“เหม่ยเหม่ย คุณต้องควบคุมปากของคุณและอย่ากลับไปเป็นขนาดเดิมของคุณอีกนะ ดูสิว่าคุณดูดีแค่ไหนเมื่อน้ำหนักคุณลดลง ถ้ายังอ้วนอีกก็จะคลอดยากด้วย!”

 

คุณป้าตงจับมือเฉียวเหม่ยและพูดอย่างจริงจัง

 

เฉียวเหม่ยพยักหน้า "ค่ะ ฉันรู้ ขอบคุณป้าตงค่ะ”

 

เสียงของเธอชัดเจนและไพเราะ

 

ทุกคนยิ้มและพยักหน้า เสียงนี้เข้ากับรูปลักษณ์ปัจจุบันของเธอได้เป็นอย่างดี ในอดีต ตอนที่เธออ้วนตุ๊ต๊ะและพูดด้วยเสียงนี้ พวกเขาพบว่ามันประจบประแจงไป

 

“และทำงานที่บ้านให้น้อยลง คุณเพิ่งตั้งท้อง ดังนั้นคุณต้องระวัง”

 

"ถูกต้องเลย โชคดีที่ตอนนี้คุณไม่ต้องเพาะถั่วงอกแล้ว และมันก็ไม่ยุ่งอีกต่อไป ต้องระวังให้มากขึ้น” คุณป้าข้างๆ แนะนำ

 

เฉียวเหม่ยยิ้มและพูดว่า “ใช่ ตอนนี้ฉันไม่ต้องยุ่งกับการปลูกถั่วงอกแล้ว ฉันแค่ต้องอยู่บ้านรอเลี้ยงลูก”

 

เดิมทีเธอได้รับคำสั่งซื้อถั่วงอกจำนวน 200 ชั่ง จากสหกรณ์การจัดหาและการตลาด แต่ตอนนี้เธอไม่ได้รับคำสั่งซื้อ เนื่องจากเธอไม่ต้องการทำงานอีกต่อไป เธอต้องการที่จะมุ่งเน้นไปที่การอยู่ที่บ้าน

 

แม้ว่าสหกรณ์ด้านการจัดหาและการตลาดยังคงต้องการถั่วงอกอีกชุดหนึ่ง แต่เฉียวเหม่ยก็ตั้งใจแน่วแน่ว่าจะไม่ปลูกถั่วงอกอีก เธอจะไม่ทำแม้ว่าราคาจะเพิ่มขึ้นก็ตาม

 

นั่นเป็นเพราะสหกรณ์การจัดหาและการตลาดได้เพิ่มคำสั่งซื้อเป็น 1,000 ชั่ง ในอนาคต ขนาดการสั่งซื้อมีแนวโน้มเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง หากคำสั่งซื้อเหล่านี้ยังคงเข้ามา มันจะไม่สามารถปกปิดรายได้ที่ได้รับไว้ได้อีกต่อไป

 

1,000 ชั่ง ต่อวันสามารถทำให้เธอมีเงินสองสามร้อยหยวน!

 

เงินจำนวนนี้ไม่สามารถเก็บเป็นความลับในหมู่บ้านเล็กๆ ของเธอได้อย่างแน่นอน ถ้ามีใครแจ้งความเธอคงเสร็จ

 

นี่ไม่ใช่ยุคแห่งเสรีภาพทางเศรษฐกิจ

 

นอกจากนี้ เธอท้องแล้ว

 

“เหม่ยเหม่ย คนของคุณมาหาวันไหน?” ป้าตงถาม

 

“วันที่ 21 เมษายนค่ะ” เฉียวเหม่ยให้คำตอบที่ชัดเจน

 

ณ เวลานั้นเป็นวันที่เธอกลับชาติมาเกิด เธอจึงรู้วันที่เป็นอย่างดี เป็นเวลากว่าหนึ่งเดือนแล้วตั้งแต่นั้นมา

 

