เช้านี้เป็นเช้าวันสดใสอีกวันหนึ่ง แน่หล่ะมันต้องสดใสสินะมันเป็นวันเริ่มงานใหม่กับที่ทำงานแห่งใหม่ของ ปรัชญา จากการแนะนำของเพื่อนรุ่นพี่คนหนึ่งที่เคยทำงานที่เดียวกันมา เงินเดือนและสวัสดิการที่เพิ่มขึ้นอย่างมากมาย

ไม่แพ้หน่วยงานรัฐวิสาหกิจใหญ่ๆ ทำให้ปรัชญาตัดสินใจเปลี่ยนงานทันที ยอมนับหนึ่งใหม่กับบริษัทนี้โดยไม่เวลาแม้กระทั่งจะเขียนใบลาออกจากบริษัทเก่าด้วยซ้ำ

 และทุกอย่างก็ดูราบรื่นมากเพราะได้ทำงานกับรุ่นพี่ผู้หญิงคนที่เขาเคยแอบๆชอบอยู่เมื่อครั้งอยู่บริษัทเก่าถึงขนาดเก็บไปชักว่าวมาจนเมื่อยมือแบบนับครั้งไม่ถ้วนไปหลายหนแล้ว โดยได้ทำงานในตำแหน่งช่างซ่อมบำรุง ทำหน้าที่ดูแลบริษัทที่เขาถนัด และอยู่ใต้อานัดของรุ่นพี่สาวคนนี้เอง

    งานแรกที่ต้องเผชิญวันนี้คือการแก้ไขห้องน้ำที่มีปัญหาน้ำรั่ว......และที่สำคัญห้องน้ำหญิงซึ่งเป็นห้องน้ำในชั้นผู้บริหาร พนักงานทั่วๆไปจะไม่ค่อยกล้าเข้ามาใช้......

เมื่อเตรียมเครื่องมืออุปกรณ์พร้อมสรรพ ปรัชญาก็ตรงเข้าปฏิบัติภาระกิจทันที

 ขณะที่นั่งตรวจเช็คฟลัชวาล์วตัวต้นเหตุอยู่นั้นเองเสียงเปิดประตูใหญ่ของห้องน้ำหญิงก็ดังขึ้น

 เสียงรองเท้าส้นสูงดังเคาะพื้นหินแกรนิตเงางามดังเข้ามา......เข้ามาคนเดียว

 และหยุดลงตรงอ่างล้างหน้าตรงข้ามกับห้องที่ปรัชญานั่งซุ่มทำงานอยู่พอดี เสียงฟืดฟาดพึ่บพั่บของการเสียดสีของเสื้อผ้าดังขึ้น และอีกสองสามอึดใจก็เงียบลง ปรัชญาเหมือนจะเพิ่งนึกขึ้นได้ เขาเอี้ยวตัวกลับหลังมองไปที่กลอนประตู.....ตายละหว่าลืมใส่กลอน

 และโดยที่ยังไม่ทันตั้งตัวเสียงรองเท้าส้นสูงนั้นก็ดังขึ้นอีกครั้งและตรงมายังห้องน้ำที่ปรัชญาซุ่มอยู่ ประตูถูกผลักเข้ามาจนกระแทกใส่ปรัชญาที่นั่งยองๆอยู่อย่างไม่มีหลักส่งผลให้ปรัชญาล้มเค้เก้ไป

 เสียงร้องอุทานดังออกมาอย่างตกใจจากปากหญิงสาวพนักงานคนนั้น เมื่อปรัชญาตั้งหลักได้จึงค่อยตะกายลุกขึ้นนั่งพนักงานสาวผู้นั้นก็เข้ามาถึงตัวเขาแล้ว เธอก้มลงช่วยฉุดแขนปรัชญาให้ลุกขึ้น

