บทที่ 23

ตอน ฆ่าทศ

ที่ห้องรับแขก

                ทุกคนนั่งรอพ่อของวัน เขาเดินเข้ามา

                พ่อพูด “วันลูกมีอะไร ทำไมถึง.....”

                วันพูด “มันเรื่องอะไรกัน พ่อติดต่อกับวาวาทำไม”

                เขาวางรูปถ่ายทั้งหมดที่ได้มาวางบนโต๊ะ วันไม่ปล่อยให้เวลาเสียเปล่าเลย วาวามองหน้าวัน ลู่เฟยตกใจ เช่นเดียวกับทศเขามองหน้า ดร.กรณ์ ทันที พ่อและทุกคนหยิบรูปขึ้นมาดู มีรูปถ่ายของวาวา ที่กอดชุน ก่อนที่ชุนจะหายไป รูปถ่ายที่วาวาไปพบกับพ่อของวันหลายครั้งต่อหลายครั้ง และรูปถ่ายที่วาวาไปพบเจอกับชายปริศนา

                ทศพูด “พ่อส่งคนสอดแนมผมเหรอ”

                พ่อพูด “ไม่ใช่อย่างที่ลูกคิด วัน..พ่อไม่อยากให้ลูกกับเพื่อนเข้ามายุ่งกับเรื่องนี้เพราะมันอันตราย ”

                วันพูด “ถ้าพ่อไม่อยากให้ผมเข้ามายุ่งตั้งแต่แรก พ่อจะส่งเขามาให้ผมดูแลทำไม พ่อบังคับผมโดยเอาบริษัทของแม่มาเป็นเครื่องต่อรอง พ่อรู้มั้ยว่าผมเกลียดเขาแค่ไหน”

พ่อพูด “มันก็จริง พ่อผิดเอง พ่อไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้”

วันพูด “พ่อช่วยบอกผมทีตลอด 17 ปีมานี้ผมอยู่ในความมืดมาตลอด มีแค่แม่และเพื่อนเท่านั้นที่อยู่ข้างกายผม พ่อมาหาวาวาได้ โทรหาทศได้ แต่ทำไมแค่ติดต่อผม มาหาผม พ่อถึงทำไม่ได้” ทศก้มหน้าเขารู้สึกผิดต่อวันมาก ๆ ตอนนี้

พ่อพูด “ลูกคิดว่าพ่อไม่อยากไปหาลูกเหรอ ตั้งแต่พ่อเซ็นสัญญาทำเรื่องบ้า ๆ นี้ พ่อคิดเสมอว่าสิ่งที่ทำ สักวันมันจะช่วยโลกใบนี้ได้ และล้างความผิดพลาดในอดีตของพ่อกับแม่ได้ นานวันเข้าพ่อเริ่มตระหนักว่าพ่อกำลังจะสูญเสียครอบครัวไป พ่อรู้ แต่พ่อถอยมันไม่ได้อีกแล้ว พ่อเป็นหัวหน้านักวิทยาศาสตร์ เป็นผู้ดูแลควบคุมงาน สั่งความเป็นความตายให้แก่ผู้อื่น พ่อไม่ใช่คนดี.......พ่อไม่อาจสู้หน้าลูกได้ ทุก ๆ เดือนพ่อจะออกมาหาลูก ไม่ว่าลูกจะอยู่ที่ไหน พ่อคอยดูอยู่ห่าง ๆ อยากจะกอดแต่ก็ทำไม่ได้ ยิ่งพ่อติดต่อลูกน้อยเท่าไร ลูกกับแม่ก็จะปลอดภัยมากขึ้น เพราะงานของพ่อย่อมมีศัตรูที่ต้องการงานทดลองนี้”

วันมองหน้าทศ “งานทดลองเหรอ” น้ำตาเขาไหล ทศนั่งเงียบก้มหน้า ก่อนที่วันจะหันไปหาวาวา

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอ วาวา”

เขาเจาะคำถามไปที่วาวาก่อน

                วาวาพูดขึ้น “วัน..พ่อของนายไม่ได้ติดต่อฉัน ฉันเป็นคนติดต่อพ่อของนายเอง โดยผ่านทางลู่เฟยเพราะฉันต้องการเข้าถึงตัวทศ”

                ลู่เฟยมองหน้าวาวา “ฉันขอโทษ ฉันไม่รู้จะช่วยชุนยังไงดี ฉันถูกสั่งให้ฆ่าทศ แลกกับชีวิตของชุน”

                ทั้งสองตกใจพวกเขามองหน้ากัน เธอพูดต่อ “ฉันไม่มีโอกาสเลยที่จะทำร้ายเขา เพราะนายให้จางคอยตามติดตัวเขาตลอด และที่สำคัญฉันก็ทำไม่ได้ด้วย ฉันมีโอกาสอยู่ครั้งหนึ่ง”

                ทศพูด “ตอนที่ผมนอนอยู่ที่คอนโดของลู่เฟย”

                วาวาพูด “ใช่ นายไม่ได้หลับเหรอ”

                ทศพูด “ผมไม่ได้หลับ แต่ถึงอย่างไร ถ้าคุณปักมีดลงที่อกผม คืนนั้น ทุกอย่างคงจบแล้ว ตอนนั้นเป็นช่วงที่ผมอ่อนแอที่สุด คุณอาจทำได้”

