"เสาวิหาร วายุเทพ"

คาถาบทนี้จัดเป็นเวทย์ธาตุลมเลเวล 6 ชุดใหญ่

 ที่มีความรุนแรงใกล้เคียงเวทย์เลเวล 7 เลยทีเดียว

 แต่ข้อเสียของมันก็คือเป็นคาถาที่มีความซับซ้อนสูง

 อีกทั้งผู้ใช้ต้องทำสมาธิเป็นเวลานานกว่าจะใช้ได้

 มันจึงแทบไม่เคยถูกนำมาใช้ในการต่อสู้เลย

 แต่กลับวิเวียนมันต่างออกไป ในโรงเรียนฝึกพรีส

 เธอเคยลองฝึกเวทย์บทนี้

 และสามารถใช้เวทย์นี้ได้เร็วกว่าพรีสหลายคนมาก

 แต่นั่นมันก็แค่การฝึกในโรงเรียน 

นี่จึงเป็นเดิมพันครั้งใหญ่ของเธอ ถ้าเธอตัดสินใจถูก

 เธอก็สามารถเก็บได้พวกมันได้ในคราวเดียว แต่ถ้าผิด ชีวิตเธอก็ไม่รอด ... !

ทันใดนั้นเอง

 แรงลมจำนวนหนึ่งก็พวยพุ่งออกมา

จากร่างของเธอทั่วทุกด้านอย่างรวดเร็ว

 ทำให้เจ้าฝูงแวมไพร์ที่พุ่งเข้าใส่เธอปะทะกับลมนี้อย่างจัง

 แต่การปะทะกันคราวนี้มันต่างออกไป

 พวกมันไม่ได้กระเด็นกระดอนตามแรงลมเมื่อครั้งก่อนๆ

 แค่เพียงโดนอัดให้ลอยเคว้งเหนือพื้นเท่านั้น

 เล่นเอาเจ้าพวกแวมไพร์ต่างตาเหลือกด้วยความตกใจ

 พวกมันพยามตะเกียดตระกายบนอากาศ

 แต่พวกมันก็ไม่อาจจะขยับเขยือนได้เลย

 ไม่เว้นแม่แต่ร่างนกของเจ้ามาโฮนก็ตาม

วิเวียนยิ้มอย่างดีใจเมื่อเห็นภาพโดยรอบ

 เพราะนี่แหละคือสัญญาณว่าเวทย์ของเธอใช้ได้ผลแล้ว

 ว่าแล้วเธอก็จัดการพวกมันต่อทันที 

แขนขวาของเธอถูกยกขึ้นมา

 ก่อนจะถูกสะบัดไปทางขวาอย่างแรง 

พริบตานั้นก็เกิดลมหมุนที่รุนแรง พัดวนไปทางขวารอบตัวเธอทันที

 ฝูงแวมไพร์ที่ลอยเคว้งอยู่นั้น 

ถูกลมพัดไปตามแรงเหวี่ยงทันที 

เล่นเอาพวกมันร้องลั่นด้วยความตกใจ แต่ยังไม่จบแค่นั้น

 เธอยกแขนซ้ายขึ้นก่อนจะสะบัดไปทางซ้ายเช่นกัน

 เกิดลมหมุนที่พัดวนไปทางซ้ายซ้อนขึ้นมาอีกชั้น

 ก่อนที่เธอจะยกมือทั้งสองขึ้น 

ทำให้ลมหมุนควงสว่านขึ้นไปสูงเสียดฟ้า 

ราวกับเสาวิหารดังชื่อของมันเลย

เสียงร้องของฝูงแวมไพร์ดังระงมไปทั่ว

 ร่างของพวกมันที่หมุนตามแรงลมชั้นใน

ด้วยความเร็วสูงถ้าหลุดออกไปนอกวงก็จะ

