ตอนที่ 26: ท่านจื่อ ท่านไม่มีเงินนะ

“ถังหยวน ดูสิ ข้าดีขึ้นแล้วจริง ๆ อาการของข้าเริ่มคงที่แล้วล่ะ” หลิงจื่อหัวเราะเบา ๆ พลางแตะที่ต่างหู “เดี๋ยวข้าจะไปหาอะไรอร่อย ๆ มาให้เจ้ากิน จะได้ฟื้นตัวไว ๆ แล้วมาช่วยชีวิตข้าอีก”

“แต่ว่า...” ถังหยวนลังเล

“ไม่ต้องห่วง ครั้งก่อนข้าก็เชื่อเจ้า ถ้าคราวนี้เจ้าเห็นว่ามันอันตรายจริง ๆ เรากลับก็ได้”

“จริงนะ”

“อืม”

“แต่...ท่านจื่อ ท่านไม่มีเงินแล้วนะ...” ถังหยวนพูดด้วยเสียงจนใจ

“ไม่เป็นไร หลิงเจิ้นเซิงมี” หลิงจื่อยิ้มมุมปาก แววตาเจ้าเล่ห์ฉายชัดออกมา

ตอนกลางคืน หน่วยอารักขาพิเศษมาถึง พร้อมกับหลิงเจิ้นเซิงที่ใบหน้าซีดเซียว พอเห็นหลิงจื่อลืมตาตื่น สีหน้าของเขาก็อ่อนลงเล็กน้อย

“รู้สึกยังไงบ้าง” เขานั่งข้างเตียง เทน้ำร้อนให้เธอหนึ่งแก้วแล้วยื่นให้

หลิงจื่อรับไว้ แล้วพูดอย่างใจเย็น “ยังไม่ตาย”

“ที่ผ่านมาลูกถูกแกล้งบ่อยขนาดนั้น ทำไมไม่บอกพ่อ” ดวงตาคมกริบของเขาจ้องมองเธอราวกับพยายามค้นหาอะไรบางอย่างจากใบหน้า

เธอจิบไปหนึ่งอึก วางแก้วลง แล้วพูดอย่างไร้อารมณ์ “ไม่มีความจำเป็น"

“ไม่มีความจำเป็นได้ยังไง ลูกรู้ไหมว่าร่างกายของตัวเองแย่แค่ไหน หมอบอกว่าลูกจะอยู่ได้ไม่เกินสามเดือน” หลิงเจิ้นเซิงพูดพร้อมกำหมัดแน่น เด็กคนนี้เป็นลูกของผู้หญิงที่เขารักที่สุด แต่กลับถูกคนในตระกูลหลิงทำให้เป็นแบบนี้

ในฐานะพ่อ เขายังมีประโยชน์อะไรอีก เขารู้ดีว่าเขาเคยละเลยหลิงจื่อเพราะมัวแต่มุ่งมั่นกับงาน ตอนนี้จะมาใส่ใจก็คงสายไปแล้ว

“พ่อให้เงินผมหน่อยสิ” หลิงจื่อพูดพร้อมรอยยิ้ม เมื่อเห็นสายตารู้สึกผิดของเขา

หลิงเจิ้นเซิงสังเกตว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น หลิงจื่อก็ยังคงยิ้มอยู่เสมอ ยิ้มทั้งที่ตัวเองเจ็บปางตาย

“ยิ้มอะไร” เขาขมวดคิ้ว “รอยยิ้มลูกมันดูน่าเกลียด หยุดยิ้มซะเถอะ”

“หมอบอกว่าผมมีเวลาอีกแค่สามเดือน แล้วต่อจากนั้นล่ะ” หลิงจื่อยิ้มจาง ๆ แล้วยื่นมือไปหาเขา “หนึ่งพันหยวน”

“เอาไปทำอะไร”

“เอาไปใช้ประโยชน์น่ะสิ”

“อยากได้อะไรก็บอกพยาบาลพิเศษได้เลย เธอจะจัดการให้หมด”

“เอาเงินมาเถอะน่า” ดวงตาของหลิงจื่อยังคงดื้อรั้น “ตั้งแต่เกิดมา ผมยังไม่เคยมีเงินส่วนตัวเลย ตอนนี้ผมอยากซื้ออะไรที่เป็นของตัวเองบ้าง อย่างน้อยก่อนตาย ก็อยากพามันติดตัวไปด้วย”

“...” หลิงเจิ้นเซิงมองใบหน้าซีดขาวของเธอ ชุดผู้ป่วยที่หลวมโคร่งทำให้เธอดูผอมจนเหมือนมัมมี่ นั่นยิ่งทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดในใจ เขาหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมาแล้วยื่นเงินห้าพันหยวนให้ “พ่อมีแค่นี้ในกระเป๋า ถ้าอยากได้อีก เอาบัตรนี่ไปก็ได้”

“ที่ผ่านมาพ่อไปอยู่ที่ไหนมา” หลิงจื่อรับเงิน แต่ปฏิเสธบัตรพร้อมรอยยิ้มเย้ยหยัน

สีหน้าของหลิงเจิ้นเซิงพลันแข็งกร้าว “พักผ่อนให้ดี อยากได้อะไรก็ค่อยซื้อตอนหาย พ่อกลับก่อนนะ พรุ่งนี้จะมาเยี่ยมใหม่”

เมื่อเห็นว่าหลิงจื่อไม่พูดอะไร เขาก็ลุกออกจากห้องไป

นี่คือห้องพิเศษ VIP สภาพแวดล้อมสะดวกสบาย แม้แต่จิตใจก็ยังรู้สึกดีขึ้น

หลิงจื่อถือเงินไว้ในมือแล้วยิ้มเย็น “ไปอยู่ที่ไหนมาล่ะ หลิงจื่อคนนั้นเคยได้รับความห่วงใยจากพ่อบ้างไหม ตอนนี้เธอตายไปแล้ว จะพูดอะไรก็ไม่มีความหมายแล้ว”

“ท่านจื่อ อย่างน้อยก็มีประโยชน์นะ ท่านไม่มีเงินนี่นา”

“ถังหยวน ตอนนี้ข้ามีเงินแล้ว”

“ฮ่า ๆ ท่านจื่อ เมื่อก่อนท่านรวยจะตาย ตอนนี้กลับต้องใช้เล่ห์กลเพื่อให้ได้เงินมา” ถังหยวนอดแซวไม่ได้

“แค่มีเงินก็พอแล้ว จะได้มายังไงก็ช่าง” หลิงจื่อยัดเงินไว้ใต้หมอนแล้วยิ้ม “ถังหยวน เจ้าเช็กมาหรือยังว่าแหล่งบ่อนพนันใหญ่ที่สุดในหยุนไห่คือที่ไหน”

“ท่านจื่อ ข้าจัดการไว้หมดแล้ว เหลือแค่มีเงินเท่านั้น”

“...” หลิงจื่อพูดไม่ออก อย่าเตือนกันอีกได้ไหมว่าข้ายากจน…