แม้แวมไพร์สาวจะดิ้นรนอย่างไรมันก็ไม่เป็นผล มิหนำซ้ำ

 วิเวียนยังเพิ่มแรงบีบเข้าไปอีก

 จนแวมไพร์สาวไม่อาจจะกลั้นหายใจต่อไปได้ไหว

 จนต้องสำลักน้ำที่ไหลเข้ามาจนเต็มปอด 

ซึ่งถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป อีกไม่กี่วินาทีข้างหน้า

 เธอจะต้องหมดลมหายใจอย่างแน่นอน

แต่ก่อนที่จะเป็นเช่นนั้น แวมไพร์สาวก็รวยรวมพลังเฮือกสุดท้าย

 ใช้ทั้งสองมือคว้าจับเอาที่ข้อมือซ้ายของพรีสสาว

 ก่อนจะออกแรงบิดอย่างแรง

 ทำเอาพรีสสาวถึงกับร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด

 เวโรนิก้าถึงใช้โอกาสนี้สลัดวิเวียนให้หลุดออกจากร่างไปได้

 แต่ถึงแม้แวมไพร์สาวจะสามารถสลัดหลุดไปได้แล้ว

 เธอก็ยังไม่ยอมปล่อยข้อมือซ้ายของวิเวียนไปง่ายๆ

 แถมยังใช้ขาทั้งสองข้างช่วยตวัดรัดเพื่อเสริมแรง

 ก่อนจะออกแรงบิดอย่างรุนแรงอีกครั้ง

"กร๊อบบบบบ" เสียงกระดูกที่แขนซ้ายของวิเวียนหักดังลั่น

 ตามมาด้วยเสียงร้องอย่างเจ็บปวดของเธออย่างสุดเสียง

 เพียงเท่านี้ แขนซ้ายของเธอก็ไม่อาจจะใช้การได้อีกแล้ว

 แวมไพร์สาวจึงยอมปล่อยมือจากแขนเธอ 

ก่อนจะถอยห่างออกมา เพราะเมื่อครู่ 

ตัวเธอเองก็สำลักน้ำเข้าไปไม่น้อย เธอจึงต้องขอโอกาสนี้

 พักหอบหายใจอย่างหนัก 

เพื่อเอาอากาศกลับเข้าไปในปอด

แค่ไม่กี่อึดใจแวมไพร์สาวก็กลับมามีแรงเช่นเดิมอีกครั้ง

 เธอจึงค่อยๆยันกายลุกขึ้นจากน้ำ

 ก่อนจะเดินเข้าหาพรีสสาวที่กำลังนอนบาดเจ็บอยู่ตรงหน้า

 จากนั้นเวโรนิก้าก็เอื้อมมือไปจิกเส้นผมของพรีสสาว

 เพื่อบังคับให้เธอลุกยืนขึ้น

 โดยที่พรีสสาวที่กำลังบาดเจ็บอยู่นั้นไม่อาจจะขัดขืนได้เลย

 สิ่งเดียวที่เธอทำได้ในตอนนี้

 ก็คือการจ้องมองที่แวมไพร์สาวตรงหน้าอย่างโกรธแค้นเท่านั้น

แต่แวมไพร์สาวก็ไม่ได้ยีหระต่อสายตาคู่นี้เลยแม้แต่น้อย

 แถมเธอกลับยังยิ้มร้ายๆตอบกลับอีกด้วย

 ก่อนที่เธอจะผลักเบาๆ

 ให้ร่างของพรีสสาวเซถลาไป 2-3 ก้าว 

และเมื่อพรีสสาวหันกลับมา 

เวโรนิก้าก็ตวัดเท้าเตะ 'จระเข้ฟาดหาง' เข้าใส่เต็มกรามอย่างจัง

