ตอนที่ 25: ท่านไม่กลัว แต่ข้ากลัว

“ผม... แค่ก แค่ก... เจ็บเหลือเกิน” มือของหลิงจื่อกุมหน้าอกแน่น เส้นเลือดบนมือเล็ก ๆ ปูดขึ้นมา ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยเหงื่อเย็น ผิวหน้าซีดเซียวจนไร้สีสัน เลือดยังคงไหลออกมาจากมุมปาก

หลิงเจิ้นเซิงวิ่งลงบันได เขาดูเหมือนเพิ่งขึ้นมาจากน้ำ ทั้งตัวเปียก

“อดทนไว้ เดี๋ยวพ่อจะพาไปโรงพยาบาล” ใบหน้าของหลิงเจิ้นเซิงเคร่งเครียด อย่างไรเสียเขาก็เป็นถึงผู้ว่าราชการ เขาจึงยังสามารถควบคุมสติตัวเองได้ในยามคับขัน

หลิงจื่อถูกเขาอุ้มขึ้นมานั่งเบาะหลัง เขาเองก็ขับรถด้วยความเร็วเต็มที่

เพราะคนขับรถไปส่งครอบครัวที่บ้านญาติฝั่งภรรยา เขาจึงเป็นคนเดียวที่สามารถขับรถได้ในตอนนี้

หลิงจื่อมองแผ่นหลังของเขาจากเบาะหลัง มุมปากของเธอแสยะยิ้มอย่างเย้ยหยัน หากหลิงเจิ้นเซิงใส่ใจลูกชายของตัวเองมากกว่านี้ในอดีต เรื่องก็คงไม่กลายเป็นแบบนี้

สิบกว่านาทีต่อมา หลิงจื่อเจ็บจนแทบจะหมดสติ แต่เธอยังไม่ลืมสั่งถังหยวน

“จำไว้นะ ใช้พลังของเจ้าทำลายเครื่องมือที่ตรวจร่างกายข้าทีหลัง ห้ามให้หมอรู้ว่าข้าเป็นผู้หญิง”

“ขอรับๆ ท่านจื่อ ไม่ต้องห่วง ข้ารู้ว่าต้องทำยังไง ท่านต้องหายดี...”

“ถังหยวน...” หลิงจื่อพยายามฝืนความเจ็บปวด ถูกหลิงเจิ้นเซิงอุ้มไว้ แม้ภายนอกเขาจะดูนิ่งสงบ แต่เธอกลับได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นแรงของเขา

เธอยิ้มขมขื่น หลิงเจิ้นเซิงสนใจ “ลูกชาย” จริง ๆ หรือแค่ห่วงตำแหน่งของตัวเอง

“หมอ! ช่วยด้วย! ใครก็ได้!” หลิงเจิ้นเซิงอุ้มเธอเข้าไปที่ห้องฉุกเฉินแล้วตะโกนลั่น

“ท่านผู้ว่าฯ?!” หลายคนจำหน้าเขาได้ จึงตกใจมากเมื่อเห็นเขาอุ้มคนเข้ามา

“ช่วยด้วย! ทำอะไรกันอยู่?! มองไม่ออกเหรอว่าเรื่องนี้สำคัญแค่ไหน?!”

“อะ เอ่อ ค่ะๆ รีบพาเขาเข้าไปในห้องฉุกเฉินเร็ว”

“รับทราบ!”

หลิงจื่อถูกส่งเข้าไปในห้องฉุกเฉินในไม่ช้า เธอนอนอยู่บนเตียง ลืมตาอย่างพร่าเลือน

เธอเห็นหมอหลายคนกำลังตรวจร่างกายเธอ แต่พวกเขาตรวจแค่ช่วงบน ช่วงล่างไม่ได้แตะต้องเลย

พวกเขาฉีดยาแก้ปวดให้ ทำให้ความเจ็บเบาบางลงมาก

“ปอดของเด็กคนนี้ติดเชื้อรุนแรงแล้ว อยู่ในระยะสุดท้าย”

“น่าสงสารจริง ๆ”

“ลูกของผู้ว่าฯ ยังน่าสงสารได้ขนาดนี้เชียว”

“ใครจะไปรู้ล่ะ”

หมอกลุ่มนั้นพูดกันเบา ๆ แล้วก็เข็นเธอออกมา

“ท่านจื่อ ข้าเปลี่ยนข้อมูลผลตรวจให้แล้ว ตอนนี้ข้อมูลของท่านในระบบเป็นผู้ชายแล้ว”

“ดีมาก ถังหยวน ฝากดูแลให้ดีด้วย ข้าจะนอนสักหน่อย...” หลิงจื่อพูดจบก็ค่อย ๆ ปิดตาลง ร่างกายของเธอทนความเจ็บไม่ไหวอีกแล้ว เหนื่อยเกินไป และต้องการนอนหลับพักผ่อนให้เต็มที่สักครั้ง

“นอนเถอะขอรับ”

เมื่อหลิงจื่อลืมตาตื่นอีกครั้ง ด้านนอกก็มืดสนิทแล้ว พยาบาลคนหนึ่งกำลังเปลี่ยนสายน้ำเกลือ เข็มเพิ่งถูกดึงออกจากแขนของเธอ

“ตื่นแล้วเหรอ หิวไหม” พยาบาลเห็นว่าเธอลืมตา ก็เก็บอุปกรณ์ใส่ในถุงข้างเตียง “พักผ่อนให้ดี เดี๋ยวจะมีคนเอาอาหารมาให้คืนนี้”

หลิงจื่อไม่ตอบอะไร เธอนอนฟังรายงานจากถังหยวนอยู่เงียบ ๆ

“ท่านจื่อ หลังจากท่านหลับไป พวกเขาย้ายท่านมาห้องนี้ หลิงเจิ้นเซิงก็นั่งอยู่สักพักก่อนจะกลับ เขาบอกว่าจะหาพยาบาลพิเศษมาดูแลท่าน”

“หมอบอกเขาเรื่องอาการของข้าแล้วใช่ไหม”

“ใช่ขอรับ”

“สีหน้าเขาเป็นยังไง”

“ดูเหมือนจะโกรธมาก แต่ก็รู้สึกผิดอยู่เหมือนกัน”

“หึ” หลิงจื่อหัวเราะเบา ๆ สายตาเหม่อมองเพดานโดยไม่กระพริบ “ถังหยวน จริง ๆ แล้วคืนนี้เรายังออกไปข้างนอกได้นะ”

“ไม่ได้นะ ท่านจื่อ ร่างกายของท่านจะทนไม่ไหวแล้ว”

“ข้าไม่กลัว”

“ถึงท่านไม่กลัว แต่ข้ากลัวนี่”