บทที่ 43: ความจริงถูกเปิดเผย

"เจ้าคิดว่าจะซ่อนได้หรือ"

เติ้งหรูเหมิงตามเขาไปติดๆ และกล่าว "เจ้ามันปีศาจและกักขังดวงวิญญาณทั้งหมดของตระกูลเติ้งไว้ในคฤหาสน์เติ้ง แต่เจ้าลืมไปว่าข้าตายอยู่นอกคฤหาสน์"

จ้าวเว่ยจ้องมองไปที่ใบหน้าของนาง และเขาก็ปัสสาวะราดกางเกง

ขาของเขาอ่อนแรงและเขาก็คุกเข่าลง กอดศีรษะด้วยมือทั้งสองข้าง เขาตะโกนอย่างสิ้นหวัง "อย่าเข้ามา! อย่าเข้ามา!"

อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าเขาจะตะโกนอย่างไร เติ้งหรูเหมิงก็ยังคงยืนอยู่ตรงหน้าเขา จ้องมองเขาอย่างดุเดือด

"ข้าผิดไปแล้ว! ข้าผิดไปแล้ว! ปล่อยข้าไปเถิด!"

เมื่อเห็นการกระทำที่แปลกประหลาดของเขา ท่านเจ้าเมืองก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

"จ้าวเว่ยถูกผีสิงหรือ"

"เมื่อกี้เขายังดีๆ อยู่เลย ทำไมจู่ๆ เขาถึงพูดจาบ้าๆ บอๆ แบบนั้น"

ทุกคนชี้มาที่พวกเขาจากด้านข้าง

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง จ้าวเว่ยก็โขกศีรษะอย่างบ้าคลั่งไปยังที่ว่างเปล่าและกล่าวว่า "ญาติผู้น้อง โปรดปล่อยข้าไป ข้าจะขอให้พระปลดปล่อยท่านป้า ท่านลุง และวิญญาณที่เหลือออกจากคฤหาสน์เติ้ง ข้าไม่เคยแตะต้องสิ่งใดจากตระกูลเติ้งเลย ตราบใดที่เจ้าปล่อยข้าไป ข้าจะคืนสมบัติเหล่านั้นทั้งหมด!"

คำพูดของเขาทำให้ทุกคนตกตะลึง

"ไม่ใช่ว่าอาหมิงและขโมยแบ่งสมบัติของตระกูลเติ้งกันอย่างเท่าเทียมกันหรอกหรือ ทำไมมันถึงอยู่กับจ้าวเว่ย"

"เมื่อกี้เขาเรียกนางว่าญาติไม่ใช่หรือ ญาติของเขาคือคุณหนูเติ้งไม่ใช่หรือ คุณหนูเติ้งกลับมาแก้แค้นหรือ"

"ถ้าเช่นนั้น ฆาตกรอาจเป็นจ้าวเว่ย"

"เขาไม่ได้ยอมรับเองหรอกหรือ"

สีหน้าของท่านเจ้าเมืองน่าเกลียดมาก ก่อนหน้านี้เขาได้สรุปว่าอาหมิงเป็นฆาตกรต่อหน้าฉู่ซือหาน เขายังตั้งใจที่จะลงมือก่อนและรายงานทีหลังเพื่อที่เขาจะได้ปิดคดีลับหลังฉู่ซือหาน

ทว่าจ้าวเว่ยกลับคลั่งในศาลและยังกล่าวอีกว่าสมบัติอยู่ในมือของเขา

นี่ไม่ใช่การตบหน้าเขาหรอกหรือ

เขาเกี่ยวข้องกับคดีต่างๆ มานานกว่าทศวรรษ แต่การตัดสินของเขากลับแย่กว่าคนที่อยู่ในตำแหน่งเพียงสองปี

หากข่าวนี้แพร่กระจายออกไป เขาจะไม่กลายเป็นตัวตลกหรอกหรือ

เขาทุบสำนวนคดีและกล่าวอย่างเย็นชา "จ้าวเว่ยรบกวนการพิจารณาคดี ลากตัวเขาออกไป"

ทหารยามที่ยืนอยู่ข้างๆ รีบลากจ้าวเว่ยออกไป

จุดที่จ้าวเว่ยคุกเข่าเมื่อก่อนเปียกชื้นแล้ว และทุกคนก็เอามือปิดปากเพื่อกลั้นหัวเราะ

อวี้หมิงเยว่ฉวยโอกาสพูดแทรกขึ้นว่า "ท่านเจ้าเมือง ท่านก็ได้ยินแล้ว จ้าวเว่ยคือฆาตกร!"