 เมื่อปรัชญาเงยหน้าขึ้นกล่าวคำขอบคุณ เขาก็จำได้ในทันที "อ๊ะ!!ขอบคุณครับพี่อ๊อด.." พี่อ๊อด หรือคุณวรรณภัทร รองผู้จัดการฝ่ายบุคคลสาวสวยร่างเล็กผมสั้น

 มีผิวกายที่ค่อนข้างคล้ำแต่ก็ขับให้เธอดูดีไปอีกแบบ ทำให้ปรัชญาจำได้ติดตาตั้งแต่วันที่มาสัมภาษณ์งานที่นี่ครั้งแรก เธอเทคแคร์เขาอย่างดีจนเขาจำเธอได้ติดตาในความนุ่มนวลเรียบร้อยเอาใจใส่ต่อคนรอบข้างของเธอ

 และก็เธอนี่แหละที่เป็นคนพาเขาทัวร์รอบออฟฟิศเมื่อเช้านี้เพื่อแนะนำให้รู้จักกับบุคคลต่างๆในบริษัท "เป็นไงมั่งคะเอก(ชื่อเล่นของปรัชญา) พี่ขอโทษจริงๆค่ะ พี่ไม่รู้ว่าเอกอยู่ในนี้....เอกทำไรอยู่คะ??" 

คำปรารภอย่างเป็นห่วงเป็นใย คำขอโทษอย่างจริงใจ และ คำถามที่มาที่ไปสุดท้ายนั้นดูเหมือนจะไม่ได้เข้ารูหูเอกเลยมั้ง.....ก็แน่ละถ้าใครได้เห็นสิ่งที่เขาเห็นตอนนี้แล้วยังพูดจ้อก็แปลกไปแล้วหล่ะ......

ก็ด้วยคุณวรรณภัทรขณะนี้ พี่อ๊อดกำลังยืนโชว์หน้าอก ที่เหลือเพียง ยกทรงสีดำเพียงตัวเดียวปกปิดไว้อย่างหมิ่นเหม่ กระดุมเสื้อ ถูกปลดออกจนหมด

 และยิ่งเมื่อพี่อ๊อดก้มลงมาช่วยฉุดประคองให้เอกลุกขึ้น ร่องนมที่เบียดชิดนั้น ก็ยิ่งเคลื่อนเข้าใกล้

 จนเห็นชัดถึงไฝฝ้าอันพึงมีที่ปรากฏอยู่บนเนินนมของเธอนั้น โดยที่ขณะนี้เองพี่อ๊ออดก็ยังไม่สำเหนียกถึงสิ่งที่ไม่เรียบร้อยบนร่างกายเธออยู่นั่นเอง เหตุเพราะเธอเหลือบมองด้วยความห่วงใย

 สำรวจไปทั่วใบหน้าของเอกอย่างค้นหา และเธอก็พบว่า เหนือคิ้วซ้ายของเอก ปูดบวมขึ้นมาและมีเลือดไหลอยู่ซึมๆ และเมื่อเธอเห็นเลือดของเอก

 มันก็ยิ่งทำให้เธอลนลานมากขึ้นจนถึงกับทรุดตัวลงนั่งคุกเข่าอยู่ที่เบื้องหน้าของเอก ปากก็ร่ำร้องอย่างตกใจ "ตายแล้ว พี่ขอโทษจริงๆนะเอก พี่ไม่ได้ตั้งใจนะคะ พี่ขอโทษจริงๆ ดูซิเนี่ยหัวแตกเลย เจ็บมากมั้ยคะ....."

