ไม่น่าเป็นญี่ปุ่นเพราะตอนแอร์ญี่ปุ่นมาถามเครื่องดื่มเป็นภาษาญี่ปุ่น

  เธอตอบไปเป็นภาษาอังกฤษ ไม่ได้ใช้ภาษาญี่ปุ่น

  แต่มันก็ยังไม่ได้หมายความว่าเธอจะเป็นคนไทย

   ผมกินยาช่วยให้หลับง่ายที่ซาย่าที่รักให้ผมมา

   แล้วผมก็ไม่ทำอะไรอีกนอกจาก....นอน

   ผมตื่นเนื่องจากแอร์เปิดไฟปลุกพร้อมเสิร์ฟอาหารเช้า

  อย่างแรกเลยคือมองไปที่เก้าอี้ 37D สาวคนนั้นตื่นแล้ว

  แต่ดูท่าทางเธออิดโรยจัง แอร์เริ่มเสิร์ฟอาหารแต่เธอไม่กิน

  สักครู่เธอลุกจากโต๊ะพรวดพราดไปที่ห้องน้ำพร้อมถุงอ้วก

  และเธอก็อ้วกเป็นการใหญ่

  แอร์ญี่ปุ่นมาช่วยกันเอาน้ำเอาผ้ามาให้เช็ดหน้า 

 สงสัยคงจะเมาเครื่องบิน

  ผมจัดการอาหารเข้าเสร็จก็เดินไปห้องน้ำและแวะไปถาม

   "Are you OK?" (สบายดีมั๊ย)

   "อ๋อ ไม่เป็นไรค่ะ เอ้อ I am OK"

   "ผมคนไทยครับ เมาเครื่องเหรอครับ"

   "เมาเครื่องเสมอค่ะ หายใจไม่ค่อยออกค่ะ แต่โอเคแล้วค่ะตอนนี้"

   "เค้าว่ากินขนมปังกรอบจะช่วยได้นะครับ เอามั๊ยครับเดี๋ยวเอามาให้"

   เธอพยักหน้า ผมเลยไปหยิบเป้เอาขนมปังกรอบที่ซาย่าใส่มาไปให้เธอ  

เธอรับไว้แล้วขอบคุณผม ยังไม่ทันที่ผมจะได้เริ่มบทสนทนาอีก

  สัญญาณรัดเข็มขัดก็ติดขึ้น และขอให้เตรียมตัว กำลังจะถึงกรุงเทพแล้ว  

ผมนั่งดูเธอจากที่นั่งผม เธอกินอย่างหิว

  ผมเข้าใจว่าเธอคงอาเจียนจนหมดสิ้นทุกอย่างและอ่อนเพลียมาก

   พอเครื่องจอด ผมยกกระเป๋าลงมาให้เธอก่อน

  ส่วนแอร์ก็พยายามให้สาวน้อยคนนี้ออกไปก่อนใครๆ

  เพื่อไปห้องปฐมพยาบาล

   แล้วผมก็ลืมถามชื่อเธอ...

  เธอก็คงเป็นเพื่อนเดินทางอีกคนของผมที่เราคงไม่ได้เจอกันอีก....

   ไอ้โก๋กะเก๋มารับผมที่สนามบินตามคำบัญชาของผม

   แต่พอสองเท้าผมแตะประตูบ้านที่ชลบุรี ป๊ากับแม่ก็เข้าปราดมาหาทันที

   "ก้องเร็วๆ โอ๊ย...ยังลุ้นเนี่ยจะมาทันหรือเปล่า

  ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเก็บเสื้อผ้าไปกะป๊ากะแม่นะ

  มีสัมมนาสมาคมค้าวัสดุที่หัวหิน ป๊าขี้เกียจขับรถไป

  ก้องขับให้ป๊ากะแม่นะ ไปเลยวันนี้ ออกสิบโมงเลยนะ...เดินทาง"

