"ทางเดียวก็คือเราต้องหาโอกาสหนีออกไป

จากโบสถ์ก่อนที่พวกมันจะจับได้"

 

"วิเวียน"

 

"ค่ะ ?"

 

"เหมือนครั้งนั้นเลยน่ะ ที่เราเอากันในห้องน้ำน่ะ

 ตอนนั้นเอาก็หนีมาหลบแวมไพร์แบบนี้" 

นายอาร์ตเอ่ยตาเชื่อม

 

"คนบ้า เวลาแบบนี้ยังมาคิดลามกอีกเหรอ"

 วิเวียนร้องเสียงสูง

 

"เอ้า ทีคราวนั้นวิเวียนยังเป็นคนเริ่มก่อนเลยน่ะ"

 คราวนี้นายอาร์ตไม่พูดอย่างเดียว

 แต่ดึงร่างของหญิงสาวเข้ามาอีกด้วย

 

"นี่ ~~~ มันไม่เหมือนกานนนน" 

วิเวียนออกแรงขัดขืนเล็กน้อย

 แต่นั่นก็ยิ่งทำให้นายอาร์ตกอดเธอกระชับขึ้น

 

 จนเธอไม่สามารถขัดขืนได้อีกแล้ว

 และในตอนนั้นเองที่นายอาร์ตก้มหน้าลงช้าๆ

เพื่อหมายที่จะประทับรอยจูบลงบน หน้าเธอ

 

แกร๊กกกกกก !

 

"มีคนมา !!" วิเวียนร้องเบาๆพร้อมกับผลักร่างนายอาร์ตออก

 จากนั้นก็หยิบฉวยเอาเศษไม้แถวนั้นมาเป็นอาวุธ

 ก่อนจะมองลอดออกไปเพื่อดูเป้าหมาย

 

แต่จากจุดที่เธออยู่มันไกลเกินไป ทำให้เธอมองเห็นไม่ถนัด

 แต่รู้เพพียงว่า พวกมันมีกัน 4 คน

 

"อาร์ตอยู่ตรงนี้น่ะ" หลังจากร้องบอกชายคนรักแล้ว

 วิเวียนก็พุ่งทะยานจากจุดที่หลบซ่อนออกไปทันที

 

 โดยเป้าหมายก็คือร่างของกลุ่มคนลึกลับที่แอบเปิดประตูเข้ามา

 แค่พริบตา พรีสสาวก็สามารถเข้าถึงเป้าหมายได้อย่างรวดเร็ว

 ก่อนที่จะเงื้อไม้ในมือ แล้วฟาดลงไปสุดแรง

 

"อย่า !!" แต่เสียงที่คุ้นหูก็ร้องขึ้นห้าม

 

"คุณแองเจลล่า !!" วิเวียนร้องลั่นอย่างตกใจ

 พร้อมกับชะงักมือกลับได้ทันท่วงที

 "คุณแองเจลล่ามาได้ยังไง"

 

"ใช่ .... ข้าเอง" แองเจลล่าเอ่ยตอบ 

"ตอนนี้พวกแวมไพร์บุกมาเต็มไปหมด

 ข้าเป็นห่วงพวกเจ้า ก็เลยตามมา"

 

"วิเวียน" เมื่อเห็นว่าผู้ที่เข้ามาไม่ใช่พวกแวมไพร์

 แต่เป็นพรีสชั้นสูงอย่างแองเจลล่าและเหล่าองครักษ์

 นายอาร์ตก็เลยค่อยๆก้าวมาจากที่ซ่อน โดยที่เขาไม่รู้เลยว่า

 การตัดสินใจครั้งนี้จะเป็นการตัดสินใจที่ผิดมหันต์

 

"ตอนนี้ท่านสังฆราชสูงสุดและเหล่าพรีสอาวุโสไม่อยู่ที่โบสถ์

 แบบนี้เหล่าต้านพวกแวมไพร์ไม่อยู่แน่

 พวกเราต้องรีบหนีได้แล้ว" 

 

