ที่ผมนั่งอ่านหนังสืออยู่เวฟทักทายผมโดยการเอามือมาแตะบ่าผม

  นับว่าเธอกล้ามาก ผมเงยหน้ามาสบตากับเด็กสาวน่ารักอีกคน

  เวฟออกจะเปรี้ยวๆกว่าปานและฟ้า

"สวัสดีค่าพี่ก้อง..."

"อืมม์ เป็นไง เวฟ อ่านหนังสือเป็นด้วยเหรอ"

"เวฟถามพี่ก้องดีกว่าค่ะ เวฟมาเป็นเพื่อนยัยฟ้ามันบ่อย

 ไม่เคยเห็นพี่ก้องเลย"

"ต้องขยันมั่ง เดี๋ยวจะสอบแล้ว พี่จะอ่านไม่ทันดิ..."

เวฟลากเก้าอี้ออก นั่งคุยกะผมเป็นงานเป็นการมาก

  เราถามสารทุกข์สุกดิบตามประสา "อดีตแฟนของเพื่อน"

  ผมเลยแอบถามเรื่องของปานด้วยและถามถึงไอ้เอ็มกะฟ้าด้วย

"อ้อ ปานเหรอ ตั้งแต่พี่ก้องเลิกกะไอ้ปาน

 มันก็คบกะแฟนมันอีกแป๊บเดียวแหละ ได้ยินว่าตอนนี้ไม่มีใคร

  พี่ก้องจะกลับไปอีกเนี่ยนะ 5555 พี่ก้องจีบพี่เจนไม่ใช่เหรอ"

"โอ๊ย อีกคนละเนี่ย พี่คิดถึงปานเฉยๆ ไม่เห็นหน้านาน เลยถามถึง

   ส่วนพี่เจนน่ะ เค้าคงไม่ชอบหน้าพี่หรอก"

"พี่ก้องอ่ะ เอาชัดๆคนนึงดิ พี่เล่นสองคนเลยอ่ะ เป็นเวฟก็ไม่เอานะ งง"

"ก็พี่ก็ชัดตลอดอ่ะ แต่พี่เจนเค้าคงโกรธพี่แหละ เออ แล้วฟ้าล่ะ

  พี่ได้ยินว่าเป็นแฟนไอ้เอ็มมัน"

"ก็ใช่แหละพี่ พี่เอ็ม...แบบว่า...เช้าถึงเย็นถึง

  พี่ไม่เคยสนใจเพื่อนพี่เลยดิเนี่ย ซี้กันประสาไร เช้าๆนะ

 พี่เอ็มมารอยัยฟ้าหน้าประตูโรงเรียน เย็นก็ไปช่วยฟ้าทำการบ้าน โอ๊ย

 หนิดหนม ฟ้ามันก็ชอบพี่เค้าก็ หลังๆเห็นจับมือกันหละ"

"อืมมม์ แล้วเวฟ กะไอ้เมอ่ะ เป็นไง"

ยังไม่ทันที่เวฟจะตอบ

  ครูบรรณารักษ์ก็เดินเอาไม้มาเคาะกลางโต๊ะที่เรานั่ง

"เอ้า สองคน จะจีบกันก็ออกไป ข้างในคนเค้าจะอ่านหนังสือ"

เราสองคนยกมือขอโทษ แล้วเก็บของลุกออกไป

  พอเราก้าวขาพ้นห้องสมุดเท่านั้น

"พี่ก้องถามก็ดีเลย เวฟกำลังอยากหาคนปรึกษาด้วย"

"ปรึกษา??? ปรึกษาพี่เรื่องไร.. ท่าทางจะนานล่ะสิเนี่ย งั้นไปโรงอาหาร"

"ไม่อ่ะ..เย็นแล้ว พี่ก้อง เอ่ออออ ว่างป่ะ ไปส่งเวฟกลับบ้านหน่อยดิ"

"เฮ้ย... หน้าที่ไอ้เมหรือเปล่า ว่าแต่ มันไปไหนอ่ะ..."

