เราไปค่ายพระรามหกเที่ยวพระราชนิเวศน์กัน

  แดดวันนี้อย่างร้อนเลย ผมเดินไปก็คุยไป

  ผมก็สันดานไม่ดี...เวลาเดินกะผู้หญิงสองต่อสองแล้วมันอิน

  ผมก็กึ่งคุยกึ่งจีบแพมไปเรื่อย   

   "ยังไม่มีแฟนเหรอเนี่ย....แพมก็น่ารักออก ทำไมอ่ะ

  เอาแต่เรียนหนังสือเหรอ..."

   "ไม่มีใครสนใจแพมหรอกค่ะ แพมขี้โรค..."

   "ขี้โรค...โรคไร ก็เห็นปกติดีนี่นา"

   "ไม่หรอกค่ะพี่ แพมไม่ค่อยสบายจริงๆ"

   ผมยังงงว่าโรคอะไร ที่ผมเห็นเธอป่วยก็คงจะเพียงเมาเครื่องบิน

  แต่พอเที่ยวเสร็จกำลังจะออกมา  

แพมเกิดอาการอยากอาเจียนอีกแล้ว

   ผมพาเธอไปโคนต้นไม้แล้วก็อาเจียนออกมานิดหน่อย 

  ผมตกใจมาก เมื่อเช้ายังสดใสไม่มีอาการอะไรเลย สงสัยเธอป่วยแน่ๆ

 แต่ก็ยังให้ผมพามาเที่ยว 

  แพมเดินไปที่รถขายน้ำ ซื้อน้ำดื่มมา 1 ขวดและซื้อโค้กมาให้ผม 1

 กระป๋อง ผมหาต้นไม้ร่มๆ นั่งลง

 แพมดื่มน้ำและผมเองก็เปิดกระป๋องเทโค้กใส่ปาก

  โคตรร้อนขนาดนี้ได้น้ำซ่าก็กระชุ่มกระชวยขึ้นมา ผมหันมาทางแพม

  เธอเหงื่อแตกแต็มหน้า ผมล้วงไปเอาผ้าในเป้ผมมาเช็ดหน้าให้

   "พี่ก้อง...เอ่อ..แพมขอกินด้วยได้มั๊ย..."

   "เฮ้ย จะดีเหรอ พี่กินไปแล้วอ่ะ เดี๋ยวพี่ไปซื้อให้ใหม่ดีกว่า"

   "ไม่เอาอ่ะคะ แพมกินไม่หมด นะๆ ขออึกนึง"

   ผมเอาผ้าเช็ดๆปากกระป๋องก่อนยื่นให้ แพมกรอกมันเข้าปากไม่ยั้ง

  และไม่นานนักมันก็หมด

  น้ำตาลมากมายในน้ำดำทำให้เธอหายเป็นปลิดทิ้ง

  หลังจากได้นั่งพักสักแป๊บ...

   "เอ้า..ไปต่อยัง"

   ผมลุกขึ้นยืนและยื่นมือให้เธอจับเพื่อดึงขึ้นมา

  แพมไม่ได้คิดอะไรมากมายเธอจับมือผมและโหนตัวยืนขึ้นมา

  แต่ผมกลับไม่ได้ปล่อยมือเธอ

  แพมพยายามดึงมือกลับผมถึงปล่อยมือ

  ผมพาแพมขึ้นเขาหินเหล็กไฟก่อน

 และลงมากินก๋วยเตี๋ยวก่อนพากลับไปโรงแรม 

   "เหนื่อยป่ะ คนเก่ง ดูหน้าอิดโรยจัง เดินไหวเป่าเนี่ย อยากอ้วกอีกมั๊ย"

   "เดี๋ยวแพมนอนพักแป๊บนะ เย็นนี้ไปเล่นน้ำกัน"

   "ให้พี่อยู่เป็นเพื่อนนะ เดี๋ยวเกิดอาการขึ้นมาอีก"