ณ จุดนี้ หญิงชราสองสามคนยืนอยู่ด้วยกัน หมกมุ่นอยู่กับการคำนวณวันครบกำหนดคลอดของเฉียวเหม่ย พวกเขาพูดคุยกันเสียงดังและในที่สุดก็ถึงวันที่จะคลอด

 

วันที่ครบกำหนดคือต้นเดือนมกราคมปีหน้า

 

เฉียวเหม่ยพยักหน้า วันที่เธอคำนวณก็เป็นเวลาใกล้เคียงกัน แต่เนื่องจากเธอตั้งครรภ์ลูกแฝด เธอจึงอาจคลอดก่อนกำหนดได้ วันที่เป็นเพียงข้อมูลเบื้องต้นเท่านั้น

 

ในชาติที่แล้ว เธอได้ให้กำเนิดลูกแฝดที่น่าสงสารคู่หนึ่งซึ่งตัวเล็กและผอมมาก

 

ครั้งนี้ เธอจะดูแลร่างกายของเธออย่างดีและมุ่งมั่นที่จะให้ลูกๆ มีร่างกายที่แข็งแรงเพื่อเลี้ยงดูพวกเขา เพื่อให้ลูกๆ ได้เกิดมาอย่างแข็งแรง

 

เฉียวเหม่ยคุยกับผู้หญิงอีกสักพักก่อนที่เธอจะกลับบ้านอย่างมีความสุข สิ่งแรกที่เธอทำเมื่อกลับถึงบ้านคือเขียนจดหมายอีกฉบับถึงเซี่ยเจ๋อ

 

เธอรีบเขียนให้เสร็จกำลังจะออกไปส่งจดหมายก็ได้ยินเสียงจักรยานนอกบ้าน เธอเป็นคนเดียวในหมู่บ้านที่มีจักรยาน แล้วคนที่อยู่นอกบ้านคือใคร?

 

เฉียวเหม่ยหันกลับมาและเห็นบุรุษไปรษณีย์ในชุดสีเขียวเข้มหยุดอยู่ที่ประตูบ้านของเธอ เขาพูดว่า “นี่คือบ้านของเฉียวเหม่ยใช่ไหม? มีจดหมายส่งมาถึงคุณ”

 

บุรุษไปรษณีย์จอดรถจักรยานและเดินมาอย่างรวดเร็ว ยื่นจดหมายให้เฉียวเหม่ย

 

เฉียวเหม่ยมีความสุขมาก ดวงตาของเธอหายไปพร้อมกับรอยยิ้มของเธอ

 

เซี่ยเจ๋อได้เขียนจดหมายตอลกลับมาหาเธอ?

 

เพียงว่าเธอไม่เคยคิดว่าเขาจะตอบกลับเธอ เป็นเรื่องดีที่เขาจะทำตอนนี้

 

เธอเปิดจดหมายในมือของเธอและเห็นลายมือที่สวยงามบนนั้น

 

ร่องรอยแห่งความสุขฉายผ่านดวงตาของเฉียวเหม่ย ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงคืนนั้นโดยคิดถึงแขนที่แข็งแรงและคิ้วหนาของเขา เขาพลิกเธอด้วยการเคลื่อนไหวเพียงครั้งเดียวและแข็งแกร่งมาก…

 

เฉียวเหม่ยปิดปากและหัวเราะ บุรุษไปรษณีย์คุ้นเคยกับเรื่องแบบนั้น และกำลังจะออกไปเมื่อเฉียวเหม่ยหยุดเขา

 

“ฉันมีของจะส่งด้วย รอสักครู่ค่ะ"

 

เฉียวเหม่ยนำขวดโหลสี่ใบออกมาอย่างรวดเร็ว ขวดโหลสี่ใบเต็มไปด้วยผักดองที่เธอทำ พวกมันนุ่มกรุบกรอบและสดใหม่มากและเป็นเครื่องเคียงกับข้าวที่ดีมาก

 

อย่างไรก็ตาม เธอยังต้องทำให้เซี่ยเจ๋อประหลาดใจบ้าง

 

ตอนที่ 70: เธอท้อง!

