"เฮ้ยยยยย !" เจ้าแวมไพร์ร้องลั่น

 จะไม่ให้มันตกใจได้ยังไงในเมื่อชายหนุ่ม

ที่มันกำลังล็อกไว้แน่นหนาตรงหน้า

 อยู่ๆก็มีพละกำลังมหาศาลขึ้นมาซะอย่างนั้น

 สองแขนที่มันล็อกไว้แน่นเมื่อครู่ โดนชายหนุ่มค่อยๆง้างออก 

ไม่แค่นั้น พอง้างได้สุดแล้ว

 ชายหนุ่มก็เหวี่ยงร่างของมันลงกระแทกพื้นอย่างแรง

 ก่อนที่เขาจะวิ่งหนีออกจากวงล้อมไปอย่างรวดเร็ว

"ไอ้เหี้ยเอ๊ยยยยย จับยังไงของมึงว่ะ" 

เจ้านกการ้องลั่นอย่างไม่สบอารมณ์

 ก่อนมันจะพ่นลูกไฟขนาดเล้กใส่ลูกลูกน้องมันทันที

 ลูกไฟนี้สร้างจากเวทย์เลเวล 1 เท่านั้น 

มันเลยไม่มีอันตรายถึงชีวิต

 แต่ก็เพียงพอจะทำให้เจ้าแวมไพร์ร่างยักษ์นั่นกระเด็นไปไกล

 หลังจากสำเร็จโทษลูกน้องแล้ว

 เจ้านกกามาโฮนก็หันไปมองนายอาร์ตก่อนจะเอ่ยเสียงเหี้ยมเกรียม 

"มึงหนีกูไม่พ้นหรอก !!"

ชายหนุ่มหันมาเหลียวมองด้านหลังเล็กน้อย

 เขารู้สึกแปลกใจอยู่นิดๆที่ไม่เห็นเจ้าพวกปีศาจนั่นตามมาเลย

 แต่จะเพราะอะไรก็ไม่รู้ล่ะ

 เขารีบเร่งฝีเท้าในเร็วขึ้นโดยมีจุดหมายก็คือประตูทางออกตรงหน้า

 ชายหนุ่มยิ้มอย่างมีความหวัง ถ้าเขาสามารถพ้นประตูนี้ไปได้

 เขาก็จะหนีพวกปีศาจนั่นพ้นแล้ว ชั่วอึดใจเดียว

 เขาก็ก้าวพ้นประตูนั้นไปได้อย่างง่ายดาย

แต่ ...... เขากลับต้องเบิ่งตาค้างอย่างตื่นตกใจ

 ทั้งๆที่เขาก้าวผ่านประตูทางออกไปแล้วแท้ๆ

 แต่ปรากฏว่าร่างของเขากลับมาโผล่ในสวนสาธารณะเหมือนเดิม !

 นี่มันอะไรกัน เขาได้แต่ตั้งคำถาม

 เมื่อครู่เขาวิ่งออกไปทางประตูทางทิศตะวันออก

 ตามปกติมันต้องออกไปเจอถนนใหญ่สิ

 ไม่ใช่มาโผล่ตรงทิศใต้ของสวนแบบนี้

 ชายหนุ่มกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ นี่ไม่ใช่เวลามาหาเหตุผล

 ถ้าตอนนี้เขาอยู่บริเวณทิศใต้

 ถ้างั้นเขาก็วิ่งออกไปทางประตูทิศใต้ก็ได้

แต่สุดท้าย มันก็เหมือนเดิม ไม่ว่าเขาจะวิ่งออกประตูไหน

 ร่างของเขาก็กลับมาโผล่ในสวนสาธารณะเหมือนเดิม

 ชายหนุ่มที่วิ่งไปมาอยู่หลายสิบรอบทรุดนั่งลงอย่างหมดแรง

 ตอนนี้หัวเขาตื้อไปหมด

 "นี่มันอะไรว่ะ ทำไมเราหนีออกไม่ได้ว่ะเนี่ย

 หรือนี่มันเพราะอิทธิฤทธิ์ของพวกปีศาจว่ะ"