   ผมไม่มีเวลาพัก...มาถึงก็ไปเลย

  ผมนึกถึงความเซ็งที่จะเกิดขึ้นในสามวันสามคืนข้างหน้า

  กะว่าจะมาหาเก๋ซะหน่อย..แต่คงไม่มีโอกาสแล้ว 

  สิบโมงผมขับบีเอ็มซีรีส์ 5 คันใหม่ของแม่ไป

   เรามาถึงหัวหินก็เข้าโรงแรมเครือต่างประเทศอย่างแพง

ตอนเกือบบ่ายสอง ผมมีหน้าที่ทำทุกอย่าง

 ตั้งแต่ยกกระเป๋าจนถึงเดินไปเช็คอิน

  ป๊ากะแม่นั่งดื่มเวลคัมดริ๊งค์อย่างสบายใจ

  ปล่อยให้ลูกชายคนเดียวจัดการไป ระหว่างรอเวลาเช็คอินนั้น

 สายตาผมก็เหลือบไปเห็นผู้หญิงที่คล้ายกับน้องที่อยู่ที่นั่ง 37D

   เธอนั่งเล่นมือถืออยู่ที่ล้อบบี้ ผมถึงกับเพ่งดูอย่างช้าๆ

 ว่าเป็นเธอหรือว่าผมจำผิด เป็นเธอจริงๆด้วย

  เธอนั่งเล่นมือถือก็เลยยังไม่เห็นผม ผมดูอีกทีให้ชัดๆ ใช่แน่ๆ

 อย่างน้อยเป้ที่เธอสะพายและตุ๊กตา HELLO KITTY

 ที่เป้ของเธอไม่ผิดแน่นอน 

   ไม่นานนักเจ้าหน้าที่โรงแรมเช็คอินให้เรียบร้อยแล้ว

   "ขอคืนบัตรประชาชนนะคะ"

   "เอ่อ....พี่ครับ เป็นไปได้มั๊ยครับที่จะขอห้องห่างๆ พ่อแม่ผมหน่อย

  อยู่ใกล้พ่อแม่ ผมต้องโดนใช้งานทั้งวันแน่ๆเลยครับ

  ผมจะนอนเงียบๆคับ"

   พี่ที่เช็คอินยิ้มให้ผม...

   "ได้คะ เอาคนละชั้นนะคะ สักครู่นะคะ.... นี่นะคะ

  ของคุณพ่อ...พูลวิลล่าซีวิวนะคะ ห้อง 6104

 ส่วนของคุณตึกเดียวกันเดินขึ้นมานะคะ 6205 นะคะ

 เดี๋ยวให้เจ้าหน้าที่มาช่วยยกกระเป๋าไปส่งนะคะ"

   "เอ่อออ...พี่ครับ ครอบครัวนั้น อยู่ห้องไหนอ่ะครับ"

  ผมชี้ไปที่น้อง 37D คนนั้น เจ้าหน้าที่ยิ้มและตอบผมว่า

   "ต้องขอโทษนะคะ ทางโรงแรมให้ข้อมูลห้องพักแขกอื่นไม่ได้ค่ะ

  แต่ทราบแค่ว่ามางานสมาคมค้าวัสดุเหมือนกันค่ะ"

