"มันเป็นคนดี พี่รู้ จริงๆพี่ก็โอเคกะดอมมันนะ แต่พี่กลัวการเป็นแฟนกัน"

   "พี่อย่ากลัวเลย ทีไอ้เอสพี่ยังไม่กลัวมันเลย  

ผมหละกลัวมันแทน พี่ดอมดีมากแล้วนะพี่  

รักพี่ชอบพี่มานานแล้ว ผมว่าเหมาะสมแล้วนะ"

   "ก็ก้องอ่ะหละ บอกให้พี่ลอง พี่ก็ลอง ไม่คิดว่าไอ้ดอมมันจะทำพี่จริงๆ"

   "เฮ้ย....พี่ ผมหมายถึงให้พี่ลองเป็นแฟนเท่านั้นนะ ไม่ใช่ลองแบบนี้"

   พี่แอลตาลุกวาว แล้วก็ยิ้ม แล้วหัวเราะกะตัวเอง 

 พี่แอลบรรลุไปแล้ว เรื่องหวงเนื้อหวงตัวคงไม่ใช่ประเด็นอีกต่อไป

   "ก็ดีนะ ก็โอเค ไม่มีไร"

   "พี่แอล แล้ว...เอ่อ...ถ้าผมขอพี่เป็นแฟนตอนนี้อ่ะ..."

   "บ้า...ไม่มีทาง ถึงขอพี่ก็ไม่เอา อย่ามาพูดไปเรื่อยเปื่อย

  พี่รู้นะว่าแกกะไอ้โอ๋ ทำไรกันมามั่ง เราเป็นพี่น้องกันนี่หละ ดีแล้ว"

   สำหรับเย็นวันนี้ ผมรู้สึกดีใจแทนพี่แอล

  เพราะผมมั่นใจว่าพี่ดอมเป็นคนดี

   ผมตัดสินใจจะส่งเสริมคู่นี้ให้บรรลุความรัก

    จากวันนั้นผมก็เข้าสู่โหมดโสด

  คนที่ผมชอบทั้งหลายล้วนหายไปหมดสิ้น

  รวมถึงเก๋ที่อาทิตย์นี้ไม่สบายก็เลยไม่ได้มาช่วยผม

  ส่วนพี่แก๋มก็ไปต่างจังหวัดหลายวัน เฮ้อ...มีวันแบบนี้กะผมด้วย...

   ...

   วันเวลาแสนโสดที่น่าเบื่อหน่ายของผมผ่านไปอย่างเซ็งๆช้าๆ

  ผมได้โทรไปคุยกะไอ้โอ๋บ่อยๆ 

แต่มันมักจบแบบ "แค่นี้ก่อนนะ ไอ้เอ็มโทรมาแล้ว..."

  ถ้าเป็นพี่แก๋มก็จะจบแบบ "เย็นนี้เหรอ พี่ไม่ว่างอ่ะ ไปกะไมเคิล..."

   ไม่น่าเชื่อจริงๆ จนเย็นวันศุกร์นึง ผมเล่นบอลเสร็จ

  พี่ดอมก็ชวนพวกเราไปกินน้ำที่โรงอาหารอักษร

  เป็นประจำอยู่แล้วที่พวกเราจะเปลี่ยนโรงอาหารกันไปเรื่อยๆ

หลังเล่นบอลเสร็จ เราก็นั่งคุยกันไปสารพัดอย่าง

   ไอ้เอ็มและพี่ดอมต่างเชิดชู "แฟน" ที่รักของตัวเองให้ผมได้ยิน

  ซึ่งผมฟังแล้วก็รู้สึกดีใจที่โอ๋และพี่แอลทั้งสองคนมีความสุข

   ผมนั่งฟังมากกว่าไม่มีแรงพูดเพราะวันนี้ผมวิ่งมากเกิน 

 เหนื่อยชิบหาย   

สักพักผมก็เหลือบตาไปเห็นน้องนักเรียนหญิงคนนึงที่นั่งหันหลังให้ผม

   เธอแต่งตัวคล้ายเด็กโรงเรียนข้างๆมหาลัยผมนี่หละ

  ผมสังเกตเธออยู่ครู่นึง...เธอล้วงกระเป๋าเป้ของเธอขึ้นลงหลายครั้ง

 เอาโทรศัพท์มาดู แล้วก็ล้วงหยิบทิชชู  

เช็ดหน้า สั่งขี้มูก และก็โทรศัพท์ และก้มหน้าดูโทรศัพท์ วนไปเรื่อยๆ

   เธอมาคนเดียว และผมคิดว่าเธอกำลังร้องไห้อยู่....