ทันทีที่พูดจบแองเจลล่าก็คว้าแขนวิเวียนทันที

 ก่อนจะหันมาสั่งเหล่าองครักษ์

 "พวกเจ้าไปคุ้มกันคุณอาร์ตเร็ว"

 

แต่อากัปกริยาเช่นนี้ของแองเจลล่า

 กลับทำให้มองเห็นถึงความผิดปกติบางอย่าง 

เพราะปกติแล้ว แองเจลล่าจะเป็นคนที่ถือตัว

 

 และไม่ชอบสัมผัสบุคคลอื่นอย่างมาก

 ดังนั้นเวลาไปที่ไหนเธอก็มักจะมี

องครักษ์รายล้อมคอยกันผู้คนอยู่รอบด้าน

 

 ดังนั้นอยู่ดีๆคนถือตัวเช่นนี้จะมาจับตัวเธอก่อนมันจึงผิดวิสัย

 ประกอบกับเมื่อวิเวียนจ้องสบตาเธอกลับไป

 

 สายตาที่เธอส่งมานั้นไม่ใช่สายตาของคนที่มาช่วยเหลือ

 แต่เป็นสายตาของคนที่วางแผนบางอย่าง

 

"เปรี๊ยงงงงงงงง"

 

 

แต่ทันทีที่แองเจลล่าเห็นว่าวิเวียนสงสัย

 เธอก็ตัดสินใจชิงลงมือก่อนทันที

 ปืนซ๊อตไฟฟ้ากำลังสูงยิงเข้าใส่ร่างวิเวียนในระยะประชิด

 

 พรีสสาวร้องเสียงหลงอย่างเจ็บปวด

 ก่อนจะล้มทั้งยืนลงไปนอนเกร็งกระตุกกับพื้น

 

"วิเวียนนนนน !!" นายอาร์ตร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ

 

"รออะไรอยู่ล่ะ ฆ่ามันเลยสิ !!"

 แองเจลล่าตะโกนสั่งดังลั่น

 พรีสองครักษ์คนนึงที่อยู่ข้างกาย

นายอาร์ตจึงชักดาบข้างกายออกมา

 

 ก่อนที่จะเสียบเข้าท้องนายอาร์ตอย่างจังจนมิดด้าม

 และทันทีที่มันชักดาบออก

 เลือดจำนวนมากก็แตกทะลักออกจากบาดแผล

 เพียงเท่านี้นายอาร์ตก็สิ้นเรี่ยว ทรุดลงไปนั่งกองอยู่กับพื้น

 

"ตายซะ อาลูคาร์ด" เจ้าพรีสองครักษ์คำรามลั่น

 ก่อนจะเงื้อดาบขึ้นเพื่อบั่นคอนายอาร์ตให้ขาดสะบั้น

 

"อย่า !!" วิเวียนร้องเสียงหลง

 แม้ปืนซ๊อตไฟฟ้าจะสร้างความเจ็บปวดให้เธออย่างมาก

 

 แต่มันกลับเล็กน้อยไปในทันที

 กับความเจ็บปวดที่เธอกำลังเห็นชายคนรักโดนสังหารต่อหน้า

 แต่เธอในตอนนี้ ก็ทำได้เพียงร้องตะโกนลั่นเท่านั้นเอง

 

"ฉึกกกกก !!"

 

แต่ชั่วเสี้ยววินาทีนั้น ดาบซามูไรเล่มหนึ่ง

ก็พุ่งแหวกอากาศมาด้วยความเร็วสูง

 ก่อนจะเสียบเข้ากลางอกตัดขั้วหัวใจ

เจ้าพรีสองครักษ์ก่อนที่มันจะลงดาบได้แค่ เสี้ยววินาที

 

 และนี่ก็คงเป็นภาพสุดท้ายที่มันได้เห็น 

เจ้าพรีสองครักษ์กระอักเลือดมา 1 คำ 

ก่อนที่มันจะล้มลง และสิ้นใจตายคาที่

 

"นังแวมไพร์ !!!" หลังจากที่เธอมองย้อนกลับไป

 แองเจลล่าตะโกนลั่นอย่างเดือดดาด

 

