และไม่รู้ว่าเพราะผมอารมณ์ค้างมาจากเมื่อวานหรือเปล่านะครับ

 เลยทำให้พอเห็นแกแล้วเกิดอยากจะทำแบบนั้นกับแกขึ้นมาอีก

 เอาแล้วไงผม ก่อนหน้านี้ยังกลัวจนหัวหดอยู่เลย

 

 ตอนนี้กลับมาบ้าอะไรอีกแล้ว มันเหมือนกับผมติดยาเสพติด

 ทั้ง ๆ ที่รู้ว่ามันไม่ดี แต่ก็ยังอยากที่จะทำมันอีก

 

แต่มาคิด ๆ ดูแล้วแกไม่ได้แจ้งตำรวจนี่หน่าใช่มั้ย

 ถ้าแกไม่แจ้งตำรวจก็ไม่น่ามีปัญหาอะไรนี่นะ

 ลองดูก็แล้วกันเดี๋ยวก็รู้ว่าจะยังไง คิดง่าย ๆ ตัดสินใจง่าย ๆ

 แล้วผมก็กลับไปเตรียมตัว

 

ผมมาถึงบ้านแกตอนประมาณ 2 ทุ่มได้

 ดูเหมือนแกจะไม่ได้สนใจหรือตรวจสอบดูว่า

คราวที่แล้วผมเข้าบ้านแกได้ยังไง

 

 เพราะหน้าต่างบานเดิมก็ยังคงปิดไม่สนิทเหมือนเดิม

 มันเลยทำให้ผมทางสะดวก มันตื่นเต้นมาก ๆ ครับ

 

 เพราะคราวนี้ผมรู้ว่าผมจะมาทำอะไร

 แต่น่าแปลกที่ตอนนี้ผมไม่มีความกลัวเลยซักนิด

 

วันนี้ประตูห้องแกปิดสนิทครับมีแต่แสงไฟลอดออกมาข้างล่างแค่นั้น

 เอาไงดีล่ะเนี่ย จะเคาะเรียกแกคงไม่มาเปิดให้หรอก

 แต่ก็เหมือนโชคจะเข้าข้างครับ

 

 เพราะขณะที่ผมกำลังงงอยู่ว่าจะทำไงให้แกเปิดประตู

 ประตูก็เปิดออกและร่างยัยเจ๊ฮัวในชุดนอนสีแดงสด

ก็ปรากฎให้เห็นอยู่ตรงหน้า

 

แกสะดุ้งครับเมื่อเห็นผมยืนอยู่ อย่าว่าแต่แกเลย

 ผมก็ตกใจเหมือนกัน แต่ผมก็พอมีสติอยู่บ้างเลย

รีบชักมีดออกมาถือไว้แล้วก็ต้องขู่แกเมื่อเห็นแก

 อ้าปากเหมือนจะร้องออกมา

 

"อย่าร้องนะถ้าไม่อยากเจ็บตัว"

ปากแกที่กำลังอ้าออกก็หุบลงอย่างรวดเร็ว

"ดีมาก เอาล่ะกลับเข้าไปในห้อง"

 

ผมสั่งให้แกเดินกลับเข้าไปในห้องแล้วก็

ปิดประตูล็อกกลอนไว้เพราะกลัวแกจะวิ่งหนีเหมือนคราวที่แล้ว

 

"แกมาทำไมอีก"

ยัยเจ๊ฮัวถอยไปยืนอยู่ตรงหน้าเตียงแล้วถามผม

"ผมคิดถึงผมก็เลยมาหา" ผมตอบไปแบบนี้น่าจะโดนด่านะผมว่า

 

"แก...." ดูเหมือนแกอยากจะด่าผมนะแต่ก็ไม่ด่า

 แล้วแกก็เดินไปเปิดลิ้นชักหัวเตียงแล้ว

หยิบเงินมาปึกนึงแล้วโยนมาตรงหน้าผม

 

"แกอยากได้เงินใช่มั้ย เอาไป แล้วก็รีบไสหัวไปจากบ้านฉันได้แล้ว"

แกเสียงแข็งพร้อมกับชี้มือไปที่ประตูเป็นการขับไล่

 

