กู้จื่อหมิงเดินเข้ามาในห้อง แล้วส่งตะกร้าให้หลิงจื่อ สีหน้าเขาดูเก้อ ๆ เล็กน้อย “นี่... ให้เธอ”

หลิงจื่อเลิกคิ้วมอง ก่อนจะก้มดูข้างใน มีเกี๊ยวนึ่งอยู่สิบกว่าชิ้น และกระติกน้ำร้อนเงาวับใบหนึ่ง

หลิงจื่อยื่นมือไปรับ แววตาเธอหม่นลงเล็กน้อย

“แม่ฉันรู้ว่าฉันจะไปเยี่ยมเพื่อน ก็เลยให้ของกินพวกนี้มาด้วย เธอบอกว่าอยากให้ฉันเอาไปฝากเพื่อน”

“ขอบใจนะ”

เธอหยิบเกี๊ยวนึ่งขึ้นมาหนึ่งชิ้น รูปทรงของมันคุ้นตามาก

“ท่านจื่อ เกี๊ยวนึ่งนี่รสชาติเหมือนกับที่ปรมาจารย์คนแรกทำเลย ใช่ไหม ใช่ไหม?! ถังหยวนชอบเกี๊ยวนึ่งของปรมาจารย์ที่สุดเลย”

หลิงจื่อลองกัดเข้าไปหนึ่งคำ รสชาติอาจจะต่างไปเล็กน้อย แต่ก็อร่อย

“ฝากขอบคุณเธอให้ฉันด้วย” หลิงจื่อไม่เคยคิดย้อนกลับไปกับเรื่องในอดีต เพราะมันก็ผ่านไปแล้ว

แต่พอเห็นเกี๊ยวนึ่งตรงหน้า เสียงบางอย่างก็ดังสะท้อนขึ้นมาในหัว

“จื่อเอ๋อร์ เจ้าจะเป็นความหวังของเมียวเจี่ยงในอนาคต”

“จื่อเอ๋อร์ เจ้าเท่านั้นที่มี ‘คุณสมบัติ’ ครบถ้วน เจ้าคือหัวหน้าของเมียวเจี่ยง”

“จื่อเอ๋อร์ หนีไป! ข้าเชื่อว่าเจ้าต้องรอดแน่!”

ปรมาจารย์ผู้นั้นคือพ่อของเธอ คนๆเดียวในเมียวเจี่ยงที่รู้ว่าเธอเป็นผู้หญิง

แม่ของเธอเสียไปตั้งแต่ตอนคลอด พ่อเป็นคนเลี้ยงดูเธอมาตลอด

หลิงจื่อกินเกี๊ยวนึ่งไป พร้อมรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้า ใช่ เธอยังมีชีวิตอยู่ คนที่รอดเพียงคนเดียวในตอนนั้นได้มาอยู่ในโลกที่แปลกประหลาดนี้

“เอ่อ... ท่านจื่อ...” กู้จื่อหมิงกลืนน้ำลายเมื่อเห็นเธอเหม่อลอย ใบหน้าของเด็กชายคนนี้ดูหล่อเหลาเมื่ออยู่ภายใต้แสงไฟ แต่เขาไม่กล้าคิดอะไรเกินเลยเลย ไม่งั้นมีหวังโดนฉีกเป็นชิ้นแน่

“หืม” หลิงจื่อวางตะเกียบ เช็ดมุมปากเบา ๆ แล้วเงยหน้าขึ้นมองเขา

“เรียกฉันมาทำไมเหรอ” กู้จื่อหมิงรวบรวมความกล้าถาม

หลิงจื่อลุกจากเตียง เดินไปที่หัวเตียง แล้วหยิบเงินใต้หมอนส่งให้เขา “หนึ่งหมื่นห้าพัน”

“หะ?” กู้จื่อหมิงไม่กล้ารับ มองเธอด้วยความงง “ให้เงินฉันทำไมเหรอ”

“เงินเดือนนายไง”

“แล้วฉันต้องทำอะไรให้เธอล่ะ”

“ดูแลครอบครัวให้ดี ฉันจะเรียกใช้นายเมื่อต้องการ”

หลิงจื่อนั่งลงอีกครั้ง หยิบตะเกียบกลับมากินต่อ

“ท่านจื่อ~ ข้าก็อยากกินด้วย ฮือออ...” ถังหยวนร่ำไห้ในหัวของเธอ หน้าตาน้อยใจสุดขีด

“เดี๋ยวเขากลับไปก่อน ฉันจะให้กิน” หลิงจื่อวางตะเกียบลง แล้วเว้นเกี๊ยวไว้สองสามชิ้นให้ถังหยวน

กู้จื่อหมิงกลับมองเธอด้วยสายตาตกใจ เขากลืนน้ำลาย “ท่าน...ท่านจื่อ จ่ายเงินเดือนขนาดนี้...แค่ให้ฉันคอยสแตนด์บายเฉย ๆ เหรอ”

“ใช่” หลิงจื่อคิดในใจ ที่จริงเธอไม่มีเงินมากกว่านี้แล้ว เฮ้อ...

ถ้ามีเงินล้านล่ะก็ จะโยนให้เขาไปเลย แล้วสั่งให้เขารวบรวมหยกชั้นยอดทั่วโลกมาทำขนมให้ถังหยวนกิน

หลังสอบเสร็จมีเวลาว่างเมื่อไหร่ เธอจะจัดการเรื่องนี้แน่นอน

“...” กู้จื่อหมิงไม่รู้จะพูดอะไร

หนึ่งหมื่นห้าพัน ไม่มากไม่น้อย แต่สำหรับเขาตอนนี้ มันคือจำนวนเงินมหาศาล

หลังจากโดนจับตอนพยายามขโมยหยกครั้งก่อน เขาก็ขาดทุน ไม่มีรายได้เข้ามาเลย

ยาของแม่ก็ใกล้จะหมดแล้ว น้องสาวก็จะขึ้น ม.6 ปีหน้า เขาจำเป็นต้องหาเงินโดยเร็ว

“กลับบ้านเถอะ ของพวกนี้อร่อยมาก” เธอยิ้มฝืด ๆ มองอาหารตรงหน้า

รอยยิ้มของเธอ... จะเป็นรอยยิ้มแบบร้าย ๆ เสมอ เธอไม่เคยยิ้มเป็นแบบคนปกติเลยจริง ๆ

“ครับ...” กู้จื่อหมิงลุกขึ้น หยิบตะกร้า แล้วรินซุปจากกระติกใส่ถ้วยให้เธอ วางเกี๊ยวนึ่งลงจานให้ด้วย

เมื่อจัดการเสร็จ เขาก็เงยหน้ามองหลิงจื่อ พอดีกับที่เธอมองเขาอยู่

เขารู้สึกเหมือนได้เห็นทิวทัศน์ที่งดงามที่สุดในโลก ดวงตาของเธอลึกซึ้ง แวววาวเหมือนหยก