แต่ก็ไม่มีเลยสักหยดที่จะไหลออกมา ..........

 และแล้วกระบวนการดูดมาน่าก็เริ่มขึ้น 

ร่างไอ้ตุ๋นกระตุกขึ้นอย่างรุนแรง

"ไม่เป็นไรน่ะ ใจเย็นๆ"

 เวโรนิก้าเอ่ยอย่างอ่อนโยนพร้อมกับกอดร่างไอ้ตุ๋นไว้

 คำปลอบประโลมของเธอและไออุ่นที่เธอมอบให้

 ทำให้ไอ้ตุ๋นคลายความตื่นกลัวไปจนหมด

 มันกอดร่างงามตรงหน้าแน่นพร้อมกับซุกหน้าลงบนหน้าอกคู่นั้น

และค่อยๆหลับไป พร้อมวิญญาณและพลังมาน่าจะเหือดหายไปจากร่าง

เวโรนิก้าลูบใบหน้าของร่างไร้วิญญาณนั้นเบาๆ

 ถ้าไม่นับสีผิวที่ซีดเซียวแล้ว

 สภาพของไอ้ตุ๋นตอนนี้ก็เหมือนกับคนกำลังหลับไม่มีผิด

 แต่กระนั้นก็อดทำให้แวมไพร์สาวใจหายไม่ได้

 ผู้ชายคนนี้เป็นคนแรกในรอบหลายสิบปีที่ทำให้เธอรู้สึกหวั่นไหว

 แม้ภายในใจเธออยากเก็บเขาไว้

 แต่เพราะภารกิจเพื่ออาณาจักร ทำให้เธอไม่อาจฝืน

 ที่เธอทำได้อย่างเดียวก็คือการส่งเขาไปอีกโดยไม่ทรมาน

"อย่างน้อยเจ้าก็ไม่ตายเปล่าน่ะ"

 เวโรนิก้าเอ่ยเสียงเรียบหลังจากนำร่างไร้วิญญาณ

ของไอ้ตุ๋นมาวางนอกรถ แวมไพร์สาวจัดการร่ายมนต์ธาตุไฟบทเล็กๆ

 แต่แค่นั้นก็พอฌาปนกิจร่างของชายหนุ่มให้มอดไหม้ไปได้

 ก่อนที่ทุกอย่างจะจบลงพร้อมกับเสียงรถที่พุ่งทะยานออกไป

"อาร์ตตตต หายไปไหนมาตั้งนานน่ะเราน่ะ 

รู้ไหมพี่เป็นห่วงเราแค่ไหน"

 พี่แพรเอ่ยเสียงใสเมื่อเห็นคู่รักรุ่นน้องเข้ามาตรงหน้า

 แม้เธอจะเก็กเสียงเข้มทำเป็นดุนายอาร์ตแค่ไหน

 แต่ไม่ว่าใครฟังดูก็รู้ว่าเธอดีใจจนแก้มปริ

 นายอาร์ตเองก็ดูออก เขาขอโทษเธอที่ทำให้เธอเป็นห่วง

 พร้อมกับยอมเป็นเด็กดีให้คุณครูแพรวาตีเบาๆหนึ่งที

"รู้ว่าอาร์ตจะมาพี่เลยซื้อของที่อาร์ตชอบมาเตรียมไว้เยอะเลย

 เนี่ยก็อุ่นเสร็จพอดี อาร์ตไปอาบน้ำก่อนไหม จะได้มากินเลย"

 หญิงสาวเอ่ยเสียงหวานอย่างมีความสุข

 ก่อนที่เธอจะเปิดเตาไมโครเวฟแล้วเอาไข่พะโล้ในนั้นออกมาจัดวาง

 จนตอนนี้มีของแทบจะเต็มโต๊ะอาหารแล้ว

"วันนี้พี่แพรมีงานด้วยเหรอ"