"ก็เพราะพี่เมไม่มาไง พี่ก้องต้องไปส่งเวฟ"

ผมมันคนใจอ่อน ให้ไปส่งก็ไป  

บ้านเธออยู่โน่น...บางกะปิ ไปทียากลำบาก

  เวฟต้องกลับบ้านเองก็น่าสงสาร เธอพาผมนั่งเรือ

  แล้วไปต่อรถเมล์ แล้วขึ้นมอไซด์เข้าซอยอีกที ผมล่ะสงสัยว่า

 ขากลับผมจะกลับบ้านผมถูกมั๊ย 

"พี่ก้องเข้ามาก่อนเลย วันนี้ไม่มีใครอยู่บ้าน ไปปราจีนกันหมด

  แม่จะไปเยี่ยมยาย แต่เวฟต้องเรียนพิเศษ เลยไม่ไป"

บ้านเวฟไม่มีไรพิเศษ เป็นตึกแถว ข้างล่างคงไว้จอดรถมั๊ง โล่งเชียว

  แต่วันนี้ไม่มีรถจอดอยู่ เวฟพาผมขึ้นมาชั้น 3 ซึ่งมีสองห้อง

 ห้องเวฟกะของน้องสาว ม 3

"ไม่ดีม้าง พาพี่มาคุยในห้องเลยเหรอ

   ลงไปข้างล่างก็ได้นะ พี่กลัวไอ้เม มันฆ่าพี่อ่ะ"

"พี่เมเหรอ 5555 ตอนนี้อยู่กะแฟนใหม่แล้วม้าง..."

   ผมงงไปเลย... ย้อนนึกถึงไอ้เมที่คุยกันเมื่อหลายวันก่อน

  มันยอมรับว่าฟันยัยเวฟไปแล้ว แต่ด้วยความจำเป็น...

   "พี่ก้องรู้มั๊ย เวฟไม่ค่อยแข็งแรงอ่ะ..."

   เวฟไม่รังเกียจที่จะดึงมือผมเข้าในห้องของเธอ

  แล้วลากเก้าอี้ทำการบ้านมาให้ผมนั่ง ส่วนเธอนั่งที่เตียง

   "อ้าว...เป็นไรอ่ะ"

   "ไม่รู้ แต่หมอบอกเกี่ยวกับหัวใจ เวฟเหนื่อยมากจะหายใจไม่ทัน

 จะเป็นลม... หมอบอกเวฟว่า อาจต้องเปลี่ยนลิ้นหัวใจ ต้องระวังตัวด้วย

 อาจตายไปเลยเมื่อไหร่ก็ได้"

   ผมตกใจมาก น้องเวฟไม่มีวี่แววของคนป่วย 

 เธอออกจะร่าเริงมากๆ สดใส ซึ่งถ้าไม่บอกใครเลยก็จะไม่มีวันรู้ 

   "แล้ว....เวฟจะเปลี่ยนลิ้นหัวใจมั๊ย เปลี่ยนยากมั๊ยอ่ะ"

   "อยากเปลี่ยนนะพี่ แต่เวฟเลือดกรุ๊ป AB เนกาทีฟ

  หายากที่สุดในโลกนี้ แค่เลือดก็หายากแล้ว จะไปหาลิ้นหัวใจที่ไหน.."

   สาวน้อยหน้าเศร้าลง

   "โอ้ว แล้วทำไงล่ะเนี่ย..."

   "เวฟปลงแล้วหละพี่... เวฟอยากใช้ชีวิตให้คุ้มค่ามากกว่า

  อะไรที่ไม่เคยทำ เวฟก็จะทำให้หมด"

   "อืมม์.. แล้วจะให้พี่ช่วยอะไร"

   "เวฟคือ..เอ่อ พี่เม... คงไปมีแฟนใหม่ พี่ก้องพอรู้มั๊ย"

   "ไม่รู้แม่งเลย อ้าว แล้วมันจะไปมีแฟนก็ปล่อยมันไปสิ

  เวฟก็อย่าไปสนมัน เรามีความสุขของเราดีกว่ามั๊ย"

   "แต่พี่ก้อง...เวฟเสียตัวให้พี่เมแล้วน่ะสิ..."

   คราวนี้ผมตกใจจริงๆ

  เวฟกล้ามากขนาดบอกเรื่องแบบนี้ให้ผมซึ่งเป็นผู้ชายรู้เลยเนี่ยนะ...

