ตอนที่ 7: ท่านจื่อเข้าสู่โหมดมืด (Re-edited)

หลิงจื่อเห็นบางอย่างบนโต๊ะแล้วยกปากมุมปากโค้งยิ้ม "ถังหยวน เจ้าเสร็จหรือยัง"

"ท่านจื่อ ข้าจัดการกินทุกอย่างเรียบแล้ว ตอนนี้ข้าอิ่มมาก จำเป็นต้องย่อยโดยด่วน"

หลังจากพูดจบ มันก็กลับเข้าไปในตุ้มหูเพชรสีดำ

หลิงจื่อมองไปรอบๆห้องหนังสือ ไม่มีกล้องวงจรปิดในนี้ เยี่ยมไปเลย

เธอเดินกลับมาที่ห้องของเธอ มันอยู่ชั้นล่างถัดจากบันได

เธอแทบไม่กล้าเดินเข้าไป ถึงแม้มันจะกว้างและหลิงเจิ้นเซิงให้คนมาตกแต่งห้องนี้ใหม่ มันจึงดูหรูหราพอสมควร อย่างไรก็ตามมันไม่สามารถเปลี่ยนความจริงที่ว่ามันเคยเป็นห้องน้ำของแม่บ้านมาก่อน

"หลิงจื่อ ฉันไม่ชอบห้องนี้เอาซะเลย" เธอพึมพำกับตัวเอง

เธอหยิบไม้ขีดจากบนโต๊ะแล้วเดินออกไป

"ฉันไม่ชอบมัน โดยส่วนตัวแล้ว...ขอเรียกว่าการทำลายเพื่อสร้างใหม่"

เธอจุดไม้ขีดและโยนมันลงโซฟาสไตล์ยุโรป ไฟลุกพรึ่บขึ้นมาทันใด

จากนั้นเธอเดินไปที่ห้องครัวและเปิดเตาแก๊ส มุมปากเธอยกสูงขึ้น "ทีนี้ก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับฉันแล้ว"

เธอกระโดดออกจากหน้าต่างและเดินออกจากตัวบ้านไป

ห้านาทีต่อมาก็มีเสียงระเบิดดังขึ้น บ้านทั้งหลังไฟลุกท่วม

เธอยืนพิงต้นไม้อยู่ไม่ไกล เธอเหยียดยิ้มและเอ่ยว่า "หลิงจื่อ เธออาศัยอยู่ในห้องน้ำเน่าๆมานาน ตอนนี้เธอมีความสุขบ้างไหม"

ถ้าหากถังหยวนตื่นขึ้นมาตอนนี้ มันต้องสั่นสะท้านด้วยความกลัว ท่านจื่อเข้าสู่โหมดมืดอีกแล้ว ช่างน่ากลัวนัก ว่าไหม

ไม่นานนักรถดับเพลิงก็มาถึง บ้านทั้งหลังถูกทำหลายไปเกือบหมดเนื่องจากแรงระเบิด

นักดับเพลิงต่างตระเตรียมอุปกรณ์ฉีดน้ำ เมื่อมีคนกลุ่มหนึ่งมาถึง พวกเขาต่างพากันร้องไห้คร่ำครวญ

"พ่อครับ บ้านของเรา!”

"เกิดอะไรขึ้น"

"พ่อ หลิงจื่อยังอยู่ในบ้าน!"

"อะไรนะ!?"

"มีคนยังติดอยู่ข้างใน เร็วเข้า! ไปช่วยเขา!" หลิงเจิ้นเซิงรีบออกคำสั่ง เขารู้สึกผิดต่อหลิงจื่อ แต่แล้วยังไงล่ะ ที่ผ่านมาเขาปิดตาข้างเดียวถึงชีวิตความเป็นอยู่ในบ้านของหลิงจื่อมานานแล้ว

ภรรยาของเขาเป็นถึงลูกสาวประธานบริษัท เขาไม่รับรู้ถึงความเจ็บปวดของหลิงจื่อขณะที่อาศัยอยู่ในบ้านหลังนี้ และปล่อยให้ลูกชายตัวเองต้องอาศัยอยู่ในห้องน้ำของคนใช้

อย่างไรก็ตาม ภรรยาของเขาพูดถูก ห้องที่เหลือในบ้านเต็มหมดและไม่มีห้องเหลือสำหรับหลิงจื่อ

ห้องน้ำมีแสงอาทิตย์ส่องถึง ดังนั้นจึงเหมาะที่จะใช้อยู่ ปรับปรุงใหม่เสียก็สิ้นเรื่อง

เมื่อนึกถึงสิ่งที่เขาได้นอกใจภรรยาตัวเอง ท่านผู้ว่าจึงหุบปากสนิท หลิงจื่อยืนอยู่ไม่ไกล เธอเห็นทุกอย่างจากนั้นก็เดินเข้าไปหาพวกเขา

หลิงอิงเป็นคนแรกที่เห็นหลิงจื่อ เธอวิ่งเข้าไปตบหน้าเขาทันที "หลิงจื่อ ไอ้โง่ นายเป็นคนเผาบ้านใช่ไหม"

หลิงจื่อบิดข้อมือเธอและยิ้ม "เธอ...ไม่ต้องการมือคู่นี้อีกแล้วใช่ไหม"

แครก!

"อ๊าาากกก" หลิงอิงตะโกนสุดเสียง เธอดูเจ็บปวดมาก

"เจ็บ เจ็บ เจ็บมาก!"

"หลิงจื่อ!!" เมื่อเห็นว่าน้องสาวถูกรังแก เด็กชายสองคนก็วิ่งเข้ามาทันทีและชี้นิ้วไปที่หลิงจื่อ

"ปล่อยน้องสาวฉันนะ"

หลิงจื่อปล่อยหลิงอิงให้เป็นอิสระและดึงผ้าเช็ดมือแบบเปียกออกมาจากระเป๋าและเช็ดมือของเธออย่างช้าๆ

"ช่าง...สกปรก"

หลิงเซียวกุมมือน้องสาวไว้และพบว่าข้อมือของเธอแดงบวมปูด หัวใจของเขาพลันเจ็บปวดและจ้องหลิงจื่อ "แกว่าใครสกปรก คนที่สกปรกคือแกต่างหาก ไอ้ลูกชู้!"

"หลิงเซียว!" หลิงเจิ้นเชิงเดินเข้ามาด้วยสีหน้าไม่พอใจ เขาทำหน้านิ่วคิ้วขมวด "จื่อเอ๋อร์ก็เป็นน้องชายของลูกเหมือนกัน ลูกพูดแบบนั้นกับน้องได้ยังไง"

"ผม... พ่อครับ เขารังแกน้องสาวของผมนี่ ดูข้อมือเธอสิครับ" หลิง​เซียวโกรธตัด เขามองไปที่หลิงจื่อแล้วเอ่ยว่า

"คอยดูเถอะ" เขาต้องฆ่าไอ้เด็กเวรนี่ที่ทำร้ายแม่ของเขา ซ้ำยังแย่งความสนใจจากพ่อของเขาไปด้วย