สถาพเธอในตอนนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับเขาเลย 

 

ท่อนล่างที่เปลือยเปล่า เนินสวาทที่เปียกเยิ้ม 

 

กำลังเคลื่อนกายลงมาช้าๆ

 

 ก่อนที่จะค่อยๆกลืนท่อนเอ็นขนาด 8 นิ้วนั้นเข้าไป

 

"ซิ๊ดดดดดดดด" เธอสูดปากอย่างเร่าร้อน

 

 เนื่องจากพลังมาน่าที่ปั่นป่วนในร่างกาย

 

 มันก็ส่งผลกระทบให้ช่องคลอดของเธอบีบรัดรุนแรงขึ้นเป็นพิเศษ

 

 ทำให้ทุกครั้งที่เธอขยับสะโพกเข้าใส่

 

 หัวหยักก็จะยิ่งครูดไปมากับช่องคลอด

 

 นั่นก็ยิ่งทำให้เธอเสียวซ่านขึ้นเป็นทวี

 

 

 

 จนเธอต้องยิ่งกระแทกสะโพกหนักเข้าไปอีก ถึงตอนนี้

 

 ภายในรถตอนนี้มีเพียงเสียงเนื้อกระแทกกันป๊าบๆ

 

 สลับกับเสียงครวญครางอย่างเร่าร้อนที่ดังระงม

 

"อาร์ตตตต อาร์ตตตตต ........ อ๊า ..........อ๊า" 

 

วิเวียนร้องครางอย่างสุขสม

 

 มือที่ว่างอยู่ของเธอเอื้อมลงมาถลกเสื้อของเขาทิ้งไปอย่างรวดเร็ว

 

 จนตอนนี้สภาพของเขาเปลือยเปล่าปราศจากอาภรใดๆ

 

 สภาพแบบนี้แหละที่เธอรู้สึกเร้ารวญใจเป็นที่สุด

 

 แต่ไม่ทันที่เธอจะทำอะไรต่อชายหนุ่ม

 

ก็เอื้อมมือไปจับสะโพกกลมสวยของเธอ

 

 ก่อนจะกระเด้าเอวสวนเข้าไปอย่างรุนแรง

 

 เล่นเอาหญิงสาวต้องผวาลงไปกอดร่างเปลือยเปล่าของเขาอย่างสุดเสียว

 

"อย่าหยุดน่ะ อย่าหยุดน่ะ" 

 

เธอพร่ำร้องอยู่ข้างหูเขาอย่างแผ่วเบา

 

 ตอนนี้ตัวเธอเดินทางมาถึงปลายทางแล้ว

 

 หญิงสาวยิ่งผวากอดชายคนรักตรงหน้าแน่นไปอีก

 

พร้อมกับเด้งสะโพกสวนเข้าใส่ชายหนุ่มอย่างเร่าร้อน

 

 ริมฝีปากของเธอวางประกบกับปากของเขา

 

 ช่องคลอดของเธอก็บีบรัดเข้าไปอีกอย่างรุนแรง และใส่ที่สุด

 

"อ๊ายยยยย" เธอหวีดร้องออกมาเสียงดังลั่น

 

 ตอนนี้เธอถึงจุดหมายที่ต้องการแล้ว

 

 พลังต่างๆที่อัดแน่นอยู่ในร่างกายถูกปล่อยออก

 

 พร้อมๆกับความเสียวซ่านที่ได้ระบายออกมา

 

"โอ๊ะ" ส่วนชายหนุ่มก็ตกใจไม่แพ้กัน

 

 เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกถึงพลังที่ไหลออกมาจากตัวผู้อื่น

 

 พลังเหล่านั้นไหลผ่านเข้ามาสู่ร่างเขา ผ่านทางท่อนเอ็น

 

 แล้วไปสู่ทั่วร่างกาย แต่เมื่อมันแล่นเข้ามาสู่หัวเขานี่สิ

 

 ภาพบางอย่างก็ผุดขึ้นมาทันที

 

นครศักดิ์สิทธิ์ แซงจูรี่ย์

 

นครแห่งนี้แม้เนื้อที่บริเวนจะไม่ได้กินเนื้อที่มากมายเชกเช่นนครใหญ่อื่นๆ 

 

แต่ความสำคัญนั้นกลับยิ่งใหญ่สำคัญกว่านครมนุษย์ไหนๆ

 

ใน wonderland เสียอีก เนื่องจากนครแห่งนี้

 

 เป็นศูนย์กลางของศิลปวัฒนธรรมต่างๆทั่วโลก

 

 ซึ่งเห็นได้จากสถาปัตยากรรมต่างๆ

 

ที่ขึ้นเรียงรายโดยล้อมนั้นมีความสวยงาม

 

ตระการตายิ่งกว่าสถานที่ไหนๆ 

 