   ผมพยักหน้าเข้าใจ และถือกุญแจเดินออกมา

  พาพ่อและแม่ไปเข้าห้อง ส่วนผมก็กำลังจะเดินไปห้องของผม

   ป๊าผมโวยวายมากเนื่องจากผมกระเด็นไปอยู่อีกชั้นนึงได้ยังไง

 ทั้งที่ป๊าจองให้มาอยู่ติดกัน ผมกะแม่บอกว่าไม่เป็นไร

  แม่ถามเบอร์ห้องแล้วก็ขอกุญแจรถ ส่วนผมจะไปทำไรไปเลย

  ผมเดินขึ้นมาบนห้องและก็เห็นน้องคนนั้น

ก็เดินลากกระเป๋าขึ้นมาที่ชั้นผมเพียงคนเดียว ผมยืนดูเธอ

  เธอยังไม่สังเกตผมเพราะก้มหน้าดูแต่มือถือ

  เธอล้วงกระเป๋าหยิบการ์ดแล้ว เข้าห้องเพียงคนเดียว

   แต่ว่า....ห้องเธอติดกะผมเลย เธออยู่ 6206 ผมยิ้มด้วยความดีใจ

   "สวัสดีครับ ผมก้องครับ" ผมโทรไปห้อง 6206

  ปลายทางคงช้อคและงงว่าผมคือใคร

   "เอ่ออ ขอโทษค่ะ นี่ห้อง 6206 ค่ะ"

   "ใช่ครับ ผมถึงโทรมาครับ ผมก้องนะครับ

  หายเมาเครื่องบินหรือยังครับ"

   "อ้า... เอ่อ.. คุณคือ....??"

   "ใช่ครับ ผมคือคนนั้นแหละครับ เดี๋ยวผมเดินไปหานะครับ"

   ผมสำรวจห้องแล้วก็เห็นว่าห้องผมเป็นห้องที่เชื่อมต่อกับ 6206 ด้วย

  อะไรมันจะบังเอิญขนาดนั้น

  ผมเข้าห้องน้ำเรียบร้อยก็เดินออกไปเคาะประตูห้องข้างๆ

  และยืนรอที่หน้าห้อง

  ไม่นานนักเจ้าของห้องก็เปิดประตูแง้มๆมาดูหน้าผม

   "สวัสดีครับ ผมก้องครับ"

   เธอเปิดประตูออก และเป็นครั้งแรกที่ผมเห็นเธอในแสงสว่างสดใส

  สาวน้อยเป็นคนน่ารักทีเดียว

  วันนั้นน่าจะเหนื่อยหรือเวียนหัวหรือเมาเครื่องบิน

  หน้าตาไม่สดใสเท่าตอนนี้

   เธอรวบผมไว้ด้านหลังเพราะวันนี้ร้อนเหลือเกิน

  โชว์ลำคอสะอาดสวยงาม เธอใส่กางเกงขาสั้นสีแดงและเสื้อยืดสีขาว

  ผมว่าเธอเรียนอย่างมากสุดก็ ม 6 หรือ ปี 1 แบบผม 

   "อ๋อ...นึกออกแล้ว พี่คนนั้นน่ะเอง สวัสดีค่ะ หนูชื่อแพมค่ะ"

   "ไม่มีอะไรครับ ผมมาทักทายครับ พอดีตอนเช็คอินเห็นแพมนั่งอยู่

  แล้วบังเอิญที่ห้องเราอยู่ติดกันด้วยครับ"

   "ค่ะ พอดีคุณพ่อพามาค่ะ มาประชุมสมาคมอะไรเนี่ยค่ะ

  แพมไม่อยากมาหรอก...เหนื่อย เพิ่งลงมาจากเครื่องบิน"

   "ไปทานกาแฟมั๊ย ได้คุยกัน ลงไปล้อบบี้นะ"

   น้องแพม (น้องหรือเปล่าวะ) เดินลงมาพร้อมกันกับผม

  ตัวเธอไซร์เดียวกะกอหญ้าเลย

  แพมตั้งใจจะเลี้ยงน้ำผมที่ช่วยดูแลให้ช่วงที่เธออยู่บนเครื่องบิน

  เรามาที่พูลบาร์แทน แพมเล่าว่า เธอเรียน ม 6

 ไปเยี่ยมพี่สาวเรียนสถาปัตย์ที่ญี่ปุ่น พี่สาวได้ทุนญี่ปุ่นไปเรียน

  และเธอก็เมาเครื่องบินประจำ

  แล้วแพมก็หยิบเอาขนมปังกรอบที่ผมให้ไว้ออกมาโชว์ว่า

 มันช่วยชีวิตเธอไว้ ผมเองก็เล่าประวัติอันสั้นว่าผมไปญี่ปุ่นหาเพื่อน...