 

เธอไม่สามารถส่งสิ่งเดียวกันทุกครั้ง เธอต้องการที่จะคิดสิ่งต่าง ๆ ส่งไปเพื่อที่จะแสดงถึงความรู้สึกของเธอที่มีต่อเซี่ยเจ๋อผ่านเนื้อหาในขวดโหล ด้วยวิธีนี้เขาจะไม่เบื่อกับการแสดงออกของเธอ

 

นอกจากนี้ เธอไม่สามารถส่งผลิตภัณฑ์จากเนื้อสัตว์ได้เสมอไป เนื่องจากอาจดึงดูดความสนใจที่ไม่จำเป็นได้

 

หลังจากที่เธอส่งพัสดุออกไปแล้ว เธอก็หยิบจดหมายออกมา ลายมือบนนั้นดีมาก

 

‘สวัสดี สหายเฉียวเหม่ย

 

ฉันได้รับซอสทั้งหมดสี่ขวด มันอร่อยมากและฉันชอบแบบเผ็ดมากกว่า

 

ฉันหวังว่าคุณจะไม่ส่งของแพงๆ แบบนี้ให้ฉันอีกในอนาคต เก็บเงินไว้ซื้ออาหารดีๆ ให้คุณปู่ ที่นี่ทุกอย่างเรียบร้อยดี

 

ในอนาคต ฉันจะส่งเงินเดือนทั้งหมดให้คุณ อย่าลืมเก็บสะสมมันทุกเดือน

 

เซี่ย เจ๋อ’

 

…

 

จดหมายนี้ไม่มีอะไรพิเศษและกระชับมาก แต่เธอก็ยิ้มอย่างมีความสุขเหมือนลูกแมวที่ได้ปลา

 

เธอดีใจที่เขาตอบกลับมา

 

นอกจากนี้ เขายังบอกด้วยว่าเขาจะส่งเงินเดือนให้เธอและไม่ได้ห้ามไม่ให้เธอใช้เงิน เขาดีอะไรเช่นนี้!

 

…

 

ไม่กี่วันต่อมา ในค่ายฝึก

 

“ผู้บัญชาการเซี่ย พัสดุของคุณมาถึงแล้วครับ” ทหารตะโกนจากประตู

 

ในทันที ร่างสีดำสามร่างปรากฏขึ้นที่ประตูของเซี่ยเจ๋อเพื่อรอให้พัสดุถูกเปิด

 

เซี่ยเจ๋อเปิดประตูและรับพัสดุโดยเหลือบมองพวกเขา

 

ทั้งสามคนหยุดการกระทำและมองดูอย่างกระตือรือร้น

 

“พี่ใหญ่ เราจะแบ่งครึ่งของที่เห็น” จ้วงหัวกล่าว

 

ในทางกลับกัน จ้าวหวู่ไม่มีความสุขและพยายามแนะนำว่า “พี่ใหญ่ พัสดุนี้ดูเหมือนกับก่อนหน้านี้ คงมีสี่กระปุก ทำไมเราไม่เอาคนละอันแทนที่จะแบ่งครึ่งล่ะ? มันลำบากมากที่จะต่อสู้เพื่อมัน”

 

พวกเขากินซอสมาสองสามวันแล้ว มันอร่อยมากจนทั้งสามคนต้องมนต์สะกดของมัน

 

“นายคิดว่าฉันอยากแบ่งปันกับนายไหม?”

 

เซี่ยเจ๋อหันหน้าไปจ้องมองพวกเขา

 

เขาไม่ได้คาดหวังว่าซอสที่เฉียวเหม่ยทำจะอร่อยมาก ถ้าเขาทานอาหารโดยไม่ใส่ซอส มันจะรู้สึกเหมือนขาดอะไรไป

 

“พี่ใหญ่ อย่าใจแคบ เราจะได้แบ่งปันซอสกับพี่แค่ช่วงสั้นๆนี้เท่านั้น แต่พี่จะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่กับพี่สะใภ้และกินมันไปตลอดชีวิต พี่จะมาขีดเส้นแบ่งกับเราแบบนั้นไม่ได้นะ!” จ้วงหัวกล่าว

