บทที่ 68: หลินเจียง

‘เถ้าแก่’ หยิบขลุ่ยออกมาเป่า กลุ่มชายชุดดำจำนวนหนึ่งก็กรูกันออกมา

“ขนของไปก่อน ข้าจะฆ่าพวกมันให้หมด”

เมื่อชายชุดดำได้ยินดังนั้น พวกเขาก็ขึ้นไปบนเกวียนและเตรียมจะออกเดินทาง

อย่างไรก็ตาม ในขณะนั้นเอง ทุกคนที่นอนอยู่บนโต๊ะก็ตื่นขึ้น พวกเขาถูกจับได้โดยไม่ทันตั้งตัว

เมื่อคนอื่นๆ ได้สติกลับคืนมา ชายชุดดำไปแล้วครึ่งหนึ่งก็ถูกฆ่าตาย

ฉู่หยุนยิ้มอย่างเย็นชา “ถ้าเจ้าอยากจะเอาอะไรจากพวกเรา เจ้าต้องดูด้วยว่ายังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า”

“เจ้า… พวกเจ้าไม่เป็นอะไร? เป็นไปได้อย่างไร?”

‘เด็กสาว’ โกรธจนกระทืบเท้า “ไม่มีทางผิดพลาดแน่นอนกับธูปล่อใจของข้าที่เข้ากันได้ดีกับชา!”

หลู่เซิงกอดอก ยกคิ้วขึ้นแล้วยิ้มอย่างร้ายกาจ “ทำไมเจ้าไม่ลองดูว่ากลิ่นหอมของเจ้ายังอยู่หรือเปล่า”

เมื่อ ‘เด็กสาว’ ได้ยินเช่นนั้น ดวงตาของนางก็เบิกกว้างทันที นางก้มลงมองใต้โต๊ะ ตอนนั้นเองที่นางตระหนักว่าธูปล่อใจของนางถูกดับด้วยชาหรือถูกใครบางคนเหยียบย่ำ

“พวกเจ้าค้นพบเรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?”

คนพวกนี้ได้กลิ่นธูปล่อใจของนางได้อย่างไร?

หลู่เซิงเอนกายพิงโต๊ะน้ำชาแล้วยิ้ม “ข้าได้กลิ่นตั้งแต่เข้ามาแล้ว”

สีหน้าของ ‘เถ้าแก่’ มืดครึ้มลงและมองไปที่ฉู่ซื่อหาน “ท่านอาจารย์พูดถูก พวกเราประมาทท่านไม่ได้!”

พวกเขาประมาทศัตรูไป หากฉู่ซื่อหานรับมือง่ายขนาดนั้น เขาจะกลายเป็นเจ้าเมืองหลินเจียงตั้งแต่อายุยังน้อยได้อย่างไร?

“ถ้าข้าเดาไม่ผิด พวกเจ้ามาจากสำนักอันลั่ว”

ฉู่ซื่อหานยืนอยู่ข้างหลู่เซิงแล้วพูดอย่างใจเย็นกับ ‘เถ้าแก่’

สำนักอันลั่วเป็นสำนักศิลปะป้องกันตัวในยุทธภพ ถึงแม้ว่าคนอื่นๆ จะไม่รู้ว่าใครเป็นนายใหญ่เบื้องหลัง แต่เขารู้ดี

ในช่วงแรกๆ สำนักอันลั่วเคยรุ่งเรืองถึงขีดสุด อย่างไรก็ตาม นับตั้งแต่ที่เจ้าสำนักถูกลอบสังหารโดยศัตรู และฉีหนานศิษย์เอกของเขาขึ้นมาดูแล สถานะของพวกเขาก็ลดลงอย่างมากในยุทธภพ

ฉีหนานผู้นี้เป็นสมุนของฉู่ซื่อหลิน

เขาควรจะเป็นคนที่ล่อลวงเขาออกจากเมืองหวงหยางในตอนนั้น

‘เถ้าแก่’ และ ‘หญิงสาว’ มองหน้ากันก่อนที่จะโจมตีพร้อมกัน ด้วยเสียงดังสนั่น ห้วงอากาศโดยรอบก็ถูกปกคลุมไปด้วยควันสีขาวในทันที

“แค่ก— แค่ก—”

คนที่ถูกจับได้โดยไม่ทันตั้งตัวก็ไอออกมาทันทีจากควันสีขาว

โชคดีที่ควันสีขาวนั้นไม่มีพิษ มิฉะนั้นทุกคนที่อยู่ที่นั่นคงเสียชีวิต

เมื่อควันสีขาวจางหายไป ผู้คนจากสำนักอันลั่วก็หายตัวไป

ฉู่หยุนต้องการนำคนของเขาไล่ตามไป แต่ถูกฉู่ซื่อหานห้ามไว้

“อย่าไล่ต้อนศัตรูจนมุม เดินทางกันต่อเถอะ”

“ขอรับ!”

หลังจากรับคำสั่ง ฉู่หยุนก็สั่งให้ทุกคนเดินทางต่อ

สามวันต่อมา ที่หลินเจียง

เมืองนี้คึกคักไปด้วยชีวิตชีวา และมีผู้มาเยือนทางธุรกิจอย่างไม่ขาดสาย ในหมู่พวกเขามีนักศิลปะป้องกันตัวอยู่ไม่น้อย

พ่อค้าแม่ค้าตะโกนและลูกค้าหัวเราะ มันเป็นภาพที่สงบสุขและรุ่งเรือง

หลังจากเข้ามาในเมืองแล้ว ฉู่หยุนและคนของเขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก พวกเขารู้สึกเหมือนได้กลับมายังดินแดนของตนเอง

นับตั้งแต่ที่หลู่เซิงเข้ามาในเมือง นางก็กระตือรือร้นเป็นพิเศษ นางจะถามเรื่องนั้นเรื่องนี้ บางครั้งนางก็ควักเงินซื้อของที่นางชอบ

ทุกคนในคณะ ยกเว้นฉู่ซื่อหาน ชื่นชมเธออย่างมาก

พวกเขาเห็นได้ชัดว่าอยู่ในการเดินทางเดียวกันและมีเวลาพักผ่อนพอๆ กัน บางครั้งหลู่เซิงก็ตื่นเร็วกว่าพวกเขาด้วยซ้ำ

ถึงกระนั้นนางก็กระปรี้กระเปร่ามาก แต่พวกเขากลับเหมือนมะเขือเผา

ผู้ชายกลุ่มหนึ่งยังสู้ผู้หญิงคนหนึ่งไม่ได้ หากข่าวนี้แพร่งพรายออกไป มันจะน่าอับอายแค่ไหน?

อย่างไรก็ตาม เมื่อคิดว่าหลู่เซิงเป็นคนสวยที่ไม่ธรรมดา พวกเขาก็รู้สึกว่าไม่มีอะไรต้องอับอาย