บทที่ 13 - ข้าฝันถึงท่านแม่

หลังจากชาวบ้านแยกย้ายกันไป บ้านตระกูลหลู่ก็กลับสู่ความเงียบสงัด คงเหลือไว้เพียงเสียงสะอื้นของหลู่เจียงและหลู่ซิน

หลู่เซิงมิได้ใส่ใจหลู่ต้าหัว นางเดินไปตักน้ำจากบ่อน้ำ แล้วนำกลับเข้าไปในห้อง หลงัจากชำระล้างร่างกายและเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว นางก็ออกจากห้อง

ในลานบ้าน หลู่ต้าหัวสามารถปลอบประโลมหลู่เจียงและหลู่ซินได้แล้ว เด็กทั้งสองนั่งยองๆ ถอนวัชพืช

ส่วนหลู่ต้าหัว นั่งรออยู่ในลานบ้าน ราวกับกำลังรอคอยการปรากฏตัวของนาง

หลู่เซิงใช้ผ้าขนหนูที่เก็บไว้ในกำไลมิติ เช็ดผมให้แห้ง จากนั้นก็ลากเก้าอี้มานั่งข้างๆ เขา

เป็นครั้งแรกที่หลู่ต้าหัวเห็นนางทำเช่นนี้ เขารู้สึกประหลาดใจ

ในอดีต หลู่เซิงเชื่อฟังทุกคำพูดของเขา ทว่าวันนี้ นางดูผิดแผกไปจากเดิม

หลู่ต้าหัวมองนาง กำลังจะเอ่ยปากพูด ทว่านางกลับกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "หลังจากที่ข้าว่ายน้ำออกจากทะเลสาบ ข้าก็ไปอาศัยอยู่ในกระท่อมโทรมๆ ในหมู่บ้านใกล้เคียง เมื่อคืนนี้ ข้าฝันถึงท่านแม่"

หลู่ต้าหัวถึงกับอึ้ง เมื่อนึกถึงคำพูดของนักพรตและแม่มดในวันนี้ เขาก็รู้สึกผิดขึ้นมาจับใจ

"เจ้าฝัน...ถึงแม่ของเจ้า? นางว่ากระไรบ้าง?"

หลู่เซิงหันหน้ามา จ้องมองเขาด้วยสายตาเงียบงัน

หลู่ต้าหัวกระวนกระวายใจขึ้นมาทันที

บรรยากาศเงียบสงบ เมื่อเขาคิดว่าหลู่เซิงคงจะเงียบต่อไป นางกลับกล่าวเบาๆ ว่า "ท่านแม่บอกว่า ในปีนั้นนางเพียงแค่เป็นไข้หวัด แต่ท่านกับฮูหยินหลิวกลับใส่สารหนูลงในยาของนาง"

ในหัวของหลู่ต้าหัวว่างเปล่าในทันที

ในปีนั้น ฮูหยินเหอพาหลู่หรันและหลู่เซิงกลับไปยังบ้านเดิมของนาง เพื่อช่วยเก็บฝักบัว ด้วยความที่ทนต่อความเหงาไม่ได้ หลู่ต้าหัวจึงลอบมีความสัมพันธ์กับฮูหยินหลิว

สุภาษิตกล่าวไว้ว่า ย่อมมีครั้งที่สองตามมาเสมอหลังจากครั้งแรก

ฮูหยินเหอเป็นสตรีที่ซื่อตรง ยึดมั่นในกฎเกณฑ์ นางจึงมิได้เก่งกาจในการเอาใจผู้อื่นเหมือนเช่นฮูหยินหลิว

ยิ่งหลู่ต้าหัวใช้เวลากับฮูหยินหลิวนานเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งรู้สึกไม่ชอบฮูหยินเหอมากขึ้นเท่านั้น

เมื่อฮูหยินหลิวได้ยินว่าฮูหยินเหอป่วยเป็นไข้หวัด นางก็เริ่มยุยงให้เขาวางยาพิษฮูหยินเหอ

นางถึงกับหาซื้อสารหนูมาให้เขา และสั่งให้เขาใส่ลงในยาของฮูหยินเหอทุกวัน

ด้วยความหลงใหลในตัวนาง เขาจึงเห็นดีเห็นงาม

เป็นเวลาหลายปีมาแล้ว ที่ความลับนี้เป็นเหมือนหลุมดำที่คอยกัดกินใจเขา

เมื่อได้ยินคำพูดของบุตรี เขาก็นึกถึงเรื่องที่ฮูหยินหลิวเคยเล่าว่าพบนางพญาในบ้านเมื่อคืนก่อน ความเย็นเยียบแล่นริ้วไปตามกระดูกสันหลังของเขา

เขาพยายามอย่างยิ่งที่จะสงบสติอารมณ์ หลังจากผ่านไปครู่ใหญ่ เขาจึงถามเบาๆ ว่า "แล้วแม่ของเจ้าว่ากระไรอีก?"

"นางบอกว่า หากท่านไม่ยอมมอบตัว นางจะกลับมาทุกวัน เพื่อนำความวิบัติมาสู่ครอบครัวของท่าน นางจะสูบกินพลังชีวิตของท่านและฮูหยินหลิว เพื่อให้อายุขัยของท่านสั้นลง และพวกท่านทั้งสองจะได้ลงนรกไปชดใช้กรรมเร็วยิ่งขึ้น"

น้ำเสียงของนางสงบเยือกเย็น ทว่าหลู่ต้าหัวกลับสัมผัสได้ถึงอันตรายที่แฝงอยู่

ทันใดนั้น ลมเย็นยะเยือกก็พัดโชยมาในลานบ้าน ทำให้เขาสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัว

หากหลู่เซิงมิได้เอ่ยสิ่งใดออกมา เขาก็คงจะไม่ใส่ใจมากนัก ทว่าหลังจากที่นางกล่าวเช่นนั้น หลู่ต้าหัวก็รู้สึกราวกับว่าฮูหยินเหอกำลังยืนอยู่ด้านหลังเขา จ้องมองเขาด้วยสายตาอาฆาตแค้น

เขากลืนน้ำลายลงคอ กล่าวด้วยน้ำเสียงแหบพร่าว่า "นั่นมันก็แค่ความฝัน จะมีวิญญาณในโลกนี้ได้อย่างไรกัน?"

"บางที" หลู่เซิงยิ้ม จากนั้นนางก็หันหน้ากลับไป เงียบงัน

ทว่า ยิ่งหลู่ต้าหัวคิดถึงเรื่องนี้ เขาก็ยิ่งกระวนกระวายใจมากขึ้นเท่านั้น เขารู้สึกว่าแผ่นหลังของเขาเย็นเยียบขึ้นเรื่อยๆ

หลู่เซิงมิได้ใส่ใจเขา

ท้ายที่สุดแล้ว การทรมานที่น่าสะพรึงกลัวที่สุด คือการทรมานที่เกิดจากภายในใจตนเอง

นางบอกเล่าทุกสิ่งที่เขาเคยทำอย่างละเอียดลออ ด้วยเหตุนี้ ทั้งเรื่องพบนางพญาในบ้านเมื่อคืนก่อน และคำทำนายของนักพรตและแม่มดในวันนี้ หลู่เซิงเชื่อว่าหลู่ต้าหัวคงจะทนอยู่ได้อีกเพียงไม่กี่วัน

"เซิงเอ๋อร์ ทำไมเจ้าไม่เปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ แล้วตามข้าไปยังจวนฉู่เล่า?"

หลู่ต้าหัวรู้สึกว่าไม่มีสิ่งใดสำคัญไปกว่าเงินห้าร้อยตำลึงอีกแล้ว