สิ่งที่หลู่เซิงเผาไปเมื่อครู่ คือยันต์มนุษย์น้อย ซึ่งนางเขียนขึ้นเอง

อาจารย์ของนางเป็นผู้บำเพ็ญเพียร และนับตั้งแต่จำความได้ นางก็บำเพ็ญเพียรเคียงข้างอาจารย์มาโดยตลอด

แม้ว่านางจะยังไม่ถึงระดับของอาจารย์ แต่อาจารย์ของนางก็ยอมรับพรสวรรค์ในการบำเพ็ญเพียรของนาง

อาจารย์ของนางมักจะตำหนินางถึงทัศนคติที่ไม่เอาจริงเอาจัง เมื่อนางปฏิเสธที่จะเรียนรู้สิ่งที่ถูกต้อง นางจะพยายามเรียนรู้เทคนิคที่ไม่ถูกต้องและชั่วร้ายอยู่เสมอ

ฮึ!

หากนางเชื่อฟังอาจารย์และไม่ออกไปรับประทานอาหารเพียงลำพัง นางก็คงหลีกเลี่ยงการรั่วไหลของก๊าซและความตายที่ตามมาได้

โชคดีที่สวรรค์ประทานชีวิตใหม่ให้นาง

คงเป็นเพราะนิสัยใจดีของนาง

หมู่บ้านหลิวเยว่ยังคงตามหาหลู่เซิง

อย่างไรก็ตาม หลู่เซิงกำลังถือซาลาเปาของนางอยู่หน้าร้านขนม นางจ้องมองเงินสองตำลึงบนฝ่ามือของนางและเหม่อลอย

นางมีเงินทั้งหมดเพียงหกตำลึง ซึ่งสตรีผู้หนึ่งโยนให้แก่นางตอนที่นางกำลังพักผ่อนขณะนั่งอยู่ข้างกำแพงริมถนน

สตรีผู้นั้นกล่าวว่านางมีเงินไม่พอ เพราะนางออกจากบ้านมาอย่างเร่งรีบ นางยังกล่าวอีกว่าหากพวกเขาได้พบกันอีก นางจะให้นางมากกว่านี้

ยิ่งไปกว่านั้น สตรีผู้นั้นยังขอให้คนรับใช้ของนางมอบแอปเปิลให้หลู่เซิง ซึ่งเป็นแอปเปิลที่นางกินไปเมื่อครู่นี้

อาจารย์ของนางเคยกล่าวไว้ว่า "ไม่ควรโลภมากเกินไป" หลู่เซิงรู้ว่าในเมื่อนางมีซาลาเปาอยู่แล้ว นางก็ไม่ควรถามหาขนมอีก

หลังจากโน้มน้าวตัวเอง หลู่เซิงก็ถอนหายใจและใส่เงินสองตำลึงที่เหลือกลับเข้าไปในกระเป๋าของนาง

ชีวิตมันยากเย็นเหลือเกิน!

หลู่เซิงเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า ยังเช้าอยู่เลย เมื่อถึงเวลามืดค่ำ นางจะกลับไปยังหมู่บ้านหลิวเยว่

นางได้ทำนายไว้ว่าลมจะแรงขึ้นในภายหลัง และกลางคืนจะทำให้นางทำในสิ่งที่นางต้องการได้ง่ายขึ้น

"แม่นาง โปรดเมตตาและให้ข้ากินอะไรบ้าง!"

หลู่เซิงกำลังเดินผ่านร้านขนม เมื่อมีใครบางคนเข้ามากอดขานางอย่างกะทันหัน

นางก้มศีรษะลงและเห็นหญิงชราผมเผ้ายุ่งเหยิงจ้องมองซาลาเปาเนื้อของนางด้วยสายตาที่น่าสงสาร

เด็กชายคนหนึ่งยืนอยู่ข้างหญิงชรา ใบหน้าของเขาเปรอะเปื้อน แต่ดวงตาของเขากลับใสและสว่าง

เด็กชายสำรวจหลู่เซิงและพูดกับหญิงชราว่า "ท่านย่า ขอทานผิดคนแล้ว นางก็เป็นขอทานเหมือนกัน"

หลู่เซิงพูดไม่ออก

เมื่อนางได้ยินคำเหล่านั้น หญิงชราก็จ้องมองหลู่เซิงแล้วปล่อยมือนาง

ด้วยสีหน้าลำบากใจ นางพูดว่า "สายตาของข้าไม่ดี ข้าจึงมองไม่เห็นสิ่งต่างๆ ชัดเจน ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะเป็นคนน่าสงสารเหมือนพวกเรา"

คำพูดเหล่านั้นทำให้นางพูดไม่ออกอีกครั้ง

"เอาไป"

หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง หลู่เซิงก็จำใจมอบซาลาเปาสองลูกที่นางมีให้แก่หญิงชรา

ทั้งสองคนกินซาลาเปาอย่างตะกละตะกลาม ซึ่งทำให้หลู่เซิงถอนหายใจ

ข้าใจดีเกินไปจริงๆ!

ที่ร้านอาหารตรงข้ามกับนาง ชายในชุดสีขาวนั่งอยู่บนชั้นสอง เขาบังเอิญเห็นฉากที่เกิดขึ้นด้านล่าง ดวงตาที่สงบของเขากลับเต็มไปด้วยความสนใจ

"ท่านเจ้า ดูอะไรอยู่หรือขอรับ?"

นายอำเภอระดับสูง ซึ่งอยู่ในชุดเครื่องแบบ ไม่สามารถระงับความอยากรู้ของเขาได้เมื่อเห็นชายที่ปกติสงบหัวเราะคิกคัก

ผู้ติดตามของชายหนุ่มในชุดสีขาวก็อดไม่ได้ที่จะชะโงกหน้าลงไปดู

อย่างไรก็ตาม เขาเห็นเพียงขอทานแก่หนุ่มสาวคู่หนึ่งกำลังกินซาลาเปา และไม่มีอะไรพิเศษ

เขาหดคอของเขาด้วยท่าทางสับสน

"ไม่มีอะไร"

ชายในชุดสีขาวถอนสายตากลับอย่างสงบ เขาจึงลุกขึ้นยืนและกล่าวว่า "เริ่มดึกแล้ว ข้ามีเรื่องต้องไปจัดการ ข้าขอตัวก่อน"

"ขอรับ!"

เมื่อได้ยินคำพูดของชายผู้นั้น นายอำเภอระดับสูงรีบลุกขึ้นยืนและส่งเขาและผู้ติดตามไปยังทางเข้าร้านอาหาร

เมื่อฉู่ซือหานออกมา เขาก็บังเอิญเห็นขอทานใจดีที่มอบอาหารของตนให้แก่ขอทานคนอื่นๆ นางยืนอยู่บนสะพานโดยเอียงศีรษะและคาบใบหลิวไว้ในปาก ความคิดของนางเป็นสิ่งที่ไม่ทราบได้

เขาบอกฉู่หยุนว่า "ให้เงินสิบตำลึงแก่สตรีผู้นั้นที่อยู่ตรงนั้น"

"สตรี?"

ฉู่หยุนมองตามสายตาของเขา แต่ยังคงสับสน "สตรีอยู่ที่ไหนหรือขอรับ?"

เขาเห็นเพียงขอทานในชุดขาดวิ่นบนสะพาน แต่มิได้เห็นสตรีใด