 

เซี่ยเจ๋อตกตะลึงกับสิ่งที่เขาพูด มันสมเหตุสมผล

 

เขาแบ่งปันให้ทั้งสามคนไปสองกระปุกอีกครั้ง

 

หลังจากที่ทั้งสามคนหยิบสองขวดโหลไป พวกเขาก็เข้าไปในห้องด้วยกันเพื่อแบ่งของที่แย่งชิงมา อย่างไรก็ตาม พวกเขารู้สึกผิดหวังเล็กน้อยเมื่อเปิดขวดโหลและพบว่ามันไม่ใช่ซอสแบบเดียวกับครั้งที่แล้ว

 

แต่เมื่อพวกเขาโน้มตัวไปดม พวกเขาก็รู้ว่ามันยังคงมีกลิ่นหอมอยู่มาก

 

ทั้งสามคนหยิบตะเกียบขึ้นมาชิมและพบว่ามันอร่อยมากจริงๆ พวกเขาเริ่มต่อสู้กันเพื่อแย่งชิงอาหารกันอีกครั้ง คราวนี้แย่งกันกินผักดอง

 

…

 

เซี่ยเจ๋อกลับไปที่ห้องของเขาและวางขวดโหลในตู้ตามเดิม

 

จากนั้น เขาก็หยิบจดหมายออกมาจากพัสดุอย่างระมัดระวัง ตัวอักษรนั้นเรียงเป็นคำเรียบร้อยกว่าครั้งก่อน แต่ลายมือดูดีขึ้นกว่าเดิมมาก

 

มีการปรับปรุง!

 

เซี่ยเจ๋อขยับริมฝีปากด้วยรอยยิ้มโล่งใจ และหันความสนใจกลับไปที่เนื้อหาของจดหมาย จากนั้นเขาอ่านสิ่งที่ทำให้เขาค้างอยู่ตรงนั้น

 

พี่เซี่ยเจ๋อ ฉันกำลังจะมีลูกของเรา

 

คำพูดเหล่านี้ทำให้เซี่ยเจ๋อหยั่งรากลงกับพื้น เขาขยี้ตาและมองดูจดหมายด้วยความไม่เชื่อ

 

‘สวัสดีค่ะ พี่เซี่ยเจ๋อ

 

เมื่อเร็ว ๆ นี้ ฉันมีความอยากอาหารที่ไม่ดี บางครั้งฉันรู้สึกอยากอ้วกเมื่อได้กลิ่นอาหารบางอย่าง และน้ำหนักฉันก็ลดลงไปมากด้วย คุณป้าในหมู่บ้านต่างบอกว่าฉันท้อง

 

ฉันไม่แน่ใจว่าพี่จะดีใจเหมือนฉันไหม แต่ฉันมีความสุขมากที่ฉันกำลังจะมีลูก ฉันไม่รู้ว่าลูกจะเหมือนฉันหรือเหมือนพี่มากกว่ากัน

 

เด็กน้อยน่ากอดต้องน่ารักมากแน่ๆ

 

ถ้าเรามีลูกชาย เขาคงหล่อเหมือนพี่แน่เลย ถ้าเรามีลูกผู้หญิง เธอคงจะเป็นที่รักของแม่ของเธอแน่ๆ ฉันตั้งตารอที่จะได้เห็นหน้าลูกๆ

 

ฉันไม่รังเกียจที่จะมีลูกผู้ชายหรือผู้หญิง แต่ฉันไม่แน่ใจว่าพี่จะรังเกียจที่จะมีลูกผู้หญิงหรือไม่ พี่ชอบเด็กผู้ชายมากกว่าผู้หญิงไหมค่ะ?

 

ฉันกังวลเล็กน้อยเกี่ยวกับเรื่องนั้น ฮือ ฮือ

 

ฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับการคลอดลูกและการดูแลเด็ก คุณป้าในหมู่บ้านได้ตกลงกันไว้ว่าวันครบกำหนดน่าจะประมาณเดือนมกราคมปีหน้า ถึงตอนนั้นอากาศจะหนาวมากไม่รู้ว่าลูกเราจะไหวไหม ฉันกลัวมาก!’

