ตอนที่ 27: เจ้ากล้าว่าข้าหรือ

ตอนกลางคืน หลิงจื่อเปลี่ยนเป็นชุดใหม่และออกจากโรงพยาบาล เธอแต่งตัวเป็นเด็กหนุ่ม อายุเพียงสิบห้าปีแต่สูงชะลูดแล้ว หากไม่นับใบหน้าที่สวยเกินชาย เธอก็ดูเหมือนเด็กหนุ่มรูปงามคนหนึ่ง

“ท่านจื่อ อีกเดี๋ยวก็ถึงแล้ว ขึ้นแท็กซี่ไปแป๊บเดียวเอง” เสียงของถังหยวนฟังดูตื่นเต้นเล็กน้อย “ท่านว่าที่นี่จะเหมือนกับโลกของพวกเรารึเปล่า”

“ก็คล้าย ๆ กันนั่นแหละ” หลิงจื่อมองดูรถยนต์ที่วิ่งไปมา เธอเคยอยู่ในเมืองมาก่อน แต่ไม่ใช่เมืองใหญ่แบบนี้ เมืองเก่าของเธอล้อมรอบด้วยภูเขาและป่าไม้ ซึ่งเหมาะแก่การเพาะเลี้ยงกู่เป็นอย่างยิ่ง

เธอโบกแท็กซี่แล้วขึ้นไปนั่งที่เบาะหลัง “ไปถนนหนิงหนาน”

“ครับ” คนขับสตาร์ทรถแล้วขับออกไป

หลิงจื่อยังคงนั่งมองวิวด้านนอกอย่างสงบนิ่ง

“ท่านจื่อ ท่านอยากหาเงินด้วยเหรอ”

“ไม่”

“ไม่อยากซื้อรถสปอร์ตเหรอ ข้าจำได้ว่าท่านชอบบูกัตติมากที่สุดเลย”

“ในเมืองนี้ ถ้ายังไม่บรรลุนิติภาวะก็ขับรถไม่ได้ ต้องมีใบขับขี่ มันวุ่นวายน่ะ”

“...” ถังหยวนไม่เชื่อ ท่านจื่อเมื่อก่อนขับรถไปทั่วแบบไม่แคร์อะไรเลย

หลิงจื่อขมวดคิ้ว มือเล็ก ๆ ของเธอกำเสื้อแน่น อาการเจ็บหน้าอกเริ่มกลับมาอีกแล้ว

“ท่านจื่อ เจ็บมากใช่ไหมขอรับ” ถังหยวนใช้พลังของตนตรวจสภาพร่างกายเธอ

“ไม่เป็นไร” ใบหน้าของหลิงจื่อซีดขาวราวหยก แต่เธอก็ยังคงอดทนและมองออกไปข้างนอกอย่างเงียบ ๆ

รถจอดลงหน้าป้ายขนาดใหญ่ คนขับพลิกป้ายเก็บค่าโดยสารขึ้นแล้วหันมาบอกเธอว่า “น้องชาย รถเข้าไปไม่ได้ ต้องเดินต่อเข้าไปเองนะ”

“เท่าไหร่ครับ” น้ำเสียงของหลิงจื่อแหบพร่าเพราะความเจ็บ

“ห้าสิบ”

เธอหยิบธนบัตรร้อยหยวนออกมายื่นให้ คนขับทอนเงินแล้วหลิงจื่อก็ลงจากรถ

เธอมองป้ายขนาดใหญ่ซึ่งมีอักษรสีทองเขียนว่า [ถนนโบราณวัตถุหนิงหนาน]

“ท่านจื่อ ข้างในของปลอมเพียบเลยขอรับ”

“อืม” หลิงจื่อเดินเข้าไป ข้างในมีแผงลอยมากมาย และพ่อค้าแม่ค้าหลายคนกำลังนั่งเล่นไพ่อย่างครึกครื้น

ในยุคนั้น ของปลอมแพร่หลายมาก เพื่อแลกกับเงิน หลายคนไม่สนใจศีลธรรมอีกต่อไป

“ท่านจื่อ ข้าขอตัวก่อนนะขอรับ ไว้เจอกันที่จุดนี้”

“อืม”

ร่างจริงของถังหยวนมองไม่เห็น เว้นแต่มันจะอยากให้คนอื่นเห็นเท่านั้น

หลิงจื่อหาที่นั่งลง เพราะหน้าอกของเธอเจ็บมากจนหมดอารมณ์จะเล่นเสี่ยงโชคเลือกหิน เธอแค่เก็บเศษหินมานิดหน่อย แล้วนั่งรอถังหยวน

ทันใดนั้น เสียงเอะอะดังขึ้นบนถนน

“จับโจรที ใครจับได้มีรางวัลให้”

“โจรขโมยหยกหายากของเถ้าแก่หลี่ ใครจับได้มีรางวัลให้หมื่นหยวน”

หลิงจื่อพิงอยู่ในเงามืด มือกุมอกแน่น หลับตาลง ความเจ็บปวดรุนแรงมาก เธอไม่เคยรู้สึกเจ็บเท่านี้มาก่อนในชีวิตทั้งสองชาติของเธอ

มันเหมือนมีมีดมากรีดหน้าท้องแล้วกวนเข้าไปข้างใน

“โจรอยู่ตรงนี้” จู่ ๆ ก็มีเสียงร้องดังขึ้นข้างตัวเธอ “มาจับมันเร็ว”

หลิงจื่อสะดุ้ง ลืมตาขึ้นอย่างเฉียบพลัน

“น้องชาย เรื่องฉุกเฉินน่ะ โทษทีนะ” ชายคนหนึ่งขว้างหยกชิ้นหนึ่งให้เธอแล้ววิ่งหนีไป

แม้เธอจะเจ็บหนัก แต่ก็ยังมีแรงพอควบคุมตัวเอง เธอคว้าตัวชายคนนั้นไว้แน่น พลางพูดเย็นชา “กล้าใส่ร้ายฉันงั้นเรอะ”

ชายคนนั้นพยายามดิ้นหนี แต่หลิงจื่อจับแน่นจนเขาขยับไม่ได้เลย

“แก...” เขาเดิมทีคิดว่าอีกฝ่ายตัวเล็กผอม แต่กลับไม่คิดว่าแข็งแรงขนาดนี้ จับเขาไว้แน่นจนดิ้นไม่หลุดเลยแม้แต่นิดเดียว