บทที่ 25 - พบพานอีกครา

หลู่เซิงเอ่ยขอให้นายคุกช่วยเปิดประตูห้องขัง ทว่านางไม่ได้ก้าวเข้าไป กลับปล่อยให้เพียงหลู่หรันเข้าไปด้านใน

"พี่สอง เหตุใดท่านพ่อจึงมาอยู่ที่นี่ด้วย?" หลู่เจียงเอ่ยถามด้วยความสงสัย

เขาเห็นกับตาว่าท่านแม่และพี่สามถูกจับกุมไป ทว่าเมื่อวานท่านพ่อยังคงอยู่กับพวกเขา

"ท่านพ่อกระทำความผิดที่ไม่อาจให้อภัยได้" หลู่เซิงตอบเสียงเรียบ

หลู่เจียงขมวดคิ้ว "ท่านพ่อทำความผิดเช่นเดียวกับท่านแม่และพี่สามหรือ?"

หลู่เซิงพยักหน้า "คล้ายกัน"

"เช่นนั้น... พวกเขาจะได้กลับบ้านอีกหรือไม่?"

"ข้าเองก็ไม่รู้" หลู่เซิงส่ายหน้า นางเองก็ไม่รู้ว่าจะบอกกล่าวแก่เด็กน้อยเช่นไร

หลู่ซินอ่อนล้าจากการร่ำไห้ ครั้นแล้วก็ผล็อยหลับไป หลู่หรันกล่าวบางสิ่งแก่หลู่ต้าหัว ครั้นเมื่อออกมา ดวงตาก็แดงก่ำ

เขาอุ้มหลู่ซินที่หลับใหลไว้ในอ้อมแขน ก่อนจะเดินจากเรือนจำไปพร้อมกับหลู่เซิงและหลู่เจียงโดยไม่ได้หันหลังกลับไปมอง

นายคุกยังคงจ้องมองหลู่เซิง ครั้นเมื่อกำลังจะเดินเข้าไปใกล้ นางกลับได้ยินเสียงอึกทึกดังมาจากด้านนอก

เขาหมายจะระบายความหงุดหงิด ทว่ากลับได้ยินเสียงทหารยามร้องตะโกน "ท่านเจ้าคะ ท่าน ฉู่ โปรดตามข้ามา!"

ท่านและท่าน ฉู่?

เหตุใดพวกเขาจึงมาที่นี่?

แม้ไม่เข้าใจเหตุผลที่คนทั้งสองมาเยือน นายคุกก็เดินเบียดหลู่เซิงและคนอื่นๆ เพื่อออกไปต้อนรับ

หลู่เซิงจับจูงมือหลู่เจียง พลางชะเง้อคอมองไปยังด้านนอก เห็นใบหน้าที่คุ้นเคยสองใบหน้ายืนตระหง่านอยู่

ผู้หนึ่งคือชายหนุ่มที่นางเคยช่วยเหลือไว้เมื่อราตรีก่อน ส่วนอีกผู้หนึ่งคือชายวัยกลางคนที่สวมชุดขุนนาง ยืนอยู่ข้างกายชายหนุ่มอย่างนอบน้อม

ดูท่าทางฐานันดรของเขาจะไม่ธรรมดาเสียแล้ว

ฉู่ซือหานสั่งให้คนคอยจับตาดูความเป็นไปของสกุลหลู่ ครั้นเมื่อได้ยินข่าวว่าพวกเขามาเยี่ยมเยียนที่เรือนจำ เขาก็รีบรุดมาในทันที

เขาเองก็ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด เพียงแต่อยากจะยืนยันว่าหลู่เซิงคือสตรีที่เขาพบเมื่อราตรีก่อนหรือไม่

เขายืนอยู่ที่ทางเข้า พลางชะเง้อคอมองเข้าไปด้านใน ความรู้สึกบางอย่างที่อธิบายไม่ได้ก็เอ่อล้นขึ้นมาในใจ

ฉู่หยุนยืนอยู่ด้านหลังเขา ทว่าไม่เข้าใจเหตุผล นายของเขาถึงได้ใส่ใจเด็กสาวชาวบ้านผู้นี้ถึงเพียงนี้

เมื่อหนทางเบื้องหน้าถูกขวางกั้น หลู่หรันก็ไม่รู้ว่าจะเดินต่อไปเช่นไร ทว่าเมื่อเห็นหลู่เซิงก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างสงบนิ่ง เขาก็ได้แต่เดินตามนางไป

ฉู่ซือหานมาที่นี่ก็เพื่อหลู่เซิง ครั้นเมื่อนางและคนอื่นๆ เดินออกมา สายตาของเขาก็จับจ้องมาที่นางในทันที

เมื่อไร้ซึ่งคราบไคลเปรอะเปื้อน ผิวพรรณของนางก็ดูเนียนละเอียดดุจหยก ดวงตาก็ใสกระจ่างดังเช่นเคย

และใบหน้านั้น... แม้ไม่ได้งดงามถึงขั้นล่มบ้านล่มเมือง ทว่าก็จัดได้ว่างดงามเกินกว่าสตรีทั่วไป

ยิ่งไปกว่านั้น ความงามของนางก็ไม่ได้ดาษดื่นและจืดชืด หากแต่เป็นความงามที่ชวนให้หวนกลับไปมองอีกครา

ฉู่ซือหานเคยพบพานความงามมามากมาย ทว่านางเป็นสตรีคนแรกที่ทำให้เขาปรารถนาจะมองนางอีกหลายๆ ครั้ง

เมื่อเห็นใบหน้าของหลู่เซิง ฉู่หยุนก็ถึงกับตะลึงงัน เขาไม่อาจยอมรับได้ว่าสตรีงดงามที่อยู่เบื้องหน้าคือยาจกมอมแมมเมื่อสองราตรีก่อน

ท่านนายอำเภอเหลือบมองหลู่เซิง ก่อนจะหันกลับมามองฉู่ซือหานด้วยสีหน้าขมวดคิ้ว ทว่าครู่ต่อมาสีหน้าก็กลับมาเป็นปกติ

เขาเดินเข้าไปใกล้และเอ่ยถาม "ท่านคงจะเป็นคนจากสกุลหลู่กระมัง?"

"ใช่แล้วเจ้าค่ะ!" เมื่อเผชิญหน้ากับท่านนายอำเภอ หลู่หรันก็สงบเสงี่ยมและเป็นทางการมากขึ้น

สายตาของหลู่เซิงจับจ้องไปยังใบหน้าของฉู่ซือหาน ทว่านางก็ตระหนักได้ว่าเขากำลังมองมาที่นางเช่นกัน

แม้นัยน์ตาคู่นั้นจะแฝงไว้ด้วยความประหลาดใจและทึ่งในความงาม ทว่าก็ยังคงพินิจพิจารณานางไปพร้อมกัน

นางแย้มสรวลให้เขา รอยยิ้มนี้ไม่ได้สดใสเช่นคราก่อน หากแต่กลับแฝงไว้ด้วยความเย้าแหย่มากกว่า

ฉู่ซือหานไม่รู้ว่าเป็นเพราะสภาพจิตใจของเขาเองหรือไม่ ทว่ากลับรู้สึกว่ารอยยิ้มของสตรีผู้นี้กำลังยั่วยุเขา

เขายังคงจ้องมองนาง ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าเฉยเมย "ข้ามีเรื่องที่ต้องพูดคุยกับคุณหนูหลู่"