 โดนลมหมุนชั้นนอกที่พัดสวนมาฉีกกระชากจนขาดเป็นสองท่อน

 สภาพของพวกมันตอนนี้

 ไม่ต่างกับก้อนเนื้อที่กำลังโดนปั่นในเครื่องปั่นยังไงยังงั้น

 ไม่เว้นแม้แต่แวมไพร์มาโฮนที่เป็นแวมไพร์ชั้นแม่ทัพ

 ร่างนกของมันโดนปั่นจากแรงลม

จนกระจุยกระจายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยเต็มท้องฟ้า

ไม่นานนักเวทย์ชุดนี้ก็จบ หญิงสาวก็ทรุดลงนั่งอย่างอ่อนล้า

 สมกับเป็นเวทย์ชุดใหญ่จริงๆ

 แม้ข้อจำกัดจะเยอะและเปลืองแรงมากกว่าปกติ

 แต่ความรุนแรงของมันนั้นก็สามารถจัดกองฝูงแวมไพร์ 10

 กว่าตัวได้ในคราวเดียว วิเวียนเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า

 ตอนนี้เขตอาคมสลายไปแล้ว "ดีล่ะ" หญิงสาวรวบรวมแรงอีกครั้ง

 ก่อนจะลุกวิ่งไปหานายอาร์ต ก่อนจะพาร่างชายหนุ่มเหาะไปบนท้องฟ้า

"ใครใช้ให้มึงหลับ ห๊า ......................"

 เสียงเจ้าเบลลิคตะโกนดังลั่น

ก่อนจะฟาดฝ่ามือลงใบหน้าของหญิงสาวอย่างแรง

 เวโรนิก้าถึงกับหน้าสะบัดเลือดทะลักออกจากปาก

 หญิงสาวถุยเลือดในปากทิ้งไปทันทีก่อนจะหันมามองเจ้าเบลลิคตาลุกวาว 

เล่นเอาเจ้าแวมไพร์ร่างอ้วนถึงกับขนลุกขึ้นมาทันที

"มีไอ้อ้วนตัวไหนไม่รู้บอกจะให้ข้าจำๆอะไรนี่แหละ

 ไอ้ข้ารึก็อุตส่าห์รอจนเผลอหลับ

 ถ้ายังไงเจ้าช่วยไปเร่งไอ้อ้วนหน้าโง่นั่นให้ข้าทีสิ เบลลิค"

"มึงปากดีไอ้แค่ตอนนี้แหละเวโรนิก้า"

 เบลลิคคำรามลั่นก่อนจะหยิบขวดโหลที่ในนั้นบรรจุของเหลวสีเขียวอยู่

 มันต่อปากขวดเข้ากับท่อบนเก้าอี้ทันที

 ไม่นานนักเจ้าของเหลวเหล่านั้นก็ไหลเข้าไปในเก้าอี้จนหมด

 เจ้าเบลลิคยิ้มอย่างสะใจก่อนที่มันจะไปหยิบน้ำมันสีเขียวขึ้นมาขวดหนึ่ง 

มันชโลมน้ำมันนี้บนท่อนควยอย่างรวดเร็วพร้อมกับรูดขึ้นลงไปมา

 จนลำควยมันตั้งโด่พร้อมใช้งาน

"นี่คือสารนำความเจ็บ มีทั้งอยู่ในรูปน้ำกับน้ำมัน ของนำเข้าจาก 

wonderland เลยน่ะเว้ย เอาล่ะ

 มึงกะกูมาลองกันหน่อยสิว่ามันจะเป็นยังไง"