 นายอาร์ตเอ่ยอย่างแปลกใจ

 วันนี้เป็นวันหยุดแต่หญิงสาวตรงหน้ากับอยู่ในชุดทำงาน

 เสื้อเชิ้ตสีขาวสวนทับด้วยสูทสีดำ

"อือ จริงๆวันนี้บอสพี่เรียกประชุมน่ะ

 แต่พี่พอรู้ว่าอาร์ตจะมาพี่ก็บอกบอสพี่ว่าป่วย

 แล้วก็โดดกลับมาคอนโดนี่แหละ"

"พี่แพร ......." นายอาร์ตเอ่ยเสียงอ่อน

 ก่อนที่เขาจะตรงเข้าไปสวมกอดเธอจากด้านหลัง

 แม้หญิงสาวจะแปลกใจเล็กน้อยแต่เธอก็ยอม

ให้เขากอดดีๆโดยไม่ขัดขืน

 สักพักชายหนุ่มก็หันร่างเธอเข้าหาเขาก่อน

ที่จะประทับจูบลงบนปากเรียวสวย ........

 แต่เพราะด้วยสัญชาติญาณของเธอ

 เธอก็รับรู้ถึงความผิดปกติได้

 จูบนี้ไม่เหมือนจูบครั้งก่อนๆที่เป็นการเล้าโลมก่อนจะมีเซ็กส์

 จูบนี้มันเป็นจูบที่เต็มไปด้วยความวุ่นวายสับสน

 ราวกับผู้จูบ มีอะไรติดค้างอยู่ในใจ

"อาร์ต เป็นอะไรหรือเปล่า" พี่แพรเอ่ยถามเบาๆหลังจากถอนปากแล้ว

"ผมต้องไปแล้ว พี่แพร" นายอาร์ตเอ่ยเสียงเศร้า

"อะไรอาร์ต อาร์ตจะไปไหน"

"ผมจะไปที่อื่นครับพี่แพร ไกลจากที่นี่มาก 

แล้วก็ไม่รู้จะได้กลับมาเมื่อไหร่"

"แล้วที่อื่นมันที่ไหนอาร์ต อาร์ตกำลังจะไปไหน" 

พี่แพรเอ่ยเสียงดังลั่น พร้อมกับพยามคาดคั้นหนุ่มรุ่นน้องเต็มที่

 แต่เมื่อไม่ได้ผล เธอก็ค่อยๆเงียบลง 

ก่อนจะพูดขึ้นใหม่ว่า "งั้นพี่ไปด้วย"

"ไม่ได้ ............. พี่แพรไปกับผมไม่ได้"

"ทำไมอาร์ต นี่มันอะไรกันพี่ไม่เข้าใจ 

อยู่ๆอาร์ตก็มาบอกกับพี่ว่าจะไปแล้ว จะไปไหนก็ไม่บอก

 พี่จะไปด้วยก็ไม่ยอม อ้อออออออ จะไปอยู่กับคนอื่นใช่ไหม

 อาร์ตบอกพี่มาน่ะมันเป็นใคร บอกพี่มา !!"

 พี่แพรโวยวายดังลั่น พร้อมกับตั้งท่าเตรียมหลั่งน้ำตาอีกแล้ว

 ทั้งหมดนี้นายอาร์ตก็คิดไว้แต่แรกแล้วว่ามันต้องเกิด

 เมื่อแผน A ไม่ได้ผล ก็ต้องใช้แผน B ล่ะ

"พี่แพร ......... ผมขอโทษ"

 ทันทีที่พูดจบนายอาร์ตก็ร่ายมนต์พร้อมกับวาดมือผ่านหน้าหญิงสาว

 ได้ผล!! หญิงสาวหลับกลางอากาศทันทีแต่ก่อนที่เธอจะล้มลง

 นายอาร์ตก็ช้อนรับร่างเธอไว้อย่างง่ายดาย

 ก่อนจะอุ้มเธอลงไปนอนบนเตียง

อย่างที่วิเวียนเคยบอกไว้ แม้นายอาร์ตจะเรียนมนต์พลังธาตุไม่ได้

 แต่กับมนต์โลกเก่า นายอาร์ตก็พอเรียนได้อยู่

 ดังนั้นเขาก็เลยขอให้พรีสสาว​

สอนมนต์ให้เขาสัก 2-3 บท ซึ่งบทแรกก็คือมนต์นิทรานี่แหละ ......