 เอกกลืนก้อนเหนียวๆลงคออย่างลำบากแล้วฝืนใจตอบด้วยเสียงแหบแห้ง "มะ ...ไม่เป็นไรครับพี่อ๊อดนิดหน่อยเองครับ..." แล้วเสียงเอกก็เงียบชะงักไปแค่นั้น 

เพราะพี่อ๊อดเบียดตัวเข้าหาเอื้อมมือไปยังด้านหลังเหนือหัวของเอก เพื่อหยิบม้วนกระดาษทิชชู่ ทำให้เต้านมที่เบียดชิดทั้งสองเต้าอัดเข้าหาหน้าเอกอย่างไม่ได้ตั้งใจเลย ด้วยความตั้งใจหรือไม่ตั้งใจหรือสัญชาตญาณก็ไม่ทราบได้

 เอกยื่นริมฝีปากเข้าจูบบนเนินเต้าอวบอัดทั้งสองนั้นอย่างแผ่วเบาเป็นการหากำไร ทำเอาเจ้าของเต้ารู้สึกตัวขึ้นมาบ้างเหมือนกันเมื่อเนินนมสล้างถูกริมฝีปากอุ่นชื้นสัมผัสทั้งเต้าซ้ายและขวา "อุ๊ย!!...เอกทำไรคะ...."พลางพี่อ๊อดก็ก้มลงมอง บัดนี้เองเธอจึงเพิ่งรู้สึกตัวว่า 

สาบเสื้อทั้งสองของเธอเปิดเผยออกมาจนหมดจากการปลดกระดุมของเธอเองทำให้เนินเต้าผิวคล้ำแต่อวบอัดนั้นนูนเด่นดันออกมาอัดติดอยู่กับหน้าของเอก

 ในจังหวะเดียวกับที่เอกก็เงยหน้าขึ้นมองหน้าพี่อ๊อดพอดีด้วยอาการตกใจที่ได้ยินเสียงร้องทักของพี่อ๊อด

 ด้วยอารามตกใจบวกกับความอับอายที่เกิดขึ้นอย่างกระทันหันพี่อ๊อดจึงปล่อยมือที่ถือม้วนทิชชู่แล้วรีบรวบดึงสาบเสื้อทั้งสองเข้าหากันอย่างรวดเร็ว ทิชชู่เจ้ากรรมม้วนนั้นจึงร่วงลงใส่หัวเอกอย่างแม่นยำเหมือนจงใจ เพราะมันหล่นลงบนแผลแตกของเอกพอดี

 เอกสะดุ้งด้วยความเจ็บแผลร้องโอ๊ยออกมาคำหนึ่ง เมื่อนั้นเองพี่อ๊อด จึงลืมเรื่องทั้งหมดมองไปที่เอกซึ่งนั่งเอามือกุมหัว อารามลืมตัวพี่อ๊อดรีบปล่อยมือจากสาบเสื้อตัวเองออกอีกครั้งแล้วดึงมือที่กุมแผลของเอกออก 

เธอจึงเห็นว่า เลือดที่ปากแผลไหลออกมากขึ้นอีกเล็กน้อย เมื่อเห็นเลือดพี่อ๊อดก็ยิ่งทำอะไรไม่ถูกเข้าไปกันใหญ่ เธอรู้สึกหวิวๆเหมือนจะเป็นลมร่างอ่อนระทวยล้มลงทับบนตัวเอก

 เอกเองยังไม่ทันรู้ตัวว่าอะไรเป็นอะไร ร่างของพี่อ๊อดก็ล้มใส่เขาลงมาแล้ว "อ้าว...เฮ้ พี่อ๊อดเป็นไรครับ....เฮ้ย.....เวร....นี่จามาช่วยตูหรือให้ตูช่วยวะเนี่ย กรรมงานยังซ่อมไม่เสร็จนี่ต้องมาซ่อมคนอีกเหรอเนี่ย....." เอกพยายามหาทางแก้ปัญหาเฉพาะหน้านี้ก่อน 

จึงเอี้ยวตัวกลับปิดฝาชักโครกลงแล้วหันกลับมาพยุงพี่อ๊อดให้ขึ้นไปนั่งบนฝาชักโครกแทนและพยายามเขย่าให้พี่อ๊อดรู้สึกตัว เมื่อพี่อ๊อดรู้สึกตัวลืมตาขึ้นกำลังจะอ้าปากร้องหรือกล่าวอะไรออกมา