  ผมอึ้งไป ตอบอะไรไม่ถูก

   ไม่เคยเจอเหมือนกันที่ผู้หญิงจะพูดเรื่องในมุ้งกะผู้ชายก่อน

   "เอ่ออออ.. เป็นไงมาไง อย่าเพิ่งร้องไห้...

  แล้วมันเลยเถิดไปแค่ไหน เวฟท้องหรือเปล่า"

"ไม่ใช่ แต่ทำไมพี่เมเค้ามาหนีเวฟไป... เวฟคิดได้เรื่องเดียวคือ

 เวฟตอบสนองพี่เค้าไม่ได้ตามที่ต้องการ บ้านเวฟมีคนตลอด

 บ้านพี่เมก็ไม่ได้ เราไม่กล้าไปโรงแรมกัน"

"ไม่หรอกม้าง คนเรามันไม่บ้ากามกันขนาดนั้นหรือเปล่า"

 ผมพูดไม่ตรงกะความจริงส่วนตัวในบางเรื่อง

"เวฟตามใจพี่เมตลอดนะ แต่หลังๆพี่เมหงุดหงิดกะเวฟมาก

  แล้วก็ไม่ค่อยสนใจเวฟเลย"

เวฟเริ่มน้ำตาไหลออกมา ผมลุกขึ้นไปนั่งที่เตียงข้างเวฟ

  ยกมือขึ้นโอบกอดตัวเธอไว้ เวฟหันหน้าเข้ามาซบที่ไหล่ผม

 และปล่อยโฮมาเต็มเหนี่ยว ผมยัยคงงงชิบหายอยู่ว่า

  เธอมาเล่าเรื่องนี้ให้ผมฟังทำไม ทั้งที่ผมเองก็ไม่ได้สนิทสนมกะเธอ

  และผมก็เป็นผู้ชายด้วย แต่...ตอนนี้เวฟกอดผมแน่นขึ้น

"หยุดร้องก่อน ใจเย็นๆเวฟ.."

ผมผลักเธอออกนิดนึง เอามือไปเช็ดน้ำตาที่แก้ม ผมลืมไปว่า

 ผมไม่ควรไปถูกเนื้อต้องตัวเธอ

  แต่ด้วยความที่ผมเจอกะผู้หญิงมามากมายจนลืมไปว่าบางสิ่งไม่ควรทำ

  เวฟเงยหน้าขึ้นมองผม

"เวฟรู้แล้วหละว่าไอ้ปานทำไมชอบพี่ก้อง พี่ดีอย่างนี้นี่เอง"

"พี่ไม่ใช่คนดีมากมายหรอก" ถ้าเวฟรู้เรื่องผมแล้วหละก็

  เวฟคงจะเลิกคบตลอดกาล

"อย่างน้อยพี่ก็มากอดเวฟ ทำให้เวฟรู้สึกไม่อ้างว้าง พี่ก้อง

  พี่จะให้เวฟไปพูดปรึกษากะใคร ไอ้ปาน ไอ้ฟ้าเหรอ

  พี่ว่ามันจะทำไง...ถ้ามันสองคนรู้ว่าเวฟเสียตัวไปแล้วอ่ะ"

เออ..นะ ไม่รู้เหมือนกันว่าพวกผู้หญิงคุยเรื่องแบบนี้กันมั่งหรือเปล่า

  แต่เวฟไม่ต้องกลัวหรอก ปานก็เสียตัวให้พี่เหมือนกัน

   "พี่คิดว่าเวฟเป็นน้องนะ น้องเสียใจพี่ก็มาปลอบได้"

   "พี่กอดเวฟนานๆนะ..."

