บทที่ 22 - ทักษะการเชิดหุ่น

ผู้ชมทั้งสองกำลังเพลิดเพลินกับการชมการต่อสู้ โดยไม่รู้ว่าฝันร้ายกำลังจะมาเยือนพวกเขา

"ขอรับ!"

หลังจากรับคำสั่งของนางแล้ว เมฆสีดำก็พุ่งเข้าไปในร่างของชายชุดดำ

ฉู่ซือหานและฉู่หยุนยืนอยู่ที่เดิม โดยครุ่นคิดถึงเส้นทางหลบหนี อย่างไรก็ตาม พวกเขาตระหนักว่าชายชุดดำได้หยุดโจมตีพวกเขาอย่างกะทันหัน

แต่ชายชุดดำเหล่านี้กลับหันร่างอย่างเคร่งเครียดและมองไปในทิศทางเดียวกันอย่างเป็นเอกฉันท์

จากนั้น ไม่นานหลังจากนั้น พวกเขาก็พุ่งไปยังทิศทางนั้นราวกับฝูงผึ้ง

ในที่สุดผู้ชมทั้งสองก็ตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติ พวกเขาประหลาดใจกับการเปลี่ยนแปลงของทิศทางลม จากนั้นพวกเขาก็เริ่มสาปแช่ง พวกเขาใช้วิชาตัวเบาเพื่อหลบหนีออกจากที่เกิดเหตุ

"ทา...ท่านครับ เกิดอะไรขึ้น?"

ฉู่หยุนถามด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก ขณะที่เขามองดูสถานการณ์ที่คลี่คลายไปอย่างงงงวย

ฉู่ซือหานขมวดคิ้ว และองค์ประกอบของความสับสนก็ปรากฏขึ้นในดวงตาที่คมกริบของเขา

หลังจากผ่านไปสองสามวินาที ในที่สุดเขาก็พูดด้วยเสียงต่ำ "ดูเหมือนว่ามีบางสิ่งกำลังควบคุมพวกมันอยู่"

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ความคิดแรกที่เข้ามาในหัวของฉู่หยุนคือกลอุบายที่ชั่วร้าย ทักษะการเชิดหุ่นที่น่าอับอาย

เขาเคยได้ยินคนอื่นพูดถึงมันเท่านั้น และไม่เคยเห็นในการปฏิบัติจริง

"ท่านครับ ท่านกำลังบอกว่ามีคนควบคุมพวกมันด้วยทักษะการเชิดหุ่น?"

ฉู่ซือหานส่ายหน้า "ข้ายังไม่แน่ใจ"

ฉู่หยุนสูดหายใจเข้าลึกๆ "ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม มันเป็นการหลบหนีที่หวุดหวิดสำหรับพวกเรา"

เขาเคยคิดว่าเขาจะเสียชีวิตที่นั่น

ตรงกันข้ามกับความผ่อนคลายของฉู่หยุน ฉู่ซือหานสอดส่องไปรอบๆ อย่างใคร่ครวญราวกับว่าเขากำลังพยายามค้นหาบางสิ่ง

ใครช่วยพวกเรา?

ทำไมพวกเขาถึงช่วย?

ฉู่หยุนหยิบไข่มุกจันทราออกมาและส่องสว่างสภาพแวดล้อม และตอนนั้นเองที่หลู่เซิงสามารถมองเห็นใบหน้าของพวกเขาได้อย่างชัดเจน

พวกเขา?

นางเลิกคิ้วขึ้นด้วยความตกใจ

นางไม่คาดคิดว่าตนเองจะมีชะตาที่ผูกพันกับชายทั้งสองเช่นนี้ นางเพิ่งจะมีชีวิตอยู่ในโลกนี้ได้เพียงสองวัน แต่ก็ได้พบกับพวกเขาถึงสามครั้งแล้ว

หนึ่งในชายหนุ่มดูโง่ เขาไม่ใช่คนที่น่ากลัว

อย่างไรก็ตาม เพียงแค่ได้มองไปที่อีกคน ใครๆ ก็บอกได้ว่าเขาไม่ใช่คนธรรมดา

หากนางยังคงอยู่ที่นั่น นางอาจจะถูกค้นพบในไม่ช้า

นางหันร่างเพื่อที่จะจากไป

นางประมาทในการเคลื่อนไหว และเมื่อรวมกับลมที่พัดมาอย่างกะทันหัน ยันต์ล่องหนของนางก็หลุดออก

"ใครน่ะ?"

ฉู่หยุนตะโกน

หลู่เซิงสั่น ก่อนที่นางจะรีบหลบหนีออกจากที่เกิดเหตุด้วยวิชาตัวเบาของนาง

ฉู่หยุนต้องการที่จะไล่ตามนาง แต่ฉู่ซือหานห้ามเขาไว้

"ท่านครับ พวกเราจะไม่ไล่ตามนางหรือครับ?"

ฉู่ซือหานส่ายหน้า "ไม่จำเป็น"

เขารู้สึกว่าร่างนั้นดูคุ้นเคย

"การจากไปของพวกมือสังหารอย่างกะทันหัน อาจจะเกี่ยวข้องกับบุคคลนั้น?"

"อาจเป็นไปได้"

การปรากฏตัวของบุคคลนี้ไม่เป็นที่สังเกตเป็นเวลานาน พวกเขาต้องไม่ใช่คนธรรมดา!

"ท่านครับ ท่านคิดว่าบุคคลนี้คือเงาดำที่เรากำลังตามหาอยู่หรือครับ?" ฉู่หยุนถามขณะที่เขาเดิน

"ไม่ใช่"

เงาดำมีร่างกายที่แข็งแรง ในขณะที่บุคคลนี้ผอมแห้ง

รูปร่างของพวกเขาดูเหมือนผู้หญิง

ทันใดนั้น ภาพร่างของหลู่เซิงก็แวบเข้ามาในความคิดของฉู่ซือหาน

ถ้ามันเป็นนางจริงๆ ทำไมนางถึงต้องการช่วยพวกเรา?

และทำไมนางถึงปรากฏตัวที่นี่?

นางมาที่นี่เพื่ออะไร?

ความสงสัยที่เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องทำให้ฉู่ซือหานปวดหัว

อย่างไรก็ตาม เขาได้ส่ายหัวและยิ้ม

"ท่านครับ ศพเหล่านี้..."

เมื่อมองไปที่ซากศพที่กระจัดกระจาย ฉู่หยุนก็ครุ่นคิด

"ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับพวกมัน จะมีคนมาเก็บพวกมันในตอนกลางคืน"

หลังจากพูด ฉู่ซือหานก็เดินออกจากป่า

หลู่เซิงไม่ได้จากไป นางรอจนกระทั่งฉู่ซือหานและฉู่หยุนจากไป ก่อนที่นางจะติดตามพวกเขาจากระยะไกล

หลังจากที่พวกเขาออกจากหมู่บ้านหลิวเย่ว์ไปแล้ว นางจึงเรียกเมฆสีดำกลับคืนมา

จากนั้น นางก็หาวและเดินกลับบ้านไปนอน