ตอนที่ 35: ยิ่งรู้น้อย ยิ่งมีชีวิตยืนยาว

กู้จื่อหมิงกลืนน้ำลายลงคอ มองมือที่กำลังบีบคอเขาอยู่ แขนเรียวยาวดูเหมือนจะดิ้นหลุดได้ง่าย ๆ แค่พยายามนิดเดียว

แต่เขาก็มั่นใจว่า ถ้าพยายามดิ้นตอนนี้ หัวเขาอาจจะหลุดจากคอก็ได้

“น้องชาย ลองคิดดูอีกทีไหม ฉันไม่รู้อะไรเลยนะ ฉันก็แค่คนเกเร... อ๊าก! เจ็บ ๆ ๆ!”

ยังพูดไม่ทันจบ หลิงจื่อก็บีบคอเขาแน่นขึ้น เล็บของเธอฝังลงในผิวเขาเหมือนจะระเบิดเส้นเลือดออกมา

“ฉันจะพูดแค่อย่างเดียว ไม่ว่านายจะตกลงหรือไม่ก็ตาม” หลิงจื่อมองเขานิ่ง ๆ

“ตกลง! ตกลง! ฉันตกลง!” เขาตัวสั่นเทิ้ม พูดเสียงดังอย่างหวาดกลัว “แต่ขอบอกไว้ก่อนนะ ฉันไม่ฆ่าคน ไม่เผาบ้านเผาเมืองนะ!”

หลิงจื่อปล่อยมือออก แล้วหยิบทิชชู่ในรถมาเช็ดมือ “เอาเบอร์โทรศัพท์มาซิ”

“ฉันไม่มีโทรศัพท์” เขาพูดความจริง เวลามีใครติดต่อมา มักจะส่งอีเมล เพราะเขาไม่อยากเปิดเผยข้อมูลส่วนตัว

“พรุ่งนี้กลางคืนมาที่โรงพยาบาล ห้องสอง ชั้นห้า” หลิงจื่อเหลือบตามองเขา รู้ว่าเขาพูดจริง

“ได้...” เขากลืนน้ำลายอีกครั้ง “เอ่อ...น้องชาย...”

“เรียกฉันว่าท่านจื่อต่อจากนี้”

“ครับ ๆ ๆ ท่านจื่อ ท่านอยู่ที่โรงพยาบาลเหรอครับ เท่าที่ผมรู้ ชั้นห้านั่นเป็นแผนกหัวใจและปอดนะครับ”

“ยิ่งรู้น้อย ก็ยิ่งอยู่ได้นาน” หลิงจื่อเปิดประตูรถลงไป “ถ้าพรุ่งนี้เวลานี้ฉันยังไม่เห็นหน้า นายก็เตรียมรับผลลัพธ์เอาไว้เถอะ”

“ครับ ท่านจื่อ!” เขาตะโกนตามหลัง เผยความอัดอั้นใจเต็มที่

พอเห็นเธอเดินเข้าโรงพยาบาล เขาก็ถอนหายใจโล่งอก ลูบหลังตัวเองที่เปียกชื้น ช่างน่ากลัวจริง ๆ คนคนนี้น่ากลัวเกินไปแล้ว

ขู่จะฆ่าเขาตลอดเวลา ไม่รู้เหรอว่ามันผิดกฎหมาย?!!

หลิงจื่อกลับเข้าห้องพักผู้ป่วย พยาบาลหน้าห้องกำลังกรน เธอผลักประตูเข้าไป เปลี่ยนชุดผู้ป่วย แล้วล้มตัวลงนอนบนเตียง

“ท่านจื่อ ข้าจะเริ่มการรักษาแล้วนะขอรับ ข้าไม่สามารถรักษาท่านให้หายขาดได้ แต่จะทำให้ดีขึ้น อาจจะเจ็บบ้าง แต่ต้องอดทนนะขอรับ”

“เอาสิ เริ่มเลย” เธอหลับตาลง ยังจะมีอะไรเจ็บกว่าคราวก่อนที่ถูกฉีกวิญญาณอีกล่ะ

ไม่นานนัก ร่างของเธอก็ลอยขึ้น เธอรู้สึกพร่าเลือน ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน

ทันใดนั้น ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงก็แล่นผ่านแขนขาทั้งสี่ราวกับร่างกำลังจะระเบิด

ความเจ็บปวดที่รุนแรงนั้นมาเป็นระลอก

นี่คือการฝืนชะตาฟ้า ร่างกายนี้ควรจะตายในคืนงานเทศกาล

แต่เพราะพลังฝืนชะตาของถังหยวน ทุกอย่างจึงเปลี่ยนไป มีอีกหนึ่งชีวิตเพิ่มขึ้นมาบนโลกใบนี้

การมีอยู่ของเธอก็คือการฝืนชะตาโดยแท้ ความสามารถของเธอแข็งแกร่งกว่าคนทั่วไป และแน่นอนว่า เธอก็ต้องทนกับสิ่งที่หนักหนากว่าคนอื่น

อย่างเช่น ความเจ็บปวดในตอนนี้ ที่ไม่สามารถใช้ยาชาใด ๆ ได้ เธอจึงต้องอดทนเพียงอย่างเดียว

ไม่รู้เวลาผ่านไปนานแค่ไหน เสื้อผ้าของเธอชุ่มเหงื่อจนดูเหมือนคนเพิ่งขึ้นจากน้ำ

“ท่านจื่อ เสร็จแล้ว...”

ถังหยวนหลับไป ส่วนหลิงจื่อก็เหนื่อยจนหมดแรง

เธอค่อย ๆ ลืมตา ขยับนิ้วดู ความเจ็บหายไปแล้ว เธอรู้สึกอบอุ่น และทั้งร่างก็มีพลังมากขึ้น

“ทำไมถึงมีของสกปรกเยอะขนาดนี้” เธอมองคราบดำที่ออกมาจากร่างแล้วรู้สึกขยะแขยงนิดหน่อย

เธอหยิบเสื้อผ้าสะอาดแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป

อย่างน้อยเธอก็ยังเป็นลูกชายของผู้ว่าฯ ห้องพักที่เธออยู่ก็ไม่เลว ห้องน้ำก็มีพร้อมทุกอย่าง