"เมื่อกี้โอ๋บอกมีอีกคน ใครอ่ะที่ไม่ใช่ไอ้เอ็ม... เล่าให้ฟังหน่อยดิ"

   "แกจะรู้ไปทำไมวะ..."

   "อยากรู้ดิ เพื่อนมีแฟนก็อยากรู้ว่าเป็นไง...."

   "อืมม์ ก็เป็นเพื่อนไอ้เอ็ม ตัวสูงๆใหญ่ๆ เป็นนักกีฬาเหมือนกัน

  ชอบเล่นบอลน่ะ สาวๆแยะด้วย"

   "ใครวะ ไม่เห็นรู้เลย เพื่อนไอ้เอ็มตัวไหน

  กูเคยเจอป่ะ ตอนนี้แม่ง เรียนที่ไหนวะ"

   "ก้องเคยเจออยู่แล้ว...เรียนมหาลัยเดียวกันนี่หละ"

   "มีอะไรกะมันหรือยัง"

   "อืมม์...มีแล้ว..."

   ใครวะ... ผมนึกนานมาก เพื่อนไอ้เอ็มกะเพื่อนผม 

 มันก็แก๊งค์เดียวกัน หรือจะเป็นไอ้เคน

 แต่โอ๋ก็ไม่ได้มีอะไรกะไอ้เคนในวันนั้นนี่หว่า

  ไอ้ห่ายักษ์ก็ไม่ใช่ มันไม่รู้จักไอ้โอ๋ด้วยมั๊ง   

ใครวะ..แต่ช่างแม่งเหอะ โอ๋มันคงไม่อยากพูดถึง

  ยังไงตอนนี้โอ๋ก็กึ่งเปลือยอยู่กะผมแล้ว จะไปสนใจทำไมมากมาย

"โอ๋... ถามจริงเหอะ....แล้วแกชอบชั้นมั่งมั๊ย"

"ไม่ได้แค่ชอบแก...แต่ "รัก" แกเลยว่ะ"

   อ้าว เฮ้ย!!!!..... ชิบหายแล้ว

   ผมตัวเย็นวาบ 

รักกูไม่ได้นะเว้ย...โอ๋ แกต้องรักไอ้เอ็ม

   แม้ว่าผมตอนนี้จะเข้าข่าย "ว่าง" แต่กะโอ๋และไอ้เอ็มแล้ว

  ผมจะเข้าไปเป็นมือที่สามไม่ได้

   "เฮ้ย แล้วไอ้เอ็มอ่ะ..."

   "ชอบมันเหมือนกัน..."

   "เฮ้ย อย่าเลย ไอ้เอ็มมันทุ่มเทกะแกมากนะ มันรักแกนะเว้ย"

   "อืมม์...รู้ แต่ไม่รู้เหมือนกัน ก็ชอบแกนะ"

   "เราเป็นเพื่อนกันแบบนี้ได้มั๊ยล่ะ..."