 

ตอนที่ 71: คนหน้าบึ้งเล็กน้อย

 

ฉันอายุเพียง 18 ปีและฉันไม่รู้อะไรเลย ไม่รู้ว่าต้องเตรียมหรือใส่ใจอะไรบ้าง คุณป้าในหมู่บ้านให้คำแนะนำฉันทุกอย่างและฉันไม่แน่ใจว่าจะทำอย่างไร!

 

พี่คิดว่าเราควรทำอย่างไรกับลูกของเรา? แล้วเราควรตั้งชื่อลูกว่าอะไรดี?

 

เฮ้อ ฉันเขียนเรื่องไร้สาระมามากแล้ว ฉันหวังว่ามันจะไม่ส่งผลกระทบต่อภารกิจของพี่ที่นั่นนะคะ

 

สุดท้ายนี้ ฉันจะปกป้องลูกน้อยของเราอย่างดีอย่างแน่นอนและจะทำให้ดีที่สุดเพื่อให้ลูกของเราเติบโตอย่างราบรื่น ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ฉันจะรอพี่กลับมา

 

ภรรยาของคุณ เฉียวเหม่ย’

 

จดหมายจบลง

 

ที่ด้านล่างของจดหมาย คราวนี้ไม่ใช่คนยิ้มตัวเล็ก แต่เป็นคนกังวลตัวเล็กๆ ที่นั่งอยู่ที่ประตู

 

มันรู้สึกสงสารและทำอะไรไม่ถูก

 

…

 

เฉียวเหม่ยใช้ความพยายามอย่างมากกับจดหมายฉบับนี้ ท้ายที่สุดแล้ว ความห่วงใยที่พ่อมีต่อลูกต้องได้รับการอบรมเลี้ยงดูตั้งแต่ยังเล็ก

 

ถ้าเขาเฉยเมยตั้งแต่ลูกยังเล็ก แล้วอะไรจะเกิดขึ้นในอนาคต? เฉียวเหม่ยต้องรับบทบาททั้งพ่อและแม่ไม่ใช่หรือ?

 

ในจดหมาย เธอต้องการพรรณนาตัวเองว่าน่าสงสารและไร้ประโยชน์ เพื่อปลุกจิตสำนึกความรับผิดชอบและการปกป้องตามสัญชาตญาณของผู้ชายคนหนึ่ง

 

ตราบใดที่ผู้ชายคนหนึ่งรู้สึกถึงความรับผิดชอบ เขาจะเริ่มเอาใจใส่ลูก ๆ ของเขาโดยธรรมชาติและจะคำนึงถึงอารมณ์ของลูกๆเป็นสำคัญ

 

ถ้าเขาไม่สนใจเลย งั้นเขาจะแตกต่างจากคนแปลกหน้าอย่างไร?

 

เช่นนั้น เขาย่อมไม่มีความรู้สึกใด ๆ ต่อลูก ๆ ของเขา

 

…

 

หลังจากที่เซี่ยเจ๋ออ่านจดหมายแล้ว เขาก็ยืนเหม่ออยู่เป็นเวลานาน

 

เฉียวเหม่ยท้อง!

 

เขาเป็นพ่อของเด็ก ตอนนี้เขามีลูกแล้ว!

 

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เขาก็รู้สึกตื่นเต้น อีกไม่นานเขาจะมีลูกที่น่ากอดมานอนหนุนตัก เรียกเขาว่าพ่อ และเชื่อใจเขาอย่างสุดหัวใจ และเขาจะมีบ้านที่อบอุ่นอีกด้วย...

 

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ ใบหน้าของเขาก็แดงไปหมดจากความตื่นเต้น

 

เขาจะมีญาติในโลกนี้เพิ่มขึ้นอีกคน

 

ญาติทางสายเลือด!