 หลังจากที่สะกดพี่แพรให้หลับได้แล้ว

 นายอาร์ตก็เอามือเตะไปที่ขมับทั้งสองข้างของเธอ

 เพื่อจะร่ายมนต์บทที่สองทันที

และพอนายอาร์ตลืมตาขึ้น

 เขาก็พบว่าตัวเองยืนอยู่บนสถานที่ๆหนึ่ง 

ที่บรรยากาศมืดมิดไปหมด

 มีเสียงสลัวๆเท่านั้นที่ส่องให้ยังพอมองเห็นได้บ้าง 

นายอาร์ตหันไปมาช้าๆก่อนจะพบเงาร่างอีกคนหนึ่งยืนอยู่ไม่ไกล

 นายอาร์ตจึงเดินเข้าไปหาร่างนั้นทันที

"นี่มันอะไรกันอาร์ต เกิดอะไรขึ้น" เงาร่างนั้นก็คือพี่แพรนี่เอง

"ที่นี่ก็คือโลกในจิตใต้สำนึกครับพี่แพร ผมใช้เวทย์มนต์พาเรามาที่นี่"

"อาร์ต ....... อาร์ตพูดอะไร พี่ไม่เข้าใจ" 

พี่แพรร้องถามเสียงสูง แต่นายอาร์ตก็ไม่ตอบอะไร

 เขาจัดการร่ายเวทย์ต่อ มือของเขาเรืองแสงสีทองขึ้นมาทันที

 ก่อนที่มันจะสว่างจ้า

 แล้วกลายเป็นกล่องสีทองใบใหญ่ลอยคว้างเหนือฝ่ามือ

มนต์บทนี้ แท้จริงแล้วก็คือมนต์ลบความทรงจำนี่เอง

 มันเป็นมนต์ที่ชาว wonderland 

ใช้ลบความจำส่วนเกินที่ดูดจากมาน่า แน่นอนเมื่อลบตัวเองได้

 มันก็ลบคนอื่นได้ แม้การลบความจำคนอื่นใน wonderland

 จะเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เลย

เพราะคนที่นั่นจะเรียนรู้เวทย์ป้องกันกันทุกคน

 แต่มันก็ยังใช้ลบความจำคนในโลกอื่น อย่างโลกปัจจุบันนี้ได้

พี่แพรถึงกับอึ้งจนตาค้าง

 ที่อยู่ๆก็เห็นหนุ่มรุ่นน้องเสกกล่องสีทองกลางอากาศ 

แต่พอเธอตั้งสติได้

 อะไรบางอย่างก็ร้องเตือนถึงความไม่ชอบมาพากลของกล่องนั้น

 เธอจึงตะโกนถามทันที "อะไรน่ะอาร์ต"

"กล่องนี้เขาเรียกว่ากล่องความจำครับพี่แพร

 แต่ละกล่องก็จะบรรจุความทรงจำของแต่ละเรื่องเอาไว้

 กล่องนี้ก็เหมือนกัน" 

ทันทีที่เขาอธิบายกับหญิงสาวเสร็จ

 เขาก็เอื้อมมือไปบีบกล่องอย่างแรงทันที !!

