ตอนที่ 28: “เขาเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดของฉันจริง ๆ นะ”

“อยู่นี่ เขาอยู่นี่แล้ว”

“โจรคนนี้มีพวกด้วยเหรอ เก่งจริงนะ”

“เงินรางวัลหมื่นหยวนจะแบ่งกันยังไงล่ะ พวกเราตั้งหลายคนช่วยกันจับ”

หลิงจื่อถึงกับพูดไม่ออก...

ใบหน้าเธอซีดเซียว เธอจับโจรคนนั้นแล้วโยนเขาไปตรงหน้าฝูงชน “นี่ไง คนที่พวกคุณตามหา ผมแค่นั่งพักอยู่ตรงนี้เท่านั้น”

“ไม่ ๆ ๆ เด็กคนนี้เป็นพวกของฉัน เขาเป็นคนขโมยของ แล้วให้ฉันเอาไปปล่อยของแทน ถ้าหาไม่เจอ เขาก็จะบอกว่าไม่ได้ขโมย แบบนี้แหละที่เราทำกัน แต่ฉันไม่อยากทำแล้ว ถ้าจะจับฉันก็จับเขาด้วย หยกก็ยังอยู่ในอ้อมแขนเขาเลย” โจรพูดรัว ๆ อย่างร้อนรน เขาถูกชายร่างใหญ่ยกตัวไว้จนแทบตะโกน “พี่ชาย ฉันยอมกลับไปด้วย แต่อย่าให้เด็กคนนี้หนีไปนะ”

หลิงจื่อพูดแทรกเสียงเย็น “ถ้าแกพูดอีกคำเดียว ฉันจะทำให้แกเลือดไหลตรงนี้เดี๋ยวนี้เลย”

“ดูสิ ยังขู่อีก แม่จ๋า! ผมอยากกลับบ้าน ฮือออ...” เขาร้องไห้โฮอยู่ในอ้อมแขนของชายร่างใหญ่

หลิงจื่อยิ้มเยาะ แม้เธอจะถูกใส่ร้าย เธอก็ยังไม่โกรธเลยสักนิด

“จับทั้งคู่ไปหาเถ้าแก่ ให้เขาตัดสิน” หนึ่งในคนดูแลพูดขึ้นพร้อมจ้องหลิงจื่อตาเป็นประกาย เด็กหนุ่มคนนี้หล่อเหลาจริง ๆ

จากนั้นเขาก็โบกมือเรียกให้ชายร่างใหญ่จับหลิงจื่อ

หลิงจื่อมองชายที่พุ่งเข้ามาด้วยแววตาเย็นชา “อย่าแม้แต่จะคิดจะแตะตัวฉัน”

“ไอ้หัวขโมยตัวเล็ก นี่กล้าทำกร่างเรอะ” เขาไม่เชื่อ หันมือจะคว้าไปที่คอของเธอ

ดวงตาของหลิงจื่อมืดลง เธอยกมือขึ้นคว้าแขนเขาไว้แน่น พลางพูดเย็นชาว่า “ขยะ”

กร๊อบ!

“อ๊ากกก!” เสียงกรีดร้องเจ็บปวดดังสนั่น ชายร่างใหญ่ล้มกลิ้งไปกับพื้น กอดแขนตัวเองแน่น

ความเจ็บปวดไม่ใช่แค่ข้อต่อหลุด แต่มันรุนแรงจนเหมือนถูกขยายขึ้นอีกยี่สิบเท่า

หลิงจื่อโยนเขาไว้ข้าง ๆ แล้วหยิบทิชชู่มาเช็ดมืออย่างใจเย็น เธอเหลือบมองหัวหน้าคนดูแลแล้วพูดว่า “ไปกันเถอะ”

ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นต่างจ้องมองเธอด้วยความตกตะลึง นี่มันแขนหักที่เหมือนในนิยายใช่ไหม

ไอ้พวกนิยายต่อสู้มันมีจริงด้วยเรอะ

หัวหน้าคนดูแลมองการกระทำของหลิงจื่ออย่างตกใจ เขากวาดตามองรอบ ๆ แล้วโบกมือ “จับตัวมันไป อย่าทำให้แขกคนสำคัญตกใจ”

โจรคนนั้นกลืนน้ำลายเสียงดัง พอเห็นชะตากรรมของชายร่างใหญ่ก็รู้เลยว่า ตนเองคงไปกวนผิดคนเข้าแล้ว

ตอนแรกเขาแค่คิดว่าเด็กคนนี้น่าจะรังแกง่าย ตัวเล็ก หน้าตาดี ดูอ่อนแอ

ใครจะไปคิดว่าร่างเล็ก ๆ นี้จะซ่อนความน่ากลัวขนาดนี้ไว้!

เขาเหลือบมองหลิงจื่อด้วยสายตาหวาดกลัว ทำยังไงดีล่ะ จะโดนซ้อมจนตายไหมเนี่ย

จู่ ๆ เขาก็ไม่กลัวเถ้าแก่หลี่อีกต่อไป สิ่งที่น่ากลัวกว่าคือเจ้าเด็กคนนี้ต่างหาก!

อาการเจ็บหน้าอกของหลิงจื่อเริ่มทุเลาลง แม้ยังคงปวดเป็นระลอกอยู่ก็ตาม

“น้องชาย เธอคือคุณชายจากตระกูลลับใช่หรือเปล่า” หัวหน้าคนดูแลเดินเข้ามาถามด้วยความเคารพ เขาไม่เชื่อเลยว่าเด็กที่มีฝีมือขนาดนี้จะเป็นแค่ผู้สมรู้ร่วมคิดของโจรกระจอก

หลิงจื่อเหลือบตามองเขาอย่างเฉยชา “ผมจับโจรเองกับมือ”

“หมายความว่ายังไง” คนดูแลขมวดคิ้ว หรือว่าคุณชายผู้นี้มีแผนอะไร

เขาจะลงโทษโจรเอง หรืออยากจะสร้างสัมพันธ์กับแขกคนสำคัญข้างใน หรือว่ามีจุดประสงค์ลึกซึ้งกว่านั้น...

หลิงจื่อเหลือบมองโจรที่ยืนกลัวจนตัวสั่น แล้วยกคิ้วขึ้น “เงินรางวัลหมื่นหยวน เป็นของผม”