 

นี่ก็หมายความว่าเขามีภาระที่หนักกว่าในตอนนี้ มีลูกที่ต้องดูแลที่บ้านและแม่ของลูกด้วย

 

ตอนนี้เขาคือหัวหน้าครอบครัว

 

เซี่ยเจ๋อยืนอยู่ตรงนั้นและลูบคนตัวเล็กที่ด้านล่างของจดหมาย สีหน้าตื่นตระหนกบนใบหน้าของคนตัวเล็กทำให้เขารู้สึกอ่อนโยนและรู้สึกปกป้องเธอ

 

ไม่ต้องกังวล เธอมีฉัน!

 

เมื่อมาถึงจุดนี้ เซี่ยเจ๋อยกโทรศัพท์บนโต๊ะและโทรออก

 

“ลุงครับ ผมต้องการผ้าเนื้อดี ที่นอนขนสัตว์และผ้าฝ้ายด้วย ผมต้องการทั้งหมดนี้” ปลายสายอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ได้ยินเสียงตื่นเต้นของเซี่ยเจ๋อ

 

เมื่อฉินตงได้ยินสิ่งนี้เขาก็งงงวย “ถ้าคุณต้องการสิ่งเหล่านี้จริงๆ คุณสามารถยื่นคำร้องต่อเจ้าหน้าที่ระดับสูงได้ ถ้าคุณต้องการให้ฉันส่งพวกมันไปให้คุณจากที่นี่ จะใช้เวลาสองสามวันกว่าจะไปถึง”

 

“แล้วสิ่งเหล่านี้… คุณจะทำเอาพวกมันไปทำอะไร?” ฉินตงถามด้วยความสงสัย

 

แล้ว เขาก็ได้ยินบางอย่างที่ทำให้เขาประหลาดใจมากจนพูดไม่ออก

 

“มันสำหรับภรรยาของผม เธอท้อง!”

 

ฉินตงตกตะลึงและไม่พูดอะไรขณะที่อีกฝ่ายเดินหน้าต่อ

 

“ทั้งหมดนี้เป็นของภรรยาผม มันหนาวข้างตัวเธอไม่มีใครและผมกลัวว่าลูกจะแข็งตายกลางฤดูหนาว!”

 

เซี่ยเจ๋อพูดในสายต่อไป

 

“นี่… อา!” ฉินตงหยุดชั่วขณะก่อนที่จะพูดต่อ “ถูกต้อง ถูกต้อง เราต้องแน่ใจว่าหลานสะใภ้ของฉันและลูกที่เธออุ้มท้องจะไม่หนาว คุณไม่เลวจริงๆ เด็ก คุณทำให้เธอท้องหลังจากหนึ่งคืน? ประทับใจ!"

 

เซี่ยเจ๋อตกอยู่ในความเงียบ แม้ว่าเขาจะไม่แม่นยำในครั้งแรก แต่หลังจากหลายครั้งในคืนเดียว เขาจะสามารถเข้าเป้าได้อย่างน้อยหนึ่งครั้ง จริงไหม?

 

อย่างไรก็ตาม นี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาจะบอกลุงของเขาได้

 

เขากล่าวต่อไปว่า “ชุดคลุมท้องและสิ่งของอื่นๆ เหล่านั้นจำเป็นต้องทำขนาดใหญ่ขึ้น และยังมีเสื้อผ้าเด็ก ที่นอน และสิ่งของอื่นๆ ส่งพวกมันไปหาเธอเมื่อพร้อม ผมไม่แน่ใจว่าเธอรู้วิธีทำมันหรือเปล่า”

 

ตอนที่ 72: ให้เธอเป็นคู่สมรสของทหาร

 

“เด็กมีกำหนดคลอดในเดือนมกราคมปีหน้า และตอนนั้นคงจะหนาวมากทีเดียว ทำให้ทุกอย่างหนาขึ้นเพื่อที่ทารกน้อยจะไม่ตัวแข็งจากความหนาวเย็น”

 