ผมไม่ได้สนใจเงินที่ตกอยู่ตรงหน้าผมเลยครับ

"ผมไม่ได้ต้องการเงินหรอก แต่ผมต้องการอย่างอื่นมากกว่า"

 

พอแกได้ยินว่าผมไม่ต้องการเงินแกก็ทรุด

นั่งลงบนเตียงจ้องหน้าผมอย่างโกรธแค้นแล้ว

ก็หันมามองมีดที่อยู่ในมือผมก่อนที่จะถอนใจเบา ๆ

 

"อยากจะทำอะไรก็เชิญ แต่ขออย่างเดียวอย่าฆ่าฉัน"

 

ผมตะลึงไปเลยครับ ยอมง่าย ๆ ซะงั้น ทำไมมันง่ายอย่างนี้หว่า

 แต่อย่างนี้ก็ดีจะได้ไม่ต้องเหนื่อยด้วย 

ผมขยับเดินเข้าไปหาช้า ๆ เพื่อดูท่าทีของแก

 

 ก็ปรากฎว่าแกยังนั่งเฉยอยู่อย่างนั้นไม่ขยับเขยื่อน

 สงสัยแกคงจะรู้ว่าหนีไปไหนไม่รอดล่ะมั้ง

 

ผมดันให้แกนอนลงบนเตียง

 แกขืนตัวนิดหน่อยแล้วก็ยอมนอนลงโดยดีหลับตานิ่ง

 ชุดนอนเบาบางของแกแบนราบแนบลงไปกับเนื้อ

 

จนทำให้เห็นส่วนที่ควรจะนูนได้อย่าง ชัดเจน 

ผมถอดกางเกงผมออก จนควยผมดีดตัวออกมาตั้งโด่ และค่อย ๆ

 ใช้มือเลิกชุดนอนของแกขึ้น

 

 กางเกงในผ้ามันและบราเซียสีขาวก็ค่อย ๆ

 โผล่ออกมาให้ผมเห็นเมื่อชุดนอนของแก

ถูกเปิดขึ้นไปกองไว้บนหน้าอก

 

ยัยเจ๊ฮัวเริ่มหายใจแรงครับไม่รู้ว่ากลัวหรือตื่นเต้น

 ผมเอื่อมมือไปดันเสื้อในของแกให้เปิดขึ้นไปอยู่ด้านบนเนินอก

 ดูเหมือนแกมีอาการอยากจะปิดป้องอยู่เหมือนกันแต่ก็ไม่ได้ทำ

 

 และแกก็สะดุ้งครับเมื่อผมก้มลงไปดูดเลียหัวนมสีชมพูของแก

 อย่างที่บอกครับว่านมแกใหญ่

 มันนุ่มนิ่มดีมากเลยเวลาฝังหน้าลงไปดูดเลีย 

มือที่ว่างก็บีบเค้นอย่างมันมือ

 

 

 ก่อนที่จะเลื่อนลงไปลูบไล้หีแกในกางเกงใน

ผ่านเนินนูนเรียบเนียนปราศจากขนลง ไปจนถึงติ่งเสียวของแก

 

แกสะดุ้งอีกครั้งแล้วก็มาจับมือแขนผม

เอาไว้เหมือนไม่อยากให้ผมไปยุ่งกับของ สงวนแก

 แต่มือผมฝังลงไปได้แล้วคงจะดึงออกยากนะ

 

 เพราะแกสู้แรงผมไม่ได้อยู่แล้ว

 วันนี้ผมจะทำให้ยัยเจ๊ฮัวมีความสุขไปกับผมด้วยให้ได้ครับ

 เพื่อชดเชยกับคราวที่แล้วที่ผมทำให้แกต้องเจ็บอย่างเดียว

 

ผมใช้นิ้วเคล้นคลึงติ่งเสียวของแกเพื่อ

กระตุ้นอารมณ์ของแกอยู่นานครับ

 ก่อนที่จะสอดนิ้วเข้าไปในรูหีของแก

 แกรีบร้องห้ามออกมาเมื่อรู้สึกถึงนิ้วผมที่ใส่เข้าไป

 

"อย่า ๆ ไม่นะ อย่าเอามันเข้าไป อย่า"

 