   ผมหมายความว่า เราจะเป็นเพื่อนที่มากันห้อง 1414 บ้างในบางครั้ง

   ไอ้โอ๋ยิ้ม หันหน้ามาหาผม

  แล้วดึงผมไปจูบ ไม่มีคำตอบ

  มีแต่การกระทำที่ดึงดูดให้ผมเริ่มเกมใหม่กะมันอีกครั้ง

  วันนั้นผมทำไอ้โอ๋จนน้ำผมหมดตัว ส่วนไอ้โอ๋เจ็บระบม

   หลังจากได้เปิดใจกะไอ้โอ๋ ผมว่าเราก็คุยกันได้ดีมากขึ้น

  ไอ้โอ๋เองรักษาระยะจากผมและเปิดรับไอ้เอ็มมากขึ้นไปอีก

  แต่ไอ้โอ๋และไอ้เอ็มไม่เคยมาบอกผมเลยว่ามันเป็นแฟนกัน

   โอ๋ยังคงเอื้ออาทรผม ห่วงใยผมอยู่ห่างๆ

  จะว่าไปไอ้โอ๋มันเรียนเก่งกว่าผม

  อย่างน้อยคะแนนมิดเทอมมันชนะเลิศในหมู่เราสามคน 

 มันก็ยังห่วงใยเดินมาถามการเรียนกะผมเสมอ 

  แต่หลังจากวันนั้น...เราก็ไม่ได้ไปห้อง 1414 กันอีกเลย 

   สำหรับพี่แพรแล้ว

 วันนั้นคือวันเดียวครั้งเดียวที่ผมเข้าไปยุ่งเกี่ยวกะชีวิตพี่เค้า

  ผมไม่ได้ต้องการล่วงเกินพี่แพร  

แต่ด้วยความที่พี่แพรอยากประชดแฟน

  ผมเลยเป็นผู้รับประโยชน์ วันนึงผมอยู่เย็นมาก

  หลังจากไปช่วยพี่แพรฝึกซ้อมหลีดแล้ว 

 ผมเดินกลับคณะเพื่อเอาของและกลับบ้าน 

 ผมไม่ได้เดินไปส่งพี่แพร

7ตบตา เพราะรู้สึกว่ามีหลายคนเตือนผมเรื่องแฟนพี่แพรแล้ว 

   "เฮ้ย... มึง... คุยกะกูหน่อยดิ"

   เสียงกึ่งตะคอกทำให้ผมหันไปตามเสียง ผู้ชาย 4

 คนดูหน้าตาเอาเรื่องที่ส่งเสียงเรียกผมด้วยน้ำเสียงที่พร้อมจะฆ่าคนได้

  ผมดูด้วยตาแล้ว พวกมันมือเปล่าไม่มีอาวุธ

  ผมเดาว่านี่คือแฟนพี่แพร แต่ผมไม่รู้ว่าคือคนไหน 

  ผมหยุดเดิน ทั้งสี่คนล้อมผม

  "มึงตามกูมาคุยกันหน่อย..."

   "มีไรครับพี่ คุยตรงนี้ก็ได้"

   "คุยกะกูนิดหน่อย แค่นี้...เรื่องมากเหรอมึง"

   ผมดูสถานการณ์แล้ว ผมน่าจะเป็นรองอยู่มาก  

พวกมันมี 4 คน ตัวโตพอกะผมทั้งนั้น หน้าตาเอาเรื่อง 

 ผมคิดว่าเดินไปกะมันถ่วงเวลาให้คนเห็น น่าจะดีที่สุดในตอนนี้ 

 พวกมันเดินล้อมผมเดินผ่านโรงอาหารไปทางด้านหลังคณะ

  ผมแกล้งเดินช้าๆ มันเย็นมากแล้ว คนเหลือน้อยมาก

  ผมคงต้องหาทางเอง

   "ไอ้เหี้ย.. มึงบอกกูซิ มาเสือกกะแฟนกูทำไม..."

หนึ่งในพวกมันกระชากเสียงถามผม

  ผมเดาว่าไอ้เหี้ยนี่แหละ...แฟนพี่แพร

   "ไม่ได้มีไรครับ พี่แพรชวนให้ผมไปช่วยเรื่องตัวหลีด"

   "ตัวหลีดเชี่ยไร.... บ่อยไปเป่า มึงอย่าคิดว่ากูไม่รู้นะ

   มึงเดินไปหาอีแพรแม่งตั้งแต่เปิดเทอมแล้ว

  อย่ามาเสือกยุ่งกะแฟนกู เข้าใจมะ 

 คณะมึงแม่งเอาแต่จะหลีเด็กพวกกู 

 คณะมึงผู้หญิงแม่ง...มีควยกันหรือไงวะ 

 ไม่มีผู้หญิงให้แดกเหรอมึง"

   ด่าว่าผมได้ไม่เป็นไร แต่จะมาด่ารวมทั้งคณะนี่...ไม่ได้แน่นอน

  ผมมองหน้ามันอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ

   "เหี้ย ดูแม่ง จะเอาเรื่องเว้ย แม่งมองหน้า ไม..มีปัญหาไร ไอ้สัตว์..."