“นอกจากนี้ เธอไม่มีผู้สูงอายุที่เป็นผู้หญิงอยู่กับตัวเธอเลย ให้ป้าเขียนสิ่งที่ต้องใช้เมื่อคลอดลูก รวมถึงข้อจำเป็นในการดูแลเด็กให้เธอด้วย”

 

“แล้วก็… เธอชอบกินด้วย ตอนนี้เธอท้องแล้ว เธอต้องกินอาหารดีๆ ให้มากขึ้น ส่งเนื้อและผลไม้ไปให้เธอเยอะๆหน่อยนะครับเพื่อเธอจะได้พอกิน”

 

“อืม… ผมคิดว่าน่าจะหมดแล้ว ถ้าผมคิดอะไรออก ผมจะบอกทีหลังครับ”

 

“โอเค โอเค โอเค ผมเข้าใจแล้วครับ นายน้อยเซี่ย” ฉินตงล้อเล่นด้วยรอยยิ้ม เขาไม่เคยเห็นเซี่ยเจ๋อพูดยืดยาวและให้คำแนะนำด้วยรายละเอียดยิบย่อยเช่นนี้มาก่อน..

 

เขาไม่คาดคิดมาก่อนว่าคนที่ปกติดูห่างเหินจะทำตัวแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิงเมื่อเป็นเรื่องของภรรยาและลูกของเขา ช่างเป็นภาพที่หายาก

 

เขาคิดว่าตระกูลเซี่ยเป็นกลุ่มคนที่เยือกเย็น

 

“ผมยังคงถูกผูกติดอยู่ที่นี่และไม่สามารถกลับไปได้ในเวลานี้ ผมต้องรบกวนลุงช่วยดูแลภรรยาของผม หลังจากที่ผมเสร็จสิ้นภารกิจที่นี่ ผมจะกลับไปดูแลเธอ”

 

"ไม่มีปัญหา!" ฉินตงตอบรับอย่างง่ายดาย “เราจะเอาใจใส่ภรรยาของคุณให้มากขึ้นอย่างแน่นอน ดังนั้นคุณต้องทำผลงานให้ดีในการแข่งขันของคุณ!”

 

ประกายวิบวับฉายผ่านดวงตาของเซี่ยเจ๋อ เขาต้องได้ที่หนึ่งในการแข่งขันครั้งนี้ ด้วยวิธีนี้ เขาจะได้รับการเลื่อนตำแหน่งให้สูงขึ้น และเขาจะสามารถให้เฉียวเหม่ยใช้ชีวิตร่วมกับเขาในฐานะคู่สมรสทางทหารได้

 

เมื่อเธอได้อาศัยร่วมกับเขาในฐานะคู่สมรสของทหาร เขาจะสามารถเห็นลูก ๆ ของเขาทุกวัน

 

เมื่อเขายังเด็ก เขาเคยยืนรอพ่อแม่อยู่ที่ประตูอย่างน่าเวทนาทุกวัน เขาต้องการให้ลูก ๆ ของเขาอยู่เคียงข้างเขาตลอดเวลา ไม่เหมือนสิ่งที่เขาต้องเจอ

 

“ขอบคุณครับ คุณลุง ฝากขอบคุณคุณป้าด้วยนะครับ ขอบคุณสำหรับความมานะครับ” เซี่ยเจ๋อกล่าวอย่างจริงใจ

 

ป้าของเขาเป็นสูตินรีแพทย์ เขาจะสบายใจถ้าเธอเขียนรายการสิ่งที่ต้องจดให้

 

ตอนนี้ เขาต้องทำงานหนักขึ้นและคว้าอันดับหนึ่งให้ได้ เพื่อที่เฉียวเหม่ยจะได้ไปคลอดลูกที่เมืองหลวง เมื่อนั้นเขาก็จะสบายใจขึ้น อย่างไรก็ตาม มาตรฐานการรักษาพยาบาลในเมืองหลวงนั้นดีกว่าในหมู่บ้านหรือเขตเมืองมาก

 

หลังจากวางสาย เซี่ยเจ๋อหยิบจดหมายออกมาและอ่านอีกครั้ง

 

