บทที่ 34: นายพยายามจะติดสินบนฉันเหรอ

ที่ทางเข้าโรงพยาบาล กู้จื่อหมิงหยิบบุหรี่ออกมาเตรียมจะสูบ ทันใดนั้นก็รู้สึกถึงลมหนาวพัดผ่านจนต้องชะงัก “น้องชาย ทำไมยังไม่ไปอีกล่ะ”

“นายชื่ออะไร”

“ท่านจื่อ คนผู้นี้ชื่อกู้จื่อหมิงขอรับ”

ริมฝีปากหลิงจื่อยกยิ้มจาง ๆ “ถังหยวน ตื่นแล้วเหรอ”

“ขอรับ ท่านจื่อ ข้าฟื้นคืนพลังมาได้สิบเปอร์เซ็นต์แล้ว” เสียงของมันน่ารักเหลือเกิน พลางกลิ้งไปกลิ้งมาอย่างอารมณ์ดี “พอข้าฟื้นถึงยี่สิบเปอร์เซ็นต์ แขนข้าจะกลับมาแล้วล่ะ ฮ่าๆ”

ริมฝีปากหลิงจื่อยกยิ้มอีกครั้ง สองกรงเล็บของถังหยวนมีแค่สามนิ้ว ดูเหมือนไก่ตัวขาวขนปุย... แค่กๆ

“ท่านจื่อ ข้าได้ยินนะว่าท่านเรียกข้าว่าไก่!”

“ฉันชื่อกู้เสี่ยวหมิง” กู้จื่อหมิงพูดตะกุกตะกัก เขาไม่กล้าพูดความจริง

ถ้าคนตรงหน้านี้ตามไปจัดการเขาขึ้นมาจะทำยังไงล่ะ หน้าตาดูโหดร้ายซะขนาดนี้

หลิงจื่อตบหัวเขาเบา ๆ ทำให้กู้จื่อหมิงสะดุ้งสุดตัว มองเขาด้วยสายตาหวาดหวั่น “ธะ...เธอจะฆ่าฉันเพื่อปิดปากเหรอ”

“ชื่อ กู้จื่อหมิง เพศชาย อายุ 22 อาชีพหลัก พนักงานกวาดถนนหน่วยสิ่งแวดล้อมมณฑลหยุนไห่ อาชีพเสริมขโมย ขายข้อมูล ปาปารัสซี ขู่ครู มีแม่วัย 42 ปีที่อ่อนแอและป่วยอยู่บ้าน และมีน้องสาวยังไม่บรรลุนิติภาวะ เรียนอยู่โรงเรียนมัธยมอันดับ 1 ของมณฑลหยุนไห่”

กู้จื่อหมิงมองเขาอย่างหวาดผวา หน้าเขาซีดเผือด เด็กคนนี้รู้ทุกอย่างได้ยังไง

นอกจากงานประจำ อาชีพอื่นของเขาใช้ชื่อ “กู้เสี่ยวหมิง” ทั้งหมด ไม่มีใครรู้ตัวจริงเลยด้วยซ้ำ

“น้อง...น้องชาย ฉันขอโทษ ฉันไม่ควรพูดว่าเธอเป็นผู้สมรู้ร่วมคิด ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะ!” เขาพูดทั้งตัวสั่น ความน่ากลัวของอีกฝ่ายทำให้เขาแทบล้มทั้งยืน

“น้องชาย ฉันผิดไปแล้ว ถ้าฉันต้องติดคุก ก็ได้ทั้งนั้น แต่อย่าทำร้ายแม่กับน้องสาวของฉันเลยนะ” เขามองอีกฝ่ายด้วยดวงตาแดงก่ำ กำหมัดแน่น พยายามกลั้นความกลัวในใจ

“ใครบอกว่าฉันจะจับนาย” หลิงจื่อพูดเสียงเรียบ “นายทำงานหลายอย่างก็เพราะอยากให้แม่กับน้องมีชีวิตที่ดี นายเป็นลูกกตัญญู เป็นพี่ชายที่ดี”

กู้จื่อหมิงยิ้มเจื่อน ๆ “แล้วเธอต้องการอะไร บอกมาเถอะ ฉันรู้ว่าเธอไม่ใช่คนธรรมดา คนที่หนีจากเฟิงอวี้หลินได้ ไม่มีทางธรรมดาแน่นอน”

หลิงจื่อนั่งบนเบาะข้างคนขับ มองผู้คนที่เข้าออกโรงพยาบาล มุมปากยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย “นายคิดจริง ๆ เหรอว่าอันธพาลตัวเล็ก ๆ อย่างนาย จะสามารถให้อะไรดี ๆ กับแม่และน้องได้”

“ฉันสามารถหาเงินได้เยอะ” เขามองเธอด้วยแววตาแค้นใจ “ถ้าเธอไม่มาทำแผนฉันพัง ฉันคงได้สิบล้านหยวนแล้ว วันนี้ก็ไม่ต้องลำบากอีกต่อไป จะได้มีเงินส่งน้องเรียน รักษาแม่ด้วย”

“เหอะ นายคิดว่าเฟิงอวี้หลินจะปล่อยนายไป ถ้ารู้ว่านายขโมยของเขา”

“เขาไม่มีทางรู้”

“แต่นายคิดเหรอ ว่าเขาจะบอกนายก่อนถ้าเขาจะเอาคืน”

“...” กู้จื่อหมิงตัวแข็ง เขามองเด็กชายผอมแห้งที่นั่งข้างคนขับแล้วเริ่มเข้าใจสถานการณ์ขึ้นมา

“เพราะงั้น ไม่ใช่แค่กล้าเสี่ยง แต่ต้องเสี่ยงกับคนที่ถูกด้วย ถึงจะสำเร็จ”

“เธอจะติดสินบนฉันเหรอ” กู้จื่อหมิงเลิกคิ้วมองหลิงจื่อ เขาไม่มีวันยอม เขาชอบชีวิตอิสระแบบนี้จะตายไป

อยากทำอะไรก็ทำ มันดีจะตายไป

“ไม่ ฉันไม่มีเงิน”

“แล้วเธอต้องการอะไร”

มือของหลิงจื่อขยับไวเหมือนสายฟ้า เธอคว้าคอเขาไว้แล้วยิ้มหวาน “ฉันแค่จะขู่เอาชีวิตนายน่ะสิ”