 เพราะคนที่เข้ามาขวางไม่ใช่ใครที่ไหน

 เป็นแค่เพียงแวมไพร์ตัวเมียผมดำดาดๆตัวหนึ่งเท่านั้น

 

"ฆ่ามันซะ !!" แองเจลล่าตะโกน

 พรีสองครักษ์ที่เหลืออีก 2 คนก็พุ่งเข้าใส่ทันที

 ในขณะที่แวมไพร์สาวไม่มีดาบในมือแล้ว

 

 เธอจึงจัดการปลดฝักดาบที่เหน็บอยู่ข้างเอว 

มาใช้ต่างแทนดาบซะเลย

 

กลยุทธ์ของพรีสทั้งคู่นั้นก็เหมือนเดิมไม่ผิดเพี้ยน

 คนนึงบุกทางซ้ายอีกคนบุกทางขวา 

โจมตี 2 ด้านพร้อมกันเพื่อหวังให้

แวมไพร์สาวตรงหน้าเกิดความสับสน 

 

แต่ดูท่ามันจะไม่ได้ผลอะไรเลย

 เพราะแวมไพร์สาวกลับพลิ้วกายหลบหลีกเพลงดาบพวกนี้ได้หมด

 

แต่เธอจะมาช้าไม่ได้ เพราะนายอาร์ตกำลังเสียเลือดมาก

 ขืนปล่อยไว้เช่นนี้เขาอาจจะตายจริงๆก็ได้

 ดังนั้นในขณะที่กำลังพลิ้วกายหลบหลีก เมื่อได้จังหวะ

 

 แวมไพร์สาวก็แทงฝักดาบเข้าไปทันที 

ปลายฝักดาบที่หุ้มเหล็กนั้น แม้มันจะใช้เป็นอาวุธอะไรไม่ได้นัก

 

 แต่ถ้าแทงมันเข้าถูกจุดละก็ มันก็สามารถสังหารคนได้เช่นกัน

 และจุดที่แวมไพร์สาวเลือกแทง ก็คือลูกกระเดือกนั่นเอง

 

"อ๊อกกกกกก" เจ้าพรีสองครักษ์ที่ถูกแทงร้องออกมา

ด้วยความทรมานก่อนจะล้มลง

 ทำให้พรีสที่เหลืออยู่คนเดียวถึงกับร้องลั่นอย่างเดือดดาด

 

 

 แต่ไม่ทันที่มันจะได้ทำอะไรเลย 

แวมไพร์สาวก็อ้อมไปด้านหลังแล้วใช้มือทั้ง 2 ข้าง

 หักคอมันดังกร๊อบ สิ้นใจตายไปในทันที

 

"แก นังแวมไพร์" แองเจลล่าร้องลั่นอย่างโกรธแค้น

 ที่เห็นองครักษ์ของเธอ ถูกสังหารไปได้อย่างรวดเร็ว

 เมื่อเป็นช่นนี้ก็ควรที่เธอได้ออกโรงเสียที

 

 แต่อีกใจหนึ่งเธอก็หวั่นๆ

 เพราะแวมไพร์สาวตรงหน้าสามารถ

สังหารพรีสองครักษ์ของเธอได้อย่างง่ายดาย

 

 อีกทั้งในตอนนี้ เธอก็ยังใช้เวทย์มนต์ไม่ได้เสียด้วย

 เมื่อเป็นเช่นนี้ แองเจลล่าก็ตัดสินได้อย่างเดียว

 นั่นก็คือหนี

 

แม้พรีสชั้นสูงจะหนีไปแล้ว แต่แวมไพร์สาวก็ไม่คิดที่จะตามล่า

 เพราะการช่วยชีวิตนายอาร์ตนั้นสำคัญกว่าสิ่งอื่นใด

 เธอจัดการใช้เวทย์รักษาเขาทันที เพียงไม่กี่อึดใจ

 

 บาดแผลที่ช่องท้องของเขาก็ปิดสนิท

 เลือดที่เสียไปมากจนนายอาร์ตถึงกลับ

สลบก็กำลังถูกเวทย์มนต์สร้างใหม่ออกมา

 