"เออ .... มึงเข้าใจถูกแล้ว ตอนนี้มึงอยู่ในเขตอาคมของท่านมาโฮน

 ไม่ว่ามึงจะกระเสือกกระสนยังไง มึงก็ไม่ทางออกไปได้หรอก"

เจ้าแวมไพร์ร่างยักษ์เมื่อครู่นั่นเอง

 มันยืนมองอาร์ตตาลุกวาวอย่างอาฆาตแค้น

 มือข้างหนึ่งก็ลูบไล้รอยไหม้บริเวนหน้าอก

 มันค่อยๆย่างเท้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆพร้อมกับเอ่ยเสียงเหี้ยม

 "เพราะมึง กูเลยโดนท่านมาโฮนลงโทษ !!"

แต่ชายหนุ่มไม่สนใจ เขาร้องออกมาคำนึงก่อนจะรีบลุกวิ่งหนีทันที

 แต่ไม่ทันที่เขาจะวิ่งไปได้ไกล

 ก้อนน้ำแข็งขนาดเท่ากำบั้นก็พุ่งกระแทกหลังเขาอย่างแรง

 จนเขากระเด็นลมกลิ้งไปไกล

 เจ้าแวมไพร์หัวเราะอย่างลิงโลดที่เห็นการโจมตีดอกแรก

ของมันเข้าเป้าอย่างจัง ว่าแล้วมันก็ร่ายมนต์สร้างก้อนน้ำแข็งอีกก้อนทันที

นายอาร์ตที่นอนฟุบบาดเจ็บอยู่นั้นหันกลับไปมอง

 เจ้าแวมไพร์ที่ค่อยๆเดินมาหาเขาช้าๆ

 ก้อนน้ำแข็งในมือมันก็เอามาโยนเล่นอย่างสบายอารมณ์

 แต่สายตาของมันนี่สิ มันจ้องมาที่เขาไม่กระพริบ

 แถมสายตาที่ชวนขนลุกนี้ทำเอาเขาตื่นกลัวไปทั้งร่าง

 ตอนนี้ชายหนุ่มอยากจะลุกขึ้นแล้ววิ่งหนีไปให้ไกลที่สุด แต่ทะว่า

 การโจมตีของเจ้าปีศาจเมื่อครู่มันช่างรุนแรงเหลือเกิน

 มันเล่นงานเขาจนไม่ทีเรี่ยวแรงจะลุกขึ้นได้เลย

"อย่าเข้ามา ไปให้พ้น ไอ้ปีศาจ !!" 

ตอนนี้ชายหนุ่มไม่รู้จะทำอย่างไรแล้ว 

เขาทำได้แต่เพียงร้องตะโกนดังลั่น แม้จะรู้ว่าไม่มีทางก็ตาม

"มึงสั่งกูเหรออออออออ !" เจ้าแวมไพร์ร้องลั่น

 ก้อนน้ำแข็งในมือถูกซัดออกอย่างรวดเร็ว

 ก้อนน้ำแข็งพุ่งเข้ากระแทกที่หน้าอกของชายหนุ่มอย่างแรง

 ร่างของชายหนุ่มกระเด็นตามแรงน้ำแข็งอีกครั้ง

 ก่อนจะกระอักเลือดออกมาคำใหญ่ ตอนนี้ชายหนุ่มหมดท่าแล้ว

 แม้แต่เสียงจะเปล่งออกมาก็ไม่มี

เจ้าแวมไพร์ยิ้มสะใจอีกครั้ง 

และทันทีที่มันเดินเข้ามาถึงตัวของชายหนุ่ม

 มันก็ใช้มือใหญ่โตแข็งแรงของมันคว้าจับเข้าที่ข้อเท้าของเขาทันที 

"ท่านมาโฮนสั่งไว้ให้เอาตัวมึงไปเป็นๆ

 แต่ไม่ได้บอกว่าห้ามหักแขนหักขามึงนี่หว่า

 ดังนั้นกูขอข้อเท้ามึงก่อนล่ะกัน ถือซะว่าใช้กรรมที่มึงทำกับกูไง ฮ่าๆๆ"