 ทำให้เจ้ากล่องนั้นหดลงทันทีหนึ่งส่วน

พร้อมกับเสียงหวีดร้องอย่างตกใจของ หญิงสาว

 นั่นเพราะเธอตกใจไม่น้อยที่อยู่ๆเหมือนมีใครเอาเข็มมาทิ่มในหัวเธอ 

ครั้นพอจะถามชายหนุ่มตรงหน้าว่านี่มันอะไรกัน

 เธอก็พบเรื่องที่ทำให้เธอตกใจยิ่งกว่า

เธอลืมชื่อชายหนุ่มตรงหน้าไปแล้ว

"นี่มันอะไรกัน ทำไมพี่นึกชื่อเธอไม่ออก" 

พี่แพรหวีดร้องอย่างตื่นกลัว

"ผมขอโทษครับพี่แพร แต่ผมไม่มีทางเลือก พี่ลืมผมซะเถอะ"

"ฝีมือเธอใช่ไหม เธอทำอะไรกับพี่ !!"

"พี่แพร ........ ผมรู้น่ะครับว่าพี่รักผมแค่ไหน ตรงนี้ผมซึ้งใจจริงๆ

 แต่ผมเองก็รู้เหมือนกันว่าพี่จะทำอย่างไรถ้าวันหนึ่งผมต้องหายไป 

ผมต้องไปแล้วน่ะครับพี่แพร

 แต่ผมก็ไม่อยากให้การไปของผมกลายเป็นสาเหตุให้พี่ทำร้ายตัวเอง

 ผมอยากให้พี่เริ่มต้นชีวิตใหม่

 แต่ถ้าพี่ยังมีความทรงจำเรื่องผมอยู่พี่ก็จะเริ่มไม่ได้

 ผมจำเป็นต้องทำแบบนี้ ผม..."

"เธอก็เลยลบความจำเรื่องเธอไปจากพี่งั้นเหรอ .....

 นี่น่ะเหรอที่เธอบอกว่าเธอรู้ .....

 เธอคิดเหรอว่าแบบนี้พี่จะมีความสุข .... เธอมันไม่เคยรู้อะไรเลย !!"

"พี่เกลียดเธอออออ !!"

นายอาร์ตค่อยๆลูบผมหญิงสาวเบาๆ ตอนนี้เธอหลับไปแล้ว

 ผลจากการใช้เวทย์ลบความจำของเธอ

จะทำให้เธอหลับไปแบบนี้สักพัก

 แต่นั่นก็นานพอให้อาร์ตเก็บข้าวของทุกอย่าง รูปภายทุกใบ 

อะไรก็ตามที่จะทำให้เธอนึกถึงเขาออกมาจากคอนโด

 หลังจากเก็บของเสร็จ

 เขาก็เดินไปจูบๆเบาที่ใบหน้าสวยหวานของเธอ 

เพื่อบอกลาเป็นครั้งสุดท้าย

"ดูแลตัวเองดีๆน่ะครับพี่แพร"

ตอนนี้เข้าสู่เวลาพลบค่ำแล้ว

 บนถนนหนทางเงียบเชียบราวกับไม่มีใครอยู่สักคน 

มีเพียงนายอาร์ตคนเดียวที่แบกเป้บนบ่าเดินไปตามทางเดิน

 ตอนนี้ในใจเขาสับสนไปหมด 

ใจหนึ่งก็ดีใจที่ทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย แต่อีกใจก็ว้าวุ่น 

ว่าที่เขาทำไปทั้งหมดมันถูกแล้วหรือไม่ 

ทำแบบนี้จะดีกับพี่แพรจริงๆเหรอ ..... แต่ช่างเถอะ

 ทุกอย่างมันไปเกิดไปแล้ว จะมานึกย้อนเสียใจทีหลังก็ไม่ได้อะไร 

เมื่อคิดได้ดังนั้น นายอาร์ตก็สูดหายใจเข้าปอดช้าๆ

 พร้อมกับเดินทางกลับบ้านทันที

แต่ไม่ทันที่เขาจะเดินไปได้ไกล แสงไฟหน้าของรถคันหนึ่งก็สว่างจ้า 

เล่นเอานายอาร์ตถึงกับต้องหรี่ตาหลบแสง

 เจ้ารถคันนั้นแล่นมุ่งหน้าเข้าหานายอาร์ตช้าๆ