ตอนที่ 30: พบเฟิงอวี้หลินอีกครั้ง (2)

หลิงจื่อยิ้มบาง ๆ ขณะเดินเข้าสู่ห้องโถง ผู้คนภายในต่างมองเธอด้วยความสงสัย ใครกัน

เธอคอยนับเวลาในใจ ขณะสายตาสำรวจสิ่งของภายในตู้กระจก ทั้งหมดล้วนเป็นของเก่าแท้จริง

มีทั้งภาพวาดพู่กันและงานอักษรโบราณอายุร้อยกว่าปี รวมถึงดาบล้ำค่าบางเล่ม แต่เธอกลับไม่สนใจสิ่งเหล่านั้นเลย

เพราะสิ่งที่ถังหยวนสามารถดูดซับได้มีเพียงพลังภายในหยกเท่านั้น ของพวกนี้ไม่มีประโยชน์อะไรสำหรับมันเลย

ผู้จัดการเฉินมองหลิงจื่ออย่างพิจารณา แล้วจึงเดินไปกระซิบข้างหูเถ้าแก่หลี่

เถ้าแก่หลี่มองหลิงจื่อด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย จากนั้นก็พยักหน้า

หลิงจื่อขมวดคิ้ว ผ่านไปแค่สามนาที ถ้าหยกถูกยึดไปตอนนี้ พวกเขาจะนำมันใส่ในตู้กระจกทันที

แม้ถังหยวนจะสามารถทะลุกระจกได้ แต่เธอก็กลัวว่ามันจะดูดซับพลังจนหลับไป หากออกมาไม่ทัน เธอก็จะต้องรีบออกจากที่นี่ และถ้าเธออยู่ไกลเกินไป มันก็จะหลงทาง

ที่สำคัญ เธอก็ไม่รู้ว่าร่างกายของเธอจะทนได้นานแค่ไหน หากอาการป่วยกำเริบอีก เธออาจตามหาถังหยวนไม่เจอก็ได้

หลิงจื่อคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเงียบมองสิ่งของเหล่านั้นอย่างไม่แสดงความรู้สึก

ทันใดนั้น เธอรู้สึกได้ถึงสายตาหนึ่งที่จ้องเธออยู่ แรงเกินไปจนเธอเพิกเฉยไม่ได้

“คุณชาย นี่คือเงินครับ” ผู้จัดการเฉินรับเงินจากลูกน้องแล้วเดินมาหาหลิงจื่ออย่างเคารพ

“นายนี่เอง” ทันทีที่เขายื่นเงินมาให้ หลิงจื่อก็ร้องออกมาอย่างตกใจ เธอชี้ไปยังชายคนหนึ่งไม่ไกลนัก แล้วเดินตรงเข้าไป

หัวหน้าคนดูแลตกใจ เด็กคนนี้จะทำอะไรอีกล่ะเนี่ย

“ใช่ นายนั้นแหละ เอาสร้อยของฉันคืนมานะ” หลิงจื่อกำหยกในมือแน่น เวลาผ่านไปห้านาที อีกแค่สิบนาทีก็จะเสร็จแล้ว

ชายคนหนึ่งนั่งอยู่ตรงที่นั่งหลัก ใบหน้าเขาฉาบด้วยแสงไฟอ่อน ๆ ให้ดูเย้ายวน ตั้งแต่หน้าผากจนถึงปลายคาง ทุกสัดส่วนของใบหน้าเรียบเนียนไร้ที่ติ งามยิ่งกว่าภาพวาดใด ๆ

แม้หลิงจื่อจะตะโกนเรียก แต่ดวงตาของเขายังคงสงบนิ่ง ไม่มีอารมณ์ใด ๆ ปรากฏ

ไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์ไหน ชายผู้นี้ก็ยังคงสุขุมเยือกเย็น ไม่มีสิ่งใดทำให้เขาหวั่นไหวได้ ไม่มีใครสามารถกระทบจิตใจเขาได้

แต่หลิงจื่อรู้ดี  ผู้ชายคนนี้ไม่ได้แข็งแกร่งไร้เทียมทานเหมือนที่เห็นภายนอก อย่างน้อยตอนเธอตบหน้าเขาครั้งก่อน เขาก็แสดงสีหน้าโกรธและตกใจให้เห็น ไม่เหมือนกับตอนนี้สักนิด... ราวกับว่าเขาไม่มีวันแสดงสีหน้าเช่นนั้นอีก

“คุณชาย...” หัวหน้าคนดูแลตกใจ รีบวิ่งมาพยายามอธิบาย

แต่หลิงจื่อพูดแทรกขึ้นทันที เธอไม่สนใจสีหน้าของผู้จัดการเลยแม้แต่น้อย จ้องชายคนนั้นเย็นชา “คืนของของฉันมา”

เฟิงอวี้หลินจ้องเธออยู่สองวินาที จากนั้นก็เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “รู้จักฉันเหรอ”

เขาหยิบแก้วไวน์แดงขึ้นมาจิบอย่างไม่ใส่ใจ  ไม่เห็นหลิงจื่ออยู่ในสายตาแม้แต่น้อย

“จะไม่รู้จักได้ยังไงล่ะ นายนี่แหละ ลูกค้าขาประจำที่ไปเที่ยว แล้วไม่ยอมจ่ายเงิน” เธอกอดอกมองเขาด้วยความดูแคลน “หลังจากโดนโสเภณีตบหน้า ยังมีหน้ามาขโมยสร้อยของฉันอีก”

หลิงจื่อกำหยกในมือแน่น อีกแปดนาที...

“เป็นฉันจริงเหรอ” ดวงตาของเฟิงอวี้หลินส่องประกาย “โสเภณี?”

หึ...

หลิงจื่อแค่พูดแหย่ แต่เธอก็รู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ไม่ธรรมดาเลยจริง ๆ หากเธอไม่สังเกตเห็นปานจุดเล็ก ๆ ที่หางตาของเขา เธอคงคิดว่าตัวเองจำคนผิดไปแล้วเหมือนกัน