"อ๊ากกกกกก" เสียงร้องของนายอาร์ตดังลั่น

 เขาพยามดิ้นรนหนีเต็มที่แต่ก็ไม่อาจจะหลุดจากมือแข็งแรงนั้นได้เลย

 แถมเจ้าแวมไพร์ก็ยิ่งบีบหนักขึ้นเรื่อยๆ

 ข้อเท้าของเขาตอนนี้สภาพก็เหมือนกับ

ก้อนดินก้อนเล็กๆที่กำลังโดนบีบอย่างแรง ไม่ช้าต้องแตกละเอียดแน่ๆ

 ชายหนุ่มที่พยามหาทางรอดอย่างเต็มที่เริ่มมองไม่เห็นทาง

 เพราะตอนนี้ลำพังตัวเขาก็เอาตัวรอดไม่ได้แน่

 ความหวังเดียวก็คือภาวนาให้ใครสักคนมาช่วย แต่จะเป็นใครล่ะ ....

แต่แล้วจู่ๆภาพของหญิงสาวผมสีเงินก็ลอยแว๊บขึ้นมา

 ชายหนุ่มไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าทำไมตอนนี้ถึงนึกถึงเธอ

 ทั้งที่เมื่อครู่เขาพึ่งโกรธ เกลียด หวาดกลัว ตัวเธอแท้ๆ

 แต่ในยามคับขันแบบนี้ สัญชาติญาณของเขากับนึกถึงเธอเป็นคนแรก

 แต่เธอจะมาช่วยเขาได้ยังไง ตอนนี้ตัวเธออยู่บ้านไอ้ตุ๋นนี่

 แถมเมื่อนึกย้อนกลับไป เขาเองก็พึ่งไปตบหน้าเธอด้วย

 แบบนี้เธอจะมาช่วยเขาเหรอ ยิ่งคิดก็ยิ่งท้อ

 ชายหนุ่มที่หมดสิ้นทางออกทำได้แต่เพียงเอ่ยออกมาแผ่วเบา "วิเวียน ...."

"หมัดอัดกระแทก .!!"

เสียงใสๆที่คุ้นเคยตวาดก้อง พร้อมกับเวทย์มนต์ธาตุลมเลเวล 4 ที่รุนแร

 แรงลมจำนวนมหาศาลพุ่งกับกระแทกเจ้าแวมไพร์จากด้านบน

 พริบตาเดียวบริเวนนั้นก็เกิดเป็นหลุดขนาดใหญ่โดยมีร่างเจ้าแวมไพร์โดน

อัดจนแหลกเหลวอยู่ตรงกลาง

หญิงสาวผมสีเงินลอยอยู่เหนือบริเวนปากหลุม

 ร่างของเธอหอบอย่างเหน็ดเหนื่อย

 เหงื่อกาฬจำนวนมากผลุดขึ้นตามร่างกาย

 จนเสื้อกล้ามสีขาวเปียกชื้นขึ้นมาทันที

 ทำให้เห็นลึกไปถึงเต้างามทั้งคู่ที่โด่งชั้นปราศจากบราข้างใน

 ส่วนกางเกงสั้นกุดสีขาวนั่นก็เช่นกันมันชั่งรัดแน่น

จนโคกหีนูนเด่นขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด

สภาพของหญิงสาวตอนนี้ช่างยั่วยวนไปอีกแบบ

 เล่นเอานายอาร์ตลืมสถานการณ์เลวร้ายเมื่อครู่ไปปลิดทิ้ง

 ท่อนควยเขาค่อยๆพองขึ้นมาอย่างรู้งาน

 แต่ไม่ทันที่เขาจะว่าอะไรต่อหญิงสาวก็เข้ามาพยุงเขาทันที "ไปเร็วอาร์ต"