แกพยายามดึงแขนผมเพื่อให้นิ้วผมหลุดออกมาแต่ผมขืนไว้

 แล้วขยับนิ้วเข้าออก น้ำหีของแกออกมาเยอะมากครับ

 ผมเลยเพิ่มเป็น 2 นิ้ว

 

หีแกมันคับมาก ๆ ครับ แค่นิ้ว 2 นิ้วยังรัดแน่นขนาดนี้

 ผมก็ไม่แปลกใจหรอกครับว่าทำไมครั้งที่แล้ว

ผมถึงรู้สึกว่าควยผมเหมือนถูกรีด

 

 

 ยัยเจ๊ฮัวยังคงดึงแขนผมอย่างอ่อนแรง

 ผมเพิ่มความเร็วในการชักนิ้วขึ้นเรื่อย ๆ จนแกบีบแขนผมอย่างแรง

 และตัวเกร็ง คิ้วขมวดกัดฟันแน่น

 

ผมคิดว่าแกคงเสร็จแล้วครับ เพราะรูหีแกตอดนิ้วผมถี่ยิบเลย

 ผมปล่อยให้แกนอนพักแปปนึง

 ก่อนที่จะถอดกางเกงในแกออกทางปลายเท้า 

 

พร้อมกับจับขาแกกางออก แกเสร็จไปแล้วคราวนี้ก็ตาผมมั่ง

 แกตกใจมองผมตาโตเลยพร้อมกับพยายามหุบขาตัวเองแล้ว

เอามือมาปิดปากรูไว้ไม่ให้ ผมใส่ควยเข้าไปได้

 

ผมบอกให้แกเอามือออกแต่แกก็ส่ายหน้าระรัว

 ผมเลยต้องดึงมือแกออกเอง

 แกขืนไว้ครับแต่พอผมดึงมือแกเลื่อนขึ้นเลย

 

ปากรูหีได้ผมก็จับควยจ่อตรงปากรู 

หีแล้วกดเข้าไปจนมิดหัว แกร้อง "อึ๊" ออกมา

 หน้าเชิดหลับตาแน่นตัวเกร็งไปหมด ผมกลัวแกจะเจ็บเลยแช่ไว้แค่นั้น

 

จนตัวแกหายเกร็งผมจึงค่อย ๆ ดันควยเข้าไปช้า ๆ

 แกรีบเอามือมาดันหน้าท้องผมไว้

 แต่ก็ต้านแรงดันของผมไม่ได้

 

เพราะควยผมก็ยังคงมุดเข้าไปในหีที่คับแน่นของแก

 อย่างช้า ๆ จนสุดโคน หีแกสุดยอดจริง ๆ ครับ

 มันบีบรัดควยผมแน่นตลอดทั้งลำเลย

 

ผมแช่ควยไว้พักนึงแล้วก็จับขาทั้ง 2 ข้างของแกขึ้นพาดบ่าไว้แล้วค่อย ๆ

 ดึงควยออกมาแล้วดันเข้าไปใหม่ช้า ๆ

 ยัยเจ๊ฮัวหลับตาเม้มปากแน่นไม่ส่งเสียงอะไรออกมาให้ได้ยินเลยครับ

 

 มีเพียงเสียงลมหายใจถี่เร็วเท่านั้น ผมซอยควยเข้าออกหีแกเร็วขึ้นเรื่อย ๆ 

คราวนี้รูหีแกหลั่งน้ำเสียวออกมาเยอะมาก เลยทำให้ผมเย็ดได้สะดวก

 

มันเสียวควยมาก ๆ ครับ

 จนน้ำควยจะพุ่งอยู่หลายครั้งจนต้องลดความเร็วในการซอยลง

 ผมยังไม่อยากรีบเสร็จ

 

 เพราะอย่างที่บอกผมอยากจะให้แกมีความสุขไปกับผมด้วย

 ผมเริ่มเปลี่ยนมาเป็นซอยควยช้า ๆ แต่เน้น ๆ ซึ่งก็ได้ผลครับ

 

 เพราะผมเริ่มได้ยินเสียงแกครวญคราง "อื๊อ ๆ"

 ออกมาบ้างแล้วถึงแม้จะเพียงเบา ๆ ก็ตาม

 