                วาวาร้องไห้ “แต่ฉันทำไม่ได้ ฉันเลยเอาโทรศัพท์ของทศโทรหาพ่อของนาย ขอร้องให้เขาช่วยชุน แต่ฉันไม่คิดว่านายกับลู่เฟยจะจ้างนักสืบ จนเกิดเรื่องในวันนี้ขึ้น ฉันขอโทษที่หลอกนายลู่เฟย ขอโทษนะวัน ตอนนี้ชุนคงตกอยู่ในอันตรายถ้าพวกมันรู้ว่าฉันหักหลัง”

                วันเอามือจับศีรษะของตัวเอง ส่วนลู่เฟยเขารู้สึกเจ็บปวดที่ถูกหลอกอีกครั้ง แต่ทุกคนก็ตั้งสติขึ้นมา

                วาวาร้องไห้หนักมาก ความรู้สึกตอนนี้ของเธอมีแต่กลัวที่จะสูญเสียชุนไป ลู่เฟยจับมือเธอไว้แน่น

                วันพูด “พ่อ...เราจะช่วยชุนอย่างไร”

                พ่อพูด “ไม่ต้องห่วง ชุนถูกช่วยมาได้แล้วอีกไม่นานเดี๋ยวเขาจะถูกส่งตัวมาที่นี่”

                วาวาและทุกคนต่างดีใจที่ได้รับข่าวนี้ มีเพียงทศเท่านั้น ที่เขานั่งเงียบสีหน้าครุ่นคิด

                ความคิดของทศตอนนี้เขาช่างสับสนกับทุกอย่างไปหมด เขาไม่รู้จะรู้สึกอย่างไรดีในเวลาเช่นนี้ ใจหนึ่งก็โกรธที่วาวาใช้ลู่เฟยเข้าหาตัวเขาเอง โกรธที่โลกนี้ไม่ยุติธรรมกับเขาเลย เขาสงสัยกับโชคชะตาของตัวเองมากขึ้นทุกที เขาเฝ้าถามตัวเองทุกวินาท ว่าเขาเกิดมาทำไม ทำไมไม่ตาย ๆ ไปพร้อม ๆ กับเพื่อนซะ ทุกอย่างจะได้จบ ไม่ต้องมีใครเดือนร้อนอีก

            แม่บ้านเดินเข้ามา “โต๊ะอาหารจัดเสร็จเรียบร้อนแล้วคะ”

                พ่อพูด “ตอนนี้ก็ดึกมากแล้วไปทานอะไรกันก่อนเถอะ ขับรถมาคงยังไม่ได้ทานอะไรกันมาแน่ วัน..พ่อสั่งทำอาหารที่ลูกชอบด้วยนะ พ่อรู้ว่าลูกมีคำถามมากมาย พ่อตอบลูกได้เท่าที่พ่อบอกได้เท่านั้น”

ไม่ทันได้ไปที่โต๊ะอาหาร แสงไฟของรถก็เข้ามาจอดหน้าบ้าน ชุนถูกหามตัวออกจากรถ เข้ามาภายในบ้าน ด้วยเหล่าทหารที่ปกปิดหน้าตาทั้งหมดอยู่ในชุดดำ

 ชุนมองหน้าทุกคนที่เดินออกมารับเขา เขายิ้มให้ทุกคน วาวาร้องไห้ เธอวิ่งเข้าไปคว้าร่างของชุน กอดเขาไว้แน่น ลู่เฟยยืนมองและยิ้มดวงตาที่คลอด้วยน้ำตา ทศมองเห็นวันเดินไปหาชุน ลู่เฟยก็เช่นกัน เขาทั้งสองคว้าร่างพยุงร่างของเขาที่ถูกทำร้ายอย่างหนัก ตามตัวและหน้ามีแต่รอยชำ

เขายืนมองพวกเขาทั้งสี่ที่เดินเข้าบ้านไป

ทหารคนหนึ่งดูท่าเขาจะเป็นหัวหน้าในภารกิจครั้งนี้ เขาพูดขึ้น “ดร. เราต้องคุยกัน”

พ่อหันไปบอกกับทศ “ลูกเข้าไปก่อน”

“ครับ” แต่จริง ๆ แล้วทศไม่ได้เดินออกไปไหนไกล เขาแอบฟังทุกอย่างอยู่หลังประตู

ทหารพูดขึ้น “เราต้องพาตัวเขากลับ ผมฆ่าพวกมันทั้งหมดตามที่คุณสั่งแล้ว แต่อีกไม่นานกลุ่มคนพวกนี้จะต้องทำอีก ครั้งนี้แผ่นการพวกมันไม่สำเร็จ คนของคุณจะตกอยู่ในอันตราย”

ดร.กรณ์พูด “ผมพาเขากลับไม่ได้ ด้านในหน่วยงานของเรามีหนอนบ่อนไส้ ถ้าพาเขากลับไปเขาจะมีอันตรายมากกว่าด้านนอก ให้คนของเราคุ้มกันพวกเขาอยู่ห่าง ๆ ปล่อยให้พวกเขาใช้ชีวิตปกติ จนกว่าเราจะหาตัวคนทรยศได้ แล้วค่อยนำตัวเขากลับมา”

“ครับ คุณจะทำอย่างไรกับเด็กสองคนนั้น”

ดร.กรณ์พูด “ปล่อยพวกเขาไป”

“ครับ”

ดร.กรณ์ โทรหาหมอที่เขาไว้ใจได้ เพื่อให้มาที่นี่ เขาให้คนขับรถไปรับเธอจากในเมืองมา ทำการรักษา

วาวานั่งเฝ้า ชุนไม่ยอมห่าง ทศมองหาลู่เฟย เขารู้ดีว่าตอนนี้ลู่เฟยกำลังรู้สึกแย่ 

วันพูด “เราออกไปเถอะปล่อยพวกเขาไว้” ทศพยักหน้า