ขนาดเวลาล่วงเลยผ่านพ้นมาหลายพันปี

 

 นครแห่งนี้กลับดูไม่เสื่อมโทรมลงเลย

 

แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้นครแห่งนี้ถูกขนานนามว่านครศักดิ์สิทธิ์

 

 ก็เนื่องจากว่าที่นี่เป็นสถานที่ตั้งของโบสถ์คาดินัลล์

 

  โบสถ์ศักดิ์สิทธ์ที่ยิ่งใหญ่และงดงามที่สุดราวกับราชวังก็ไม่ปาน

 

 โบสถ์ที่เป็นสถานที่พำนักของสังฆราชสูงสุด

 

ผู้ที่เป็นผู้นำของเหล่าพรีส ไม่แค่นั้น

 

 ภายในโบสถ์แห่งนี้ยังประกอบไปด้วย

 

สถานที่ฝึกวิชาหลายแขนงที่ช่วยสรรสร้าง

 

พรีสรุ่นใหม่ออกมามากมาย เปรียบแล้วก็เท่ากับว่า

 

 นครแห่งนี้ก็คือนครหลวงของเหล่าพรีสนั่นเอง

 

 ทำให้ผู้คนที่ใฝ่ฝันอยากเป็นพรีสเดินทางมาที่นครแห่งนี้ไม่ขาดสาย

 

 นครแห่งนี้จึงไม่เคยหลับใหลไม่ว่าจะทั้งกลางวันหรือกลางคืน

 

"แม่จ๋า แม่จ๋า"

 

 เด็กหญิงตัวน้อยเอ่ยร้องเสียงใส

 

พร้อมกับกระตุกแขนมารดาของเธอเบาๆ

 

พร้อมกับชี้ให้ดูภาพเบื้องหน้า

 

 

 

 ภาพเบื้องหน้าที่เป็นร้านขายไอครีมเลื่องชื่อของที่นี่

 

 สิ่งที่ทำให้ร้านแห่งนี้พิเศษกว่าร้านอื่นก็คือรสชาติที่หอมหวาน

 

 แถมเจ้าของร้านยังสามารถตกแต่งตัวไอครีม

 

จากไอครีมธรรมดาเป็นรูปทรงอะไรก็ได้

 

 ทำให้ร้านนี้มีไอครีมที่ปั้นเป็นรูปสิงสาราสัตว์อยู่เต็มไปหมด

 

"ขอถ้วยหนึ่งจ๊ะ"

 

 หญิงผู้เป็นแม่ทนเสียงรบเร้าจากลูกสาวไม่ไหว

 

จึงตัดสินใจซื้อให้เธอถ้วยหนึ่ง

 

 เป็นไอครีมก้อนที่ปั้นแต่งเป็นกระต่ายน้อยน่ารัก 3 ตัว

 

 ลูกสาวตัวน้อยของเธอร้องขึ้นอย่างดีใจ

 

ก่อนจะตักไอครีมแสนหวานนี้เข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย

 

 มารดาของเธอต้องเผลอยิ้มแย้มอย่างมีความสุขตามไปด้วย

 

 แต่ชั่วขณะเดียวหญิงสาวก็ต้องหุบยิ้มลง

 

 เมื่อชายที่อยู่ด้านข้างขยับเข้าหาเธอพร้อมกับจ้องมาที่เธอเขม็ง

 

 แม้เขาจะไม่พุดอะไรแต่เธอก็เข้าใจความหมายนั้นดี

 

"ไปต่อเถอะลูก เดี๋ยวท่านจะรอ"

 

สองแม่ลูกเดินตามทางช้าๆโดยมีจุดหมาย

 

ก็คือโบสถ์ศักดิ์สิทธิ์คาดินัลล์ที่ตั้งอยู่กลางใจเหมือง

 

 โดยรอบข้างของเธอมีพรีสกลุ่มหนึ่งคอยอารักขาไม่ห่าง

 

 แต่ยิ่งเธอขยับเข้าใกล้โบสถ์มากเท่าไหร่

 

 เธอก็ยิ่งใจหายเพราะเท่ากับว่าเธอ

 

ใกล้จะต้องแยกจากกับลูกสาวผู้เป็นที่รักของเธอ

 

"ลูกอยู่นี่ต้องขยันตั้งใจเรียนนะ" 

 

เธอบีบมือลูกสาวก่อนจะเอ่ยขึ้นเบาๆ

 

"ค่ะแม่ .... หนูจะตั้งใจเรียนจะได้เป็นพรีสเร็วๆ 

 

แล้วจะได้กลับมาที่หมู่บ้าน ปกป้องแม่ 

 

ลุงอาโนลด์ ป้ามิเชล แล้วก็ทุกๆเลยด้วย" 

 