 สักครู่พ่อแม่แพมเดินลงมา และแวะเข้ามาทักทายลูก

  ผมเจอหน้าก็จำได้เลยคือลุงเดชนั่นเอง 

  ลุงเดชเป็นเพื่อนป๊า อยู่ระยอง แต่ผมไม่เคยเจอครอบครัวลุงเดชเลย

   "อ้าว....นายก้องนี่ มากันแล้วเหรอ โสภณไม่เห็นโทรมาบอกเลย"

   "ป๊านอนมั๊งครับ เห็นบอกเหนื่อยๆ"

   "นอนบ้าอะไรวะ ยังไม่แก่เลย ไหนๆ ห้องไหน

 เดี๋ยวลุงโทรไปปลุก อ้าวนี่...รู้จักยัยแพมได้ไงเนี่ย"

   "กลับเครื่องบินลำเดียวกันครับ"

   อะไรมันจะบังเอิญขนาดนี้วะเนี่ย....

   ตอนนี้บ่ายสามแล้ว แดดร้อนแสนสาหัส

  น้องแพมก็ขอตัวขึ้นไปข้างบนห้อง  

ผมเองก็นอนพักงีบเอาแรงสักหน่อย แต่งีบของผมมันยาวมาก

  เกือบหกโมงครึ่งแม่ก็โทรมาตามให้ไปกินข้าว ซึ่งแน่นอน

  ผมต้องขับรถไปให้ เย็นนี้ผมได้ร่วมโต๊ะกะลุงเดชและน้องแพม

  ผู้ใหญ่สี่คนคุยกันปล่อยผมกะแพมนั่งเซ็ง

  ดีที่แพมเป็นเด็กน่ารักคุยเก่ง ข้าวเย็นวันนั้นก็เลิกเกือบสองทุ่มครึ่ง

  ผมยังต้องพาแม่ไปช้อปปิ้งที่ตลาดอีก

  ป๊ากะแม่ไม่ค่อยได้มาเที่ยวเท่าไหร่

  พอมีโอกาสซื้อของจนผมคิดว่าถ้าผมกินคนเดียวคงตายแน่นอน

   แม่ให้เอาน้ำเสาวรสไปให้น้องแพมด้วย

  แล้วผมก็ชวนเธอลงไปนั่งคุยริมทะเล

  ผมนั่งคุยกะแพมยาวมากจนถึงเกือบเที่ยงคืน เธอน่ารักมากขึ้นเรื่อยๆ

  แพมน่ารักจัง ยิ่งรู้จักเธอก็น่ารักมากขึ้น   

   คืนนั้น ผมหลับแบบโคตรหลับ อาจจะเป็นความเหนื่อยล้าสะสม

 เพราะที่ญี่ปุ่นผมนอนน้อยมาก เนื่องจากภารกิจติดพันกะสามพี่น้อง

   ผมตื่นอย่างไม่อยากตื่นด้วยเสียงโทรศัพท์จากแม่

   แม่กะป๊าโทรมาปลุกให้ไปกินอาหารเช้า 

 ผมดูนาฬิกา เฮ้ย..ไรเนี่ย 8 โมงแล้ว ผมเลยต้องลงไปกินข้าวคนเดียว

 ป๊าไปตีกอล์ฟกะลุงเดชแล้ว ส่วนแม่ไปช้อปปิ้ง

  ทิ้งผมโดยไม่สนใจว่าผมจะทำอะไร แต่วันนี้คงไม่น่าเบื่อนัก

  แพมมาชวนผมไปเที่ยว ด้วยความช่วยเหลือของพี่ที่เค้าท์เตอร์

  ผมก็เช่ามอไซด์ได้คันนึง แพมนั่งหลังผม