“อืม” ถังหยวนกลิ้งตัวอยู่ในฝ่ามือของเธอ ขนสีขาวหิมะของมันทำให้ฝ่ามือรู้สึกจั๊กจี้

หลิงจื่อยิ้มบาง ๆ อย่างอ่อนโยน อย่างน้อย... ในโลกประหลาดนี้ เธอก็ยังมีถังหยวนอยู่เคียงข้าง

คืนนี้กู้จื่อหมิงกำลังเตรียมตัวจะไปเยี่ยมหลิงจื่อ เขาขยี้ตาอย่างง่วงงุน “แม่ครับ ตอนนี้กี่โมงแล้ว”

เมื่อคืนเขาไม่ได้สบายเหมือนหลิงจื่อ เขาต้องเอารถที่ขโมยมาคืนไว้ที่ลานจอดรถใกล้ที่สุด แล้วปลอมตัวหลบหนี

ระหว่างทางกลับบ้าน เขายังแวะทำบัตรลงเวลาที่ที่ทำงาน เพื่อเป็นหลักฐานว่าเขาอยู่ที่นั่นจริง ๆ

“ตอนนี้ทุ่มนึงแล้ว ไปทำอะไรมาเมื่อคืน ทำไมถึงหลับยาวแบบนี้ แค่ก ๆ...” เสียงของผู้หญิงดังมาจากนอกห้อง

กู้จื่อหมิงเหลือบตามองท้องฟ้าที่มืดสนิท รีบลุกจากที่นอน แปรงฟัน ล้างหน้าอย่างเร่งรีบ “แม่ครับ ผมไม่กินข้าวนะ ผมจะไปโรงพยาบาล ไปเยี่ยมเพื่อนคนหนึ่ง”

“เพื่อนลูกอยู่โรงพยาบาลเหรอ”

“อืม” เขาพยักหน้าเบา ๆ ขณะแปรงฟัน

“ผู้ชายหรือผู้หญิงล่ะ”

“เอ่อ...” เขาอ้ำอึ้งเล็กน้อย

“ผู้ชายสินะ แม่เพิ่งต้มซุปไว้ เอาไปให้เขาสิ จะได้ไม่ไปมือเปล่า ลูกยังไม่ได้รับเงินเดือนเลยคงไม่มีเงินซื้อของฝาก แม่ทำเกี๊ยวนึ่งไว้ เอาไปสักหน่อยนะ กำลังร้อนเลย” เธอพูดพลางหยิบถ้วยสะอาดกับกระติกน้ำร้อนใส่ของให้เสร็จสรรพ “เพื่อนลูกคงไม่ใช่คนรวยอะไร เขาไม่ดูถูกของเราแน่นอน”

กู้จื่อหมิงขมวดคิ้ว คิดถึงรูปลักษณ์ของหลิงจื่อแล้ว เขาน่าจะมาจากบ้านฐานะดีแน่นอน

แต่พอเห็นแม่ยุ่งวุ่นวายอยู่ เขาก็ได้แต่ถอนใจ

แม่ของเขาเชื่อเสมอว่าเขาไม่มีเพื่อน ดังนั้นเมื่อเขาบอกว่ามีเพื่อน แม่ก็เลยกระตือรือร้นเป็นพิเศษ

“แม่ครับ น้องยังอยู่โรงเรียนใช่ไหม”

“ใช่ เธอบอกว่าจะกินข้าวที่โรงเรียน เพราะคืนนี้มีสอบ”

“สอบตอนกลางคืนเหรอ” กู้จื่อหมิงบ่นพึมพำ ล้างหน้าเสร็จแล้วก็เดินออกไป คว้าเกี๊ยวมากินคำหนึ่ง “แม่ครับ ผมไปก่อนนะ”

“เอานี่ไปด้วยล่ะ อย่าไปมือเปล่าเชียวนะ” แม่ยื่นของให้ เธออายุสี่สิบกว่าแต่ดูเหมือนคนอายุหกสิบเลย

หัวใจของเขาบีบแน่น โรคของแม่ทำให้เธอกลายเป็นแบบนี้

เขากลั้นความขมขื่นไว้ในใจ รับของมา “ครับ”

“รีบกลับล่ะ อย่าไปเดินเพ่นพ่านกลางดึกนะ แม่ได้ยินมาว่าพวกอันธพาลชอบก่อเรื่องบนถนน หลายวันก่อนลูกของป้าอวี้ยังโดนซ้อมอยู่เลย”

“ครับ ผมรู้แล้ว ไม่ต้องห่วงนะแม่ อย่าลืมกินยาด้วยล่ะ อย่าฝืนตัวเอง”

“จ้า ๆ ๆ ไปเถอะ”

กู้จื่อหมิงออกไป เรียกแท็กซี่ ระหว่างทางก็มองตะกร้าอาหารในมือ เกี๊ยวที่แม่ทำอร่อยที่สุดเลย แต่แม่กลับให้เจ้าหมอนั่นกินซะงั้น

ฮึ่ย!

เขาเม้มปากแน่น หมอนั่นน่ากลัวจะตาย ใครจะกล้าดูถูกของแบบนี้

“ถึงแล้ว” หลังจากลังเลมานาน ในที่สุดเขาก็มาถึงโรงพยาบาล

เขาจ่ายค่าแท็กซี่แล้วลงจากรถ มองอาหารในตะกร้าแล้วยิ้มเจื่อน ๆ จะให้หมอนั่นดีไหมนะ

ในตอนนั้น หลิงจื่อกำลังกินอาหารที่มีคนส่งมาให้ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงวุ่นวายจากด้านนอก

เป็นเสียงของฉู่ม่อกับกู้จื่อหมิง

“ขอโทษค่ะ ฉันไม่เคยเห็นคุณมาก่อน คุณไม่สามารถเข้าไปเยี่ยมคุณชายของเราได้ค่ะ”

“ผมเป็นเพื่อนเขาจริง ๆ นะ”

หลิงจื่อยืนขึ้น แล้วเปิดประตูออก เธอมองไปยังกู้จื่อหมิงที่กำลังถือตะกร้าใบหนึ่งอยู่ในมือ แล้วเลิกคิ้วเล็กน้อย “เข้ามาสิ”

กู้จื่อหมิงฮึดฮัดเล็กน้อย ก่อนจะเดินเข้าห้องพักผู้ป่วย