวกับยาชั้นดี

 มันช่วยเยียวยาความรู้สึกในใจของชายหนุ่มให้มลายหายไปจนหมด

"ทั้งหมดมันเป็นเพราะวิเวียนไม่ดีเอง วิเวียนทำร้ายอาร์ต

 แต่ต่อไปนี้อาร์ตไม่ห่วงน่ะ วิเวียนจะไม่มีวันทำร้ายอาร์ตอีกแล้ว

 วิเวียนสัญญา"

"อืมมมมมม"

"เข้าบ้านเถอะ"

"กริ๊งงงงงงงงง" เสียงลิฟต์ดังขึ้นทันทีที่มันถึงที่หมาย

 พร้อมกับเรือนร่างสุดเซ็กส์ซี่ของแวมไพร์สาวที่ก้าวเดินออกมา

 ท่วงท่าของเธอนั้นยังคงความเซ็กส์ซี่

 และสง่างามราวกับนางพญาเหมือนเดิมไม่ผิดเพี้ยน

 ทั้งๆที่เธอพึ่งโดนทรมานมา 3 วัน 3 คืน แท้ๆ ไม่นานนัก

 แวมไพร์สาวก็เดินมาถึงจุดหมายนั่นก็คือ 'ห้องพยาบาล' นั่นเอง

 ว่าแล้วเธอก็เปิดประตูเข้าไปทันที

"สวัสดีครับ ท่านเวโรนิก้า ......

 ยินดีอย่างยิ่งที่ท่านแวะมาห้องพยาบาลของข้า

 ว่าแต่ท่านมีอะไรให้ข้ารับใช้เหรอรับ จะให้ข้าทำรีแพร์ให้ใช่หรือเปล่า"

 แวมไพร์ผิวสีน้ำตาลที่อยู่ในชุดขาวทั้งชุด

 บ่งบอกชัดเจนว่าเจ้านี่เป็นหมอประจำห้องพยาบาล

"เงียบปากไปเลยซูเคร .... 

หีของข้ามันกระชับที่สุดใน wonderland อยู่แล้วรู้ไว้ด้วย"

 เวโรนิก้าตอกกลับอย่างอารมณ์ดี ก่อนที่เธอจะทรุดลงนั่งที่เก้าอี้ตรงหน้า 

พร้อมกับเอ่ยจุดประสงค์ของเธอทันที

 "ข้าต้องการให้เจ้ากู้ความจำหน่อย"

ในโลกของ wonderland ทุกครั้งที่มีการดูดมาน่ากัน

 ความทรงจำของฝ่ายที่ถูกดูดจะไหลเข้าสู้อีกฝ่ายเสมอ

 ซึ่งตรงนี้เป็นเหมือนดาบสองคม