   ผมบอกสมาชิกทีมบอลว่าผมจะไปก่อนนะ

  แล้วผมก็ลุกจากวงทันทีเดินเข้าไปหาน้องเค้าซึ่ง

กำลังนั่งเอามือปิดหน้าร้องไห้สะอึกสะอื้น

   "น้อง มีอะไรให้พี่ช่วยหรือเปล่า...."

   ผมถามตามประสามนุษย์ธรรมดาที่เห็นสาวๆร้องไห้ไม่ได้

  เด็กคนนั้นลดมือลง และผมแปลกใจไม่ใช่น้อยเมื่อเห็นหน้าเธอ

   "น้องแพมมมมม....."

แพมเองก็ดีใจมากๆที่เห็นหน้าผม 

 หน้าตาที่เศร้าเริ่มเปล่งประกาย

  เธอลุกขึ้นยืนทันทีและเดินเข้ามากอดผมแน่น

  การกระทำของแพมเรียกเสียงฮือฮาจากแก๊งค์ฟุตบอลของผมดังลั่น

  ซึ่งทำให้แพมรู้สึกตัวและถอยหลังออกไปยืนห่างผม

  แต่ผมไม่แคร์สื่ออยู่แล้ว ผมเอามือจับมือน้องแพมขึ้นมา...

   "เกิดไรขึ้น ไหนบอกพี่ซิ...."

   "พี่ก้อง แพมไม่มีใครแล้ว ฮืออออ ฮือออ"

   ลูกเพื่อนพ่อผมร้องไห้ยกใหญ่ เสียงเธอฟังไม่รู้เรื่องเลย

  แพมพยายามเล่าทั้งที่ร้องไห้น้ำตานองหน้าและสะอื้นไปเรื่อยๆ

   "เอางี้...เดี๋ยวๆๆๆ แพมหยุดร้องก่อนนะ

  อ่ะนี่..ทิชชู อย่าร้องไห้ เดี๋ยวก่อนๆๆ พี่ก้องฟังไม่รู้เรื่องเลย"

   ไอ้แก๊งค์ฟุตบอลลุกจากโต๊ะกันแล้ว ไอ้เอ็มเดินเข้ามาตบบ่าผม

   "ดูแลน้องดีๆ เชี่ยก้อง...  

เดี๋ยวกูไปบอกโอ๋ให้ว่ามึงมีแฟนแล้ว 555555"

   ผมลุกขึ้นไปเตะไอ้เอ็ม 1 ที

  ก่อนที่ทั้งแก๊งค์จะโบกมือลาผมและแยกย้ายกัน

   "แพม บ้านอยู่ไหนอ่ะ พี่ไปส่ง"

   "แพมไม่กลับบ้าน..."

   "เฮ้ย แล้วนั่งนี่เนี่ยนะ โรงอาหารจะปิดแล้วเนี่ย หกครึ่งแล้ว"

   "แพมไม่อยากกลับบ้าน..."

   แล้วเธอก็ร้องไห้ๆๆๆๆ ผมนั่งเอามือตบหลังน้องแพมไปเบาๆ

  ผมไม่รู้ว่าผมจะช่วยได้ไง เธอเป็นไรผมยังไม่รู้เลย

  แล้วจู่ๆปัญญาของผมก็เกิดแว้บขึ้นมา

   "แพม... วันนี้วันศุกร์ เรากลับบ้านไปเมืองชลกันมั๊ย

  พี่ขับรถไปกัน ไปส่งแพมที่บ้าน ถ้าไปก็...เดี๋ยวนี้เลย...ลุกเลยนะ"

