NC หลายยกที่เถียงนา

เสียงฝนยังซัดลงหลังคาไม้ไผ่

กลิ่นฝน กลิ่นฟาง กลิ่นกายผสมกันจนแทบแยกไม่ออก

ไอ้พร้าวนอนหอบแฮ่ก หน้าแนบกับเนินอกที่เต็มไม้เต็มมือ

มือสองข้างยังกอดรัดแน่นราวกลัวว่าคุณนายจะหายไปกับสายฝน

“มึงนี่มัน…ไม่ธรรมดาเลยนะ ไอ้พร้าว”

เสียงพร่าต่ำของคุณนายจันทร์กระซิบข้างหู

มือขาวๆ ลูบผ่านเส้นผมชื้นเหงื่อ แล้วสอดนิ้วลงบนแผ่นหลัง

“เรียนเร็ว ตำแรง...แม่งเอ๊ย ใครจะไปทนไหว”

คุณนายพลิกตัวขึ้นคร่อม เอวคอดโยกเบาๆ เสียงไม้ไผ่ลั่นกรอบแกรบ

“มึงเคยลองกับแม่ม่ายมั้ยไอ้พร้าว?”

“มะ...ไม่เคยครับคุณนาย”

"คุณนายคนแรกเลย"

“งั้นกูจะสอนเอง…วิชานี้มันต้องใช้ลิ้น ใช้มือ ใช้ใจ…ไม่ใช่แค่..ค..อย่างเดียว”

คำพูดแรงๆ ทำเอาพร้าวใจสั่น น้ำในตัวยิ่งเดือด

เขาคลึงสะโพกคุณนายเบาๆ ก่อนจะก้มลง…จูบแผ่วที่หน้าท้องนุ่มนิ่ม

เสียงสูดปากของคุณนายดัง “ซี๊ดดด…”

“เออ…แบบนั้นแหละ ไอ้พร้าว…มึงมันแสบจริงๆ”

เธอจับหัวเขาแน่น กดให้ต่ำลงเรื่อยๆ

เนื้อแนบเนื้อ ลิ้นแตะผิวจนคุณนายสั่น

ผ้าถุงหลุดไปตั้งแต่ยกแรกแล้ว มีเพียงร่างขาวๆ เปียกชื้นที่เผยทุกส่วนต่อหน้าเขา

“อย่าหยุดนะมึง…อย่าหยุดเด็ดขาด กูยังไม่อิ่ม!”

เสียงครางหลุดจากปากอย่างไม่ตั้งใจ

คุณนายจันทร์แอ่นตัวรับสัมผัสทุกจุดที่พร้าวลงแรง

มือจิกเสื่อแน่น ขาข้างหนึ่งเกี่ยวเอวเขาไว้ไม่ให้ถอย

พร้าวเองก็ไม่ไหวเหมือนกัน…เขาร้อนยิ่งกว่าน้ำใต้เถียง

เขาเงยหน้าขึ้นมามองตาเธอ ในนั้นไม่มีความกลัว มีแต่ไฟ…ไฟปรารถนาระอุ

“ผมจะไม่หยุดครับ…คุณนายอย่าห้ามผมนะครับ”

“กูไม่ได้ห้าม…มึงจะทำอะไรก็ทำเลย ตำให้กูจำชื่อมึงไปยันชาติหน้า!”

เสียงฝนซัดแรงขึ้น ลมกระหน่ำจนกระท่อมโยกแรงกว่าเดิม

ร่างของทั้งคู่แนบแน่นกันกว่าเดิม มือพร้าวลูบไล้ไปทั่ว ขณะที่คุณนายเองก็ไม่ยอมแพ้

เธอพลิกตัวเขาลงอีกครั้ง กดไหล่พร้าวกับเสื่อ แล้วโน้มลงกระซิบข้างหู

“ตอนนี้…กูขอเป็นคนสอนเอง…แม่ง กูจะตำให้สะเทือนทั้งทุ่ง!!”

เธอกดสะโพกลงแล้วโยกช้าๆ

เสียงครางจากลำคอพร้าวดังขึ้นทันที

มือสองข้างกุมต้นขาเธอแน่น

กลิ่นเหงื่อผสมกลิ่นเนื้อ ทำเอาบรรยากาศในกระท่อมร้อนยิ่งกว่าเตาเผา

เนินเนื้อบดขยี้แนบกัน ฟองเหงื่อซึมไหลลงสันหลัง

เสียงเนื้อกระทบเนื้อดัง "ป้าบๆๆๆ" ผสมกับเสียงหอบเหนื่อย

คุณนายเอียงคอ ซี๊ดฟัน

“โอ๊ยยย…มึงมันพร้าวของกูจริงๆ!”