จากนั้นเขาก็เริ่มเขียนข้อความตอบกลับ

 

เมื่อเขาเห็นคำว่า 'เด็กน้อยตัวแดงๆน่ากอดต้องน่ารักมากแน่ๆ' มันทำให้เขารู้สึกประหลาดใจและเขาก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

 

…

 

ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมามีบรรยากาศแปลก ๆ ในหมู่บ้าน ไม่ว่าทุกคนจะพูดถึงอะไร บทสนทนามักจะวกไปทางเฉียวเหม่ยเสมอ

 

มีรูปลักษณ์ที่แปลกและตื่นเต้นในสายตาของผู้คน

 

ไม่ใช่การตั้งครรภ์ของเฉียวเหม่ยที่ทำให้พวกเขาตื่นเต้น แต่เป็นถั่วงอกของเฉียวเหม่ย ถั่วงอก 200 ชั่ง ขายโดยสหกรณ์จัดหาและการตลาด

 

หลังจากขายถั่วงอกไป 200 ชั่งแล้ว ผู้ซื้อคนก่อนต่างก็ชื่นชมและมีคนมาถามถึงถั่วงอกในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา เมื่อทราบข่าวว่าไม่มีถั่วงอกขายแล้ว จึงกล่าวโทษสหกรณ์ผู้จัดหาและการตลาดว่าไม่ทำงาน

 

ถั่วงอกดึงดูดความสนใจได้มากจริงๆ

 

คำถามไม่ได้มาจากผู้ซื้อทั่วไปเท่านั้น แต่ยังมาจากแผนกปฏิบัติการสองสามแห่งด้วย สหกรณ์ด้านการจัดหาและการตลาดไม่สามารถทนต่อแรงกดดันได้อีกต่อไปและไปขอความช่วยเหลือจากเฉินหู

 

เฉินหูไม่ค่อยแน่ใจว่าจะทำอย่างไรกับเรื่องนี้ เขาจึงไปที่หมู่บ้านเพื่อถามเฉียวเหม่ย

 

“ตอนนี้ฉันไม่สามารถทำงานหนักได้ ฉันท้องและทำธุรกิจนี้ไม่ได้แล้ว” เฉียวเหม่ยนั่งเย็บเสื้อผ้าเด็กอยู่บนเตียง

 

เธอได้เตรียมเสื้อผ้าไว้หลายชิ้นแล้ว แต่กำลังจะมีลูกสองคน ดังนั้นเธอจึงยังรู้สึกว่าเธอยังเตรียมไม่พอ

 

"อา! นี่เป็นสิ่งที่ดีจริงๆ มันยอดเยี่ยมจริงๆ” เฉินหูตบมืออย่างมีความสุขและมองไปที่เฉียวเฉียง

 

ที่ด้านข้าง เฉียวเฉียงไม่สามารถหยุดยิ้มได้ เขามีความสุขมากจริงๆ

 

เขาเป็นผู้ชายที่มีเท้าข้างหนึ่งอยู่ในหลุมฝังศพแล้ว และเขาไม่คาดคิดว่าจะได้เห็นเหลนของเขาในวันหนึ่ง มันเป็นเรื่องดีมากที่เกิดขึ้น และเขารู้สึกมหัศจรรย์ทุกวัน

 

“เอาล่ะ เอาล่ะ เอาล่ะ อย่าทำถ้าเราไม่ต้องการ ลูกสำคัญที่สุด” เฉินหูกล่าวด้วยรอยยิ้มกว้าง

 

เพาะถั่วงอกเป็นงานที่เหนื่อย

 

ไม่ถูกต้องที่จะให้เธอทำงานหนักเพื่อประโยชน์ของสหกรณ์การจัดหาและการตลาด เฉียวเหม่ยยังเป็นเด็กและมีหลายสิ่งหลายอย่างที่ต้องทำ เธอต้องไม่ทำให้ตัวเองเหนื่อย

 

ดูได้จากน้ำหนักเฉียวเหม่ยลดลงไปมากในเดือนที่ผ่านมา