   "อ้าว...แล้วแพมจะบอกน้าว่าไง"

   "ก็บอกไปตามตรงสิ...กลับบ้านเมืองชลไง เอาไง

 ถ้าไปก็ไปเอารถที่คอนโดพี่เลย แพมกินข้าวยัง

 เดี๋ยวแวะหาไรกินข้างทางก็ได้"

   ได้ผลแฮะ...แพมหยุดร้องไห้ทันที 

 และเก็บของลุกขึ้นจากโต๊ะ

  ผมจูงมือน้องแพมทันทีและดึงเอาเป้มาแบกทำหน้าที่พี่ชายที่แสนดี

  แพมก็เดินเข้ามาแกะแขนผมทันทีทำตัวเป็นแฟนที่แสนดีเหมือนกัน

   ผมว่าเธอเองก็คงคิดถึงผมไม่น้อย

   ผมแวะเอาของที่คณะก่อนนั่งแท็กซี่ไปเอาคอนโด กินข้าวข้างล่าง

  แล้วผมก็ชวนแพมมาเลือกเสื้อยืดของผมระหว่างรอผมอาบน้ำ

  และผมฝากพี่มุช่วยซักเสื้อผ้านักเรียนน้องแพม

  กว่าพวกเราจะเสร็จภาระกิจและสตาร์ทรถก็เกือบสามทุ่มแล้ว

  รถเริ่มเบาบางลง

   "แพมหายไปตั้งนาน ไม่เห็นโทรมาหาเลย  

พี่โทรไปแพมก็เปลี่ยนเบอร์...."

   "แพมไม่ได้เปลี่ยนเบอร์ แต่แฟนแพมมันเอาซิมเก่าแพมไปหักทิ้งเลย

  แล้วใส่ซิมใหม่ให้แทน..."

   "หา อะไรนะ ทำไมเกเรงั้นอ่ะ แล้ว...แพมมีแฟนแล้วเหรอ..."

   "ไม่หรอกก็คนเดิมแหละ..."

   แล้วเธอก็เริ่มร้องไห้หนักอีก ผมพอเดาได้หละว่าเรื่องอะไร....

   "ทำไมแพมถึงหาแฟนแบบพี่ก้องไม่ได้.."

   "เฮ้ย ทำไมจ้องเป็นแบบพี่...ไม่ได้หรอก..."

   "พี่ไม่รู้ตัวเหรอ ว่าพี่ดูแลคนอื่นดีมากเลยนะ

   แฟนแพมมันไม่เคยใยดีเลย

  ตั้งแต่เรากลับจากหัวหินแพมอุตส่าห์ให้โอกาสมันนะ

  ให้เป็นแฟนใหม่อีกที แต่มันก็ไม่ทิ้งนิสัยเดิมเลย 

 ไม่ดูแลแพมเลย วันนี้มันเทแพมแบบเนียนๆ บอกว่าจะมารับไปดูหนัง

  แพมนั่งรอนานมากกก จนแปลกใจเลยโทรไปหา

  แล้วมันว่าไงรู้มั๊ย "อ้าว...ลืมไปรับ นี่กำลังดูหนังอยู่เนี่ย..."

  มันเลวมากอ่ะพี่ มันเทแพมทิ้ง"

   แล้วน้ำตาเธอก็หยดลงมาเป็นเม็ด โห...อันนี้ผมไม่ชอบมาก

  ไม่ชอบเห็นน้ำตาผู้หญิง

  แต่ผมทำไรมากไม่ได้ตอนนี้เพราะขับรถบนมอเตอร์เวย์

  ผมได้แต่ยื่นมือไปลูบหัวเธอเบาๆ

  แต่ด้วยสัมผัสที่เต็มไปด้วยความห่วงใยน้องแพมคนนี้

  แม้เราจะเจอกันแค่ครั้งเดียว แต่ผมก็รักเธอเหมือนน้องจริงๆ...

   "แพม สมมติว่าไม่กลับไปหาป๊าม๊าวันนี้ แล้วไปพัทยากะพี่ก้อง

  แพมอยากจะไปมั๊ย..."