“คืนนี้…กูจะดูดน้ำจากตัวมึงให้หมด!”

เธอโน้มตัวลง เลียแผ่นอกพร้าว ลากลิ้นผ่านยอดอก

พร้าวกัดฟันแน่น มือจิกสะโพกเธอจนแน่น

เสียงกระสอบขาดเป็นแนว แต่ไม่มีใครสนใจ

“คุณนาย…แบบนี้มัน…ผมจะไม่ไหวแล้วนะครับ!”

“จะไม่ไหวก็ต้องไหว กูยังไม่อิ่ม! ยังไม่หยุด!!”

ลมหายใจร้อนผ่าว เสียงเนื้อกระแทกถี่ขึ้นเรื่อยๆ

มือขาวของคุณนายกดบ่าพร้าวไว้

โยกแรงขึ้น จังหวะถี่ขึ้น

เสียงน้ำฝนกลายเป็นเพียงเสียงข้างหู

ทุกอย่างคือจังหวะของ “การตำ” ที่ไม่มีใครสอน…แต่ทั้งสองคนเรียนกันเองอย่างลึกซึ้ง

เวลาผ่านไปไม่รู้เท่าไหร่

จนเสียงฝนเบาลง เหลือเพียงลมหอบแรงๆ กับเสียงหัวใจ

คุณนายจันทร์ล้มตัวลงทับพร้าว

เหงื่อผสมเหงื่อ…ลมหายใจร้อนๆ ยังรินรดกันอยู่

“ไอ้พร้าว…มึงแม่ง…แน่นกว่าสากอีกว่ะ…”

“ผม…ผมก็แค่ทำตามคำสั่ง…คุณนายสั่งอะไรก็ยอมหมดครับ”

เสียงหัวเราะแผ่วเบาของเธอหลุดออกมา

แล้วเธอก็พูดช้าๆ…แนบชิดที่ข้างหู

“งั้นคืนนี้…มึงจะต้องตำกูอีกเจ็ดครก…ถึงจะจบวิชานี้”

พร้าวตาโต แต่ปากยิ้ม

มือเริ่มขยับลูบเนินสะโพกของเธออีกรอบ

“วิชาเนื้อชนเนื้อ…ผมยินดีฝึกทั้งคืนเลยครับ!”

เสียงฝนยังไม่ทันซา

เสียงเนื้อกระแทกเนื้อกลับดังชัดขึ้น…แรงขึ้น…

เหมือนแข่งกับพายุที่ซัดกระท่อมโยกทั้งหลัง

คุณนายจันทร์ ยังคงคร่อมร่างไอ้พร้าวไว้เต็มแรง แก่นกายเสียบคารูสวาทเธอ สองกลีบบวมเป่ง แหกอ้า

ผมเปียกแนบแก้ม หน้าอกใหญ่ๆ แกว่งกระเพื่อมตามแรงโยก

ขาขาวสองข้างขย่มบนหน้าขาพร้าวเหมือนคนหาบน้ำ

มือจับเอวเขาไว้แน่น ราวกับกลัวเขาจะหนี

“มึงอย่าหยุดนะไอ้พร้าว…กูใกล้แล้วโว้ยย!!”

เธอสบตากับพร้าวในจังหวะที่โยกเอวลงสุด

เสียงน้ำจากเหงื่อและน้ำอื่นๆ ดัง แจะๆ ปนกัน

เสียงเนื้อกระแทกเสียดสีกันไม่ขาดตอน

พร้าวกัดฟันกรอด แขนทั้งสองข้างช้อนสะโพกคุณนายขึ้น

“แบบนี้ไหวมั้ยครับคุณนาย?”

“ไอ้ห่า…จะอุ้มกูเลยเหรอ!?”

ไม่ทันได้ด่าแรง ไอ้พร้าวก็ยันตัวลุกขึ้นมา

ช้อนตัวคุณนายแนบอก แล้วค่อยๆ “อุ้มแตง” อย่างไม่ให้เสียจังหวะ

มือเธอกอดคอเขาแน่น ขาเกี่ยวรอบเอว เนินเนื้อยังแนบแน่นไม่ห่าง

เขาเดินวนไปรอบกระท่อม ยกคุณนายขย่มขึ้นลงตรงหน้าเสาไม้

เสียงกระแทกดังก้อง ตับๆๆๆ!!