พอพูดจบเจ้าเบลลิคก็น้ำแท่งควยไปจ่อรูหีของเวโรนิก้าทันที

 มันถูไถไปมาบนปากร่องอย่างสบายอารมณ์

 แต่นั่นก็สร้างความเสียวให้เวโรนิก้าไม่น้อย เธอซิ๊ดปากดังลั่น

 น้ำหล่อลื่นไหลออกพร้อมใช้งาน

"หึๆๆ" เจ้าเบลลิคหัวเราะเบาก่อนที่มันจะค่อยๆยัดแท่งควยเข้าไปทันที

 เล่นเอาหญิงสาวร้องออกมาคำนึง ตลอด 3 วัน 3 คืนมานี้

 เธอต้องทนอยู่กับเจ้าควยปลอมเย็นชืด

 มันเทียบไม่ได้เลยกับควยจริงๆที่กำลังยัดเข้ามา 

มันอบอุ่น นุ่มนวล และโดนใจเธอมากกว่า

 แม้เจ้าคนยัดจะเป็นคนที่เธอไม่ชอบหน้า แต่ร่างกายเธอก็ไม่สน

 มันตอบสนองเจ้าแท่งควยนั้นอย่างดี

 ร่องหีของเธอขมิบตอดอย่างดูดดื่ม

"ซิ๊ดดดดด ตอดจริงเว้ยยยยย" เจ้าเบลลิคครางอย่างสุดเสียว

 ก่อนที่มันจะค่อยๆขยับสะโพกเป็นจังหวะ เสียดสีร่องหีช้าๆ

 ก่อนจะเร่งสปีดให้เร็วขึ้น

 ไม่นานนักเสียงกระแทกก็รุนแรงดังป๊าบๆลั่นห้องทันที

 พร้อมกับเสียงครางอย่างสุดเสียวของหญิงสาว

"โอยยยย นี่เจ้า...." 

แต่แล้วเสียงครางอย่างสุขสมของเธอก็เปลี่ยนไปทันที

 เธอรู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรงที่ร่องหี

 และยิ่งทวีคูนมากขึ้นเมื่อเจ้าเบลลิคเร่งซอย

 แต่แวมไพร์สาวก็ไม่อาจจะขัดขืนได้เลย

ทำได้แต่เพียงร้องระงมบรรเทาความเจ็บ เท่านั้น

"ฮ่าๆๆๆ สะใจกูจริงเว้ยยยยย เป็นไงล่ะมึง

 น้ำมันมันซึมเข้าไปในหีแล้วใช่ไหมว่ะ ฮ่าๆๆ เป็นไงชอบไหมว่ะ

 ทั้งเจ็บทั้งเสียวแบบนี้น่ะ"