   แล้วไอ้แฟนพี่แพรแม่งก็ออกหมัดมาเลย 

 ผมหลบได้...แต่ผมจะไปสู้กะสี่คนได้ไง ผมโดนเตะที่ท้องจุกมาก

  แต่ผมรู้ว่าถ้าลงไปนอนเมื่อไหร่ผมคงตายแน่

  จากนั้นมันก็เข้ามารุมทั้งมือทั้งตีน ผมถอยไปพิงกำแพง

  ต่อสู้ปัดป่ายมือตีนแต่ไม่มีวันสู้ได้

  มือตีนจากทั้งสี่ตัวมาจากทั่วสารทิศจน ผมคิดว่าคงไม่รอดแน่แล้ว...

   "เฮ้ย... ทำไรวะ..."

เสียงตวาดดังลั่นมาจากทางคณะผม ผมหันไป 

 เห็นเด็กวิศวะหลายคนวิ่งเข้ามา ผมจำพี่ดอมได้คนเดียว

  พวกมันยังคงอัดผมอยู่

  และไม่นานนักผมก็ล้มลงแต่เป็นจังหวะที่พี่ดอมเข้ามาถึงพอดี

  จากนั้นผมไม่รู้อะไรอีก....

   นานแค่ไหนไม่รู้ ผมลืมตาขึ้นมา ผมอยู่โรงบาลที่ไหนสักแห่ง

  มีสายน้ำเกลือห้อยอยู่ ผมปวดไปทั้งตัว เจ็บที่ปลายคิ้ว

  ข้างเตียงผมคือไอ้โอ๋และไอ้เอ็ม 

"ก้องตื่นแล้ว" ไอ้โอ๋...มันพูดและยิ้มให้ผม 

 พร้อมทั้งดึงมือผมไปจับ มือไอ้โอ๋อุ่นดีจัง ผมยิ้มให้ไอ้เอ็ม

  สองคนเพิ่งมาถึงและผมก็ฟื้นพอดีหลังจากสลบไปสองวัน

   ไอ้เอ็มกะโอ๋เล่าให้ฟังว่า

  ไอ้แฟนพี่แพรแม่งข้ามคณะมาอัดผม โชคดีที่วันนั้น

 ไอ้แจ๊บเพื่อนรุ่นผมเห็นและรีบวิ่งไปบอกพี่ดอม

  จากนั้นพี่น้องวิศวะวิ่งกรูกันลงมา 

 แต่ช้ากว่าที่ผมโดนไปจนหนักแล้ว ไอ้พวกนั้นวิ่งหนีไปได้

  พี่ดอมเป็นคนพาผมมาส่ง รพ. 

  ส่วนแฟนพี่แพรและพวกมันก็หนีไม่รอด โดนเช็คบิลหลายคดี

  คณะพวกมันเอาเรื่องหนัก...น่าจะถึงไล่ออกจากหลายเหตุร่วมกัน

 ไม่ว่าจะทำร้ายร่างกาย

 ลักทรัพย์และอีกสารพัดที่ยังไม่นับถึงเรื่องเรียนที่ร่อแร่ใกล้รีไทร์

   "มึงแม่งโชคดีมากแล้วที่เป็นนักกีฬา  

ไม่งั้นมึงคงตายห่าไปแล้ว หมอบอกว่าคิ้วแตกเย็บสามเข็มนี่แรงสุด

 ที่เหลือก็บาดเจ็บเล็กน้อย หน้าตาปูดบวมเท่านั้น ไม่มีไรมาก

   พี่ดอมบอกว่า นึกแล้วว่าแม่งต้องมา ก็คอยดูอยู่ห่างๆ

  วันที่มึงโดนพอดีพี่ดอมแม่งขึ้นไปเคลียร์แลป เลยมาช้าไป"

