บทที่ 73

ตอน ห้วงเวลาของความรัก

 วิวตื่นขึ้นมาท่ามกลางป่าทึบ 

“เราตายแล้วหรือ” เขาลุกขึ้นมองไปรอบ ๆ “ที่นี่สวรรค์หรือนรกละ” 

เสียงเด็กสาวพูดขึ้น “ช่างกล้าคิด เหตุใดที่งดงามอย่างนี้ถึงเป็นนรกได้ละ”      

วิวตกใจหันมองไปทางเสียงนั้น “เจ้าเป็นใคร”

เสียงเด็กสาวพูดขึ้น “เจ้านำของมาให้ข้าหรือ”

วิวขมวดคิ้ว “ของ..ของอะไร ผมไม่มีของอะไรมาให้หรอกนะ...ว่าแต่เธอเป็นใคร”

“เราคือผู้รักษาดินแดนต้องห้ามแห่งนี้ เจ้ากำลังจะตายแต่คนรักของเจ้ากำลังช่วยชีวิตเจ้าอยู่”

 “องค์ชาย...เขาจะมอบดวงแก้วให้ผมเหรอ ไม่ได้..เหล่าเทพจะฆ่าเขา จะทำร้ายทุกคน ผมไม่ปรารถนาให้เขาช่วย ท่านหยุดยั้งเขาที”

“เจ้าแน่ใจในสิ่งที่เจ้าพูดแล้วหรือ”

 “แน่ใจซิ”

 “ไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอที่ตัดทอนความรักของเขา ตอนนี้ เจ้าอยู่ในห้วงเวลาของคนรักที่กำลังต่อสู้เพื่อเจ้า ก่อนเจ้าจะตัดสินใจอย่างไรนั้น คืนกำไลให้ข้าก่อน”

วิวมองที่ข้อมือตนเอง กำไลยังคงอยู่ มันไม่ได้แตกไปแล้วเหรอ “เร็วซิ ข้าขอกำไลคืน” เขามองหน้าเธอ แล้วถอดกำไลออกจากมือทันที

                “มันแตกไปแล้วนี่” วิวมองกำไลที่มือเธอ “ท่านหมายความว่าอย่างไรห้วงเวลาของคนรัก”

เธอพูด “นึกว่าจะไม่ถามซะแล้ว อยากรู้เดี๋ยวพาไปดู”

เธอยื่นกำไลให้วิวจับ เขามองหน้าเธอแล้วค่อย ๆ จับไปที่กำไล ภาพทุกอย่างที่เวนทำตอนเขาหายไป 6 วันได้ปรากฏราวกับหนังฉายย้อนกลับ ภาพการต่อสู้ ภาพการบาดเจ็บ ภาพการรักษาตัว ทุกอย่างประดังเข้ามาในสมองของวิว ความเจ็บปวดของเวน เลือดที่ไหลริน ที่เวนทำตอนนั้น 

วิวถาม “นี่มันคือ”

 “ความรักที่องค์ชายต่อสู้เพื่อเจ้า”

วิวน้ำตาไหล “ผมไม่รู้เลยว่าเขาได้รับบาดเจ็บมากขนาดนี้ วันนี้เขาดู...ปกติมาก.”

 “ข้าเข้าใจในความรักนั้น เขาไม่ปรารถนาให้เจ้าตาย หลังจากที่เจ้าฟื้นจากสงครามแล้ว เจ้ามีเวลา แค่ 7 วันเท่านั้นที่จะมีชีวิตอยู่รอดได้ในดินแดนเทพ ทางเดียวที่เจ้าจะรอดคือกำไลเกร็ดเงินกับการส่งมอบดวงแก้วพลังครึ่งหนึ่งของเขาให้เจ้า เขายอมเปิดสภา ยอมบุกดินแดนต้องห้ามทั้ง ๆ รู้ว่าโทษที่จะได้รับจะทำให้เขาเจ็บปวดแสนสาหัสเขาก็ยอม เพื่อให้เจ้ามีชีวิตรอดได้อยู่ด้วยกันตลอดไป แต่เจ้ากลับไม่ลังเลที่จะช่วยทุกคนไว้ เพื่อสละชีวิตตัวเอง”

 “นั่นคือหนทางที่ถูกต้อง แม้ย้อนเวลากลับไป ผมก็จะเลือกแบบเดิม”

 “แล้วเจ้าจะเลือกอะไรต่อไป สิ่งที่เจ้าปรารถนาข้ามอบให้เจ้าได้”

วิวยิ้ม “ส่งผมกลับไปหาเขา ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นผมต้องการอยู่กับเขา”

เมื่อเธอได้ยินอย่างนั้น กำไลเกร็ดเงินได้แตกอีกครั้ง ทุกอย่างกลับมาสู้แห่งความจริง องค์ชายยังคงจูบวิวอยู่ การส่งมอบดวงแก้วได้สำเร็จลง ตอนนี้ดวงแก้วครึ่งหนึ่งได้ถูกส่งมอบแล้ว วิวขยับแขนขึ้นมาจับหน้าของเวน นั้นทำให้ริมฝีปากของเวนได้ละออกจากปากเขาทันที เวนจ้องมองหน้าวิว เขายิ้ม

 “ผมไม่อยากตายอีก” เวนยิ้ม เขาสวมกอดวิวไว้แน่น

ท่านการุณพูด “ในเมื่อผ่านบทพิสูจน์ ข้าเห็นสมว่าเจ้าเหมาะสมกับองค์ชาย”

เวนพยุงวิวลุกขึ้นยืน ทั้งสองมองหน้ายิ้มให้แก่กัน แล้วคุกเข่าต่อหน้าท่านการุณและเหล่าอาวุโส พร้อมโค้งคำนับมือประสานที่หน้าอก เพื่อแสดงความขอบคุณ

ทุกคนยิ้ม เหล่าองค์รักษ์ก็เช่นกัน ผู้คนที่รายล้อมรอบพิธี ต่างตบมือดังก้องไปหมด วิวเริ่มมีสีหน้าที่แดง เขาก้มหน้า

ท่านหญิงพูด “ขอบใจที่ทำให้พวกเราได้รู้ถึงความรัก แม้ต่างเผ่าพันธ์ก็ไม่ผิดที่จะรักกัน”

สุดท้ายแห่งบททดสอบก็จบสิ้นท่านการุณได้ทำการรักษาองครักษ์องค์ชายทุกคนด้วยพลังเวทย์ของตน

ท่านการรุณพูด “ถึงแม้ข้าจะรักษาพวกเจ้าได้ไม่ดีเท่าองค์ชายของพวกเจ้าถือว่าเป็นการขอบคุณที่แสดงให้เห็นถึงการจงรักภักดีเพื่อนายของเจ้า เสร็จสิ้นการทำพิธี”

ทั้งสี่ น้อมคำนับขอบคุณกลับ สีหน้าของทุกคนยิ้มยินดีมาก ๆ ในเวลานี้