   แล้วเธอก็กอดผมแน่น 

เราใกล้ชิดกันจนผมรับรู้ถึงกลิ่นสาวของเวฟ

  ความนุ่มนิ่มของตัวเวฟก็เป็นอีกอย่างที่บอกผมว่าเธอเป็นผู้หญิง

  ผมปลอบคนไม่เก่ง ไม่รู้ทำไง แต่สิ่งเดียวที่ผมชอบคือกอด

  แต่ผมว่าที่เวฟชอบอาจไม่ใช่แค่นั้น เวฟเอามือมาผลักหน้าผมออก

  จ้องตาผม จากนั้น สิ่งที่คาดไม่ถึงก็เกิดขึ้น

  เวฟเอาปากมาประกบปากผมและจูบผมทันที

  ผมเป็นฝ่ายตาเหลือกโพลง

 ใช้มือหน้าของเวฟถอยออกมา

   "เฮ้ย.... เวฟ... พี่...เอ่อ... อย่าเลยเวฟ พี่ไม่อยากทำร้ายเพื่อนกะน้อง"

   (แม่ง..ผมมันพระเอกเสมอ แต่ใจและกายผมตอนนี้เป็นอีกเรื่องไปแล้ว)

   "ไม่เป็นไรค่ะพี่ก้อง เวฟอยากทำทุกอย่างที่ต้องการ 

 พี่ตามใจเวฟเหอะ

  บางที...เวฟอาจจะอยู่กะพี่เป็นคนสุดท้ายในชีวิตก็ได้"

   แล้วเวฟก็เคลื่อนที่เข้ามาจูบผมอีกครั้ง

  ครั้งนี้เวฟแสดงให้เห็นว่า "เอาจริง" ไม่มีท้อถอย

   ลิ้นของเธอปัดป่ายเข้ามาในปากของผมแล้ว

  และมันสัมผัสกะลิ้นของผมอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ 

  เวฟไม่ธรรมดา นับว่าเธอชำนาญยุทธมากกว่าปานเพื่อนเธอซะอีก

  แต่อย่างว่า ผมไม่เคยสอนปานแบบดีๆซะที

  เราเจอกันแต่ในห้องน้ำ ต้องรีบๆเสมอ   

ผมไม่รู้จะทำไงกะรุ่นน้องคนนี้ดี หากผมทำไรลงไป...แล้วรู้ถึงไอ้เม

  เป็นอันว่าเราคงต้องฆ่ากัน ยิ่งไปกว่านั้น หากเรื่องราวอื้อฉาวมากมาย

  ผมกะเจน คงไม่มีวันได้ยกโทษคืนดีกันอีกแน่นอน

   ระหว่างที่ผมวุ่นวายใจนั้น มือน้อยของเวฟ

  เคลื่อนเข้ามาตรงเป้ากางเกงผมแล้ว

   "เวฟๆๆๆ พอเหอะนะ พี่กลับดีกว่าเวฟ... พอเหอะ

 ก่อนที่มันจะเป็นอย่างอื่น"

   "พี่ก้องอย่าคิดมากเลย เวฟว่า พี่เม มันคงไปจากเวฟแล้วหละ

  เราคงไม่บอกเรื่องนี้ให้ใครรู้ ใช่มั๊ยพี่.."

   เธอพูดแล้ว เธอก็ลูบไล้ท่อนลำของผมภายนอก 

 แค่สัมผัส เธอก็รู้สึกได้ถึงความผิดปกติข้างล่าง

  แม้มันจะไม่เต็มขนาดนัก แต่สายตาเวฟบอกผมว่า

 มันเป็นสิ่งประหลาดของใหม่สำหรับเธอ การสัมผัสรู้สึกได้

 ยิ่งท้าทายสาวน้อยให้อยากเจอตัวจริงของมัน

   "มีข่าวลือว่า พี่ก้องใหญ่มาก และเก่งมากเรื่องนั้น"

   "ไปฟังใครมาอีกหละ อย่าบอกนะ จากปาน..."

   "อืมม์ จากปานนี่หละ"

   โอ้ว ปาน เอาผมไปโฆษณา

  เธอควรมารับค่าโฆษณาจากผมสักทีสองทีนะ

   "แต่ เวฟ เราไม่เป็นไรกันเลย เวฟอย่าเลยนะ"

   สาวน้อยไม่ฟังอะไรแล้ว ส่วนล่างของผมอยู่ในกำมือเธอ

  และตอนนี้เวฟกำลังถอดเข็มขัดนักเรียนและปลดซิบผมออก

  ผมเอามือไปจับมือเวฟไว้เพื่อเตือนสติเธออีกครั้ง