   ไอ้เอ็มพูด ไอ้โอ๋มันก็ยังจับมือผมอยู่ 

 ผมบีบมือไอ้โอ๋มันเบาๆ ไอ้โอ๋รู้..แต่ไอ้เอ็มไม่รู้

  ผมว่าแค่นี้มันบอกโอ๋ได้ว่าผมพูดอะไร ผมเป็นหนี้ชีวิตพี่ดอมแล้ว

   พี่ดอมเป็นหัวหน้าปี 2 ที่นิสัยดีมาก ดูแลน้องๆ ทั่วถึง

  ผมจะต้องไปขอบคุณพี่ดอมหลังจากออกจาก รพ. ผมพยักหน้ารับไอ้เอ็ม  

ทำไมผมอ้าปากพูดไม่ได้วะเนี่ย ปวดเวลาจะพูด

   "ใจเย็น...ช่วงนี้ให้กูพูดก่อนแล้วกัน มึงหุบปากไป

  กรามมึงร้าวนิดหน่อย เล่าต่อ...วานนี้พี่ดอมเลยยกทัพไปห้องชมรมเชียร์  

กูก็ไปนะ...ไอ้โอ๋ก็ไป ไปหาพี่แพรกัน แล้วก็เล่าเรื่องให้ฟัง

  พี่แพรแม่งร้องไห้เลย พี่แพรเลยฝากมาบอกว่า..ไว้จะมาเยี่ยม

  และก็ขอให้มึงเลิกไปหาเค้าได้แล้ว"

   ผมอยู่ รพ รวมสี่วัน พี่ดอมแวะเข้ามาเยี่ยม  

ผมแทบจะกราบพี่ดอม

  พี่ดอมบอกว่าได้คุยกะหัวหน้าปีสองของคณะคู่กรณีแล้ว  

เป็นอันยุติศึก เรื่องมันไม่มีไรเลย  

คนอื่นพี่น้องสองคณะไม่เคยบาดหมางกัน

  มีแต่ไอ้แฟนพี่แพรคนเดียวที่กร่างเกเร

และเป็นตัวสร้างความร้าวฉานของสองคณะ

  พี่ดอมบอกว่าหายเร็วๆ รอทีมบอลคณะอยู่ 

  ส่วนพี่แอลรู้ข่าวจากพี่ดอมก็มาเยี่ยม...แต่มาพร้อมไอ้เอสเหมือนเดิม

  เฮ้อ...พี่แอลของผม

  ไอ้เหี้ยเอสแม่งก็เสือกออกหน้าออกตากะพี่แอลมากเหลือเกิน

  ทำนองยั่วให้ผมอิจฉามัน ส่วนพี่แพรนั้นไม่ได้มาเยี่ยมที่ไอ้เอ็มบอก

  และพี่แพรก็หายจากผมไปอย่างถาวรนับแต่วันนั้น 

  ส่วนคนที่ผมคิดถึงเสมอ...เจน

   เธอจะรู้หรือเปล่าว่าผมเป็นยังไงอยู่ในวันนี้

   คนที่มาผมรับผมออกจาก รพ. คือพี่แก๋ม เซอร์ไพรส์สุดๆ

  ผมไม่เคยคิดเลยว่าพี่แก๋มจะรู้เรื่อง

  แต่พี่แก๋มติดต่อผมไม่ได้สามวันติดกัน เลยถึงขั้นมาตามหาผมที่คณะ

 และก็รู้เรื่องทั้งหมดจากพี่ดอม

  พี่แก๋มมาเยี่ยมผมแล้ววานนี้แต่ผมหลับ

  พี่แก๋มถามหมอเลยรู้ว่าผมจะออกวันนี้ เลยมารับ

   "เป็นไงจ้ะ พ่อฮีโร่ น่วมมั๊ย" 

พี่แก๋มเดินเข้ามาแล้วตรงมาหอมแก้มผม ต่อหน้าพยาบาล

  ขณะผมรอรับยา

   "พี่แก๋มมมม พี่รู้ได้ไง"

   "เออน่า รู้หละกัน ไป...กลับบ้าน"