   "คงไม่แล้ว แต่ถ้าพี่อยากอยู่ก็ได้ พี่เปิดประตูระหว่างห้องเอาแล้วกันนะ"

   แล้วสาวน้อยก็ขึ้นเตียงนอน ผมกลับมาดูทีวีที่ห้อง สักครู่ผมกลับไปดู  

แพมหลับไปแล้ว เวลาผู้หญิงหลับเนี่ย...น่ารักทุกคน

  แพมน่ารักมากๆตอนนี้ จนผมอดใจไม่ได้

 ก้มลงไปเอามือลูบหัวและแอบหอมแก้มเธอครั้งนึง 

 ก่อนจะกลับไปดูหนัง และผมก็หลับไป นานแค่ไหนไม่รู้

 ผมรู้สึกว่ามีคนมานั่งที่เตียงผมแล้วเอามือมาเล่นที่จมูกผม เล่นคิ้วผม

  และลงมาจูบที่หน้าผากผม และสุดท้ายก็จับตัวผมเขย่า

   "ตื่นได้แล้วพี่ก้อง สี่โมงแล้ว เดี๋ยวไม่ได้เล่นน้ำกัน"

   "อ้าว ตื่นนานแล้วเหรอ เอาสิ..แพมไปเปลี่ยนชุดนะ"

แพมวิ่งกลับไปห้อง ส่วนผมยังบิดตัวอยู่บนเตียงอีกก่อนลุกไปเข้าห้องน้ำ  

และจะเปลี่ยนเป็นกางเกงว่ายน้ำ

  ผมถอดกางเกงออกตามประสาเคยตัวที่อยู่คนเดียวเสมอ

  แต่ลืมไปว่าประตูระหว่างห้องเราสองคนเปิดอยู่

  แพมเดินเข้ามาเมื่อไหร่ไม่รู้

  เธอเห็นผมเปลือยเหลือแต่กางเกงในกับเสื้อกล้ามสีดำ

  ผมหันมาถึงกับผงะ และนึกได้ว่าผมเปลือยอยู่

  แพมก็รีบวิ่งกลับไปห้อง ผมรีบแต่งตัวและรีบไปเคาะห้อง

  สาวน้อยแง้มประตูออกมา ผมยิ้ม...

"ขอโทษที พี่....เอ่อ คิดว่าอยู่คนเดียว..."

"เห็นหมดเลย 5555 ใส่กางเกงใน.....สีขาวด้วย"

"โทษๆๆๆ ไปๆ ลงๆ"

เย็นวันนั้นผมว่ายน้ำในสระ แพมอยุ่ในชุดว่ายน้ำสีชมพู 

 แม้เป็นชิ้นเดียว แต่ก็เห็นสัดส่วนของเธอได้ดี

  ผมสังเกตว่าแพมแอบดูเป้าผมบ่อยๆ ผมเลยลงน้ำไปอย่างรวดเร็ว

  แพมถึงกับช้อคเมื่อเห็นผมว่ายน้ำแบบตัวโรงเรียน เธอว่ายได้

 แต่ไม่ได้เก่งมากมาย ผมเลยว่ายใกล้ๆเป็นเพื่อนคุยไป 

"พี่ดำน้ำได้นานมั๊ยอ่ะ"

"ก็พอได้ ไม่รู้สิ ไม่ได้ดำนานแล้วอ่ะ"

"วันนี้พี่ดำนานแน่นอน แพมทำสร้อยข้อมือหลุดตกลงไปอ่ะ"

"อ้าวเหรอ สีไรอ่ะ....สีฟ้าๆหรือเปล่า 

 ตรงไหนอ่ะ โห....สีฟ้าด้วย จะหาเจอมั๊ยเนี่ย"

"พี่ ไม่รู้สิ แม่ให้มา มันไพลินอ่ะพี่ แพงด้วย เดี๋ยวแพมช่วยหานะ"

