บทที่ 64: เขาควรเชื่อนางได้ไหม? เขาควรหรือ?

“เสนาบดี?”

หลู่เซิงส่ายหน้า “เปล่า ข้าไม่เคยเห็นท่านผู้นั้นมาก่อน”

นางมายังโลกใบนี้ได้เพียงครึ่งเดือนกว่า ๆ และไม่ได้ไปที่ไหนนอกจากเมืองหวงหยาง นางจะเคยเห็นท่านเสนาบดีได้อย่างไร?

สีหน้าสงสัยของนางดูเหมือนจะไม่ใช่ของปลอม ดูเหมือนว่านางจะไม่ใช่ศิษย์ของท่านเสนาบดีจริง ๆ

ฉู่ซื่อหานส่ายหน้าและยิ้ม เขาคิดมากเกินไป เขายังคงรู้สึกว่าเสนาบดีจะไม่มอบผู้หญิงคนหนึ่งให้เขาโดยไม่มีเหตุผล

จากที่เห็นอาจจะเป็นพรหมลิขิตจริง ๆ ก็ได้?

เขาถึงขั้นสงสัยว่าหมอกสีดำที่หลู่เซิงแสดงให้เขาเห็นเมื่อกี้นี้ไม่ใช่ผี แต่เป็นภาพลวงตา

จะมีผีในโลกนี้ได้อย่างไร?

อย่างไรก็ตาม สัญชาตญาณของเขาบอกเขาว่าพวกมันเป็นผี

“ท่านฉู่ ท่านไม่รู้สึกว่าวิญญาณเหล่านั้นคุ้นเคยหรือ?” หลู่เซิงถามขณะที่มองเข้าไปในดวงตาของเขา

“คุ้นเคย?” ฉู่ซื่อหานเลิกคิ้ว “ข้าควรรู้สึกคุ้นเคยกับพวกมันหรือ?”

เป็นไปได้ไหมว่าเขารู้จักวิญญาณเหล่านั้น?

“พวกมันคือชายชุดดำที่ไล่ตามท่านที่หมู่บ้านหลิ่วเย่ว์” หลู่เซิงอธิบาย “ยมโลกจะไม่เก็บวิญญาณแบบพวกมัน”

ดังนั้นพวกมันคือมือสังหารที่ฉู่ซื่อหลินจ้างมาหรือ อย่างไรก็ตาม ประโยคสุดท้ายของนางกระตุ้นความอยากรู้อยากเห็นของเขา

“ทำไมล่ะ?”

“พวกมันเป็นมือสังหารเมื่อตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ พวกมันฆ่าคนไปมากมายและทำบาปมากเกินไป แนวโน้มความชั่วร้ายของพวกมันนั้นแข็งแกร่งเกินไป ดังนั้นพวกมันจึงไม่สามารถเกิดใหม่ได้แม้หลังจากเข้าสู่ยมโลก ไม่ใช่ว่ายมโลกไม่ยอมรับ แต่พวกมันไม่ต้องการลงไป แม้ว่าพวกมันจะลงไป พวกมันก็จะถูกโยนลงไปในสระเลือดและจะไม่มีวันได้เกิดใหม่”

หากฉู่ซือหานไม่ได้เห็นเงาดำเมื่อก่อนหน้านี้ เขาคงคิดว่านางกำลังโกหก

“แล้วจะเกิดอะไรขึ้นถ้าพวกมันอยู่ในโลกมนุษย์ต่อไป?”

“จะเกิดอะไรขึ้นน่ะหรือ”

หลู่เซิงยิ้มและอธิบายให้เขาฟังต่อไปว่า “จะมีสองผลลัพธ์สำหรับวิญญาณอย่างพวกมัน อย่างแรกคือพวกมันจะกลายเป็นผีเร่ร่อนและสามารถเดินเตร่ไปรอบ ๆ สถานที่ที่พวกมันเสียชีวิตเท่านั้น เมื่อพวกมันพบกับคนที่มีพลังวิญญาณอ่อนแอ พวกมันอาจติดตามคนเหล่านั้นและดูดพลังหยางของคน ส่วนความเป็นไปได้อย่างอื่น…”

นางแตะจมูกและกล่าวเบา ๆ “พวกมันก็จะได้พบกับคนชอบธรรมเช่นข้า ที่จะจับพวกมันมาและทำให้พวกมันทำความดี”

“แน่นอนว่ายังมีอีกประเภทหนึ่ง คือการพบกับคนปีศาจ คนพวกนั้นจะฝึกฝนวิญญาณเร่ร่อนเหล่านี้ให้กลายเป็นวิญญาณร้ายและใช้พวกมันเพื่อทำร้ายผู้อื่น”

ฉู่ซื่อหานพยักหน้าแม้ว่าเขาจะไม่เข้าใจอย่างถ่องแท้ เขาเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะถามอีกครั้งว่า “มีเรื่องการเวียนว่ายตายเกิดในโลกนี้จริง ๆ หรือ”

“แน่นอนสิ!” หลู่เซิงยิ้มให้เขาและถามว่า “ท่านฉู่ ท่านเคยได้ยินเรื่องสะพานไร้ทางช่วยมาก่อนหรือไม่”

ฉู่ซื่อหานพยักหน้า เขาเคยได้ยินผู้เฒ่าผู้แก่กล่าวถึงเรื่องนี้บ่อย ๆ

“อาจารย์ของข้าเคยพาข้าไปที่สะพานไร้ทางช่วย มีเทพอยู่ที่นั่นชื่อเมิ่งโผ่ ผีทุกตนที่ต้องการเข้าสู่วัฏจักรแห่งชีวิตและความตายจะต้องดื่มซุปเมิ่งโผ่หนึ่งชาม”

“เจ้าเคยเห็นพวกมันมาก่อน?” ฉู่ซื่อหานสงสัย

“ใช่” หลู่เซิงยิ้มและพยักหน้า “ข้าเคยเห็นทูตล่อวิญญาณ เทพสีดำและสีขาวมาก่อนด้วยซ้ำ”

เมื่อไม่นานมานี้นางได้พบพวกเขาอีกครั้งที่เมืองหวงหยาง อย่างไรก็ตาม พวกเขาไม่ได้สนิทกับนาง พวกเขาใกล้ชิดกับอาจารย์ของนางมากกว่า

ฉู่ซื่อหานพูดไม่ออก เขารู้สึกเหมือนโลกทัศน์ของเขาล่มสลาย

ทุกสิ่งเกี่ยวกับวิญญาณและปีศาจที่เขารู้ก่อนหน้านี้เป็นของปลอม

อย่างไรก็ตาม หญิงสาวตรงหน้าเขากำลังบอกเขาว่าไม่เพียงแต่มีผีและเทพในโลกนี้เท่านั้น แต่ยังมีการเวียนว่ายตายเกิดอีกด้วย มีเมิ่งโผ่อยู่บนสะพานแห่งการกลับชาติมาเกิดจริง ๆ

เอ่อ…เขาควรเชื่อนางได้ไหม? เขาควรหรือ?

ฉู่ซื่อหานเงียบไปเมื่อเขาได้ยินหลู่เซิงกล่าวว่า “น่าเสียดายที่ข้าเป็นเพียงมนุษย์และไม่มีความสามารถเหมือนอาจารย์ มิฉะนั้น ข้าคงพาท่านไปชมสะพานไร้ทางช่วยแล้ว”

ฉู่ซื่อหานเลิกคิ้ว “อาจารย์ของเจ้าไม่ใช่คนธรรมดาหรือ?”