“โอ๊ยยย…กูไม่ไหวแล้วมึงงง! แรงอะไรนักวะไอ้พร้าววว!!”

“วิชาเนื้อชนเนื้อ ต้องฝึกให้ครบทุกมุมครับคุณนาย!”

จากท่าอุ้มแตง พร้าวพาเธอมาวางนอนตะแคง

เขาอยู่ด้านหลัง มือจับสะโพกแน่น

“ต่อไป…ท่าตำเข้าข้าง!”

“มึงจะฆ่ากูเหรออออ!!”

เขาสอดตัวเข้าจากด้านหลัง

เสียงครางดังขึ้นทันที

มือคุณนายจิกเสื่อ ขาไขว้กันแน่น

เขาใส่จังหวะช้าแต่ลึก ลึกจนคุณนายกัดฟันแน่น

“ไอ้พร้าววว…ซี๊ดดด…มึงเอาจริงไปแล้ววว!!”

“ก็คุณนายบอกให้สอนให้หมด ผมก็ต้องจัดให้เต็มคอร์สสิครับ”

กลิ่นตัว กลิ่นฟาง กลิ่นสาบสาวรุ่นใหญ่ผสมกับเหงื่อไอ้หนุ่มชาวไร่

เสียงกระท่อมสั่นครืดคราด จนดูเหมือนใกล้พัง

ครู่หนึ่ง พร้าวพลิกคุณนายให้หงาย

แยกขาเธอออกวางบนไหล่ แล้วโน้มตัวลง

ท่านี้…มันลึก…ลึกจนคุณนายสะดุ้ง

“โอ๊ยยย!! ตรงนั้นนนนน!!”

“ตรงนี้เหรอครับ? ผมจะตำให้ลึกถึงใจเลยครับคุณนาย!”

เขารัวเอวใส่ เสียงกระแทกดังลั่น

ตับๆๆๆๆๆๆ!!

เนินชนเนิน หน้าอกกระแทกกัน

มือเธอฟาดหลังเขาเสียงดัง

แต่ไม่ได้ห้าม…มีแต่จะเร่งให้เขาเร็วขึ้น

แล้วเขาก็หยุด…หยุดเพื่อพลิกเธอให้นั่งทับเขาบ้าง

คุณนายยิ้มมุมปาก ลากนิ้วผ่านหน้าอกเขาเบาๆ

“ทีนี้…มึงแค่รับให้ดีละกัน…กูจะตำเอง!”

คุณนายขย่มเอง โยกเอง

เสียงครางดังระงมในเถียง

เธอเอนหลัง ทรงตัวบนมือสองข้าง ยกสะโพกขึ้นสุดแล้วทิ้งตัวลงเต็มแรง

“อ๊าาาาา!!”

เสียงเนื้อกระทบกันดังก้องจนกลบเสียงฝน

พร้าวเองก็ใกล้เต็มที

มือเขากำเอวเธอแน่น แล้วรั้งเธอลง

กระแทกสวนจากข้างล่าง!

“โอ๊ยยยย!!! ไอ้พร้าววววววววว!!!”

เสียงร้องของคุณนายดังจนอีกากระเจิง

เสื่อและกระสอบใต้ตัวแทบขาด

มือสองข้างของเธอเกร็งจับหน้าอกตัวเอง

ขณะที่พร้าวยังไม่หยุด รัวต่อเหมือนเครื่องตำข้าว

และสุดท้าย…เธอก็ฟุบลงบนอกเขา หอบหายใจตัวสั่น

“ไอ้พร้าว…มึง…มึงมันตัวจริง…กูจะไม่ให้ไปไหนแล้วโว้ย!”

พร้าวหัวเราะแห้งๆ มือลูบผมเธอเบาๆ

“ถ้าคุณนายไม่ไล่ ผมก็จะตำให้ทุกคืนเลยครับ…”

ฝนยังตกต่อ…กระท่อมยังสั่นเบาๆ…แต่ใจทั้งสองดวงแนบแน่นกว่าครั้งไหนๆ

คืนฝนพรำ…กับวิชาเนื้อชนเนื้อ…เพิ่งจะเริ่มเท่านั้น