"เห็นสันดานพวกพรีสหรือยัง ว่ามันกลับกลอกยังไง"

 แวมไพร์สาวเอ่ยต่อว่า

 

"เวโรนิก้า" วิเวียนเอ่ยชื่อแวมไพร์สาวตรงหน้าเบาๆ

 ความรู้สึกของเธอในตอนนี้กลับแปลกประหลาด

 เพราะที่อยู่ตรงหน้าเธอเป็นศัตรูแท้ๆ

 

 แต่ตอนนี้เธอกลับดีใจมากที่เห็นนางมาช่วยชีวิตนายอาร์ตได้ทัน

 

"แผลเขาใหญ่มากเลยน่ะ นี่ถ้าข้า 'ตามรอยเขี้ยว' 

มาช้ากว่านี้อีกนิด เขาคงตายไปแล้ว" 

เวโรนิก้าหันมาต่อว่าอีกหนึ่งคำ

 

ที่แท้ที่เวโรนิก้าตามมาถูก ก็เพราะสิ่งที่เรียกว่า

 'ตามรอยเขี้ยว' นั่นเอง แท้ที่จริงแล้ว

การดูดเลือดของพวกแวมไพร์นี้มีลักษณะพิเศษอยู่หลายๆอย่าง

 

 หนึ่งในนั้นก็คือ ถ้าแวมไพร์ตนใดดูดเลือดเหยื่อแล้ว

 แต่เหยื่อกลับหนีรอดไปได้

 แวมไพร์ตนนั้นก็ยังสามารถตามรอยเหยื่อ

 

เข้าไปดื่มเลือดที่เหลือต่อได้ เหมือนกับวิเวียนที่โดนกัดไป

 เวโรนิก้าก็สามารถหาตัวเธอเจอ เรียกได้ว่า

 รอยกัดของแวมไพร์ ก็คือเครื่อง GPS ชั้นดีนี่เอง

 

"เวโรนิก้าเรียกแอสการ์ดๆ 

ตอนนี้ได้ตัวท่านอาลูคาร์ดแล้ว ดำเนินการล่าถอยได้"

 

 แวมไพร์สาวพูดผ่านวิทยุสื่อสารขนาดจิ๋วออกไป

 และเมื่อแอสการ์ดได้รับสัญญาณ ก็ตอบรับในทันที

 อนุภาคลูบินนอฟที่ปล่อยอยู่ในอากาศได้หยุดลง

 

 ฝนที่กระหน่ำตกอยู่นั้นก็หมดไป

 ทำให้ทุกอย่างกลับเข้าสู่สภาวะปกติอีกครั้งหนึ่ง

 

"ย๊ากกกกก" เมื่อไม่มีอนุภาคลูบินนอฟแล้ว

 เวทย์มนต์ก็กลับมาใช้ได้อีกครั้ง

 เวโรนิก้าจึงไม่รอช้าซัดเวทย์ไฟเข้าใส่ผนังจนระเบิดดังลั่น

 

 จนผนังหายไปหมดทั้งแถบ 

กลายเป็นช่องขนาดใหญ่

 พอที่เวโรนิก้าจะแบกร่างชายหนุ่มและทะยานหนีไปได้

 

"หยุดนะ !!" วิเวียนที่กำลังอ่อนแรงเอ่ยร้องห้าม

 นึกดูแล้วก็น่าตลกตัวเองไม่น้อย

 ที่เธอในตอนนี้ทำได้แต่ร้องห้ามเท่านั้น

 

"มาห้ามข้า แล้วเจ้าดูแลเขาได้หรือเปล่า" 

เวโรนิก้าหันมาตอบทันที 

"ถ้าดูแลเขาให้ดีไม่ได้ ก็อย่ามาห้าม !!"

 

"เพราะตัวเจ้าไม่ใช่เหรอ ที่พาเขามาในเมืองนี้

 จนเขาถูกพวกพรีสทำร้ายปางตาย 

ถ้าขืนปล่อยเขาไว้กับเจ้าแบบนี้ ครั้งต่อไปเขาได้ตายจริงๆแน่"

 เวโรนิก้าพูดแล้วก็หันหลังกลับไป