บทที่ 26 - ข้าดูดีหรือไม่   

เมื่อฉู่ซื่อหานเอ่ยถึงตนเองด้วยคำที่ไม่เป็นทางการ นายอำเภอถึงกับตกตะลึง ทว่าครู่หนึ่งก็เข้าใจว่า...

ฉู่ซื่อหานไม่ปรารถนาให้หลู่เซิงรู้ฐานะที่แท้จริงของตน

ฉู่หยุนจึงรีบกล่าวกับหลู่หรันว่า "นายน้อยต้องการพูดคุยกับคุณหนูหลู่ ท่านหลู่ โปรดตามข้าไปก่อน"

เมื่อได้ยินดังนั้น หลู่หรันก็มองน้องสาวอย่างเป็นกังวล

หลู่เซิงส่งหลู่เจียงให้เขาพร้อมรอยยิ้ม "พี่ชาย ไม่ต้องห่วง ข้าไม่เป็นไร"

ก่อนจากไป หลู่หรันหันกลับมามองนางด้วยสายตาที่ซับซ้อน เขารู้สึกว่าน้องสาวของเขาเปลี่ยนไปมาก นับตั้งแต่กลับมาหลังจากหายตัวไป ทั้งนิสัยใจคอและอื่นๆ

"คุณหนูหลู่ โปรดตามข้ามา"

นายอำเภอเตรียมจะก้าวตามไปด้วย แต่ฉู่ซื่อหานกลับส่งสายตาเย็นเยียบมาให้ เขาจึงชะงักฝีเท้าโดยไม่รู้ตัว

ฉู่ซื่อหานพึงพอใจ ถอนสายตาแล้วเดินนำออกไปก่อน

หลู่เซิงโค้งให้นายอำเภอด้วยรอยยิ้ม แล้วรีบตามฉู่ซื่อหานไป

เมื่อผู้คุมเห็นดังนั้น แม้จะรู้สึกเสียดายอยู่บ้าง แต่ก็ไม่กล้าคิดอะไรอื่นอีก

ฉู่ซื่อหานและหลู่เซิงออกจากคุกไปยังภัตตาคารแห่งหนึ่ง

บริกรนำทางพวกเขาไปยังห้องส่วนตัวบนชั้นสองด้วยความเคารพ เสิร์ฟของว่างและชาให้ก่อนจะจากไปอย่างรวดเร็ว

ทั้งสองนั่งเผชิญหน้ากัน ความเงียบปกคลุมอยู่ครู่ใหญ่

"ข้าดูดีหรือไม่" หลู่เซิงเอ่ยทำลายความเงียบ นางยกยิ้ม เลิกคิ้วถามอย่างเปิดเผย

คำถามนั้นทำให้ฉู่ซื่อหานถึงกับพูดไม่ออก ในชีวิตยี่สิบปีของเขา ไม่เคยพบเจอสตรีที่กล้าแสดงออกเช่นนี้มาก่อน

เขาจึงตอบเพียงสั้นๆ "ฉู่ซื่อหาน"

"หืม" หลู่เซิงยังไม่ทันตั้งตัว

เขาจึงกล่าวอย่างอดทน "ชื่อของข้า"

"โอ้" นางยิ้มหวาน ยื่นมือออกไป "หลู่เซิง"

ฉู่ซื่อหานจ้องมองมือนุ่มด้วยสีหน้าประหลาดใจ

หลู่เซิงจึงนึกขึ้นได้ว่าคนในยุคนี้ไม่ได้ทักทายด้วยการจับมือ นางหัวเราะเบาๆ แล้วดึงมือกลับอย่างเป็นธรรมชาติ ก่อนจะหยิบขนมเข้าปาก

ฉู่ซื่อหานยังคงรอคอยท่าทีอื่นจากนาง ทว่านางกลับเอาแต่ลิ้มรสขนมและจิบชาอย่างสบายอารมณ์

เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย

"เจ้า... ไม่มีอะไรจะถามข้าหรือ"

"อะไร"

ดวงตาคู่งามของนางเต็มไปด้วยความสงสัย

ฉู่ซื่อหานกล่าว "ข้ามาจากตระกูลฉู่"

"แล้ว"

นางยังคงไม่เข้าใจว่าเขาต้องการจะสื่ออะไร

ฉู่ซื่อหานมองนางครู่หนึ่งแล้วถอนหายใจในใจ "ช่างเถอะ" เขาเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะถามต่อ "เมื่อคืน เจ้าขึ้นไปบนเขาหลังหมู่บ้านหรือไม่"

"เขาหลังหมู่บ้าน" หลู่เซิงกระพริบตา "ที่ไหนกันหรือ"

แม้ภายนอกจะดูไร้เดียงสา แต่ในใจนางกลับคิดอย่างขบขัน "ชายผู้นี้ช่างไม่ธรรมดา มองปราดเดียวก็สงสัยว่าเป็นข้าเสียแล้ว!"

"ไม่เป็นไร หากเจ้าไม่ยอมรับ"

ความทรงจำของเขานั้นดีเยี่ยม เขาจดจำรูปร่างและความสูงของบุคคลผู้นั้นไว้ได้แม่นยำ ก่อนเข้ามาในห้อง เขาจงใจเดินตามหลังนางและพบว่ารูปร่างของนางนั้นเหมือนกับที่เขาจดจำไว้ไม่มีผิดเพี้ยน แม้แต่ความยาวของเส้นผมก็ยังตรงกัน

"ถ้าเช่นนั้น ท่านเชิญข้ามาที่นี่เพื่ออะไรกัน" น้ำเสียงของนางเริ่มแสดงความไม่พอใจออกมา

เมื่อสังเกตเห็นว่านางพยายามหลีกเลี่ยงคำถาม ฉู่ซื่อหานก็บังเกิดความอยากที่จะแกล้งนางขึ้นมา

"เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้ากำลังจะแต่งงานกับใคร" เขาถาม

เมื่อหลู่เซิงได้ยินเช่นนั้น นางก็ตอบอย่างไม่ใส่ใจนัก "ได้ยินว่าเป็นนายอำเภอแห่งเมืองหลินเจียง"

ขณะที่พูด นางก็จิบชาแล้วบ่นอุบ "แค่ฟังจากตำแหน่งก็รู้แล้วว่าแก่คราวปู่คราวทวด อายุมากแล้วยังอยากได้สาวๆ คนแก่ผู้นั้นคงไม่ใช่คนดีสักเท่าไหร่ บางทีอาจเป็นขุนนางฉ้อฉลเสียด้วยซ้ำ"

เมื่อฉู่ซื่อหานได้ยินนางบ่นถึง 'ขุนนางฉ้อฉล' เขาก็ถึงกับพูดไม่ออกเลยทีเดียว