เด็กหญิงตัวน้อยเอ่ยตอบเสียงใส

 

 ทำเอามารดาของเธอแทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่

 

 ต้องอุ้มเด็กหญิงตัวน้อยขึ้นมากอดไว้แนบอก 

 

เพราะอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า เธอก็ต้องจากลูกสาวไปนาแสนนาน

 

"ถึงแล้ว" เสียงพรีสที่ติดตามมากับเธอเอ่ยขึ้น

 

ช่วยลุกเธอให้หลุดจากภวังค์

 

 และเมื่อเธอมองตามออกไปก็จะพบโบสถ์ศักดิ์สิทธิ์

 

 

 

ที่มีขนาดใหญ่โตยิ่งกว่าที่เธอจิตนการไว้เสียอีก

 

 โดยเฉพาะประตูหน้าของโบสถ์ที่ใหญ่โตจยิ่งกว่าประตูไหนๆ

 

 ราวกับเป็นประตูที่กั้นระหว่างโลกข้างนอกกับภายในยังไงยังงั้น

 

 แต่เธอก็ตื่นตะลึงกับตัวโบสถ์ได้ไม่นาน

 

 เธอก็ต้องพบสิ่งที่น่าตื่นตกใจยิ่งกว่า

 

 เมื่อมีกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งก้าวออกจากประตู

 

"ทะ ..... ท่านสาธุคุณรอส"

 

 เหล่าพรีสที่ติดตามสองแม่ลูกเอ่ยขึ้นอย่างตกใจ

 

ก่อนจะรีบก้มลงทำความเคารพแทบไม่ทัน

 

 โดยที่สังฆราชสูงสุดผู้นี้ไม่ได้ให้ความสนใจแม้แต่น้อย

 

 เพราะตอนนี้เขากำลังจับจ้องไปยังเด็กหญิงตัวน้อย

 

ที่อยู่ภายในอ้อมกอดของมารดา

 

 ชายชราเปรยตาไปพรีสรับใช้คู่กายเล็กน้อย

 

 ซึ่งพรีสผู้นั้นก็เข้าใจคำสั่งทันที

 

 เดินไปอุ้มเด็กหญิงคนนั้นออกจากมารดาทันที

 

 พร้อมกับปลดฮูดที่คลุมศีรษะออก

 

 เผยให้เห็นผมยาวสลวยสีเงินแวววาวของเด็กน้อย

 

"วิเศษๆ" ชายชราผู้อยู่เหนือพรีสทั้งมวลเอ่ยร้องอย่างยินดี

 

 ก่อน จะเอื้อมมือไปลูบไล้เรือนผมของเด็กหญิงตัวน้อย 

 

 

 

"ตรงตามตำราว่าไว้ทุกอย่าง ไม่ผิดจริงๆ

 

 หนูน้อยคนนี้แหละคือผู้ใช้ธาตุแสงสว่าง

 

 ทีนี้แหละชัยชนะก็เป็นของข้าแล้ว ฮ่าๆๆ"

 

"พานางออกไปได้แล้ว" 

 

พรีสรับใช้ของสาธุคุณรอสเอ่ยดังลั่น 

 

พรีสเหล่านั้นคำนับรับคำสั่งไปหนึ่งที 

 

ก่อนจะกันหญิงสาวออกห่างออกไป

 

 ซึ่งเธอในตอนนี้ทำใจไม่ได้เสียแล้วกับการต้องจากลูกสาว

 

 น้ำตาของผู้เป็นแม่หลั่งไหลออกมาดังลั่นไม่สนใจใคร

 

"แม่จ๋าๆๆ" เด็กหญิงร้องไฟ้ลั่นเมื่อเห็นแม่เดินห่างออกไป

 

 ครั้นเด็กหญิงจะวิ่งตามก็ไม่สามารถทำได้ 

 

เนื่องจากมือของเธอ 

 

โดนเกาะกุมโดยชายชราที่อยู่ด้านข้าง

 

 เด็กน้อยในตอนนี้ก็จึงทำได้แค่เพียงร้องไห้สะอึกสะอื้นเท่านั้น

 

"โอ๋ ...... ไม่ต้องร้องน่ะหนูน้อย หนูชื่ออะไรหืม ?"

 

 สาธุคุณรอสเอ่ยปลอบประโลมเด็กหญิง

 

พร้อมกับปาดน้ำตาที่ไหลลงมาอาบแก้ม

 

"วิเวียนค่ะ" เด็กหญิงตอบ

 

"ไม่ต้องเสียใจ อีกไม่นานหนูก็จะได้เจอแม่ของหนูอีกครั้งแล้ว

 

 ตอนนี้หนูก็อยู่กับลุงไปก่อนน่ะ มาลุงจะเป็นพ่อให้หนูเอง

 

 ไหนลองเรียกคุณพ่อสิ"