ใครจะรู้ว่าท่านเจ้าเมืองกล่าวอย่างมืดมนว่า "ข้ามีการตัดสินใจของตัวเองเกี่ยวกับฆาตกร อาหมิง เจ้าสารภาพความผิดของเจ้าหรือไม่"

ในเมื่อเขาก่อความผิดพลาดในคดีนี้ไปแล้ว เขาก็อาจจะปล่อยเลยตามเลย มิฉะนั้น ศักดิ์ศรีของเขาในฐานะท่านเจ้าเมืองจะอยู่ที่ไหน

ยิ่งไปกว่านั้น จ้าวเว่ยได้สัญญากับเขาว่าเขาจะได้รับสมบัติของตระกูลเติ้งครึ่งหนึ่งเมื่อทำสำเร็จ

ตระกูลเติ้งมีทรัพย์สินมากมายในเมืองต่างๆ มีโรงแรมและร้านค้าอื่นๆ มากกว่าสิบแห่ง พวกเขาทำเงินได้มากกว่าหนึ่งล้านตำลึงต่อปี หากเขาได้รับครึ่งหนึ่ง ตระกูลฉู่จะยังคงกดขี่ตระกูลซ่างกวนอยู่อีกหรือ

นอกจากนี้ อาหมิงก็มีชีวิตที่ไร้ค่า แล้วถ้าเขาตายล่ะ ไม่มีอะไรต้องรู้สึกเสียใจ

อวี้หมิงเยว่เบิกตากว้างอย่างไม่เชื่อ

ผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์โดยรอบไม่กล้าพูดอะไร ท้ายที่สุด พวกเขาไม่รู้เรื่องราวเบื้องหลัง

หลู่เซิงขมวดคิ้วและกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็มีเสียงพูดแทรกขึ้น

"ท่านเจ้าเมืองซ่างกวน ท่านกำลังพยายามบังคับให้เขาสารภาพความผิดอยู่หรือ"

ฉู่ซือหานสวมชุดสีเขียวเดินเข้ามาและจ้องมองไปที่ท่านเจ้าเมืองด้วยสายตาที่เข้มงวด

สีหน้าของท่านเจ้าเมืองซีดเผือด และเขาก็รีบลุกขึ้นยืนและโค้งคำนับ "ข้าไม่กล้า"

"ไม่กล้า" ฉู่หยุนหัวเราะเยาะอย่างเย็นชา "ท่านแอบพิจารณาคดีนี้ในขณะที่เจ้านายของข้าไม่อยู่ ท่านไม่ได้พยายามบังคับให้เขาสารภาพหรือ"

หากไม่ใช่เพราะการมาถึงอย่างทันท่วงทีของลูกเสือของเขา คดีคงจบไปแล้ว

ฉู่หยุนเดินไปข้างหน้าและเผชิญหน้ากับฝูงชน "เมื่อครึ่งเดือนก่อน ลูกน้องสองคนของจ้าวเว่ยดักจับคุณหนูเติ้งด้วยกระสอบและทุบตีนางจนตาย จากนั้น พวกเขาก็นำศพของนางไปทิ้งในป่า หลังจากนั้นพวกเขาก็แอบวางยาพิษในบ่อน้ำในคฤหาสน์เติ้ง คืนนั้นจ้าวเว่ยฝ่าสายฝนที่ตกหนักและออกจากเมืองหวงหยาง เขาไปที่หอทมิฬเพื่อจ้างนักฆ่าและเอาสมบัติของคฤหาสน์เติ้งไปเป็นของตัวเอง"