   เธอหันมาดูหน้าผมและหยุดร้องไห้ลง 

 มุขนี้ผมใช้บ่อยๆและได้ผลเสมอ

  ผมจะเปลี่ยนเรื่องไม่ให้เธอหมกมุ่นกะเรื่องที่เธอเสียใจ

  ผมไม่ได้คิดไรมากกว่านั้น...

   "พี่จะพักที่ไหน..."

   "คอนโดของที่บ้านไง ถ้าแพมไป

  พี่จะจอดเติมน้ำมันแล้วโทรไปให้เค้าเปิดห้องเตรียมไว้

  แต่ถ้าแพมไม่สบายใจ พี่ก็ไปส่งบ้านป๊าที่บางละมุงได้..."

   เธอพยักหน้าทันทีและยื่นตัวข้ามมาเบาะผม

และหอมแก้มผมไปหนึ่งฟอดใหญ่ ผมจอดรถที่ปั๊มและทำตามที่บอก

  ส่วนแพมโทรไปบอกที่บ้านว่าไม่ไปแล้วจะไปค้างบ้านเพื่อนแทน...

  ผมขับรถคุยกะเธอเรื่องอื่นๆ เธอคิดถึงผมตลอด

  แต่ไม่รู้จะมาเจอผมได้ไง เธอเคยเดินมาหาผมที่คณะด้วย

  แต่วันนั้นผมไม่อยู่ แพมเล่าเพิ่มว่าแฟนขี้หึงและหวงมาก

  แพมจะมาหาผม แฟนแพมก็ไม่ให้มา 

 แน่หละ ไม่งั้นไม่หักซิมทิ้งหรอก...

   ห้าทุ่มเรามาถึงคอนโดผม

  ผมกะแพมไม่มีของอะไรเลยนอกจากเป้คนละใบ 

   "นอนห้องนี้นะ... พี่ก้องนอนห้องนี้เอง"

   "พี่ก้อง.... พี่บ้าหรือเปล่า อยู่หัวหินพี่นอนเบียดแพมไปกี่วัน..."

   "ก็ช่ายงัยยยย พี่เลยไม่อยากให้แพมมาเบียดอีกอ่ะ 555555"

   สาวน้อยตีแขนผมหลายครั้ง ทำท่าไม่พอใจ แบบนี้ก็...มารยาเห็นๆ

  แต่แพมทำแล้ว...มันน่ารัก

   แพมเดินไปที่ห้องที่ผมจะนอนแล้วโยนเป้ไปบนเตียง

   "นอนด้วย...แต่ห้ามมายุ่งกะแพมนะ พี่ก้องทำคราวนั้นอ่ะ

  อย่างสาหัสเลย.... ต้องแบบมาโมใหม่หมดเลยอ่ะ...."

   "เออน่า พี่ไม่หื่นขนาดนั้นหรอก..."

   เรายังนั่งคุยกันและดูทีวีที่ห้องรับแขก 

 แพมไหลเข้ามาหาผมเรื่อยๆ ท้ายสุดเธอก็ซุกหัวมาที่ติดแขนผม

  ผมเอาแขนอ้อมหลังไปโอบเธอไว้

  ก่อนก้มลงแล้วจูบปากแพมอย่างที่ผมหักห้ามใจตัวเองไม่ได้

   "พี่ก้องงงงง...."

   "เออ ขอโทษ ลืมตัว ลืมๆ คิดถึงแพมมากๆ รู้มั่งมั๊ยเนี่ย"

   เธอยิ้ม

   "ตอบแพมก่อน หลังจากกลับมาจากหัวหิน พี่ชักว่าวไปกี่ทีแล้ว..."

   ชักว่าว... อืมม์ 0 ทีมั๊ง แต่มีไรกะผู้หญิง 

 อืมมม์...ไม่ได้นับนะ เอ๊ะ..ไม่สิ ถ้าไม่นับเก๋กะแบม

  ผมทำพี่แอลคนเดียวเท่านั้น ห๊า ผมของขาดขนาดนั้นจริงเหรอเนี่ย