บทที่ 34 – ข้าสามารถแต่งตั้งเจ้าเป็นอนุได้  

หลู่เซิงที่กำลังวิดน้ำชะงักมือ เจิ้งซื่อคิดว่านางคงคล้อยตามแล้ว

เจิ้งซื่อจึงคะยั้นคะยอต่อ "ชายผู้นั้นมีความสามารถ หาเนื้อมาวางบนโต๊ะไม่ใช่ปัญหาสำหรับเขา หากเจ้าแต่งงานกับเขา มีแต่จะสุขสบาย"

หลู่เซิงไม่มีผู้อาวุโสในบ้านอีกแล้ว หลู่หรันก็เอาแต่ผลาญชีวิตไปวันๆ

เจิ้งซื่อคิดว่าหลังแต่งงาน เมื่อได้เงินมาแล้วค่อยแบ่งให้พวกนางสองสามตำลึงก็พอ

หลู่เซิงยิ้ม

"เขาดีขนาดนั้นเลยหรือ

"จริงแท้แน่นอน!" เจิ้งซื่ออุทานพลางถือจอบ "เขามีอุปนิสัยดี หน้าตาก็หล่อเหลา ไม่แพ้บัณฑิตต้วนเลย"

หากการแต่งงานดีอย่างที่นางว่าจริง เหตุใดเจิ้งซื่อจึงมาจัดการเรื่องนี้ให้ข้า?

หากข้าจำไม่ผิด เจิ้งซื่อมีบุตรีชื่อหลู่เว่ย อายุเท่าข้าและยังไม่ได้แต่งงานเช่นกัน

หลู่เซิงหัวเราะในใจอย่างเย็นชา ด้วยสีหน้าใสซื่อ นางตอบว่า "ในเมื่อเป็นการแต่งงานที่ดีขนาดนี้ ท่านป้าจัดการให้พี่เว่ยเถิด นางแก่กว่าข้าสามเดือน"

รอยยิ้มของเจิ้งซื่อแปรเปลี่ยนเป็นความตึงเครียด จากนั้นนางก็เค้นคำพูดออกมา "ข้าแค่สงสารเจ้า พี่เว่ยของเจ้ามีคนที่ชอบอยู่แล้ว"

หลู่เว่ยชื่นชอบต้วนเจินมาตลอด นี่เป็นสิ่งที่หลู่เซิงรู้มานานแล้ว

เมื่อเจ้าของร่างเดิมถูกหมั้นหมายกับต้วนเจิน หลู่เว่ยก็จะคอยเหน็บแนมนางทุกครั้งที่พบกัน

ทั้งหมดก็เพราะความริษยา

หลู่เซิงก้มลงเด็ดหญ้าต้นหนึ่งโดยไม่เงยหน้าขึ้น นางกล่าวว่า "ข้าก็มีคนที่ชอบเช่นกัน"

"ข้ารู้ว่าเจ้าชอบใคร" เจิ้งซื่อแสดงสีหน้าดูถูก "บัณฑิตต้วนไม่ชอบสาวบ้านนอกหรอก เลิกเพ้อฝันไปได้แล้ว"

หลู่เซิงเพียงยิ้มเมื่อได้ยินเช่นนั้น นางไม่ได้โต้ตอบหรือยอมรับสิ่งใด

อย่างไรก็ตาม คำพูดของเจิ้งซื่อได้ยินไปถึงหูของต้วนเจินที่ขยับเข้ามาใกล้เพื่อแอบฟังบทสนทนาขณะถือกระบอกน้ำ

เขามองไปยังหลู่เซิงที่กำลังทำงานอย่างขะมักเขม้น ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความคิด

"เหตุใดบัณฑิตต้วนจึงว่างมาที่นี่

เจิ้งซื่อซ่อนสีหน้าดูถูกเหยียดหยามแล้วแทนที่ด้วยการประจบสอพลอ

หลู่เซิงเงยหน้าขึ้นจ้องมองต้วนเจิน ก่อนจะทำงานของนางต่อไป

ในอดีต ต้วนเจินไม่เคยมอง 'คู่หมั้นเก่า' ของตนเองอย่างจริงจัง เขาจึงไม่รู้ว่านางดูงดงามเพียงใด

นางมีผมสีดำขลับ ผิวพรรณผุดผ่องดั่งผลเชอร์รี่

ครั้งสุดท้ายที่เขาเห็นนาง เขามีความคิดเดียวคือนางช่างน่าทึ่ง

ความคิดเดียวกันนี้ก็ไหลเข้ามาในใจของเขาอีกครั้งในวันนี้เมื่อเขามองนาง

เขาไม่สามารถระบุความรู้สึกนั้นได้อย่างแน่ชัด แต่เขารู้สึกเหมือนหัวใจของเขาว่างเปล่า

เขาพยักหน้าให้เจิ้งซื่ออย่างสุภาพก่อนจะเดินผ่านไปพร้อมกระบอกน้ำ

"บัณฑิตต้วน ช่างกตัญญูจริงๆ ไม่ลืมที่จะส่งน้ำให้บิดามารดาแม้กระทั่งตอนที่กำลังศึกษา หากท่านได้เป็นขุนนางในอนาคต ท่านจะต้องเป็นขุนนางที่ดีอย่างแน่นอน"

เมื่อได้ยินคำชมของเจิ้งซื่อ หลู่เซิงก็ยังคงสีหน้าเฉยเมย

เมื่อนางถอนหญ้าเสร็จก็เป็นเวลาบ่ายแล้ว

หลู่เซิงเหงื่อออกมาก ร่างกายของนางเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ

นางถือจอบเดินกลับบ้าน เมื่อถึงทางเข้าก็มีร่างหนึ่งวิ่งตามนางมา

"หลู่เซิง"

หลู่เซิงหันศีรษะไปและเห็นต้วนเจินเดินตรงมาที่นาง

นางหรี่ตาและเลิกคิ้วขึ้น "มีอะไรหรือ

ต้วนเจินยืนอยู่ตรงหน้านาง แม้จะมีเหงื่อ แต่ใบหน้าของนางก็ยังคงสะอาดและสดใส ภาพนั้นทำให้หัวใจของเขาสั่นไหว

"เจ้า...ยังชอบข้าอยู่หรือ

หัวใจของหลู่เซิงเจ็บปวดเล็กน้อย นางขมวดคิ้ว

เจ้าของร่างเดิมชื่นชอบต้วนเจินมาหลายปี ความทรงจำนี้ราวกับถูกสลักไว้ในหัวใจของนาง

แม้ว่านางจะอยู่ในร่างนี้ แต่ก็ไม่สามารถระงับอารมณ์ที่พลุ่งพล่านในหัวใจได้เมื่อได้ยินคำพูดของต้วนเจิน

"เหตุใดท่านจึงถามเช่นนี้ นางถามอย่างใจเย็น

ต้วนเจินตอบอย่างประหม่า "หากเจ้ายังชอบข้าอยู่ ข้าสามารถแต่งตั้งเจ้าเป็นอนุได้หลังจากที่ข้าได้เป็นขุนนางในอนาคต"