แต่ในที่สุดผมก็ทนความเสียวต่อไปไม่ไหว เพราะหีแกตอดรัดแรงมาก ๆ

 ผมเร่งซอยควยถี่ยิบจนเตียงสั่น แกจิกผ้าปูที่นอนแน่นเลยครับตอนนี้

 

 ตัวเกร็ง แล้วหีแกก็บีบรัดตัวแน่นจนผมแถบจะดันควยเข้าไปไม่ได้

 แต่ผมก็พยายามดันเข้าไปเป็นครั้งสุดท้าย

และน้ำควยผมก็พุ่งเข้าไปในหีแกได้ อีกครั้ง

 

ผมลืมไปเลยว่าคราวที่แล้วแกโมโหที่ผมปล่อยข้างในแก

จนด่าผมซะยกใหญ่ แต่มันปล่อยเข้าไปแล้วทำไงได้

 

 ผมหลับตาลงซึบซับกับความเสียวที่ได้รับ ควยผมยังคงกระตุกหงึก ๆ

 อยู่ภายในหีแก โชคดีเหลือเกินที่วันนี้ผมตัดสินใจที่จะเข้ามาหาแก

 ถ้าแกลงไม่ขัดขืนผมแบบนี้คราวหน้าผมก็คงสบายแล้ว

 

แต่แล้วผมก็ต้องเจ็บแปล๊บที่หน้าอกจนผมต้องลืมตา

ก้มลงไปมองว่ามันเกิดมาจาก อะไร 

และสิ่งที่ผมเห็นก็ทำให้ผมแทบลมจับ

 

 มีดทำครัวที่ผมเอามาด้วยนั่นและครับ

ขณะนี้มันปักลึกอยู่ตรงหน้าอกผมเข้าไป เกินครึ่ง

 ผมเงยหน้าขึ้นไปมองหน้ายัยเจ๊ฮัวอย่างงง ๆ อย่างไม่เข้าใจว่าทำไม

 

"แกมันสมควรตาย ไอ้สารเลว ครั้งเดียวยังไม่พออีกเหรอ

 แกถึงยังกล้ากลับมาทำเลว ๆ กับฉันอีก

 บุญแค่ไหนแล้วที่ฉันไม่ไปแจ้งตำรวจให้ไปลากคอแก

 แต่แกก็ยังไม่สำนึก....."

 

 

ยัยเจ๊ฮัวมองผมอย่างโกรธแค้น ผมเริ่มจะเข้าใจอะไรแล้วตอนนี้

 ผมแปลกใจตั้งแต่แรกแล้วว่าทำไมแกถึงยอมผมง่าย ๆ

 ก็คิดเข้าข้างตัวเองไปว่าแกคงไม่อยากขัดขืน

 

 แต่แกคงวางแผนเอาไว้แต่แรกแล้ว และก็ได้ผล

 เพราะผมไม่ได้ระแวงอะไรแกอีก

 จนวางมีดไว้บนเตียงเพราะคิดว่าไม่จำเป็นต้องใช้แล้ว

 แกเลยได้ใช้มันแทงผมตอนที่ผมเผลอ

 

ตอนแรกมันก็ยังไม่เจ็บมากครับเพราะมัวแต่ตกใจอยู่

 แต่ตอนนี้มันเริ่มเจ็บขึ้นเรื่อย ๆ

 

 ผมเซถอยหลังจนควยผมหลุดออกมาจากหีแก ผมถอยไปเรื่อย ๆ

 อย่างไม่มีจุดหมายจนหลังชนกับกำแพง เลยค่อย ๆ

 ทรุดตัวลงกับพื้นอย่างหมดแรง

 

ยัยเจ๊ฮัวยันกายลุกขึ้นมานั่งอยู่บนเตียงมองมาที่ผม

ด้วยสายตาที่เย็นชา ไร้ความรู้สึก

 ผมก้มลงไปมองมีดที่ปักอยู่บนหน้าอก

 

 เลือดเริ่มไหลออกมาเลอะเสื้อผมเป็นดวง

แต่มองไม่ค่อยเห็นเพราะเป็นเสื้อสีดำ มันเจ็บเอามาก ๆ ครับ

 และกำลังเจ็บมากขึ้นเรื่อย ๆ

 

 

