เมื่อหลิงเจิ้นเซิงมาถึงห้องพัก หลิงจื่อก็นั่งอยู่บนเตียงอย่างเรียบร้อย กำลังอ่านหนังสืออยู่ในมือ

เขาเพ่งดูใกล้ ๆ ก็เห็นว่าเป็นหนังสือภาษาของนักเรียนมัธยมศึกษาปีที่ 3

“คุณมานี่เอง” หลิงจื่อวางหนังสือลง แล้วเหลือบตามองเขานิ่ง ๆ

หลิงเจิ้นเซิงนิ่งไปเล็กน้อย ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้เรียกเขาว่า “พ่อ” อีกเลยตั้งแต่ไม่กี่วันก่อน

เขายังจำได้ว่าเมื่อก่อน เวลาพบกัน เด็กคนนี้จะเรียกเขาว่า "พ่อ" ด้วยเสียงเบาแผ่ว

เขากลั้นความรู้สึกบางอย่างในใจไว้แน่น มือกำโทรศัพท์แน่นแล้วถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา “วันนี้รู้สึกยังไงบ้าง”

“ยังไม่ตาย” หลิงจื่อหยิบลูกเกดขึ้นมาโยนเข้าปาก พลางมองไปที่กองของขวังข้างเตียง มุมปากยกยิ้มจาง ๆ “วันนี้พวกเขามาเยี่ยมผมด้วยนะ”

หลิงเจิ้นเซิงมองไปยังกองของขวัญ มีทั้งกล่องตุ๊กตาผ้า ปืนฉีดน้ำ และรูบิกหลายอันอยู่ในนั้น

หลิงจื่อเหลือบตามองเขา “ดูสิ ของขวัญที่พี่น้องของผมเตรียมให้ ตั้งใจขนาดไหน”

“ลูกไม่ชอบหรือ” หลิงเจิ้นเซิงถามกลับ

“ไม่ชอบ ถึงพวกเขาจะเคยรังแกผมมาก่อน แต่คุณก็ ‘จัดการแทน’ ผมเมื่อคืนแล้ว ผมก็ควรจะพอใจใช่ไหมล่ะ”

“ทำไมลูกพูดจาแปลก ๆ ตลอดเลย” หลิงเจิ้นเซิงมองเธอด้วยแววตาโกรธนิด ๆ “ด้วยวัยของลูกควรจะสดใส ร่าเริง ไม่ใช่เด็กผู้ชายที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังแบบนี้”

หลิงจื่อเลิกคิ้ว “คุณคิดว่าผมดูเหมือนคนที่มีแต่ความเกลียดเหรอ”

“พักผ่อนให้ดี พรุ่งนี้พ่อจะให้คนมารับไปสอบเข้า ม.ปลาย”

“ครับ” หลิงจื่อพยักหน้าเบา ๆ เมื่อเห็นว่าเขากำลังจะออกไป

หลิงเจิ้นเซิงมองหลิงจื่อลึก ๆ หนึ่งครั้ง แล้วก็เดินออกไป

ฉู่ม่อยืนรอเขาอยู่ด้านนอก เธอเล่าเรื่องทุกอย่างที่รู้เหมือนรู้ว่าหลิงเจิ้นเซิงจะถามอะไร

“คุณชายไม่ได้มีพฤติกรรมแปลก ๆ อะไรเลยช่วงนี้ค่ะ แล้วก็ไม่ได้รับการรักษาอะไร ออกไปเดินเล่นตอนเช้า แล้วก็กินข้าวกลางวันไปสองชามค่ะ”

“อืม รู้แล้ว” หลิงเจิ้นเซิงพยักหน้า แล้วรีบออกจากโรงพยาบาลไป

ฉู่ม่อคิดจะบอกเรื่องที่หลิงอิงพูดไว้ แต่เมื่อนึกถึงกฎของอาชีพนี้ เธอก็เลือกที่จะเงียบ มีหลายอย่างที่ไม่ใช่เรื่องของเธอ

“ท่านจื่อ แสดงเก่งสุด ๆ เลยเมื่อกี้นี้” ถังหยวนกระโดดมาข้างเธอ มองลูกเกดบนเตียงด้วยสายตาหิวกระหาย

หลิงจื่อหยิบลูกเกดโยนเข้าปากมันหนึ่งเม็ด แล้วจิ้มตัวมันที่กลมปุ๊ก “แสดงเป็นเด็กเกเรนี่สนุกกว่าที่คิดแฮะ”

“ฮ่า ๆ...” ถังหยวนหัวเราะร่า แต่ลูกเกดที่อยู่ในปากมันก็ตกลงไปบนเตียง มันกลิ้งตัวไล่เก็บลูกเกดอย่างกระตือรือร้น

“ท่านจื่อ ป้อนให้ข้าเร็ว ข้าไม่มีกรงเล็บ” มันกดลูกเกดไว้ไม่ให้กลิ้งหนี

หลิงจื่อหยิบลูกเกดขึ้น แล้วป้อนให้มันอีกเม็ด “ถังหยวน เจ้ากำลังจะผลัดขนเหรอ”

“ไม่ใช่นะ ไม่ใช่เลย” มันพูดพลางเคี้ยวลูกเกด

“แต่เจ้าจะงอกกรงเล็บใหม่ได้ก็ต่อเมื่อนายผลัดขนใช่ไหม”

“ขอรับ...”

หลิงจื่อมองมันด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ถังหยวนกลืนลูกเกดลงคอ แล้วก็รู้สึกได้ถึงพลังงานบางอย่างที่น่ากลัวพุ่งลงมาจากเหนือหัว มันกลืนน้ำลายดังเอื้อก แล้วถามเบา ๆ “ท่านจื่อ...จะทำอะไรเหรอขอรับ”

“ข้าจำได้ว่าเจ้าเคยผลัดขน แล้วตอนนั้นเจ้าดูน่าเกลียดมาก”

“ไม่! ไม่ ไม่ ไม่!” ถังหยวนเขย่าตัวเล็ก ๆ ของมัน แล้วกระโดดขึ้นฝ่ามือของเธอ กลิ้งไปมาอย่างมีความสุข “ครั้งนี้การผลัดขนของถังหยวนไม่เหมือนเดิมแล้ว คราวนี้ข้ามีความสามารถใหม่ ข้าจะทำเป็นเหมือนไม่ได้ผลัดขนเลย ท่านจื่อจะไม่มีทางเห็นถังหยวนผลัดขนแน่นอน ฮ่าๆๆ”

ถังหยวนกลิ้งตัวดี๊ด๊าอย่างภูมิใจ

“อ้อ” หลิงจื่อยิ้ม พร้อมกับจิ้มพุงมันเบา ๆ “จริงเหรอ”