นิยายเรื่องนี้จะเล่าถึงความรักของเทพผู้พิทักษ์กับมนุษย์ เมื่อเทพผู้พิทักษ์เลือดบริสุทธิ์เพียงคนเดียวที่มีพลังแตกต่างจากเทพคนอื่น ๆ พลังนี้แข็งแกร่งช่วยปกป้อง รักษาผู้ที่อ่อนแอได้ เขาเกลียดมนุษย์แต่กลับต้องมาปกป้องมนุษย์ผู้หนึ่งเพราะศิลาเพลิงในตำนานได้ปรากฏขึ้น ความรักได้ก่อกำเนิดพร้อมกับภัยสงครามที่จะกลืนกินโลกมนุษย์ ภัยแห่งปีศาจเงามืดที่กำลังจะถูกปลดปล่อย ความหายนะก่อตัวขึ้นทั่วทุกดินแดน
บทที่ 68
ตอน ป่าต้องห้าม
ดินแดนป่าต้องห้าม
เมื่อทั้ง 3 ถึงป่าต้องห้าม ช่วงยามราตรีชั่งหน้ากลัวยิ่งหนักเสียงนกราตรีร้องดังก้องป่า ต้นไม้ราวกับมีชีวิตโยกลำต้นไปมา
ฟางพูด “เมื่อก่อนข้าคิดว่าป่าหลังเขาเราหน้ากลัวแล้ว แต่ป่านี้หน้ากลัวมากกว่าอีก”
ลุคพูด “ป่าหลังหุบเขาของวังภูผาสร้างจากพลังเวทย์ แต่ป่านี้สร้างจากจิตวิญญาณของผู้ที่ตายย่อมมีแรงอาฆาตรแรงเกลียดชังมาก ถือว่าอันตรายและยากคาดเดา”
เมื่อเดินมาถึงปากทางเข้า เวนเดินผ่านเข้าไปได้แต่ลุคกับฟางไม่สามารถผ่านเข้าไปได้ พวกเขาทั้งสองพยายามที่จะผ่านมัน
ฟางพูด “องค์ชาย”
เขาหันมามอง “พวกเจ้ารอข้าอยู่ตรงนี้”
เวนเดินเข้าไปลึกเรื่อย ๆ ทันใดนั้นต้นไม้กลับมีชีวิตขึ้นมาเข้าจู่โจมทำร้ายเวนทันที แต่เวนก็หลบหลีกเอาตัวรอดได้ ต้นไม้ทุกต้นเถาวัลย์ รากไม้ต่างพากันขยับ เข้าโจมตีเวนตลอดเวลา เข้าต่อสู้ฟาดฟันเท่าไรก็ไม่หมด เวนเดินหน้าสู้ต่อไปสุดท้ายก็ผ่านพ้นชายป่าไป ทุกอย่างก็สงบนิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เวนมองแผลที่แขนที่เขาได้รับมา แปลกที่แผลของเขาไม่หาย เขาถอนหายใจ แต่เขาก็ไม่ได้สนใจ มุ่งหน้าเดินต่อไปยังยอดเขา เวนต้องผ่านอุสรรคมากมาย พบเจอเหล่าอีกาปีศาจที่ค่อยขัดขวางเขา การต่อสู้ย่อมอ่อนล้า แต่เขาก็ไม่ยอมหยุด อีกาตัวใหญ่สีดำทมึนมุ่งหน้าเข้าต่อสู่กับเขาอย่างบ้าคลัง เวนสูดลมหายใจเข้าปอดด้วยความเหนื่อยล้า
อีกาตนหนึ่งพูดขึ้น “ยังไม่สายที่เจ้าจะถอยหลังกลับ”
เวนพูด “เข้ามา”
เขาสู้จนอีกาทุกตนพ่ายแพ้ พวกมันถอยให้เวนเดินหน้าต่อไป จนถึงปากถ้ำ ร่างของเด็กหญิงปรากฏขึ้นขวางเวนไว้ เธอผมดำยาวมีดอกไม้บนศีรษะที่ส่งกลิ่นหอม ชุดเธอสีเขียวสลับดำ พลิ้วไหวไปตามลมรอบกายเธอมีผีเสื้อเรืองแสงตัวเล็ก ๆ บินอยู่รอบ ๆ ช่างดูงดงามยิ่งนัก
เด็กหญิงพูด “ท่านเป็นใคร เหตุใดถึงล่วงล้ำดินแดนต้องห้าม”
เวนพูด “ข้าเวน บุตรแห่งวังภูผา ต้องขออภัยที่เข้าเขตแดนต้องห้าม”
เด็กหญิง เดินมองเวนไปรอบ ๆ เธอครุ่นคิด ก่อนจะพูด “องค์ชายท่านปรารถนาสิ่งใด"
“กำไลเกร็ดเงิน”
เด็กหญิงครุ่นคิด ก่อนจะพูด “ท่านมีค่าผ่านทางสิ่งใดจะมอบให้ข้า”
เวนหยิบป้ายหยกของท่านการุณยื่นให้เธอ เธอรับมันไว้แล้วมองป้ายหยก “เหตุใดท่านการุณถึงอนุญาตให้ท่านเข้ามาได้ คงรู้ว่าเจ้าคงผ่านด้านของข้าไม่ได้เป็นแน่ เลยมอบป้ายหยกที่ข้าให้เข้าไว้เมื่อนานมาแล้ว”
เวนมองป้ายหยกนั้น “เจ้าสงสัยอะไรกัน ใช่++ป้ายหยกนี้เป็นของข้ามอบให้เจ้าลูกตัวแสบไว้เอง” เขาถึงกับตกใจที่รู้ว่าเด็กสาวผู้นี้คือแม่ของท่านการุณ
“ท่านคือ”
“ใช่ ข้าเป็นมารดาของเด็กคนนั้น อุสาให้ป้ายหยกไว้เวลาคิดถึงข้าจะได้มาหาข้าบ้าง นี่อะไรมอบป้ายหยกให้เทพอย่างเจ้ามา แบบนี้ข้าไม่ชอบ”
“ท่านการุณคงมีเหตุผลที่ทำเช่นนี้”
“จะเหตุผลอะไรกัน นอกจากความรัก เขาเลือกที่จะไปเป็นเทพผู้อาวุโสเพราะความรัก”
เวนก้มหน้าอมยิ้มเล็กน้อย “ข้า......” เขากำลังจะตอบแต่ก็ถูกเธอขัดซะก่อน
“ไม่ต้องบอก เมื่อลูกตัวแสบขอมา ค่าผ่านทางท่านราคาแพงมิใช่เล่น คิดอย่างไรถึงเอาชีวิตมาทิ้งไว้ที่นี่...ช่างเถอะข้าถามก็ใช่ว่าอยากได้คำตอบ ถ้าท่านอยากได้กำไลเกร็ดเงิน ก็เข้าไปเอาเองแต่ขอเตือนเจ้าอาจไม่ได้กลับออกมาอีก”
แล้วประตูถ้ำก็เปิดออก เวนมองหน้าเด็กหญิงที่ดูไม่ค่อยเต็มใจเท่าไร แล้วเดินเข้าถ้ำไป ประตูถ้ำก็ปิดลง ทุกอย่างรอบตัวเขาก็เรืองแสงสีฟ้าเขียวช่างงดงามยิ่งนัก
เด็กหญิงพูด “ความรักหน่อความรัก” เด็กหญิงส่ายหน้า