 ผมหายใจถี่แรงด้วยความตกใจ และกลัว

 มองสลับไปมาระหว่างยัยเจ๊ฮัวกับมีดบนอกผมอย่าง

ไม่อยากจะเชื่อว่านี่คือความ จริง

 

มันเกิดขึ้นกับผมได้ยังไงกัน และทำไมต้องเกิดขึ้นกับผมด้วย

 โชคชะตาเล่นตลกอะไรกับผมกันแน่

 ผมพยายามนึกหาสาเหตุว่ามันเกิดมาจากอะไร

 

 เหมือนพยายามหาตัวจำเลย

 ผมมองย้อนกลับไปถึงเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น

 มันก็เกิดคำถามขึ้นมากมายจนอดที่จะต้องย้อนถามตัวเองไม่ได้ว่า

 

ถ้าผมไม่บังเอิญไปเปิดเจอเรื่องบ้า ๆ

 นั่นในเน็ต เรื่องในวันนี้จะเกิดขึ้นมั้ย

 

ถ้าผมไม่บังเอิญอยากรู้ว่าคนที่ผมมีอะไรด้วยเป็นใคร

 ผมจะยังต้องมาลงเอยแบบนี้มั้ย

 

ถ้าผมไม่บังเอิญไปรับรู้ว่าแฟนใหม่แม่มันนิสัยไม่ดี

 ผมยังคิดที่จะแย่งแม่กับมันอีกหรือเปล่า

 

ถ้าบังเอิญว่าผมแย่งแม่จากแฟนใหม่แม่ได้สำเร็จ

 และแม่ไม่รู้ว่าเป็นผม เรื่องมันจะไปลงเอยยังไง

 

 

ถ้าผมไม่บังเอิญอยากจะเจอแม่อีก แต่ต่างคนต่างอยู่

 ชีวิตผมจะเป็นยังไงต่อไป

 

ถ้าแม่ไม่บังเอิญต้องมาค้างค่าเช่าบ้าน ผมจะยังได้รู้จักเจ๊ฮัว

 และเห็นด้านไม่ดีของแก จนคิดที่จะแก้เผ็ดแกมั้ย

 

ถ้าหากวันที่ผมไปปล้นบ้านเจ๊ฮัว

 ผมไม่บังเอิญไปเห็นร่างเปลือยเปล่าของแกเข้า

 ผมยังจะข่มขืนแกมั้ย

 

ถ้ามันไม่บังเอิญว่าเมื่อวานแม่มีประจำเดือน ผมจะอารมณ์ค้าง

 และยังคิดที่จะทำแบบนี้เมื่อเจอกับแกอยู่อีกมั้ย 

(จริง ๆ ให้แม่ใช้ปากช่วยผมก็ได้นะ แต่ผมลืมคิด)

 

และถ้าผมไม่บังเอิญมาเจอและมายุ่งเกี่ยวกับเรื่องต่าง ๆ เหล่านี้

 สิ่งที่เกิดขึ้นกับผมอยู่ตอนนี้ยังจะเกิดขึ้นอยู่อีกมั้ย

 

ดูเหมือนว่า คำว่า "บังเอิญ"

 จะตกเป็นจำเลยและเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมต้องมาเป็นแบบนี้นะ

 

 แต่มาถึงขึ้นนี้แล้วผมยังจะมัวโทษโชคชะตา

 โทษนั่นโทษนี่อยู่จะมีประโยชน์อะไร ทั้ง ๆ

 ที่ความจริงสิ่งที่ผมควรจะโทษก็คือตัวเองมากกว่า

 

 

เพราะสิ่งต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น แม้จะมีความบังเอิญเข้ามาเกี่ยวข้อง

 แต่สิ่งที่ตามมาหลังจากนั้นผมเองนั่นแหละ

ที่เป็นคนทำให้มันเกิดมาทั้งหมด

 

 ไม่มีใครบังคับให้ผมทำ ทำทั้ง ๆ ที่รู้ว่ามันผิด

 แล้วทำไมผมถึงยังคงเลือกที่จะทำมันล่ะ ผมเองก็ยังสงสัย

 

แต่ถ้ามาลองคิดดูให้ดี ๆ แล้วมันก็พอจะมีสาเหตุอยู่เหมือนกัน 

นั่นก็คือ ตัวผมเองเคยทำผิดมาแล้วหลายครั้ง

 แต่ไม่มีครั้งไหนที่ผมต้องรับโทษในสิ่งที่ผมทำเลยซักครั้ง

 