จากนั้นกลายเป็นเรื่องทันที 

 ผมดำน้ำขึ้นลงในส่วนน้ำลึกสุด ส่วนแพมดูแถวน้ำตื้น

  นานเกือบครึ่งชั่วโมงแล้วผมเจอมันอยู่กลางสระ กลางจริงๆ

  ผมเอาสร้อยไปใส่ให้แพม เธอยื่นมือมาให้

  แต่ผมบอกให้เธอหันหลังมาให้ แล้วผมเดินเข้าไปประกบด้านหลัง

  และเอามือโอบรอบตัวเธอไปใส่สร้อยมือให้

  แน่นอน...ส่วนล่างของผมได้ทักทายกับเนื้อตัวส่วนล่างของแพมแล้ว

  พอใส่เสร็จ เธอก็หันกลับมาผลักผม แล้วรีบว่ายน้ำหนีไป

"พี่ก้องอ่ะ แกล้งแพมนะ"

"หนีให้ได้นะ ไม่งั้นจะจับอีก"

แล้วผมก็จับเธอได้อีกจริงๆ ผมเอามือจับเข้าที่เอว

  สาวน้อยบ้าจี้ดิ้นไปมาในน้ำ ยิ่งดิ้นผมยิ่งรัดแน่น และเมื่อผมรัด

 เธอไม่มีทางหนีกล้ามแขนได้แลย ระหว่างที่เราเล่นกันนั้น

 ส่วนล่างของผมถูกตัวเธอหลายครั้ง 

"พี่พอเหอะ...ขึ้นห้องกัน"

ทันทีที่กลับขึ้นมา แม่มีกระดาษมาแปะหน้าห้อง

"กินข้าวเองนะ วันนี้สมาคมเลี้ยงต้อนรับ ดูแลน้องแพมด้วย"

"เอาไง..คนดี"

"ไม่รู้สิ กินในนี้แพงอ่ะ ไปตลาดหัวหินกัน"

ผมใช้เวลากินข้าวในตลาดไม่นานนัก

และก็เลยพาเธอขึ้นไปเขาพระตำหนักอีกที ดูวิวเมืองหัวหินยามค่ำ

  ผมจูงมือแพมเดินโดยอ้างว่าจับมือไว้ เดี๋ยวหกล้ม  

แพมยอมให้ผมจับมือ มือเธอนิ่มมากๆเลย

  แพมจับมือผมแน่นเพราะเธอกลัวความมืดพอสมควร

  แต่แค่จับมือเท่านั้น...ใจผมคิดไปไกลถึงแพมตอนถอดเสื้อผ้าแล้ว

  เรากลับมาที่รถก่อนผมจะขี่กลับลงมา

  แพมนั่งซ้อนท้ายเอามือโอบเอวผมแน่นและเอาหัวมาพิงที่หลังผม

  ผมรู้สึกดีจัง ลมยามเย็นก็ไม่ทำให้เราแย่นัก

  ผมขับรถไม่เร็วนักเพื่อซึมซับโอกาสดีๆแบบนี้ไปนานๆ

  แต่อย่างว่าแหละครับ เวลาแห่งความสุขหมดเร็วเสมอ

  แค่สิบห้านาทีเราก็มาถึงโรงแรมแล้ว

  ผมดูนาฬิกามันสามทุ่มแล้ว

  ผมพาแพมแวะเดินไปห้องจัดเลี้ยงและเห็นว่า

ชาวสมาคมยังคงสนุนสนานกะเกมส์บิงโก ป๊ากะแม่ไม่ต้องพูดถึง

  นานทีปีหนจะได้มาเฮฮากะเพื่อน เค้าเลยไม่สนใจผมเลย

  แต่สำหรับแพมแล้ว

"ค่ะแม่ ค่ะ ค่ะ พี่ก้องอยู่ค่ะ เนี่ย ยืนกันหน้าห้องค่ะ ค่ะ ค่ะ

  ไม่กวนพี่เค้าหรอกค่ะ ค่ะๆ พรุ่งนี้เจอกันค่ะ"

"แม่ว่าไง"