 เพียงเท่านี้วิเวียนก็สิ้นท่า หมดสติกลางอากาศ

 เป็นอันว่าตัวเธอพ่ายแพ้แก่เวโรนิก้าอีกครั้งเสียแล้ว

แม้การต่อสู้ของสองสาวจะจบลงไปแล้ว

 แต่การโจมตีจากแอสการ์ดก็ยังไม่จบ 

ทันที่ที่ทีโอดอร์เอ่ยคำสั่ง

 ปืนใหญ่จำนวนมากที่ติดตั้งในปราสาทก็ถูกนำออกมาใช้

 กระสุนปืนจำนวนมากถูกยิงออกมาราวกับห่าฝน

 ก่อนจะพุ่งทำลายบ้านเรือนของนครแซงจูรี่ย์

 จนความเสียหายกระจายเป็นวงกว้าง

 ภาพที่เห็นนี้คงไม่มีผู้คนในเมืองคนไหน

เคยจินตนาการถึงแน่ๆ ว่านครแห่งมนตราเช่นนี้

 จะต้องมาถูกทำลายเพียงเพราะอาวุธธรรมดาๆเช่นนี้เพียงเท่านั้น

เสียงระเบิดนั้นดังลั่นไปทุกย่อมหญ้า

 แม้แต่เหล่าชาวเมืองที่หลบซ่อนในหลุมหลบภัย

 ยังสามารถรับรู้ถึงแรงสั่นสะเทือนได้เป็นอย่างดี

 จนแต่ละคนต่างก็เสียขวัญ

 ไม่รู้ว่าพวกแวมไพร์จะบุกเข้ามาในตอนไหน

 แต่สิ่งหนึ่งที่พวกเขาคงไม่อาจรู้

 นั่นก็คือก่อนที่เวโรนิก้าจะส่งมอบแผนผังนครแซงจูรี่ย์นั้น

 เธอแอบแก้ไขแผนผังบางอย่าง

 ซึ่งก็คือการลบตำแหน่งของหลุมหลบภัยเหล่านี้นั่นเอง เพียงเท่านี้

 เหล่าชาวเมืองก็ปลอดภัยไปได้สักระยะ

แต่เสียงระเบิดที่เกิดขึ้น รวมไปถึงแรงสั่นสะเทือนที่ตามมา

 ไม่แปลกที่จะดังไปถึงสองสาวที่พึ่งต่อสู้กันจบด้วย

 ด้วยเหตุนี้วิเวียนที่สลบไปจึงค่อยๆได้สติ 

แล้วลืมตาตื่นขึ้นมาช้าๆ

 ก่อจะพบว่าตนเองถูกพามาที่ดาดฟ้าอาคารหลังหนึ่ง

 และเมื่อสำรวจตัวเอง 

กลับพบว่าตัวเธอไม่ได้ถูกพันธนาการใดๆทั้งสิ้นแม้แต่น้อย

 แต่เมื่อเธอขยับตัว แผลจากกระดูกที่หักก็ส่งผลไปทั่วทั้งร่าง

 จนเธอเผลอร้องออกมาหนึ่งคำ

 และไม่อาจจะขยับเขยื่อนร่างกายใดๆได้อีก

"ตื่นแล้วเหรอ ดีเลย ข้ากำลังกลัวว่าเจ้าจะพลาดฉากเด็ดนะเนี่ย"

 เสียงใสๆของแวมไพร์สาวร้องออกมาไม่ห่าง

"ไม่จริง" วิเวียนเอ่ยเบาๆกับภาพที่เห็นตรงหน้า

 เมืองที่เธอใช้เติบโตมากำลังถูกทำลาย

"ตรงนี้วิวดีใช่ไหมล่ะ มันเห็นภาพเมืองนี้

กำลังพินาศได้ชัดเจนเลยว่าไหม เจ้าน่าจะขอบใจข้ามั่งน่ะ

 ที่อุตส่าห์พาเจ้ามาตรงนี้"