ไม่นานนักหนุ่มสาวทั้งสองก็หลบเข้าไปแอบ

ในห้องน้ำของสวนอย่างรวดเร็ว

 สถานการณ์ตอนนี้เธอต้องพาชายหนุ่มไปหลบในที่ปลอดภัยเสียก่อน

 นั่นเพราะเธอต้องการดูอาการบาดเจ็บของเขา

 วิเวียนตรงเข้าถลกขากางเกงชายหนุ่มขึ้นทันที

 หญิงสาวยิ้มอย่างดีใจที่ชายหนุ่มแค่พกช้ำเล็กน้อยไม่ถึงกับข้อเท้าหัก

 โชคดีที่มนต์ติดตามตัวของเธอยังไม่คลาย

 ทันทีที่อยู่ๆสัญญาณจากมนต์หายไปเธอก็รู้ด้วยสัญชาติญาณทันทีว่าเกิด

เรื่องร้ายกับชายหนุ่ม

 และเมื่อเธอเหาะทะยานมาถึงจุดสุดท้ายที่สัญญาณหาย

 เธอก็ได้พบว่ามีใครบางคนกางเขตอาคมล้อมรอบอยู่

 หญิงสาวใช้เวลาอยู่นานจนเหงื่อกาฬผลุดขึ้นเต็มหน้า

กว่าจะแทรกผ่านเขตอาคมได้

 โชคดีที่เธอทำทันเวลาจึงสามารถช่วยชายหนุ่มได้ทันท่วงที

 แต่ปัญหามันอยู่หลังจากนี้นี่แหละ

 การแทรกเข้าไปในเขตอาคมนั้นยากแล้ว 

แต่การจะออกนี่สิยากยิ่งกว่า เธอจะทำอย่างไรดี ......

 ถึงจะพาชายหนุ่มออกไปได้

นายอาร์ตเองก็มองหญิงสาวตรงหน้าตาไม่กระพริบ

 ตอนนี้เธอนั่งคุกเข้าตรงหน้าเขา สองมือของเธอก็นวดเฟ้นเบาๆตรงข้อเท้า 

ไอ้อาการปวดเมื่อครู่ก็ค่อยๆหายไปช้าๆ

 ชายหนุ่มหันไปมองหน้าเธอด้วยความดีใจ

 สีหน้าของเธอเวลาที่เธอทำอะไรจริงจังมันช่างดูน่ารักจริงๆ

 เธอชอบปากเม้นนิดๆ คิ้วสองข้างผูกกันเป็นโบว์ 

ใบหน้าแบบนี้นี่มันดูตลก น่ารัก แล้วก็เซ็กซี่ใน เวลาเดียวกัน

 อย่างประหลาด

 ชายหนุ่มมองใบหน้าหญิงสาวอย่างเพลิดเพลินก่อนที่เขาจะสะดุด ......

 แก้มของเธอ ซีกหนึ่งมันยังแดงก่ำอย่างเห็นได้ชัด

 ทำให้เขานึกขึ้นมาได้ทันทีว่าเมื่อไม่นานนี้เขาพึ่งทำร้ายเธอไป

 เขาไม่รู้เลยว่าที่เขาทำมันรุนแรงขนาดนี้

 ใบหน้าสวยงามของเธอถึงยังได้แดงก่ำไม่หาย

"แก้มเป็นไงบ้าง" ชายหนุ่มเอ่ยถามทันที

 เสียงของเขาอ่อนลงไปมาก

 นี่คงเป็นเพราะความรู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำลงไปล่ะมั้ง

"ห่วงเหรอ" หญิงสาวลากเสียงสูงล้อเลียน