 ผมรอดตัวมาได้ตลอด มันก็เลยทำให้ผมยิ่งย่ามใจ

 และหลงระเริงคิดไปว่าครั้งนี้ก็คงเช่นกันผมคงจะรอดได้เหมือนทุกครั้ง

 

แต่ผมคิดผิด ผมคงลืมนึกไปว่าไม่มีใครโชคดี

และรอดตัวไปได้ตลอดทุกครั้งหรอก

 และสิ่งที่เกิดขึ้นกับผมอยู่ตอนนี้ก็เป็นบทพิสูจน์ได้เป็นอย่างดี

 

 แต่ผมก็ยังไม่อยากตาย ทั้ง ๆ ที่ทุกอย่างกำลังไปได้ด้วยดีแท้ ๆ

 แม่ยอมเป็นเมียผมแล้ว เราจะได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข

 มีอะไรกันได้อย่างเปิดเผย แล้วผมจะต้องมาตายอยู่ที่นี่น่ะเหรอ

 ผมไม่ยอมหรอก

 

 

 

ผมพยายามข่มความเจ็บปวดและยันตัวลุกขึ้น

แต่ก็เดินไปได้เพียงก้าวเดียวเท่า นั้นผมก็ต้องล้มลงไปนอนกับพื้น

 

 ผมเริ่มมีอาการหายใจไม่ออก มันเหมือนกับว่าตอนนี้ผมจมอยู่ใต้น้ำ

 หายใจเข้าไปก็มีแต่น้ำเข้าไปในปอดจนผมต้องสำลัก

 และยิ่งผมพยายามหายใจเท่าไหร่ก็ยิ่งเจ็บปวดทรมาณมากขึ้นเท่านั้น

 

แต่ผมยังคงพยายามหายใจอยู่อย่างนั้น

 พยายามตะเกียกตะกายเอาชีวิตรอด ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าไม่มีหวัง

 จนผมเริ่มขาดอากาศความรู้สึกรับรู้ของผมเริ่มน้อยลงทุกที

 

 แต่ก่อนที่ความรู้สึกของผมจะหมดไป

 ใบหน้าของแม่กลับปรากฎเด่นชัดให้เห็นอยู่ตรงหน้า

 

มันจะเป็นภาพหลอนหรืออะไรผมไม่รู้

 แต่ผมก็พยายามยื่นมือออกไปไขว่คว้า ทั้ง ๆ ที่ไม่มีแรง

 น้ำตาของผมไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว

 

 ความทรมาณในตอนนี้มันกลับเทียบไม่ได้

กับความเสียใจที่มันจุกแน่นอยู่ในอก

 แม่อยู่ใกล้แค่เอื่อมแต่ผมกับคว้าไว้ไม่ได้

 และคำพูดของแม่ก็ดังก้องขึ้นมาในหัวผม

 

"ถ้าเหมียวเป็นเมียอาร์มแล้ว อาร์มอย่าทิ้งเหมียวไปไหนนะ"

 

 

มันดังสะท้อนไปมาในหัวผมอยู่อย่างนั้น

 ถึงแม้สติของผมจะเริ่มเลือนลาง

 แต่ผมก็ยังคงจำได้ว่ามันเป็นคำพูดที่แม่พูดกับผมเมื่อวานนี้

 

 และผมก็จำได้ว่าผมให้สัญญากับแม่ไปว่าผมจะไม่มีวันทิ้งแม่ไปไหน

 ผมจะอยู่กับแม่ และดูแลแม่ตลอดไป แต่ผมก็คงจะรักษาสัญญาไม่ได้

 เพราะผมกำลังจะทิ้งแม่ไปตลอดกาลแล้ว

 

ถ้าเพียงผมรู้จักควบคุมตัวเอง และรู้จักคำว่าพอ

 ทุกอย่างคงไม่เป็นแบบนี้ แต่มันก็สายไปแล้ว

 ผมกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว

 ความรู้สึกของผมดับวูบลงในที่สุดพร้อมกับความคิดสุดท้ายของผม

 

"แม่ครับ.....ผมขอโทษ"