 แวมไพร์สาวเอ่ยต่อพร้อมกับหันไปมองหน้าวิเวียน

 ซึ่งพรีสสาวก็สะบัดหน้าหนีไปทางอื่นอย่างโกรธแค้น 

เมื่อเห็นเช่นนั้น แวมไพร์สาวก็ยิ้มร้ายก่อนจะเอ่ยยั่วต่อไปว่า

"ทำไมไม่ดูหน่อยล่ะ ภาพทั้งหมดที่เจ้าเห็น 

ข้าภูมิใจนำเสนอมากเลยน่ะ เพราะภาพทั้งหมดน่ะ

 เกิดจากการวางแผนของข้าเอง !!" ได้ผล 

เพราะคำพูดเพียงเท่านี้ 

พรีสสาวก็หันกลับมามองด้วยความโกรธแค้น

"เจ้า ....." วิเวียนเอ่ยร้องอย่างเจ็บใจ 

"ทำไมเจ้าทำแบบนี้ ตัวเจ้าก็เคยเป็นมนุษย์ไม่ใช่เหรอ

 ทำไมถึงทรยศพวกเดียวกันเอง 

แล้วไปเข้ากับพวกปีศาจร้าย !!!"

คำพูดนี้แม้มันจะมีแค่ไม่กี่คำกลับ

ทำให้เวโรนิก้าหวีดร้องอย่างเกรี้ยวกร๊าด

 ราวกับว่าคำทั้งหมดเป็นคำพูดที่เสียดแทงเข้าไป

ในดวงใจเธอก็ไปปาน ว่าแล้วแวมไพร์สาวก็ระเบิดโทสะ

 ตรงเข้าไปคว้าที่คอวิเวียนอย่างแรง

 พร้อมกับเอ่ยเสียงตะคอกดังลั่น

"อย่าเจ้ามันจะไปรู้เรื่องอะไร !!!!"

"ทำไม จี้ใจดำเหรอไง งั้นข้าจะพูดให้เจ้าได้ยินอีกทีน่ะ 

นังคนทรยศ !!! นังปีศาจจจจจ !!!"

 วิเวียนได้ทีก็พูดตกย้ำเข้าไปอีกครั้ง 

พร้อมกับระเบิดเสียงหัวเราะดังลั่น

 เพียงเท่านี้สติของแวมไพร์สาวก็ขาดสะบั้นทันที

"หยุดพูดเดี้ยวนี้น่ะ บอกให้หยุดพูดดดดด !!"

 เวโรนิก้าหวีดร้องดังลั่นยิ่งกว่าเดิม

 พร้อมกับใช้ฝ่ามือซ้ายขวากระหน่ำตบไปที่ใบหน้าวิเวียนไม่ยั้ง

 จนตัวเองเริ่มเหนื่อยหอบ

"ถุยยยยย" พอเวโรนิก้าเริ่มเหนื่อยจนหยุดมือ

 วิเวียนก็พ่นเลือดที่คั่งอยู่เต็มปากเข้าใส่เต็มหน้า

 แล้วก็ระเบิดเสียงหัวเราะดังลั่น

 แม้เมื่อครู่ตัวเธอจะโดนตบไปหลายทีจนบาดเจ็บไม่น้อย

 แต่ตัวเธอกลับสะใจไม่น้อยที่ทำ

แวมไพร์สาวตรงหน้าคลุ้มคลั่งได้เช่นนี้

"อย่างเจ้ามันจะไปรู้อะไร เจ้ามันจะไปรู้อะไร

 ใครที่เป็นคนทรยศ ใครที่เป็นปีศาจ

 พวกเจ้ามันก็แค่หลบอยู่ข้างหลังกำแพงใหญ่ๆ

 แล้วใช้ชีวิตอย่างสุขสบาย ไม่เคยรับรู้อะไรเลยว่า

 คนที่อยู่ข้างนอกกำแพงนั่น จะต้องเผชิญกับอะไรบ้าง !!!"

"อ้อ ....... เพราะอย่างนี้ เจ้าก็เลยทรยศเผ่าพันธ์มนุษย์

 แล้วไปเข้ากับพวกปีศาจงั้นสิ"

 วิเวียนเอ่ยยั่วไม่หยุด พร้อมกับหัวเราะอย่างสะใจ

 นั่นทำให้เวโรนิก้ายิ่งคลุ้มคลั่งกว่าเดิม

 ก่อนจะตรงเข้าไปบีบปากวิเวียนจนแน่น

"ข้า ... บอก ... ให้ ... หยุด ... พูด !!" 