"แม่บอกอย่ากวนพี่เค้านะ"

   ผมยิ้ม และยื่นมือไปให้เธอจับ แม้ว่าไฟจะสว่างแล้ว

  แต่แพมจับมือผมเดินกลับมา แต่ผมพาเธอเดินไปที่ชายทะเล

 นั่งที่เก้าอี้ชายหาด 

   "แพม พี่ถามจริง ไม่มีแฟนเหรอ"

   "แหมพี่ มีสิ ก็เพื่อนที่โรงเรียนแหละ แต่ว่า...ใกล้เลิกแล้วหละ"

   "อ้าว....ไมอ่ะ ... คนน่ารักแบบแพม...จะทิ้งไปได้ไง"

   "เค้าว่า แพม ยืดยาด ทำไรช้า บ่นแพมทุกทีเลย"

   "เฮ้ย...ไม่ช้าหรอก ก็ปกตินี่นา มีก็ว่ายน้ำนี่แหละ ช้ามากกกก 5555"

   แพมเอามือมาตีไหล่ผม ระหว่างที่เราคุยกันนั้น

 ผมไม่ได้ปล่อยมือของสาวน้อยเลย ผมนั่งชวนคุยเรื่อยเปื่อย

  เธอถามถึงเพื่อนผมที่มาส่งที่ญี่ปุ่น เธอเห็นผมกะซาย่า

  ผมบอกว่าเป็นเพื่อนรักกันสนิทกัน แต่ผมไม่เล่าว่าเราเป็นอะไรกัน

  บางเรื่องก็ขอเก็บไว้เพื่อบรรยากาศที่ดีต่อกันแบบนี้

   ไม่นานนักเธอก็บอกว่าอยากกลับห้องแล้ว 

   "ตัวเหนียวเลยอ่ะพี่ก้อง ไปนั่งชายหาดมาแป๊บเดียว"

   "อืมม ให้อาบน้ำให้มั๊ยล่ะ 555" ก็...หมาหยอกไก่ บางทีก็ได้กินนะ....

   "บ้า พี่อ่ะ บ้า จะทำได้ไง แพมผู้หญิงนะ"

   "งั้นเดี๋ยวพี่อาบน้ำแล้วตามไปคุยนะ"

   ไม่รู้สิ ผมทำไมจึงสนใจแพมนัก

  อาจเป็นเพราะเธอตัวเล็กๆน่ารักเหมือนกอหญ้ามั๊ง หน้ากลม แก้มยุ้ย

 สดใส ผมพูดสองแง่สามง่ามกะเธอหลายครั้ง

  รวมทั้งการกระทำหลายครั้งที่บ่งบอกเจตนา

  แต่แพมเองก็ไม่ได้ปฏิเสธผม

  แม้ผมจะขอนอนบนเตียงกะเธอเพื่อดูทีวีด้วยกัน

  ผมบอกว่าจะดูจนเธอหลับแล้วผมจะกลับห้องไป

  แต่เหตุการณ์กลับเป็นตรงข้าม ผมคงเหนื่อยจากการขี่รถไปมาทั้งวัน

  พออากาศเย็นๆ เตียงนุ่มๆ

  ผมกลับหลับไปอย่างง่ายดายโดยลืมไปว่านี่คือห้องของน้องแพม

   "พี่ก้อง กลับไปห้องสิ...มานอนเตียงแพมได้ไง"

   นั่นคือเสียงสุดท้ายที่ได้ยิน 

 ผมรู้สึกถึงมือนิ่มๆที่เข้ามาเขย่าตัวแรงๆ แต่ผมหลับไปแล้ว

  เจ้าของเตียงพยายามอีกหลายอย่าง ดึงแขน ดึงขา

 แต่จะลากผมลงไปคงไม่ใช่แน่นอน

  และเธอก็ล้มเลิกความตั้งใจ ผมหลับไปนานเท่าไรไม่รู้

  ผมรู้สึกถึงปากนิ่มๆ ประกบจูบลงมาที่ปากผม