 เอกรีบเอื้อมมือไปปิดปากพี่อ๊อดเอาไว้และอีกมือหนึ่งยกนิ้วขึ้นแตะริมฝีปากเป็นเชิงห้ามส่งเสียง ขณะที่พี่อ๊อดยังไม่รู้ว่าเป็นเรื่องอะไร เธอก็ได้ยินเสียงเปิดประตูที่หน้าห้องน้ำดังขึ้นเสียงรองเท้าส้นสูงดังกระทบพื้นเข้ามา

 และอีกไม่ถึงอึดใจก็มีเสียงเดินตามเข้ามาอีกกลายเป็นมีคนเข้ามาสองคนแล้วทั้งเอกและพี่อ๊อดทราบถึงวิกฤตินี้ดี เพราะห้องน้ำนี้มีห้องภายในเพียงสองห้อง 

ห้องนึงเอกและพี่อ๊อดอัดคาอยู่ด้วยกัน เหลือว่างเพียงห้องเดียว ด้วยสติวูบสุดท้ายเอกค่อยๆเอื้อมมือวกกลับหลังเลื่อนกลอนประตูห้องน้ำเข้าสภาวะล็อคอย่างแผ่วเบา

 ในชั่ววิบตาที่เอกล็อคประตูก็มีเสียงกดล็อคลูกบิดประตูหน้าห้องน้ำตามมา สร้างความสงสัยใจให้เอกอย่างยิ่ง..."เอ....หรือว่าเป็นแม่บ้านเข้ามาทำความสะอาดหว่า....แต่ทำไมมันมาทำตอนเช้าล่ะ??..." ความสงสัยนี้เอกได้แต่คิดอยู่ในใจเพียงคนเดียว

 แล้วเสียงที่เป็นคำตอบก็ดังขึ้นโดยเริ่มที่เสียงผู้หญิงดังขึ้นก่อนเป็นภาษาอังกฤษแปลใจความได้ว่า "ทอมคะ มีใครเห็นคุณเดินตามวาเข้ามามั้ยคะ" แล้วก็มีเสียงห้าวๆของชายอีกคนนึงตอบกลับมาแต่เป็นภาษาไทยซึ่งค่อนข้างชัดเจนแม้จะออกแปล่งๆอยู่บ้าง 

"ไม่เลยจ้ะที่รัก ผมบอกแล้วไง เวลาอยู่กันสองคนให้คุณพูดไทยก็ได้ ก็ไหนคุณบอกว่าคุณจะสอนภาษาไทยให้ผมไงล่ะ วรุณีย์" เอกยืนงงต่อชื่อที่ทั้งคู่เอ่ยเรียกนามกันเองนั้น และเมื่อมองไปที่พี่อ๊อดเหมือนจะถาม

 ก็เห็นพี่อ๊อดนั่งลืมตาโพลงเหมือนจะตกใจอะไรซักอย่างแต่ยังไม่ทันที่เอกจะได้คิดหรือถามอะไร เสียงของทอมก็ดังขึ้นอีกว่า "วา คุณขึ้นมานั่งบนขอบอ่างล้างหน้านี่ซิครับ"

 เสียงรองเม้าส้นสูงขยับสองสามครั้งและอีกอึดใจต่อมาเสียงจ๊วบจ๊าบเบาๆพอได้ยินก็ดังตามขึ้นมาพร้อมเสียงครางอืมอาในลำคอของผู้หญิง ทั้งเอกและพี่อ๊อดที่หลบอยู่ในห้องน้ำที่ห่างจากอ่างล้างหน้านั้น

ไม่ถึงสองเมตรดีได้ยินเสียงที่เกิดขึ้นและเข้าใจด้วยดีโดยตลอดว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้น