เวโรนิก้าเม้มปากแน่น ใบหน้าของเธอแดงก่ำขึ้นมาทันที

 ทุกครั้งที่เจ้าแวมไพร์อ้วนนั่นซอยเข้ามา 

น้ำมันก็จะยิ่งซึมมากขึ้น

 น้ำมันพวกนี้ประกอบด้วยสารสังเคราะห์ที่เมื่อถูกส่งเข้าสมองแล้ว

 สมองจะสั่งการให้รู้สึกเจ็บบริเวณนั้นทันที

 ความเสียวจากการเย็ดบวกกับความเจ็บปวดจากตัวยา

 สองสิ่งนี้สร้างความทรมานให้กับแวมไพร์สาวจนเกินจะรับไหว

 แต่ในขณะเดียวกันมันก็สร้างความสุขสมให้เธออย่างประหลาด

 ร่างของเธอกระตุกเบาๆเล็กน้อย

เป็นสัญญาณว่าเธอใกล้ถึงจุดสุดยอดแล้ว

"อ๊ากกกกก" เวโรนิก้าร้องลั่นอย่างทรมาน

 เข็มนับร้อยของเก้าอี้แทงเข้ามาในร่างเธออีกครั้ง แต่คราวนี้ไม่แทงเปล่า

 เจ้าเข็มพวกนี้ยังฉีดสารสีเขียวใส่ร่างเธอด้วย

 เธอถึงกับร้องลั่นราวจะขาดใจ สารพวกนี้มีความบริสุทธิ์มากกว่าน้ำมัน

 มันจึงนำความเจ็บได้ดีกว่า

 เรียกว่าความเจ็บที่ร่องหีเมื่อครู่กลายเป็นมดกัดไปเลย

"อา ......." แต่เธอก็ยังโชคดีอยู่บ้าง เจ้าแวมไพร์อ้วนมันเสร็จพอดี

 น้ำกามจำนวนมากไหลเข้าไปในร่องหีของเธอ

 ร่างกายของเธอรีบดูดซับน้ำกามเหล่านั้นทันที

เพื่อชดเชยความหิวกระหายที่มีมา ตลอด 3 วัน

 ส่วนเจ้าแวมไพร์เบลลิคถอนลำควยออกมาช้าๆ

 ก่อนที่มันจะเดินไปหยิบยาเม็ดเล็กๆมาเคี้ยว

 พริบตานั้นท่อนควยที่พึ่งอ่อนลงเมื่อครู่ก็ตั้งชูชันมาอีกรอบ

"ฮ่าๆๆๆ มึงกับกูต้องเล่นกันอีกหลายยก เมื่อกี้มันแค่อุ่นเครื่องเว้ย ฮ่าๆๆ"

 เจ้าเบลลิคมันหัวเราะลั่น 

ก่อนจะเอาน้ำมันมาทาแล้วยัดควยเข้าไปใหม่

 พร้อมกับซอยก้นอย่างเมามัน แต่ไม่ทันที่ยกสองจะเริ่มไปได้เท่าไหร่  

"ปั้งๆๆ ขออนุญาตครับท่านเบลลิค"

"ไอ้เหี้ยยยยย !! มึงมาเสือกเหี้ยอะไรว่ะ ใสหัวไปให้พ้น!!"

 เบลลิคหันไปตวาดสั่น

 อยู่ๆแวมไพร์ชั้นนักรบกลุ่มนึงก็มาขัดจังหวะความมันส์ของมันซะอย่างงั้น 

เล่นเอาอารมณ์ของมันที่กำลังครุกรุ่นต้องสะดุดลง

"แต่นี่เป็นคำสั่งของท่านลินคอห์นครับ

 ท่านลินคอห์นเรียกพบท่านเวโรนิก้าเดี้ยวนี้ครับ"

เมื่อได้ยินชื่อของแวมไพร์ชั้นขุนพล 

เจ้าเบลลิคก็ไม่กล้าพูดอะไรต่อ

 มันจัดแจงถอนลำควยออกมาอย่างเสียดาย

 ก่อนที่จะแต่งตัวและปล่อยให้เจ้าแวมไพร์พวกนั้น

เข้ามานำตัวแวมไพร์สาวไป

"ท่านลินคอห์น"

 หญิงสาวเอ่ยทักชายในจอมอนิเตอร์ขนาดยักษ์อย่างนอบน้อม

 ก่อนจะหันไปรอบๆ แวมไพร์โจทย์เก่าของเธอทั้งสอง

 มาโฮน กับ เบลลิค ก็ยืนอยู่ด้วย

"เจ้าเคยบอกไว้ว่าเจ้ามีแผนตามตัวร่างกำเนิดใหม่

ของท่านอาลูคาร์ดกลับมาใช่ไหม เวโรนิก้า"

"ค่ะ ท่านลินคอร์น"

"ดี ... งั้นข้าอยากให้เจ้าใช้แผนนั้นช่วยเหลือ มาโฮน หน่อย เจ้าจะว่ายังไง"

"ข้ายินดีค่ะ ท่านลินคอร์น"

"ดี .... โทษของเจ้าให้ถือเป็นทัณฑ์บนไว้ก่อน

 ถ้างานนี้สำเร็จ ข้าจะเว้นโทษให้ ...... ส่วนเจ้า มาโฮน

 ข้าทำตามที่เจ้าร้องขอแล้ว เจ้ามีอะไรอีกไหม"