เวโรนิก้าคำรามลั่นแต่วิเวียนก็ไม่กลัว

 เธอสะบัดหน้าออกก่อนจะหันไปสบตา

"มีแรงแค่นี้เหรอนังปีศาจ ถ้ามีปัญญาทำแค่นี้

 คิดจะให้ข้าหยุดไม่ได้เหรอ ไม่มีทาง !!"

 วิเวียนเอ่ยท้าทาย

"ท้าใช่ไหม !!!" เวโรนิก้าตะคอกลั่นก่อนจะจิกผมเธอจนหน้าหงาย 

"คิดว่าที่ตัวเองรอดอยู่นี่เพราะเก่งเหรอไง

 ที่เจ้ายังรอดอยู่เพราะข้าไว้ชีวิตหรอกน่ะ

 ถ้าไม่อยากตายก็หุบปากลงซะ !!"

"รออะไรอยู่ล่ะ นึกว่าข้ากลัวเหรอไง แน่จริงก็ลงมือเลยสิ !!"

"ได้ !!!" เวโรนิก้าร้องลั่นก่อนจะคำรามอย่างดุร้าย

 เขี้ยวสองข้างของเธอโง้งลงมาจนน่ากลัว

 ก่อนที่แวมไพร์สาวจะฝังเขี้ยวทั้งสองข้างนั้น

 ลงบนต้นคอของวิเวียนทันที !!

"เอื๊อกกกก" ร่างของพรีสสาวกระตุกอย่างรุนแรง

 พร้อมกับโลหิตในกายเธอที่พุ่งทะลักออกมาตามรอยแผล

 จนอาบลำคอของเธอเป็นสีแดงฉาน ก่อนที่โลหิตเหล่านั้น

 จะถูกแวมไพร์สาวดูดกลืนผ่านทางคมเขี้ยวทั้งสองข้าง

อย่างหิวกระหาย

วิเวียนพึ่งจะรู้ในตอนนี้นี่เอง 

ว่าการโดนแวมไพร์ดูดเลือดมันรู้สึกยังไง

 เรี่ยวแรงของเธอเลือนหายไปดื้อๆ

 จนตัวเธอเองไม่อาจจะดิ้นรนใดๆต่อไปได้เลย ที่เธอทำได้

 ก็แค่เพียงค่อยๆยกมือขวาที่ว่างอยู่ขึ้นมาช้า

 แล้วเลื่อนไปที่หน้าอกแวมไพร์สาวตรงหน้า

 ก่อนที่เปลือกตาของเธอจะค่อยๆปิดลงช้าๆ

"เคลื่อนตำหนัก !!"

แต่ฉับพลันนั้น แรงอัดพลังมหาศาลก็ส่งผ่านจากมือของวิเวียน

 เข้ากระแทกที่หน้าอกของเวโรนิก้าอย่างรุนแรง

 จนแวมไพร์สาวที่กำลังสนใจอยู่กับการดูดเลือดนั้น

 ถึงกับกระอักอย่างเจ็บปวด

 แถมร่างทั้งร่างของเธอก็ถูกผลักจนลอยขึ้นฟ้า

 แล้วลงมากระแทกพร้อมกับครูดไปกับพื้นเป็นทางยาว

 จนผิวขาวๆของเธอถลอกปลอกเปลือกเต็มไปด้วยบาดแผล

"เวทย์มนต์ !?" แวมไพร์สาวเอ่ยร้องอย่างไม่เชื่อสายตา

 เหตุใดกันพรีสสาวตรงหน้าจึงใช้เวทย์มนต์ได้

 ทั้งๆที่ในตอนนี้เต็มไปด้วยอนุภาคลูบินนอฟ

"เคลื่อนตำหนัก" แต่ไม่ทันที่เธอจะได้สงสัยอะไรต่อ

 วิเวียนก็ร่ายเวทย์ซ้ำไปอีกรอบ